UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 stycznia 2013 roku (data P. Sądu) A. J. (1) reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. (dalej: (...) S.A.) kwoty 6.956,76 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 września 2012 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że w wyniku zdarzenia
w dniu 14 sierpnia 2012 roku pojazd marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do powoda uległ uszkodzeniu. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła powodowi łączną kwotę 2.233,24 zł. Powód zlecił wykonanie kalkulacji naprawy pojazdu niezależnemu warsztatowi , który określił koszt naprawy pojazdu na kwotę 9.190,10 złotych. W związku z powyższym dochodzona przez powoda kwota stanowi różnicę pomiędzy rzeczywistą kwotą naprawy pojazdu a kwotą wypłaconą przez pozwaną (pozew wraz z załącznikami-k.1-11).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 21 stycznia 2013 roku Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 21 stycznia 2013 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 147/13-k.12).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (pełnomocnictwo-k.18) zaskarżyła nakaz zapłaty w całości wnosząc
o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu,
w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanej wskazał, iż pozwana kwestionuje powództwo w całości. Pozwana stoi na stanowisku, iż wypłacona kwota wyczerpuje w całości roszczenie odszkodowawcze powoda. Ponadto pełnomocnik pozwanej podniósł, że koszty naprawy pojazdu są znacznie wyższe niż ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy, które pozwoliłyby na przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Pozwana jest jedynie zobowiązana do refundacji koniecznych i uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Koszty naprawy, jakie przedstawił powód są zdaniem pozwanej znacznie wyższe od średnich cen części oraz wyższe niż średnie stawki za roboczogodzinę. Żądanie powoda zwrotu kosztów naprawy nie zasługuje na uwzględnienie bowiem nie znajduje się w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem (sprzeciw od nakazu zapłaty wraz z załącznikami-k.16-23).

Na rozprawie wyznaczonej na dzień 23 września 2013 roku pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo o kwotę 619,95 złotych, wnosząc o zasądzenie od pozwanego kwoty 7.576.71 zł. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 września 2012 roku do dnia zapłaty, składając pismo z rozszerzonym powództwem. (protokół rozprawy z dnia 23 września 2013 roku-k.73, pismo procesowe-k.71-72).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. J. (2) jest właścicielem pojazdu marki J. (...)
o numerze rejestracyjnym (...). (akta szkody-k.1-2)

W wyniku zdarzenia z dnia 14 sierpnia 2012 roku uszkodzeniu uległ należący do A. J. (1) pojazd marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...). (akta szkody - k. 1-2)

Sprawca szkody był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej
w (...) S.A. w W.. (okoliczność bezsporna)

Koszt naprawy pojazdu marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z użyciem części oryginalnych w (...) J. wyniósł 9.809,95 zł. (opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego- k.54-55).

W wyniku przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego (...) S.A. wypłaciło odszkodowanie A. J. (1) w kwocie 2.233,24 złotych. (akta szkody - k.24-25)

Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wezwał (...) S.A. do zapłaty 6.956,76 złotych tytułem odszkodowania za powstałą szkodę w pojeździe marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...). (przedsądowe wezwanie do zapłaty, akta szkody –k.31)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach sprawy oraz aktach szkody, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu. Wobec charakteru zakresu sporu w niniejszym postępowaniu zasadniczym dowodem przeprowadzonym przez Sąd był dowód z opinii biegłego sądowego. Sąd przyjął opinię złożoną przez biegłego za bezstronny i wiarygodny dowód w sprawie. W ocenie Sądu, opinia wraz z opinią uzupełniającą jest przekonywująca, wyczerpująco uzasadniona, rzetelna, pełna i pozwala w sposób jednoznaczny ustalić okoliczności wymagające wiedzy specjalnej. Sąd nie doszukał się więc żadnych przesłanek, które podważałyby prawidłowość ustaleń biegłego. Tym samym, w ocenie Sądu opinia biegłego stanowiła istotny i obiektywny dowód w sprawie.

Sąd pominął, na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. wniosek dowodowy powoda o dopuszczenie dowodu z przesłuchania powoda w charakterze strony, gdyż okoliczności na które został zgłoszony zostały już wyjaśnione.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Na wstępie podkreślić należy, iż pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności za skutki wypadku z dnia 14 sierpnia 2012 roku. Kwestionowała jedynie roszczenie powoda co do wysokości, uznając, że wypłaciła już powodowi należne odszkodowanie w odpowiedniej wysokości.

Zgodnie z przepisem art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Ogólną zasadę ubezpieczenia samej już odpowiedzialności cywilnej określa 822 § 1 k.c. zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Poza powyższym unormowaniem problematyka umów odpowiedzialności cywilnej uregulowana jest w przepisach szczególnych, tj. ustawie z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152). Stosownie do przepisu art. 34 ust. 1 tejże ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem tym objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 powołanej ustawy). W myśl art. 19 ust. 1 cytowanej ustawy uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Wszystkie powyższe uwagi prowadzą do stwierdzenia, że rozpatrywane w niniejszej sprawie żądanie A. J. (1) skierowane przeciwko pozwanej (...) Spółce Akcyjnej z siedziba w W. należy uznać za słuszne co do zasady jak i do wysokości. W wyniku zdarzenia z dnia 14 sierpnia 2012 roku samochód marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uległ bowiem uszkodzeniu,
a wysokość szkody wyniosła 9.809,95 zł. natomiast pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki wypadku.

Wskazać należy, że w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., natomiast zakład ubezpieczeń z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824¹ § 1 k.c.). Poszkodowany będzie zatem mógł domagać się od podmiotu odpowiedzialnego (zakładu ubezpieczeń) odszkodowania obejmującego poniesione koszty prac naprawczych, w wyniku których uszkodzony samochód doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem oraz kosztu części zamiennych niezbędnych do dokonania naprawy. Zgodnie z zasadami ogólnymi (art. 363 k.c.) szkoda powinna zostać naprawiona według wyboru poszkodowanego - przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. W wypadku zakładu ubezpieczeń, ponoszącego odpowiedzialność gwarancyjną za sprawcę szkody, odpowiedzialność ograniczona jest w zasadzie do zapłaty świadczenia pieniężnego. Zakład ubezpieczeń ma obowiązek zwrócić wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki przywracające stan poprzedni. Do wydatków tych należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Odmienny pogląd prowadzi bowiem do niemożliwego do przyjęcia wniosku, że w sytuacji gdy uszkodzona została rzecz już częściowo używana, to ciężar jej przywrócenia do stanu poprzedniego spoczywa częściowo na poszkodowanym. Do takiego obciążenia poszkodowanego skutkami zawinionego działania sprawcy szkody lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za tę szkodę nie ma uzasadnionej podstawy prawnej. Przywrócenie bowiem rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów i materiałów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNC 1973/6/111). Na marginesie wskazać należy, iż w orzecznictwie dominuje ponadto stanowisko, że roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, LEX nr 55515, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 lutego 2007 r., I ACa 1179/06, LEX nr 298601). Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela powyższe stanowiska.

Zgodnie z uchwałą SN z dnia 13 czerwca 2003 roku, odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (III CZP 32/03, Monitor Prawniczy z 2004, nr 2, s. 81). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał jednoznacznie, iż kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku. Jeżeli nie kwestionuje się uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego warsztatu samochodowego mającego dokonać naprawy, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten warsztat naprawczy. Przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte w warsztacie naprawczym były wyższe od przeciętnych. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym, iż decydujące znaczenie mają ceny obowiązujące na rynku lokalnym. Podniósł w związku z tym, iż jeżeli poniesione przez poszkodowanego koszty naprawy samochodu odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku i jednocześnie można te koszty zaliczyć do kategorii niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych, ubezpieczyciel nie miałby podstaw do odmowy wypłaty odszkodowania odpowiadającego wspomnianym kosztom.

W związku z tym, że pozwana kwestionowała wycenę naprawy pojazdu sporządzoną przez stronę powodową, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki pojazdów. Z przedłożonej do akt niniejszej sprawy opinii biegłego wynika, że koszty naprawy samochodu marki J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z zastosowaniem stawki 130 złotych brutto za roboczo godzinę stosowanej przy tego typu pracach
z użyciem części oryginalnych w (...) J. wynoszą 9.809,95 złotych (brutto).

Wobec powyższego Sąd uznał, iż to właśnie ta kwota stanowi niezbędne
i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy przedmiotowego pojazdu. Pozwany zaś, jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji zobowiązany był do naprawienia szkody przez wypłatę kwoty niezbędnej do restytucji pojazdu do stanu sprzed kolizji. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła stronie powodowej kwotę 2.233,24 złotych z tytułu odszkodowania posiadaczy OC pojazdów mechanicznych, a w związku z tym w dalszym ciągu pozostaje zobowiązana do refundacji kwoty 7.576,71 złotych (9.809,95 [koszt naprawy] - 2.756,71 złotych). Powództwo zatem zasługiwało na uwzględnienie w całości, i dlatego też w punkcie I wyroku Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7.576,71 złotych.

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. W myśl zasady wyrażonej w art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe od dnia 22 września 2012 roku zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia następnego po upływie 30-dniowego terminu na spełnienie świadczenie od dnia zgłoszenia szkody u pozwanej w dniu 21 sierpnia 2012 roku.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. W niniejszej sprawie Sąd w całości uwzględnił powództwo. Dlatego też to pozwana jest tą stroną procesu, która przegrała przedmiotową sprawę, w związku z tym obowiązana jest zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Warunkiem zasądzenia od strony przegrywającej na rzecz przeciwnika kosztów procesu jest zgłoszenie żądania, który w niniejszej sprawie został spełniony, albowiem pełnomocnik powoda w pozwie wniósł o zasądzenie kosztów procesu. W skład kosztów należnych stronie powodowej wchodzą: wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1.200,00 złotych (§ 2 w zw. z § 4 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radcy prawnego oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.), opłata sądowa od pozwu w wysokości 379,00 złotych (art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – Dz.U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) Na koszty procesowe składa się także opłata od dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Uiszczenie tej opłaty stanowi bowiem dopełnienie wymagania przewidzianego w obowiązujących przepisach prawa i jest zarazem warunkiem formalnoprawnej zgodności sporządzenia dokumentu pełnomocnictwa z prawem. W związku z tym, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.596,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

W przedmiotowej sprawie Sąd poniósł wydatki pokryte tymczasowo
z rachunku Skarbu Państwa w kwocie 605,15 złotych na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego. Zgodnie z art. 113 ust. 1 i 4 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W związku z powyższym, iż strona pozwana przegrała niniejszy proces, Sąd nakazał pobrać od pozwanego kwotę 605,15 złotych tytułem wydatków pokrytych tymczasowo z rachunku Skarbu Państwa.

Zarządzenie:

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE