UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 maja 2011 roku skierowanym do Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim powódka W. D. (1) wniosła o odszkodowanie od Skarbu Państwa –Urzędu Skarbowego w O. w kwocie 10.000.000 złotych .

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała , iż poniosła szkody w związku z działaniem Urzędu Skarbowego w O. , który w 1997 roku bezprawnie zlicytował jej maszyny i wydawał decyzje bardzo nieprzychylne dla powódki.

W dniu 1 czerwca 2011 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim stwierdził swoją niewłaściwość i sprawę przekazał tutejszemu Sądowi celem rozpoznania i rozstrzygnięcia ./k-89/

W piśmie procesowym z dnia 26 lipca 2011 roku pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Urząd Skarbowy w O. zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o oddalenie powództwa wskazując na zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem. Nadto pozwany podniósł brak jakichkolwiek przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej w tej sprawie po stronie pozwanego , wskazywane w pozwie przez powódkę czynności egzekucyjne były dokonywane nie przez Urząd Skarbowy lecz także przez komornika sądowego i w niewielkim stopniu dotyczyły należności podatkowych – głównymi wierzycielami należności były Bank Spółdzielczy w O. oraz (...) spółka z o.o. Na dowód tego pozwany przedstawił postanowienie Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 22 lutego 1999 roku w sprawie o sygn. akt I Co 36/98 ./k-100-102/

Powódka w toku procesu podtrzymywała swoje powództwo.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

Ojciec powódki W. D. prowadził działalność gospodarczą polegającą na tartacznictwie .W okresie prowadzonej działalność gospodarczej ojciec powódki nie rozliczył się w ustawowym terminie z podatku VAT z Urzędem Skarbowym bowiem w ocenie powódki obsługujący ojca powódki od strony księgowej pan W. źle wypełnił dokumentacje podatkową . Gdy pan W. dopatrzył się , że towar powinien być sprzedany z VAT-em złożył korekty do Urzędu Skarbowego które wcześniej podpisał ojciec powódki. Urząd Skarbowy w O. naliczył zaległość podatkową i do tego doliczył odsetki. Z uwagi na stan zdrowia ojca powódka postanowiła jako jego pełnomocnik zakończyć kontrakty i zamknąć firmę gdyż jej ojciec nie był w stanie jej już prowadzić.

Powódka w imieniu ojca prowadziła działalność do końca października 1995r.

W dniu 21 października 1995r. powódka nabyła od ojca na podstawie pisemnej umowy zgłoszonej do Urzędu Skarbowego w O. : trak mechaniczny z dwoma wózkami i torowiskiem, wózek widłowy spalinowy rok produkcji 1981, wózek widłowy spalinowy rok produkcji 1982 , piłe tarczową, wielopiłe , wycinarkę do drewna , obrabiarko -strugarkę czterostronną .

Następnie w dniu 31 października 1995r. została zawarta umowa dzierżawy na okres 3 lat między ojcem powódki K. A., a powódką której przedmiotem był tartak wraz z urządzeniami położony w T. nr 17a gm. S. i powódka rozpoczęła działalność gospodarczą w zakresie tartacznictwa.

W dniu 8 grudnia 1995 roku powódka i jej ojciec podpisali umowę o przejęciu długu na kwotę 33.000 złotych plus odsetki . Powódka wiedząc o zadłużeniu ojca występowała do Urzędu Skarbowego w O. z wnioskami o rozłożenie zobowiązania podatkowego na raty .

/dowód : zeznania powódki W. D. k-158,158v.,109v., zeznania świadka Z. A. k-157v., korespondencja powódki kierowana do Urzędu Skarbowego w O. k-9,10, k-13-14, k-15-16,k-17, umowa kupna –sprzedaży k-56, umowa o przejęciu długu k-57, zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej k-58 , zaświadczenie z Urzędu Statystycznego k-59/

W dniu 2 stycznia 1996 roku Urząd Skarbowy w O. wydał decyzję Nr U.S. II/1-077/1/96 w sprawie udzielenia zgody na przejęcie długu ojca powódki K. A. z tytułu zaległości w podatku VAT w kwocie 33.000 złotych plus odsetki przez powódkę W. D. .Wydanie decyzji nastąpiło z uwagi na fakt dostarczenia przez powódkę umowy zawartej w dniu 8 grudnia 1995 roku dotyczącej przejęcia w całości przez powódkę zaległości w podatku VAT figurujących na koncie jej ojca K. A. .

Decyzją z dnia 23 maja 1996 roku Izba Skarbowa w P. stwierdziła z urzędu nieważność decyzji Urzędu Skarbowego w O. Nr U.S. II/1-077/1/96 w sprawie udzielenia zgody na przejęcie długu. W uzasadnieniu swojej decyzji Izba Skarbowa w P. podniosła ,że ustawa z dnia 19 grudnia 1980 roku o zobowiązaniach podatkowych nie przewiduje możliwości przejęcia zaległości podatkowych przez osoby trzecie , a przepisy prawa cywilnego nie znajdują zastosowania w postępowaniu podatkowym .

/dowód : decyzja Urzędu Skarbowego w O. z 2 stycznia 1996r. nr US.II/1-077/1/96 k. 5 akt Ds. 958/03 Prokuratury Rejonowej w Opocznie , decyzja Izby Skarbowej w P. IS.I -2/823/272/96 z dnia 23 maja 1996 roku k-18,19/

Decyzją z dnia 24 maja 1996 roku Izba Skarbowa w P. po rozpatrzeniu odwołania 27 marca 1996 roku od decyzji Urzędu Skarbowego w O. Nr (...)/7-112/96 wydanej dnia 13 marca 1996 roku w sprawie rozłożenia na raty podatku od towarów i usług stanowiącego zaległość podatkową przejętą przez W. D. od ojca K. A. Izba Skarbowa uchyliła tą decyzję w całości i umorzyła postępowanie organu podatkowego pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji Izba Skarbowa podniosła ,że powódka W. D. (1) nie może być stroną w sprawie rozłożenia na raty zaległego podatku VAT figurującego na koncie jej ojca K. A. .

/ dowód : decyzja Izby Skarbowej w P. IS.I -2/823/230/96 z dnia 24 maja 1996 roku k-20,21/

Urząd Skarbowy w O. wszczął postępowanie egzekucyjne i na początku 1997r. urzędnicy skarbowi dokonali zajęcia ruchomości znajdujących się na tartaku w obecności sołtysa wsi bez powiadomienia o tym powódki. Mimo późniejszych sprzeciwów powódki została dokonana wycena poszczególnych ruchomości i część ruchomości została sprzedana na licytacji wyznaczonej na 6 lutego 1997r. W wyniku licytacji wyznaczonej na dzień 6 lutego 1997 roku sprzedano następujące ruchomości :

- ostrzałkę do pił –ruchomość taka w umowie z dnia 21 października 1995 roku nie występuje ;

- przyczepkę ciągnikową - ruchomość taka w umowie z dnia 21 października 1995 roku nie występuje ;

-ciągnik U. - ruchomość taka w umowie z dnia 21 października 1995 roku nie występuje oraz

- wózek spalinowy (...) był wyprodukowany w roku 1970 ,

/dowód : zeznania powódki W. D. k-158,158v.,109v., zeznania świadka Z. A. k-157v., wyjaśnienie k-27, pismo powódki z dnia 22 czerwca 1998 roku k-42, obwieszczenie o licytacji k-43, obwieszczenie o licytacji k-44, obwieszczenie o licytacji ruchomości k-45 , zawiadomienie dłużnika o wszczęciu egzekucji z nieruchomości i wezwanie do zapłaty k-48 , obwieszczenie o licytacji ruchomości k-49 , obwieszczenie o licytacji ruchomości k-50 , protokoły zajęcia ruchomości k-53, 54/

Urząd Skarbowy w O. wszczął postępowanie egzekucyjne w oparciu o tytuły wykonawcze dotyczące nie wykonania zobowiązania pieniężnego w postaci niezapłaconego podatku dochodowego za 1995-1996 i pozostałej części podatku VAT i wyznaczył na dzień 18 czerwca 1997 roku przeprowadzenie czynności egzekucyjnych w miejscowości (...) polegających na odebraniu zajętego w dniu 5 grudnia 1995 roku agregatu prądotwórczego oraz innych czynności zmierzających do zaspokojenia zaległości .

/ dowód : pismo Urzędu Skarbowego w O. z dnia 10 czerwca 1997 roku US.III.92/SM-V/53/95/97 k- 28 /

W dniu 30 czerwca 2003 roku powódka W. D. (2) złożyła w Prokuraturze Rejonowej w Opocznie doniesienie o przestępstwie przekroczenia uprawnień przez Komornika Urzędu Skarbowego w O. .

Postanowieniem z dnia 22 lipca 2003 roku Prokuratura Rejonowa w O.odmówiła wszczęcia śledztwa .W toku podjętych czynności dokonano między innymi wglądu do akt postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Urzędu Skarbowego w O. .Ustalono , iż w dniu 29 listopada 1995 roku na podstawie tytułu wykonawczego nr SM-V/50-54/95 zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne wobec dłużnika K. A. . Dnia 6 lutego 1995 roku Komornik Urzędu Skarbowego w O. dokonał zajęcia ruchomości stanowiących własność w/w , a znajdujących się w zakładzie przeróbki drewna w T. . W dniu 6 lutego 1997 roku odbyła się licytacja zajętych ruchomości w postaci ciągnika rolniczego i przyczepy zarejestrowanych na nazwisko K. A. , powódka była obecna przy tych czynnościach zajęcia i nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń , żadnych innych ruchomości , które podaje powódka jako swoją własność na podstawie umowy kupna z dnia 21 października 1995 roku w postaci traku, wózków widłowych , pił tarczowych , wycinarki i obrabiarko-strugarki czterostronnej Komornik nie zajmował i nie sprzedawał .

/dowód: postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w aktach I Ds. 958/03 Prokuratury Rejonowej w Opocznie w załączeniu k-13,13v.,/

W 1996 i 1997r. toczyły się postępowania egzekucyjne z wniosków Banku Spółdzielczego w O. Oddział w S. Km 106/97 i z wniosku (...) spółka z o.o. Km 138/96. W toku których to postępowań egzekucyjnych zajęto ruchomości K. A. a także jego nieruchomość .

/dowód: - protokół zajęcia ruchomości k. 53-54, zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z nieruchomości k.48/

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie w szczególności na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w przedmiotowej sprawie jak też załączonych do niniejszej sprawy akt Prokuratury Rejonowej w Opocznie o sygn. Ds. 958/03 oraz zeznań świadka Z. A. na okoliczność szkody jaką poniosła powódka i na okoliczność sprzedaży nieruchomości powódki przez Urząd Skarbowy , a także zeznań powódki w trybie art.299 kpc w związku z art.304 kpc na okoliczność szkody jaką poniosła powódka , jej wysokości oraz zasadności roszczenia .

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Powództwo jest bezzasadne i jako takie podlega oddaleniu .

Z początkowej treści pozwu wynika , iż powódka jako podstawę swojego żądania wskazuje art. 417 k.c. podkreślając jednocześnie iż źródła odpowiedzialności poszukuje w wadliwych w jej ocenie decyzjach i postępowaniu Urzędu Skarbowego w O.. Podstawą roszczenia powódki są zatem przepisy o czynach niedozwolonych .

W tej sytuacji stwierdzić należy , iż powództwo należałoby oddalić bowiem roszczenie powódki jest przedawnione, a stosowny zarzut został zgłoszony przez pełnomocnika pozwanego w piśmie procesowym z dnia 26 lipca 2011 roku . Zgodnie z ugruntowanym już stanowiskiem Sądu Najwyższego zarzut przedawnienia może być złożony w każdym stadium postępowania, a zwłaszcza winien być zgłoszony przed sądem I instancji .

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten przeciwko któremu komu roszczenie przysługuje , może uchylić się od jego zaspokojenia , chyba ,że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia .

Z kolei w myśl art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej termin przedawnienia wynosi lat 10 .

Co do przedawnienia roszczeń majątkowych powódki zastosowanie ma art. 442 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 sierpnia 2007 r., jako , że zdarzenie wywołujące szkodę miało miejsce przed 10 sierpnia 2007 r.

Zgodnie z art. 442 § 1 k.c., roszczenie to ulegało więc przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia; jednakże w każdym wypadku z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Powódka powołuje się na działania Urzędu Skarbowego podejmowane przez ten Urząd w 1995r. , w 1996r i na początku 1997r. zatem w chwili wejścia w życie przepisów wydłużających termin przedawnienia do lat 20 w sytuacji występku lub zbrodni roszczenie powódki nawet przy założeniu , iż jego źródłem było przestępstwo urzędników skarbowych zostało już przedawnione . Po upływie terminu przedawnienia nie może zatem ono odżywać na nowo . W swoich zeznaniach powódka wskazuje , iż szkoda wynika m.in. także z tego że Urząd Skarbowy po zajęciu rzeczy nie zabezpieczył ich w sposób należyty w związku z czym część ruchomości które nie zostały zlicytowane zostały rozkradzione przez ludzi. Jednocześnie powódka wskazuje ,iż czynności były podejmowane przez Urząd Skarbowy prawie 15 lat temu i ewentualne szkody z tych czynów zostały przedawnione do chwili wejścia w życie przepisów wydłużających termin przedawnienia do lat dwudziestu. Zasadą jest jednak, że roszczenia z tytułu czynu niedozwolonego przedawniają się z upływem lat trzech od dnia kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia . .

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz zakładając ( bowiem nie zostało dowiedzione , że było inaczej ) , iż roszczenie nie wynika z popełnionego przestępstwa to roszczenia powódki przedawniły się już na początku 2000r.

Szczególne wobec art. 118 k.c. uregulowanie przewiduje bowiem cytowany już art. 442 § 1 k.c. ( w brzmieniu do 9 sierpnia 2007r.) zgodnie z którym roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia . Jednakże w każdym przypadku roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu od dnia w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę .

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego rozpoczęcie biegu przedawnienia jest niezależne od świadomości uprawnionego co do przysługującego mu roszczenia i rozpoczyna swój bieg od chwili gdy powód przy dochowaniu należytej staranności mógł uzyskać informacje o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia . ( por. wyrok SN z 17.05.2006r. I CSK 176/05 , baza LEX nr 191138). Ponadto w orzecznictwie Sądów powszechnych został przyjęty pogląd sprowadzający się do uznania ,że art. 442 § 1 k.c. wiąże rozpoczęcie biegu przedawnienia z powzięciem przez poszkodowanego wiadomości o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia , a nie o zakresie szkody czy trwałości jej następstw. Właściwą chwilą dla określenia początku trzyletniego biegu terminu przedawnienia jest moment „dowiedzenia się o szkodzie”, gdy poszkodowany „zdaje sobie sprawę z ujemnych następstw zdarzenia wskazującego na fakt powstania szkody , gdy „ma świadomość doznanej szkody” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 21.03.2006r. I ACa 1116/05 baza LEX nr 194518, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 4 października 2006r. I ACa 415/06 baza LEX nr 279971, wyrok SN z 20.01.2005r. II CK 358/04 , baza L.).

Powódka jako dowód szkody wskazała obwieszczenie o licytacji zajętych ruchomości przewidzianej na dzień 6 lutego 1997 roku , a więc w ocenie Sądu wtedy dowiedziała się o szkodzie . W tej sytuacji trzyletni termin przedawnienia został z całą pewnością przekroczony , przekroczony został nawet 10 – letni termin zakreślony dla zdarzeń które są przestępstwami . .

W tej sytuacji zarzut przedawnienia podnoszony od samego początku przez stronę pozwaną musi odnieść zamierzony skutek i spowodować oddalenie powództwa już z tego tylko powodu .

Gdyby nawet nie podzielić tego poglądu to także żądanie powódki jest niezasadne. Rozważając ta kwestię stwierdzić należy, iż w chwili obecnej odpowiedzialność Skarbu Państwa została ukształtowana w art. 417 i nast. K.c. jednakże z mocy art. 5 ustawy z 17.06.2004r. o zmianie ustawy – kodeks cywilny oraz niektórych ustaw ( Dz. U. nr 162 poz. 1692 ) do zdarzeń i stanów prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie w/w ustawy stosuje się m.in. przepisy art. 417, art. 419, art. 420 , art. 420 (1), art. 420 (2) i art. 421 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie w/w ustawy tj. do dnia 1 września 2004r.

Analizując treść tego przepisu rzuca się w oczy brak w nim art. 418 k.c. nie należy jednak zapominać , że Trybunał Konstytucyjny orzeczeniem z dnia 4 grudnia 2001 r. ( SK 18/00, OTK 2001, nr 8, poz. 256) uznał, iż art. 418 k.c. jest niezgodny z art. 77 ust. 1 Konstytucji i utracił moc obowiązującą 18 grudnia 2001 r. z chwilą opublikowania orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w Dzienniku Ustaw . Powstaje w związku z tym problem, czy przepis ten może być źródłem praw i obowiązków w okresie poprzedzającym utratę jego mocy wiążącej. Na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć twierdząco choć z pewnym ograniczeniem .

Zasada odpowiedzialności za szkody wyrządzone jednostce została zapisana po raz pierwszy w Konstytucji z 1997r. w art. 77 ust. 1 . Tym samym art. 418 k.c. nabrał cech niezgodnego z Konstytucją od chwili jej wejścia w życie ,a więc od 17 października 1997r. Skutek prawny w postaci wyeliminowania niekonstytucyjnego przepisu prawnego może sięgać wstecz od chwili wejścia w życie Konstytucji , a w pewnych wypadkach od chwili wejścia w życie takiego przepisu . W tym drugim przypadku niezbędne jest jednocześnie spełnienie przesłanki naruszenia przez ten przepis zasad konstytucyjnych już w chwili początku jego obowiązywania , a więc na gruncie innej starszej ustawy zasadniczej . Przesłanka ta w stosunku do art. 418 k.c. nie jest spełniona ponieważ wcześniejszy porządek konstytucyjny nie formułował w ogóle zasady odpowiedzialności odszkodowawczej władzy publicznej . W tej sytuacji uzasadnione jest twierdzenie ,że skutki prawne orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 4 grudnia 2001r. sięgają najdalej chwili wejścia w życie nowej Konstytucji . Oznacza to , że art. 418 k.c. będzie miał zastosowanie do stanów faktycznych mających miejsce przed 17 października 1997r. .( por. Józef Jan Skoczylas, Odpowiedzialność za szkody wyrządzone przez władze publiczną , Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis , Warszawa 2005, s. 151 – 152 , wyrok SN z 9 .10.2003r. I CK 150/02 OSNC 2004 nr 7-8 poz. 132 ).

Zgodnie z obowiązującym do chwili wejścia w życie Konstytucji RP art. 418 § 1 k.c. jeżeli szkoda została wyrządzona przez funkcjonariusza państwowego na skutek wydania orzeczenia lub zarządzenia, Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność tylko wtedy, gdy przy wydaniu orzeczenia lub zarządzenia nastąpiło naruszenie prawa ścigane w trybie postępowania karnego lub dyscyplinarnego, a wina sprawcy szkody została stwierdzona wyrokiem karnym lub orzeczeniem dyscyplinarnym albo uznana przez organ przełożony nad sprawcą szkody.

