Sygn. akt II AKz 643/09
Dnia 30 września 2009 roku
Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący-Sędzia: SA Michał Marzec
Sędziowie: SA Elżbieta Mieszczańska
SA Bożena Summer-Brason (spr.)
Protokolant: Agnieszka Przewoźnik
przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Janusza Konstantego
po rozpoznaniu w sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie
z wniosku W. A.
zażalenia wniesionego przez pełnomocnika wnioskodawcy
na rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego w Gliwicach
z dnia 29 maja 2009 roku, sygn. akt IV Ko 241/08
w przedmiocie wysokości zasądzonego wynagrodzenia za obronę z urzędu
na podstawie art. 437 § 1 kpk
p o s t a n a w i a
zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.
Wyrokiem z dnia 29 maja 2009 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach, rozpoznając ponownie sprawę, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz W. A. kwotę 11.600 zł tytułem odszkodowania oraz kwotę 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wynikającą z wykonania wobec niego decyzji o internowaniu
w związku z wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego. Jednocześnie w punkcie drugim wyroku, Sąd zawarł rozstrzygnięcie, w którym na podstawie § 14 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz ustanowionego w sprawie pełnomocnika z urzędu adw. G. J., kwotę 288 zł z VAT, tj. łącznie kwotę 351,36 zł.
Powyższe rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zostało zaskarżone zażaleniem (błędnie określonym jako apelacja) przez pełnomocnika działającego
w imieniu własnym (a nie jak podano imieniem mocodawcy), który zarzucił mu naruszenie przepisu § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, polegające na zasądzeniu kosztów reprezentacji w wysokości jednokrotnej stawki minimalnej, pomimo wniosku obrońcy o przyznanie sześciokrotności stawki minimalnej, a tym samym nieuwzględnienie niezbędnego nakładu pracy, charakteru sprawy i wkładu pracy w przyczynienie się
do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Powołując się na powyższe skarżący wniósł
o zmianę rozstrzygnięcia o kosztach i zasądzenie na rzecz pełnomocnika sześciokrotności stawki minimalnej za postępowanie apelacyjne, toczące się pod
sygn. akt (...).
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne i dlatego nie zostało uwzględnione.
W przekonaniu sądu odwoławczego ustalenia dokonane w zaskarżonym postanowieniu są słuszne i przekonujące. Kontrola odwoławcza nie wykazała, aby Sąd Okręgowy dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych lub naruszenia prawa procesowego.
Należy zwrócić uwagę, iż Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu postanowienia o kosztach bardzo skrupulatnie wyjaśnił podstawę prawną podjętego rozstrzygnięcia w przedmiocie zasądzenia kosztów udzielonej pomocy prawnej przez pełnomocnika z urzędu w osobie adw. G. J.. Z całokształtu sporządzonego uzasadnienia wynika jednoznacznie, iż Sąd ów nie dopatrzył się szczególnych przesłanek uzasadniających zasądzenie na rzecz pełnomocnika wyższej kwoty za podjęte czynności w sprawie niż stawka minimalna.
Stosownie do powoływanych przez skarżącego przepisów, zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata
w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, przy czym podstawę zasądzenia owej opłaty, stanowią stawki minimalne określone w stosownych przepisach. Opłata ta nie może być jednocześnie wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy.
Ustawodawca określając wysokość stawek minimalnych za poszczególne czynności lub za udział w poszczególnych postępowaniach dokonał precyzyjnego rozważenia i uwzględnienia wszelkich okoliczności charakterystycznych dla danego typu spraw. Tym samym w przyjętych stawkach minimalnych oddana została swoista wycena koniecznego nakładu pracy po stronie pełnomocnika związana ze specyfiką określonego rodzaju postępowań. Jednocześnie ustawodawca pozostawił możliwość uwzględnienia przez sąd orzekający pewnych nadzwyczajnych, szczególnych okoliczności, które pojawiając się w danej sprawie zwiększają diametralnie nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji obowiązków profesjonalnego pomocnika procesowego. Brak jest więc przesłanek do zasądzania wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych w sprawie, w której żadne ekstraordynaryjne okoliczności nie wystąpiły, a skala aktywności adwokata pozostawała na przeciętnym poziomie. Zgodzić należy się bowiem z prezentowanym w orzecznictwie stanowiskiem, że nie ma powodów do podwyższenia stawki wynagrodzenia obrońcy za sprawowaną obronę z urzędu, gdy jego aktywność w wypełnianiu obowiązków w toku całego postępowania nie przekraczała granic zwykłej staranności obrońcy (Post. SA
w Krakowie z dnia 13 września 2006 roku, II AKz 350/06, KZS 2006/10/21).
Na gruncie rozpatrywanej sprawy należy dostrzec, że skarżący nie uzasadnił
w przekonujący sposób swojego wniosku o przyznanie wynagrodzenia przekraczającego stawki minimalne. Nie wskazał szczególnych okoliczności wymagających zwiększonego nakładu pracy, wykraczającego poza typowe sytuacje przewidziane przez ustawodawcę. Nie wyjaśnił także na czym miałaby polegać owa szczególna aktywność w sprawie wymagająca uwzględnienia przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za podjęte czynności w sprawie. W gruncie rzeczy aktywność skarżącego w niniejszym postępowaniu była niezwykle stonowana, przejawiając się w sporządzeniu dwóch pism i osobistym udziale w sprawie na
1 terminie (na pozostałych terminach obecni byli substytuci w osobach aplikantów adwokackich). Warto także zwrócić uwagę, iż na pierwszej rozprawie apelacyjnej skarżący się nie stawił, będąc prawidłowo zawiadomionym, co skutkowało koniecznością odroczenia rozprawy i wezwania skarżącego, prowadzącym do przedłużenia całego postępowania.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Apelacyjny nie stwierdził naruszenia jakichkolwiek przepisów procedury karnej, ani uchybień przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji.