UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 27 listopada 2013 r. skazał P. Ś. za to, że:

- w okresie od dnia 1 czerwca 2012 roku do dnia 20 czerwca 2012 roku w W., na terenie H. działając wspólnie i w porozumieniu z W. W. i nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, dokonał przywozu na terytorium R. P. z R. P. ukrytej w przesyłce pocztowej nr (...) (...) białej substancji o wadze 186,71 g netto zawierającej znaczną ilość środka odurzającego grupy I-N w postaci 27-36 % wag. kokainy,

tj. za czyn z art. 55 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.2012.124 z późn. zm.).

i na mocy tego przepisu wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek grzywny, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 50 złotych.

Tym samym wyrokiem Sąd skazał W. W. za to, że:

- w okresie od dnia 1 czerwca 2012 roku do dnia 20 czerwca 2012 roku w W., na terenie H., działając wspólnie i w porozumieniu z P. Ś. i nieustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, dokonał przywozu na terytorium R. P. z R. P. ukrytej w przesyłce pocztowej nr (...) (...)białej substancji o wadze 186,71 g netto zawierającej znaczną ilość środka odurzającego grupy I-N w postaci 27 - 36 % wag. kokainy,

tj. za czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.2012.124 z późn. zm.)

i na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek grzywny ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 20 złotych.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 20 czerwca 2012 roku do dnia 27 listopada 2013 roku; na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek przez zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci kopert z zawartością; zasądził od oskarżonych P. Ś. kwotę 1300 złotych, a od W. W. 700 złotych tytułem opłaty i obciążył ich kosztami postępowania w sprawie na rzecz Skarbu Państwa.

Od tego wyroku wnieśli apelacje obrońcy oskarżonych, zaskarżając wobec każdego oskarżonego wyrok w całości.

Obrońca P. Ś. zarzucił:

1. obrazę przepisu postępowania, tj. art. 92 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności nieposiadania przez P. Ś. stałego zameldowania w Polsce;

2. błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez pominięcie okoliczności, iż paczka zawierająca niedozwoloną substancję, była w widocznym miejscu w samochodzie, którym kierował oskarżony Ś.;

3. błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, iż działanie oskarżonych nakierowane było na uzyskanie korzyści materialnych z przestępstwa;

4. błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, iż dokumentacja wysłana w ramach pomocy prawnej z P. przeczy wyjaśnieniom P. Ś.;

5. obrazę przepisu prawa materialnego, poprzez niezastosowanie art. 28 k.k., tj. przyjęcie, iż oskarżeni działali świadomie w zamiarze bezpośrednim.

Obrońca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydanie orzeczenia uniewinniającego oskarżonych od zarzucanych im czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania z uwagi na przesłanki zawarte w art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.

Obrońca W. W. zarzucił:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez wyprowadzenie z materiału dowodowego sprawy błędnego wniosku, że oskarżony W. W. dopuścił się popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, pomimo iż z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynika jedynie, że oskarżony zgodził się na przesłanie mu paczki, otrzymał od swojej matki odebraną przez nią przesyłkę, a następnie przekazał ją P. Ś., nie ma natomiast żadnych dowodów pozwalających zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów na przyjęcie, iż oskarżony W. W. wiedział lub co najmniej godził się na to, że w paczce znajdowała się znaczna ilość środka odurzającego,

2) obrazę prawa materialnego - przepisu art. 1 § 3 k.k. i 9 § 1 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu przestępstwa wyłącznie w oparciu o obiektywnie ustalone zewnętrzne elementy stanu faktycznego, z pominięciem zasady odpowiedzialności karnej na podstawie winy i bez wykazania, że oskarżony miał zamiar popełnienia czynu zabronionego,

3) obrazę przepisu art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez pominięcie w uzasadnieniu orzeczenia omówienia dowodów objętych klauzulą poufności, z równoczesnym uznaniem, iż dowody te jednoznacznie potwierdzają winę oskarżonego, co uniemożliwia zarówno merytoryczną krytykę zapadłego orzeczenia jak i jego kontrole instancyjną, wobec nieznajomości powodów, którymi kierował się Sąd ferując rozstrzygnięcie, w szczególności – którym konkretnie dowodom i z jakiego powodu przyznany został walor wiarygodności mający potwierdzać w sposób jednoznaczny sprawstwo oskarżonego.

Obrońca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego W. W. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców nie zasługują na uwzględnienie.

Odnosząc się do obydwu środków odwoławczych, przypomnieć należy o utrwalonym w judykaturze poglądzie, iż przekonanie Sądu orzekającego o wiarygodności dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, gdy rozstrzygnięcie stanowi wynik rozważenia wszystkich dowodów a uzasadnienie wyroku jest wyczerpujące, logiczne oraz zgodne z wiedzą i doświadczeniem życiowym. Ustalenia faktyczne Sądu orzekającego nie mogą być podważone, gdy Sąd rozważył wszystkie istotne zagadnienia wynikające z analizy zebranych dowodów.

Niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać tylko po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych i po ocenie zebranego materiału dowodowego zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez opisaną zasadą swobodnej oceny.

W sprawie niniejszej Sąd I instancji przeprowadził obszerne postępowanie dowodowe – tak w części jawnej jak i w części objętej klauzulą „poufne” – z którym oskarżeni zapoznali się w trakcie rozprawy.

Skarżący nie wskazują na konieczność przeprowadzenia kolejnych dowodów, które mogłyby wpłynąć na ostateczną treść rozstrzygnięcia.

Tak zgromadzony materiał dowodowy dał podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych, których w większości nie kwestionują oskarżeni.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż w dniu 14 czerwca 2012 r. do Urzędu Pocztowego w W. dostarczono przesyłkę z P. adresowaną do W. W., w której znajdowało się 186,71 g kokainy.

Żaden z obrońców nie kwestionuje także okoliczności wskazanych przez funkcjonariuszy Wydziału do Zwalczania Zorganizowanej Przestępczości Narkotykowej CBŚ KGP oraz pracowników Urzędu Pocztowego, z których jasno wynika, iż od chwili, gdy paczka znalazła się w Urzędzie Pocztowym do momentu zatrzymania oskarżonych, przedmiotowa przesyłka była monitorowana w sposób umożliwiający odtworzenie wszystkich czynności związanych z jej doręczeniem oraz dalszym przekazywaniem.

Oskarżony W. W. oraz jego matka zgodnie podali, iż K. W. natychmiast po otrzymaniu przesyłki zawiadomiła syna, który zabrał paczkę z domu tego samego dnia.

Obydwaj oskarżeni wyjaśnili, iż W. W. zawiadomił o przesyłce P. Ś., z którym spotkał się i przekazał mu przesyłkę.

Nie jest kwestionowane także ustalenie Sądu, że P. Ś. – kolega W. W. – od kilku dni pracował dla firmy turystycznej; w ramach tego zlecenia prowadził samochód i był do dyspozycji trzech Brazylijczyków, którzy uczestniczyli w Mistrzostwach Europy w P. (...). Po odebraniu przesyłki od W. W. podjechał pod Hotel (...), skąd miał przewieźć jednego z turystów. Otrzymaną kopertę miał ze sobą. Po chwili zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy Policji.

Powyższe niekwestionowane ustalenia faktyczne, dotyczące przedmiotowej strony wydarzeń, zostały uzupełnione o podmiotową stronę postępowania obydwu oskarżonych; skarżący wyrok kwestionują stanowisko Sądu w zakresie oceny właśnie podmiotowej strony zachowania oskarżonych. Rozbieżności dotyczą oceny dowodów, dokonanej przez Sąd, oraz poczynienia na tej podstawie ustaleń, które sprowadzają się do przyjęcia, iż obydwaj oskarżeni wiedzieli o tym, że w przedmiotowej kopercie znajduje się znaczna ilość kokainy przemycanej do sprzedaży.

Czyniąc ustalenia faktyczne w tym zakresie, Sąd dokonał wyczerpującej oceny dowodów ujawnionych w toku rozprawy głównej, nie pomijając wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań K. W..

Dowodom tym przeciwstawił zeznania pozostałych świadków – także tych nadesłanych z P. w drodze pomocy sądowej – uwzględnił niebudzące wątpliwości opinie biegłych oraz protokoły oględzin koperty nadesłanej z P. z zawartością kokainy a także samochodu, w którym przesyłka została znaleziona.

Tak zebrany materiał dowodowy Sąd poddał wnikliwej analizie i doszedł do przekonania, że wyjaśnienia oskarżonych w tej części, w której twierdzą, iż uważali, że w przedmiotowej paczce są ubrania lub żywność, nie zasługują na uznanie za wiarygodne.

Wbrew zarzutom skarżących, Sąd przedstawił swoje stanowisko w sposób wyczerpujący w uzasadnieniu wyroku.

Rozważania Sądu zawierają logiczny wywód uwzględniający wyjaśnienia oskarżonych na tle innych dowodów zebranych w sprawie.

W szczególności Sąd meriti miał na uwadze okoliczność, iż przesyłka została nadana z P.. Z materiału dowodowego uzyskanego z P., wynika, że osobie wskazanej jako nadawca ukradziono dowód tożsamości. Tak więc dowody te nie potwierdzają tłumaczenia oskarżonych co do identyfikacji osób i miejsca nadania przesyłki a oskarżeni nie potrafią wyjaśnić, jak do tego doszło, że kopertę wysłano z P. a nie z H..

Wyjaśnieniom oskarżonych przeczą także dowody z oględzin przesyłki, dokumenty przewozowe, oraz ekspertyza fizykochemiczna, z których jasno wynika, że przesyłkę stanowiła papierowa koperta o wymiarach 29 cm x 21,5 cm, w której znajdowały się cztery torebki foliowe z substancjami białą i brązową oraz dwa opakowania foliowe z tubkami kremu (łączna waga 461 gramów); w kopercie znajdował się chlorowodorek kokainy, z którego można było wydzielić od 616 do 1848 porcji narkotyku.

W tej sytuacji logiczny jest wniosek, jaki wyprowadził Sąd Okręgowy, oceniając, iż nie zasługuje na wiarę tłumaczenie oskarżonych, jakoby w oczekiwanej z H. i odebranej przez K. W. przesyłce, miała być odzież lub żywność.

Istotne znacznie ma także to, że P. Ś. nie miał żadnych informacji o osobie, dla której według wersji zaprezentowanej w jego wyjaśnieniach, była przeznaczona przesyłka.

Nie ma racji obrońca P. Ś., zarzucając, że Sąd nie ustalił, iż oskarżony ten nie ma w Polsce stałego miejsca zamieszkania. Fakt ten nie ma bowiem znaczenia dla ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy, podobnie jak okoliczność, czy P. Ś. przyjechał do Polski na 20 dni przed zdarzeniem, czy też na kilka tygodni przed dostarczeniem kokainy. Prawidłowo także Sąd ustalił, gdzie oskarżony przechowywał kopertę po jej otrzymaniu – sam P. Ś. wyjaśnił, że położył przesyłkę na przedniej szybie samochodu, a potem przełożył do bagażnika. Przesyłkę odebrał między godziną 18.00 a 19.30; zatrzymany został około godziny 20.00.

Ma rację Sąd, wywodząc, iż ilość zabezpieczonej kokainy świadczy o tym, że została sprowadzona do Polski w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie ma znaczenia w tym przypadku, czy korzyść tę uzyskałby któryś z oskarżonych, czy też działali oni na rzecz innej nieustalonej osoby.

Powyższy wywód dotyczący oceny materiału dowodowego, zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie zawiera błędów ani luk; jest zgodny z wiedzą i doświadczeniem życiowym.

Dlatego wnioskowanie Sądu orzekającego pozostaje pod ochroną
art. 7 k.p.k.

Niezależnie od zaprezentowanych w toku rozprawy dowodów Sąd wskazuje, iż w części tajnej znajdują się dowody, które potwierdzają ocenę dokonaną w oparciu o jawny materiał dowodowy. Brak odniesienia bardziej szczegółowego do tej części materiału dowodowego nie podważa oceny dokonanej w uzasadnieniu.

Ustalenia faktyczne oparte na powyższym rozumowaniu Sądu nie zostały w żaden sposób podważone w apelacjach.

W oparciu o analizę okoliczności przedmiotowych zdarzenia Sąd wyprowadził logiczne wnioski dotyczące strony podmiotowej zachowania oskarżonych.

Zupełnie niezrozumiały jest w tej sytuacji zarzut obrazy prawa materialnego - art. 28 k.k. - przedstawiony w punkcie 5 petitum, apelacji obrońcy P. Ś..

Oskarżeni zdawali sobie sprawę z zawartości przesyłki odebranej przez K. W.; w ramach wspólnego działania z innymi nieustalonymi osobami przejęli przesyłkę, której zawartość przeznaczona była na sprzedaż.

Kwalifikacja prawna czynów przypisanych oskarżonym nie budzi wątpliwości.

Kary wymierzone oskarżonym w żadnym razie nie mogą być ocenione jako rażąco surowe.

Sąd rozważył wszystkie istotne okoliczności mające wpływ na wymiar kary i znalazło to należyte odzwierciedlenie w ostatecznym rozstrzygnięciu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje obydwu obrońców za oczywiście bezzasadne.

O kosztach sądowych orzeczono z mocy art. 634 k.p.k., art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. (Dz. U. Nr 49 z 1983 r., p. 223 z późn. zm.) o opłatach w sprawach karnych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE