Sygn. akt: I. C. 219/13
Dnia 28 lutego 2014 r.
Sąd Rejonowy w Suwałkach I. Wydział Cywilny
w składzie następującym:
|
Przewodniczący: |
SSR Beata Sznejder |
|
Protokolant: |
Edyta Lipnicka |
po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 r. w Suwałkach
sprawy z powództwa J. K.
przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W.
o zapłatę
I. Umarza postępowanie w zakresie kwoty 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty od dnia 10.05.2013r. do dnia 17.07.2013r.
II. Zasądza od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. na rzecz powódki J. K. odsetki ustawowe liczone od kwoty 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) od dnia 13 kwietnia 2012r. do dnia 9.05.2013r.
III. Oddala powództwo w zakresie odsetek ustawowych liczonych od kwoty 20.000,00 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) od dnia 18.11.2011r. do dnia 12 kwietnia 2012r.
IV. Ustala, że pozwany Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. ponosi w 100% koszty procesu na zasadzie odpowiedzialności za jego wynik, pozostawiając szczegółowe wyliczenie w tym zakresie referendarzowi sądowemu.
SSR Beata Sznejder
Sygn. akt I.C. 219/13
Powódka J. K. wystąpiła do tut. Sądu przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. z pozwem o zapłatę kwoty 20.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 listopada 2011r. do dnia zapłaty. Domagała się też zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.
W uzasadnieniu żądania powódka podała, iż w dniu 31 października 2007r. w miejscowości S., przy ulicy (...) kierujący pojazdem marki (...) o nr rej. (...) K. U. potrącił prawidłowo idącego pieszego Z. K.. Kierowca (...) został uznany winnym spowodowania wypadku. Na skutek doznanych w trakcie wypadku obrażeń syn powódki Z. K. zmarł. Powódka wskazała, iż przed Sądem Okręgowym w Suwałkach toczyła się sprawa o odszkodowanie przeciwko pozwanemu, która zakończyła się prawomocnym wyrokiem zasądzającym na jej rzecz kwotę 19.000 zł. Pismem z dnia 15 listopada 2011r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty stosownego zadośćuczynienia, na skutek którego to pisma uznał on swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił powódce kwotę 10.000 zł. Zdaniem powódki żądana przez nią kwota zadośćuczynienia w wysokości 20.000 zł jest w świetle rozmiaru jej krzywdy uzasadniona i wraz z dotychczas wypłaconą kwotą adekwatna do stopnia odczuwanych cierpień i rozmiaru krzywdy i jako taka odpowiada pojęciu „sumy odpowiedniej” w rozumieniu art. 448 kc.
W odpowiedzi na pozew pozwany - (...) Towarzystwo (...) w W. uznał roszczenie powódki w zakresie należności głównej, tj. kwoty 20.000 zł z tytułu zadośćuczynienia. W pozostałym zakresie wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych).
Argumentując swe stanowisko w sprawie pozwany nie kwestionował, iż zostały spełnione warunki jego odpowiedzialności za powstałą szkodę, jednakże podniósł brak zasadności zgłoszonego przez powódkę roszczenia w zakresie odsetek. Pozwany wskazał, iż przywoływany przez pełnomocnika powódki art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych jako podstawa żądania odsetek nie ma w niniejszej sprawie zastosowania, gdyż pozwane Biuro nie jest zakładem ubezpieczeń. Według pozwanego przepisem regulującym wymagalność roszczeń wobec niego jest art. 136 ust. 1 w/w ustawy. Pozwany wnosił ponadto o nieobciążanie go kosztami postępowania z uwagi na uznanie powództwa przy pierwszej czynności oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Sąd ustalił i zważył, co następuje:
W okolicznościach niniejszej sprawy bezspornym było, iż syn powódki Z. K. zmarł w wyniku wypadku drogowego jaki miał miejsce w S. w dniu 30 października 2007r. Legitymacja bierna pozwanego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. również nie pozostawiała wątpliwości i wynikała z treści art. 123 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 Nr 124, poz. 1152). Podkreślić przy tym należy, iż pozwany co do zasady nie kwestionował swojej odpowiedzialności i uznał w odpowiedzi na pozew roszczenie powódki w zakresie roszczenia głównego tj. w zakresie kwoty 20.000 zł.
Niewątpliwie też powódka zgłosiła szkodę Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. w dniu 14 marca 2012r., które następnie przekazało rozpatrzenie odszkodowania do (...) S.A. (dowód: pismo z dnia 8.03.2012r. w aktach szkodowych oraz pismo z dnia 19.03.2012r., k.87).
W trakcie trwania procesu pozwany w dniu 17 lipca 2013r. zapłacił na rzecz powódki kwotę 20.491,51 zł tytułem należności głównej oraz odsetek ustawowych za okres od dnia 10.05.2013r. do dnia 17.07.2013r.(bezsporne, dodatkowo dowód: pismo, k.88 oraz potwierdzenie przelewu, k.78).
Konsekwencją powyższego było ograniczenie przez powódkę powództwa w uznanym i spełnionym przez pozwanego zakresie, tj. kwoty należności głównej i odsetek ustawowych za okres od dnia 10 maja 2013r. do dnia 17 lipca 2013r. wyrażone w piśmie procesowym z dnia 25 lipca 2013r.
Czynność dyspozytywna pozwanego-polegająca na uznaniu powództwa w myśl art. 213 § 2 kpc wiąże Sąd, o ile nie jest ono sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. Przesłanek takowych Sąd nie dopatrzył się w niniejszej sprawie oceniając skuteczność uznania powództwa. Powódka sama oceniła swoje cierpienia związane ze śmiercią syna, a zatem Sąd nie miał podstaw do ingerowania w wysokość dochodzonej przez nią kwoty zadośćuczynienia. W tym też zakresie Sąd umorzył postępowanie w sprawie (pkt. I wyroku).
Spór w niniejszej sprawie dotyczył kwestii zasadności żądania przez powódkę odsetek od należności głównej od daty wskazanej w pozwie, tj. od 18.11.2011r. do dnia zapłaty oraz zasadności żądania zwrotu kosztów procesu.
W ocenie Sądu należało zasadniczo przychylić się do stanowiska strony powodowej. Poza kwotą należności głównej obejmującej zadośćuczynienie za doznaną krzywdę powódce należą się odsetki od tej kwoty. Odsetki są należne od dnia przypadającego po upływie 30-dniowego okresu od daty zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi (zgodnie z zasadą spełnienia świadczenia ustanowioną w art. 816 kc). Powódka wnosiła o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 18.11.2011r., jednakże Sąd ustalił, że szkoda została zgłoszona pozwanemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. dopiero w piśmie z dnia 8.03.2012r., które wpłynęło do pozwanego w dniu 14.03.2012r. (pismo opatrzone prezentatą z datą wpływu - w aktach szkodowych). Skoro zatem szkoda została zgłoszona przez powódkę w dniu 14.03.2012r. to pierwszym dniem wymagalności świadczenia odszkodowawczego jest dzień 13.04.2012r. do dnia faktycznego wpływu należności głównej na rachunek powódki. Ponieważ pozwany w toku procesu zapłacił wraz z należnością główną kwotę odsetek za okres od dnia 10.05.2013r. do dnia 17.07.2013r. to należało zasądzić od pozwanego odsetki ustawowe liczone od kwoty należności głównej (20.000 zł) od dnia 13.04.2012r. do dnia 9.05.2013r.(pkt.II wyroku).
Jednocześnie mając na uwadze ustalenia Sądu poczynione w zakresie daty zgłoszenia szkody przez powódkę roszczenie w zakresie odsetek ustawowych liczonych od kwoty należności głównej od dnia 18.11.2011r. do dnia 12.04.2012r. należało oddalić (pkt. III wyroku).
Powódce należy się również zwrot kosztów procesu. Powódka, co prawda cofnęła pozew w zakresie żądania głównego i odsetek za okres od dnia 10.05.2013r. do dnia 17.07.2013r., jednakże cofnięcie owo miało związek z zapłatą na jej rzecz dochodzonego świadczenia, co miało miejsce dopiero po dacie wdrożenia przez nią procesu o zapłatę. Pozew wniesiono w dniu 18.02.2013r., zaś zapłata nastąpiła w dniu 17.07.2013r. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.04.2012r. w sprawie II CZ 208/11 Lex nr 1214570 „zasadą jest (art. 203par. 2 kpc), że w wypadku cofnięcia pozwu obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego, na jego żądanie , obciąża powoda bez względu na przyczynę cofnięcia. Jednakże dopuszczalne jest odstępstwo od tej zasady w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art.98 kpc) pozwanego należy wówczas uznać za stronę przegrywającą sprawę”).
Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt. IV wyroku pozostawiając jednocześnie szczegółowe wyliczenie kosztów procesu referendarzowi sądowemu.
SSR Beata Sznejder