§ 2 w/w przepisu z kolei stanowi , iż brak stwierdzenia winy w wyroku karnym lub orzeczeniu dyscyplinarnym nie wyłącza odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę, jeżeli wszczęciu albo prowadzeniu postępowania karnego lub dyscyplinarnego stoi na przeszkodzie okoliczność wyłączająca ściganie.

Wymaganie stwierdzenia w wyroku karnym lub orzeczeniu dyscyplinarnym bądź też uznania przez organ przełożony dotyczy winy. Nie każde zatem zawinione nawet działanie funkcjonariusza państwowego przy wydaniu orzeczenia lub zarządzenia uzasadnia odpowiedzialność Skarbu Państwa lecz tylko takie które stanowi przestępstwo lub występek dyscyplinarny.

Powódka jako dowód szkody wskazała na obwieszczenie o licytacji zajętych ruchomości przewidzianej na dzień 6 lutego 1997 roku .W toku licytacji nie doszło do sprzedaży żadnych ruchomości objętych umową kupna sprzedaży zawartą w dniu 21 października 1995 roku pomiędzy powódką ,a jej ojcem . Umowa kupna sprzedaży dotyczyła sprzedaży następujących maszyn : trak mechaniczny z dwoma wózkami i torowiskiem, wózek widłowy spalinowy rok produkcji 1981, wózek widłowy spalinowy rok produkcji 1982 , piła tarczowa, wielopiła , wycinarka do drewna , obrabiarko -strugarka czterostronna . W wyniku wskazywanej przez powódkę licytacji sprzedano następujące ruchomości :

- ostrzałkę do pił –ruchomość taka w umowie z dnia 21 października 1995 roku nie występuje ;

- przyczepkę ciągnikową - ruchomość taka w umowie z dnia 21 października 1995 roku nie występuje ;

-ciągnik U. - ruchomość taka w umowie z dnia 21 października 1995 roku nie występuje oraz

- wózek spalinowy (...) był wyprodukowany w roku 1970 , nie jest zatem żadnym z wózków ujętych w umowie ;

Wskazywane w pozwie czynności egzekucyjne były dokonywane nie tylko przez Urząd Skarbowy lecz także przez Komornika Sądowego zaś dokonywane czynności egzekucyjne jedynie w niewielkim stopniu dotyczyły należności podatkowych – głównymi wierzycielami należności były : BANK Spółdzielczy w O. oraz (...) spółka z o.o.

W dniu 30 czerwca 2003 roku powódka W. D. (2) złożyła w Prokuraturze Rejonowej w Opocznie doniesienie o przestępstwie przekroczenia uprawnień przez Komornika Urzędu Skarbowego w O. .

Postanowieniem z dnia 22 lipca 2003 roku Prokuratura Rejonowa w Opocznie odmówiła wszczęcia śledztwa .Jako uzasadnienie do takiego rozstrzygnięcia Prokuratura Rejonowa w Opocznie podniosła ,że w toku podjętych czynności dokonano między innymi wglądu do akt postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Urzędu Skarbowego w O.. Ustalono , iż w dniu 29 listopada 1995 roku na podstawie tytułu wykonawczego nr SM-V/50-54/95 zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne wobec dłużnika K. A. .Dnia 6 lutego 1995 roku Komornik Urzędu Skarbowego w O. dokonał zajęcia ruchomości stanowiących własność w/w , a znajdujących się w zakładzie przeróbki drewna w T. . W dniu 6 lutego 1997 roku odbyła się licytacja zajętych ruchomości w postaci ciągnika rolniczego i przyczepy zarejestrowanych na nazwisko K. A. , powódka była obecna przy tych czynnościach zajęcia i nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń , żadnych innych ruchomości , które podaje powódka jako swoją własność na podstawie umowy kupna z dnia 21 października 1995 roku w postaci traku, wózków widłowych , pił tarczowych , wycinarki i obrabiarko-strugarki czterostronnej Komornik nie zajmował i nie sprzedawał .

W związku z powyższym stwierdzić należy , iż żadna z przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa nie została w niniejszym postępowaniu udowodniona przez powódkę .

Przesłanki określone w art. 418 k.c. nie zostały w niniejszym procesie wykazane przez powódkę , a jako dowód szkody powódka wskazuje obwieszczenie o licytacji zajętych ruchomości przewidzianej na dzień 6 lutego 1997 roku ,a zatem przed dniem wejścia w życie Konstytucji RP która jak wiadomo weszła w życie w dniu 17 października 1997r. co zostało szczegółowo wyżej przedstawione . Powyższe sprawia , że powództwo nie może zostać uwzględnione wobec braku wykazania w toku procesu przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej .

Poza tym stwierdzić należy , iż i tak powództwo winno być oddalone bowiem prowadzone postępowanie egzekucyjne było prowadzone zgodnie z przepisami prawa . W ocenie Sądu brak bezpośredniego związku przyczynowego pomiędzy decyzjami Urzędu Skarbowego w O. i działaniami tego (...) , a szkodą powódki wskazaną w pozwie . Przede wszystkim działania podejmowane przez pozwanego nie były bezprawne , do tego powódka zapomina, iż wobec jej ojca nie toczyło się tylko postępowanie egzekucyjne z wniosku Urzędu Skarbowego ale też z wniosku Banku Spółdzielczego w O. oraz spółki (...).

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy , iż powódka nie wykazała przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa w szczególności związku przyczynowego oraz zawinionego działania ( bezprawności ) a co za tym idzie powództwo powódki musi zostać oddalone jako bezzasadne na podstawie w/w przepisów.

Powódka w swoich zeznaniach wskazała także na okoliczność , iż w wyniku postępowania Urzędu Skarbowego rozchorowała się i poniosła uszczerbek na zdrowiu . Okoliczności tej jednak w żaden sposób nie udowodniła poza tym nawet gdyby tak istotnie było to roszczenie powódki zostało przedawnione na podstawie art. 442 k.c. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 sierpnia 2007r.) Powódka zdaje się zapominać , iż założenie sprawy karnej nie przerwało biegu przedawnienia jej roszczeń majątkowych przeciwko pozwanemu .

Gdyby nawet nie uwzględnić przedawnienia to i tak nie zostały wykazane przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a mianowicie szkoda, związek przyczynowy oraz bezprawne działanie Urzędu Skarbowego . Skoro nie zostało to udowodnione to brak podstaw do zasądzenia na rzecz powódki jakichkolwiek roszczeń.

Z uwagi więc na okoliczność , że roszczenie strony powodowej uległo przedawnieniu , a poza tym dodatkowo jest nie udowodnione Sąd orzekł o oddaleniu powództwa.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art.102 kpc .

Przepis ten stanowi wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Zastosowanie tego przepisu winno być ocenione w kontekście całokształtu okoliczności. Okoliczności te powinny być związane z przebiegiem samego procesu jak i mogą być to fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego ( sytuacji życiowej) strony. Okoliczności te powinny być ocenione przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego . ( por. postanowienie SN z 14.01.1974r. II CZ 223/73 nie publ.).

Z uwagi na trudną sytuację materialną i bytową powódki Sąd na podstawie art. 102 k.p.c. nie obciążył powódki kosztami procesu. Powódka jest bowiem osobą niepełnosprawną i utrzymuje się z zasiłku z MOPS-u z tytułu niepełnosprawności w kwocie 444 złotych , a samo oddalenie powództwa jest konsekwencją podniesienia przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia .

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.