UZASADNIENIE

Powód W. K. wystąpił przeciwko (...) S.A. w W. z pozwem o zapłatę kwoty 30.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12.05.2012 r. do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, związaną z uszkodzeniami ciała i rozstrojem zdrowia doznanymi na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 08.10.2010 r. Jednocześnie domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swe roszczenie powód wskazała, iż w wyniku kolizji drogowej z dnia 08.10.2010 r., spowodowanej przez osobę korzystającą z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, doznał uszkodzenia ciała, co skutkowało koniecznością diagnostyki medycznej, leczenia operacyjnego, hospitalizacji i pozostawiło trwały ślad na jego zdrowiu. Powód zgłosił pozwanemu roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia; pozwany roszczenie to uznał co do zasady i wypłacił powodowi kwotę 25.000,00 zł. Kwota ta, zdaniem powoda, nie rekompensuje jednak krzywdy, jakiej doznał w związku z wypadkiem z dnia 08.10.2010 r.

Pozwany (...) S.A. w W., w odpowiedzi na pozew nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Argumentując swe stanowisko w sprawie pozwany przyznał, iż – co do zasady - ponosi względem powoda odpowiedzialność za skutki kolizji samochodowej z dnia 08.10.2010 r. Podniósł jednak iż jeszcze przed procesem wypłacił powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 25.000,00 zł, która to kwota – zdaniem pozwanego – jest adekwatna do cierpień fizycznych i psychicznych powoda związanych z wypadkiem z dnia 08.10.2010 r. oraz rozmiaru uszczerbku na zdrowiu, jakiego w wyniku przedmiotowego wypadku on doznał.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 08.10.2010 r., na ulicy (...) w S., K. C. kierujący samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że będąc zobowiązanym do zachowania szczególnej ostrożności podczas przejeżdżania przez oznakowane znakami pionowymi i poziomymi przejście dla pieszych na skrzyżowaniu ul (...), nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu W. K., znajdującemu się na tym przejściu, w wyniku czego potrącił W. K., powodując u niego uszkodzenie ciała (bezsporne, dodatkowo dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 17 stycznia 2011 r. w sprawie II. K. 668/10 k. 10-11).

Bezpośrednio po zdarzeniu W. K. został przewieziony karetką do SP ZOZ Szpitala Wojewódzkiego w S., gdzie był hospitalizowany w Oddziale U.-Ortopedycznym w okresie od dnia 08.10.2010 r. do dnia 18.11.2010 r. z rozpoznaniem „Uraz zmiażdżeniowy innych części stawu skokowego i stopy. Rozległe rany goleni i stopy lewej ze złamaniem strzałki i I kości śródstopia powikłane martwicą skóry”. W trakcie hospitalizacji W. K. poddany został kilku zabiegom operacyjnym. I tak, dnia 08.10.2010 r. dokonano opracowania chirurgicznego ran i założono szynę gipsową, dnia 20.10.2010 r. wycięto martwiczo zmienione tkanki i skórę stopy lewej, a dnia 05.11.2010 r. przeprowadzono przeszczep skóry w obrębie stopy lewej. W dniu wypisu ze szpitala zalecono W. K. kontrolę w (...) oraz kontynuację profilaktyki przeciwzakrzepowej. W. K. do zaleceń tych zastosował się; leczenie w (...) zakończył przy tym w kwietniu 2011 r. Od października 2011 r. ww. pozostaje natomiast pod opieką Porani Dermatologicznej w S. z powodu wyprysku na skórze obu podudzi, które to schorzenie nie pozostaje jednak w żadnym związku z wypadkiem z dnia 08.10.2010 r. (dowód: dokumentacja medyczna – w aktach szkodowych, opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii A. W. (1) i biegłego sądowego z zakresu (...) k. 56-65).

W. K. skutki wypadku z dnia 08.10.2010 r. odczuwa do dziś – po dłuższym chodzeniu pojawiają się obrzęki w okolicy stawu skokowego i stopy lewej, a przy zmianie pogody – dolegliwości bólowe o charakterze kręcenia w okolicy stawu skokowego lewego. Okresowo odczuwa też skurcze mięśniowe stopy lewej, a w miejscu położonych przeszczepów skóry ma zaburzenia czucia i punktową przeczulicę skóry oraz uczucie zdrętwienia pięty lewej. Pozostałością po urazie doznanym w wyniku wypadku z dnia 08.10.2010 r. są też rozległe blizny kończyny dolnej lewej powstałe na skutek pobrania przeszczepów skóry w obrębie uda lewego oraz ich wgojeniu w okolicy stawu skokowego stopy lewej (o szerokości od 7 cm do 9 cm i długości 16 cm po stronie bocznej goleni i przednio-bocznej skokowego lewego, schodząca na przednio-boczną część stopy lewej). W wyniku wypadku z dnia 08.10.2010 r. W. K. doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu, który – przy uwzględnieniu zapisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu (Dz.U. Nr 234 poz. 1974) – wynosi łącznie 15%. Mimo to ww. nie doznaje obecnie żadnych ograniczeń w funkcjonowaniu i wykonywaniu czynności dnia codziennego, porusza się sprawnie, z nieznacznym jedynie utykaniem na lewą kończynę dolną (dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii A. W. (1) i biegłego sądowego z zakresu (...) k. 56-65).

Szkodę osobową na skutek kolizji z dnia 08.10.2010 r. W. K. zgłosił (...) S.A. w W., domagając się zapłaty zadośćuczynienia. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 28.03.2011 r. zakład ubezpieczeń wypłacił na jego rzecz tytułem zadośćuczynienia kwotę 25.000,00 zł .(bezsporne, dodatkowo dowód: decyzja z dnia 28.03.2012 r. – w aktach szkodowych). Jednocześnie, pismem z dnia 11.05.2012 r., zakład ubezpieczeń odmówił zaspokojenia roszczenia W. K. z tytułu zadośćuczynienia w większym zakresie (dowód: pismo z dnia 11.05.2012 r. – w aktach szkodowych).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zwanej dalej ustawą (...) - Dz.U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm., z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W kontekście powyższej regulacji rozpatrywać należało odpowiedzialność pozwanego w sprawie niniejszej. Żądanie swe powód wywodził bowiem z faktu, iż doznał uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia na skutek szkody wyrządzonej w związku z ruchem pojazdu mechanicznego kierowanego przez osobę, której pozwany ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC udzielał.

Odpowiedzialność sprawcy kolizji z dnia 08.10.2010 r. za szkodę na osobie powoda na gruncie sprawy niniejszej wątpliwości nie budziła. Okoliczność tę pozwany przyznał wprost w odpowiedzi na pozew. W tym stanie rzeczy porządkująco jedynie zauważyć należy, iż odpowiedzialność sprawcy kolizji z dnia 22.06.2010 r. znajduje swe źródło w art. 436§2 kc w zw. z art. 436§1 kc i 415 kc.

Bezspornym w sprawie niniejszej było także i to, że sprawca kolizji z dnia 08.10.2010 r. w dacie zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie ubezpieczenia obowiązkowego posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W takich zaś okolicznościach odpowiedzialność za szkodę zgłoszoną przez powódkę przypisać można też pozwanemu (art. 35 ustawy (...)). Odpowiedzialności tej zresztą – co do zasady – pozwany nie kwestionował.

Treść żądania zgłoszonego przez powoda wskazywała, iż w związku z kolizją z dnia 08.10.2010 r. przypisuje on pozwanemu odpowiedzialność w zakresie roszczenia o zadośćuczynienie. Rzeczą Sądu stało się rozstrzygnięcie czy żądanie powoda zasługuje na uwzględnienie, a jeżeli tak – to w jakiej części.

Zadośćuczynienie o jakim mowa w art. 445 kc ma przede wszystkim na celu naprawienie krzywd wyrządzonych deliktem oraz złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych - zarówno tych już doznanych, jak też tych mogących wystąpić w przyszłości. Przy czym nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie V CKN 909/00, LEX 56027).

Natomiast wysokość zadośćuczynienia, z uwagi na jego kompensacyjny charakter, powinna być adekwatna do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności takie jak nasilenie cierpień – zarówno fizycznych jak i psychicznych, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa czy trwałe następstwa zdarzenia. Rozmiar zadośćuczynienia musi przy tym przedstawiać dla pokrzywdzonego ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie określenie wysokości zadośćuczynienia powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji stron (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 r. w sprawie IV CKN 1266/00, LEX nr 80272).

Z opinii biegłych sądowych A. W. (1) i C. K. sporządzonych na potrzeby niniejszego postępowania (którą to opinię ocenił Sąd jako w pełni wiarygodną, gdyż jest wnikliwa i sporządzona przez specjalistów odznaczających się wysokim poziomem fachowości) wynika jednoznacznie, iż w związku z wypadkiem z dnia 08.10.2010 r. powód doznał obrażeń ciała, skutkujących 15% uszczerbkiem na zdrowiu przy uwzględnieniu zapisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu (Dz.U. Nr 234 poz. 1974). Stan zdrowia powoda po ww. wypadku szczegółowo opisany został w części ustaleniowej uzasadnienia stąd zbędnym jest powtórne jego opisywanie. Należy jedynie przypomnieć, że uszkodzenia ciała powoda zlokalizowane były w miejscach utrudniających normalne funkcjonowanie w życiu codziennym (kończyna dolna). Leczenie powoda trwało przy tym przez dłuższy czas i obejmowało miesięczny pobyt w szpitalu (połączony z 3 zabiegami operacyjnymi) oraz około półroczne leczenie ambulatoryjne w (...).

Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności roszczenie powoda z tytułu zadośćuczynienia ocenił Sąd jako usprawiedliwione co do zasady. W tym stanie rzeczy rozważyć jeszcze tylko należało jaki winien być jego rozmiar.

Zważywszy na skutki wypadku z dnia 08.10.2010 r. w sferze zdrowia powoda zadośćuczynienie należne powodowi określić należało – zdaniem Sądu – na poziomie 30.000,00 zł. Niewątpliwie, w wyniku wypadku powód doznał bólu i cierpienia oraz trwałego uszczerbku na zdrowiu. Nie ulega też kwestii, że skutki przedmiotowego wypadku powód odczuwać będzie w przyszłości, bezspornie o samym wypadku, doznanym urazie i przebytym leczeniu przypominać też będą powodowi blizny powstałe w związku z przeszczepem skóry. O powyższym świadczą wyniki opinii biegłych sądowych A. W. (1) i C. K.. Zwrócić jednak należy uwagę, że wskutek przeprowadzonego leczenia powód aktualnie nie doznaje praktycznie żadnych ograniczeń w normalnym funkcjonowaniu. Owszem, nieznacznie utyka i owszem, okresowo odczuwa dolegliwości bólowe kończyny dolnej lewej (i odczuwać będzie), ale – jak wskazali to biegli sądowi A. W. (1) i C. K. – powyższe nie upośledza powoda w wykonywaniu czynności życia codziennego ani nie ma wpływu na jego aktywność. Jeśli zaś chodzi o dyskomfort z powodu blizn, to – zdaniem Sądu – choć bez dwóch zdań on istnieje, to jednak zważywszy na fakt, iż dotyczy mężczyzny i to już niemłodego (57 lat) nie można go uznać za bardzo znaczący. Nie marginalizując zatem bólu i cierpienia, jakich powód doświadczył w związku z wypadkiem z dnia 08.10.2010 r. ani też nie deprecjonując tak ważnego dobra jak zdrowie człowieka żądanie pozwu uznać należało za wygórowane. Jeszcze raz wskazać bowiem należy, że – w ocenie Sądu – sumą adekwatną do krzywdy powoda powstałej wskutek wypadku z dnia 08.10.2010 r. jest suma 30.000,00 zł.

Skoro jeszcze przed procesem pozwany wypłacić powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 25.000,00 zł, to żądanie pozwu uznać należało za usprawiedliwione do kwoty 5.000,00 zł (30.000,00 zł – 5.000,00 zł = 25.000,00 zł).

W świetle powyższego orzeczono jak w pkt I wyroku, przy czym o odsetkach orzeczono z mocy art. 481§1i2 kc w zw. art. 14 ustawy (…), uwzględniając okoliczność, iż pismem z dnia z dnia 11.05.2012 r., pozwany odmówił zaspokojenia roszczenia powoda z tytułu zadośćuczynienia w większym aniżeli 25.000,00 zł zakresie. Uznając zaś żądanie pozwu ponad kwotę orzeczoną w pkt I za wygórowane – Sąd orzekł jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu (pkt III wyroku) orzeczono na podstawie art. 100 kpc w zw. § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz. 1349 z późn.zm.) – uwzględniając fakt, iż proces niniejszy powód wygrał w ok. 16%. Łączna suma kosztów procesu ukształtowała się na poziomie 6.834,00 zł (1.500,00 zł – opłata od pozwu, 2.400,00 zł - wynagrodzenie radcy prawnego, który powoda reprezentował, 17,00 zł - opłata skarbowa od pełnomocnictwa udzielonego pełnomocnikowi przez powoda, 2.400,00 zł - wynagrodzenie radcy prawnego, który pozwanego reprezentował, 17,00 zł - opłata skarbowa od pełnomocnictwa udzielonego pełnomocnikowi przez pozwanego, 500,00 zł – zaliczka uiszczona przez powoda na poczet wynagrodzenia biegłego). Jedynie 16% tych kosztów winno obciążać pozwanego (1.093,44 zł), co – przy uwzględnieniu faktu, iż tytułem kosztów procesu pozwany wyłożył sumę 2.417,00 zł – oznacza, że ostatecznie to powód winien zwrócić mu tytułem tych kosztów kwotę 1.323,56 zł.

O brakujących kosztach sądowych orzeczono z mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm) w zw. z art. 100 kpc. Co do rozkładu kosztów sądowych w pełni zasadne są uwagi poczynione w akapicie poprzednim. Dodać jedynie należy, że wyrokiem (pkt IV) Sąd objął jedynie część tych kosztów tj. kwotę 100,40 zł. Po zakończeniu postępowania do rozliczenia zostanie jeszcze kwota 600,40 zł wypłacona tytułem wynagrodzenia biegłego A. W. tymczasowo z budżetu.

SSR Aneta Ineza Sztukowska

Przewodniczący:	SSR Aneta Ineza Sztukowska
Protokolant:	Magda Ułanowicz

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE