UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu po rozpoznaniu sprawy z powództwa L. S. przeciwko (...) S.A. Oddział w (...) w Ł. o zapłatę, umorzył postępowanie ponad kwotę 5000,00 zł oraz zasądził od pozwanej (...) S.A. Oddział w (...) w Ł.
na rzecz powoda L. S. kwotę 4 246,00 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 26 września 2012 roku do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. Zasądził także od pozwanej (...) S.A. Oddział w (...) w Ł.
na rzecz powoda L. S. kwotę 73,00 zł tytułem kosztów procesu oraz nakazał pobrać od pozwanej (...) S.A. Oddział w (...) w Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieluniu kwotę 1 166,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa. Nadto Sąd nie obciążył powoda L. S. kwotą 1 034,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa.

Powyższe rozstrzygniecie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach i wnioskach:

Powód L. S. jest właścicielem nieruchomości położonej w miejscowości P. składającej się m.in. z działki o nr (...) i obszarze 0,76 ha, dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu prowadzi księgę wieczystą KW nr (...). Nabył ją w drodze umowy darowizny w dniu 3 lutego 2012 roku od swojego brata A. S. i jego żony R. S.. W dniu 25 października 2012 roku powód L. S. zawarł
z A. S. i R. S. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była przysługująca A. i R. małżonkom S. wierzytelność w postaci roszczenia o wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości nr (...) położonej w P. przez pozwaną i jej poprzedników prawnych. Poprzednimi właścicielami w/w działki byli rodzice powoda - H. S. i J. S., którzy umową sprzedaży zbyli nieruchomość w dniu 2 grudnia 1993 roku na rzecz syna A. S. i jego zony R. S..

Z ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika nadto, że działka nr (...) ma charakter rolny. Posadowione są na niej linia napowietrzna SN 15kV typu (...) 3x35 mm2 długości ok. 42 m, zasilana z linii W. – P., słup linii SN 15kV bliźniaczy wirowany typu E12, na słupie zamontowany jest odłocznikouziemnik typu (...) nr (...) (...) oraz stacja transformatorowa napowietrzna typu STSbb (...) (...) strugi P.. Ze stacji wyprowadzane są 2 obwody linii napowietrznych. Linia napowietrzna została wybudowana na działce powoda w 1974 roku, a następnie w latach 90 – tych była przeprowadzona modernizacja linii energetycznej przebiegającej m.in. na działce powoda, obejmująca modernizację słupa linii SN 15kV oraz stacji transformatorowej napowietrznej. Decyzją Wójta Gminy z dnia 27 grudnia 1994 roku ustalona została lokalizacja inwestycji polegającej na modernizacji linii energetycznej – magistralnej W. – D.. W dniu 25 kwietnia 1995 roku Urząd Rejonowy w W. zatwierdził projekt budowlany modernizacji linii energetycznej – remont i budowa.

Rodzice powoda - H. S. i J. S. wyrazili pisemną zgodę na udostępnienie działki nr (...) celem wejścia na jej teren i przeprowadzenia koniecznych prac budowlanych w związku z modernizacją linii elektroenergetycznych oraz usytuowanych urządzeń energetycznych. W dniu 30 września 1997 roku nastąpił odbiór techniczny i przekazanie do eksploatacji robót inwestycyjnych m.in. na działce nr (...) położnej w P..

Na podstawie opinii biegłego z zakresu szacowania nieruchomości M. C. Sąd pierwszej instancji ustalił, iż wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie
z nieruchomości powoda przez pozwaną w okresie od dnia 4 grudnia 2002 roku do dnia 3 grudnia 2012 roku wynosi 4 246,00 złotych.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Rejonowy uznał, iż roszczenia powoda jest częściowo zasadne. W przedmiotowej sprawie urządzenie elektroenergetyczne
w postaci linii napowietrznej na działce nr (...) należącej do powoda, a wcześniej do jego poprzedników prawnych zostały wybudowane już w 1974 roku, natomiast pozwana nie przedstawiła zgody na wybudowanie takich urządzeń na działce powoda. Brak jest bowiem – zdaniem Sądu pierwszej instancji - decyzji właściwego urzędu państwowego wydanych czy to na podstawie art. 35 ustawy z dnia 12 marca 1958 roku o zasadach
i trybach wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. 1974r., nr 10, poz.64 ze zm.), art. 75 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 roku o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości ( Dz.U. 1991r., nr 30, poz. 127), a następnie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000r., nr 46, poz. 543 ze zm.). Sąd Rejonowy podniósł przy tym, iż przedłożone przez pozwaną dokumenty w postaci zgody właścicieli (k. 52-53), protokołu nr (...) (k. 54), decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji (k. 55), decyzji zatwierdzającej projekt budowlany modernizacji linii energetycznej (k. 56) nie potwierdzają w żaden sposób, aby urządzenia energetyczne wchodzące w skład pozwanego Przedsiębiorstwa zostały zainstalowane
na nieruchomości stanowiącej obecnie własność powoda za zgodą jego poprzedników prawnych – rodziców czy brata. Zdaniem Sądu pierwszej instancji żaden
z w/w dokumentów nie wpływa bezpośrednio na prawa poprzedników prawnych powoda ograniczając je w zakresie korzystania z nieruchomości przez pozwaną. Szczególnie zaś zgoda ówczesnych (...) małżonków S. nie jest wyrażeniem zgody na budowę urządzeń przesyłowych, albowiem urządzenia te (linia napowietrzna) zostały wybudowane już w latach 70-tych, słup linii SN i napowietrzna stacja transformatorowa podlegały modernizacji. Przedłożony przez pozwaną wykaz osób, które złożyły podpisy (k. 52-53) jest
– w ocenie Sądu Rejonowego - tylko wyrażeniem zgody na wejście na teren działki,
z uwagi na konieczność przeprowadzenia prac budowlanych w związku z modernizacją linii elektroenergetycznej oraz usytuowaniem urządzeń, a nie zgodą na wybudowanie urządzeń przesyłowych. Brak jest przy tym dokumentów (decyzji administracyjnych czy zgody właścicieli) na wybudowanie urządzeń elektroenergetycznych w latach 70 – tych.

W tych okolicznościach Sąd pierwszej instancji uznał, że w stanie faktycznym sprawy niewątpliwym jest ograniczenie prawa własności powoda przez sam fakt istnienia na działce nr (...) infrastruktury elektroenergetycznej. Należy podkreślić, że
z tych urządzeń strona pozwana korzysta i czerpie dochody z dostaw energii elektrycznej. Dlatego też – w ocenie Sądu pierwszej instancji - żądanie powoda jest co do zasady usprawiedliwione, a to za okres 10 lat wstecz od dnia wytoczenia powództwa
tj. 3 grudnia 2012 roku. Roszczenie z art. 224 k.c. i art. 230 k.c. przysługuje bowiem tylko właścicielowi i nie przechodzi na nabywcę, o ile nie wynika to z umowy cesji wierzytelności. Powód wykazał zaś nabycie roszczeń z tytułu bezumownego korzystania przez stronę pozwaną z przedmiotowej nieruchomości za okres poprzedzający zawarcie umowy darowizny z dniu 3 lutego 2012 roku. Zdaniem Sądu Rejonowego przedstawiona przez stronę powodową umowa przelewu wierzytelności z dnia 25 października 2012 roku jest skuteczna. W umowie tej została bowiem zindywidualizowana wierzytelność wynikająca z roszczenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości o nr (...) położonej w P. i strony stosunku zobowiązaniowego z którego ona wynikała. Wierzytelność ta została w sposób dostateczny oznaczona, albowiem można ją określić za pomocą analizy treści stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika.

W dalszej części pisemnych motywów rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy podniósł,
że powód domagał się zasądzenia z kwoty 8 000,00 złotych dochodzonej pozwem.
Po sprecyzowaniu powództwa na rozprawie w dniu 14 stycznia 2014 roku, ostatecznie domagał się kwoty 5 000,00 złotych, w pozostałym zakresie powództwo cofnął ze zrzeczeniem się roszczenia. Wobec skutecznego cofnięcia pozwu, Sąd pierwszej instancji w oparciu o art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie ponad kwotę 5 000,00 złotych, uznając, że nie zachodzi w sprawie żadna przeszkoda skutkująca uznaniem niedopuszczalności cofnięcia pozwu, o której mowa w art. 203 § 4 k.p.c.

W tych okolicznościach Sąd pierwszej instancji mając na uwadze treść opinii biegłego sądowego M. C. z zakresu szacowania nieruchomości zasądził
od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4 246,00 złotych. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. przyjmując jako datę początkową naliczania odsetek ustawowych, dzień przypadający po dniu 25 września 2012 roku, tj. niekwestionowaną przez stronę pozwaną datę, w którym to dniu pozwana otrzymała ostateczne wezwanie do zapłaty.

Powód domagał się zasądzenia wynagrodzenia ponad kwotę ustaloną przez biegłego za 10 lat wstecz od wytoczenia powództwa tj. ponad kwotę 4 246,00 złotych, wskazując, aby Sąd uwzględnił okres bezumownego korzystania z nieruchomości przez pozwaną za okres trwania postępowania. Jednakże z uwagi na fakt, że powód
nie wykazał, aby zachodziła którakolwiek z przesłanek z art. 322 k.p.c. Sąd Rejonowy nie był w stanie samodzielnie określić wysokości roszczenia za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia wyrokowania, co skutkowało oddaleniem powództwa w pozostałym zakresie.

O kosztach Sąd pierwszej instancji orzekł– na podstawie art. 100 k.p.c.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył pełnomocnik pozwanej w części zasądzającej od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4 246 zł tytułem zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości powoda z odsetkami ustawowymi od dnia
26 września 2012r. do dnia zapłaty oraz w części orzekającej że pozwana ma zapłacić na rzecz powoda koszty procesu w wysokości 73 zł tytułem kosztów procesu, a także
w części orzekającej, że pozwana jest obciążona na rzecz Skarbu państwa Sądu Rejonowego w Wieluniu kwotą w wysokości 1 166 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa - zarzucając rozstrzygnięciu:

I. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. wobec sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkujących niezasadnym przyjęciem przez Sąd I instancji, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego istnieje podstawa do przyjęcia, że powództwo o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powoda jest zasadne pomimo, że pozwana wykazała i udowodniła, iż posiada tytuł prawny do dysponowania nieruchomością powoda w zakresie możliwości lokalizacji infrastruktury technicznej przedsiębiorstwa energetycznego na zasadzie posiadania właściwych prawomocnych decyzji administracyjnych oraz oświadczeń byłych właścicieli nieruchomości o wyrażeniu zgody na lokalizację infrastruktury przesyłowej wydanych w trybie negocjacyjnym wynikającym z art. 75 i 80 ustawy z dnia 29.04.1985r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości Dz. U z 1991 r. nr30, poz. 127 ze zmianami, które stanowią tytuł prawny wraz z załączonymi decyzjami do korzystania z nieruchomości na nieruchomości stanowiącej przedmiot powództwa.

II. Obrazę przepisów prawa materialnego mającą istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

a) art. 224 § 2 k.c. i art. 225 k.c. w zw. z art. 230 k.c. poprzez ich błędną wykładnię
polegającą na przyjęciu, iż roszczenie jest zasadnie oparte na w/w przepisach, podczas gdy: pozwana posiada oświadczenie byłych właścicieli nieruchomości na wykorzystanie przedmiotowej nieruchomości objętej treścią pozwu do lokalizacji urządzeń infrastruktury przesyłowej oraz wydane na tej podstawie właściwe
|i prawomocne decyzje organów administracji publicznej, które kreują uprawnienie i zakres samoistnego posiadania w dobrej wierze przez pozwaną części nieruchomości powoda w przedmiocie wykorzystywania jej przesyłu energii elektrycznej oraz korzystania z niej w zakresie określonym potrzebami linii,

b) art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 359 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że pozwana jest zobowiązana zapłacić na rzecz powoda odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty od dnia 26.09.2012 r., tj. dnia następującego po dniu wezwania do zapłaty pozwanej, do dnia zapłaty, podczas gdy o opóźnieniu się wierzyciela ze spełnieniem świadczenia można mówić jedynie wówczas, gdy bezspornie wyjaśnione zostały okoliczności konieczne do ustalenia jego wysokości, dlatego nawet ewentualna wymagalność roszczenia nie może wskazywać na stan opóźnienia dłużnika, bowiem stan ten pojawia się dopiero wtedy, gdy dłużnik nie spełnia bezspornego, co do zasady i wysokości świadczenia, podczas gdy przedmiotem niniejszego postępowania była
m.in. kwestia zasadności roszczenia ustalonego w toku postępowania, a jego wysokość została ustalona po modyfikacjach na podstawie opinii biegłego
w orzeczeniu sadowym.

c) art. 509 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że
w przedmiotowej sprawie doszło do dokonania skutecznego przelewu wierzytelności w postaci roszczenia o wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości powoda o nr (...) położonej w P., podczas gdy zgodnie z § 1 art. 509 k.c. „Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania", a w kontekście
w/w podstawy prawnej z kolei § 3 przedmiotowej umowy cesji wierzytelności
z dnia 25.10.2012 r. stanowi, że ,,Cedent zobowiązuje się niezwłocznie zawiadomić Dłużnika o przelewie wierzytelności", natomiast powód w niniejszej sprawie nie wykazał, by dłużnik został zawiadomiony w sposób prawidłowy
o przelewie wierzytelności,

d) art. 511 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że umowa przelewu wierzytelności z dnia 25.10.2012 r. między powodem, a byłymi właścicielami nieruchomości objętej treścią przedmiotowego pozwu została dokonana w sposób prawidłowy, podczas gdy primo w/w umowa była podyktowana wyłącznie okolicznością sporu między powodem a pozwaną
w zakresie dochodzonego roszczenia, secundo przedmiotowa wierzytelność dotyczyła prawa własności nieruchomości, które zostało przeniesione na rzecz powoda na podstawie umowy darowizny z dnia 03.02.2012 r., co implikowało po stronie powoda i poprzednich właścicieli nieruchomości sporządzenie umowy przelewu wierzytelności z zachowaniem formy aktu notarialnego - art. 890 k.c., biorąc pod uwagę rodzaj i charakter prawa, którego dotyczyła cesja wierzytelności.

W oparciu o przedstawione zarzuty pełnomocnik pozwanej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 2 i oddalenie powództwa w całości, oraz
o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 4 i 5 poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej zasługuje na uwzględnienie, choć nie ze wszystkimi jej argumentami można się zgodzić.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż nie doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. Trzeba bowiem zaznaczyć, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, który Sąd Okręgowy podziela i uznaje za własny, jednakże na jego podstawie z prawidłowo ustalonych faktów wyciągnął nietrafne wnioski (błąd w zakresie subsumcji prawa). W szczególności Sąd Rejonowy ustalił, że rodzice powoda H. i J. S. wyrazili zgodę na udostępnienie działki nr (...) celem przeprowadzenia koniecznych prac budowlanych w związku z modernizacją linii energetycznych oraz usytuowanych urządzeń energetycznych. W ocenie Sądu Okręgowego w zakresie pojęcia prac budowlanych mieści się wznoszenie różnego rodzaju obiektów, a więc m.in. stacji transformatorowej oraz linii średniego napięcia.

Przechodząc do zarzutów naruszenia prawa materialnego, nie można również zgodzić się ze skarżącym, iż nie doszło do skutecznej umowy przelewu wierzytelności między powodem a poprzednimi właścicielami działki nr (...) w P.. Wskazać bowiem należy, że art. 509 § 1 k.c. trzeba rozumieć w ten sposób, że wierzyciel nie może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelności na osobę trzecią, jeżeli sprzeciwia się temu m.in. zastrzeżenie umowne. Tymczasem umowa przelewu wierzytelności z dnia
25 października 2012 roku w § 3 przewiduje, że cedent zobowiązuje się niezwłocznie zawiadomić dłużnika o przelewie wierzytelności. Analizowany zapis umowny nie wyklucza zatem możliwości dokonania przelewu, natomiast przewiduje nieopatrzony żadnym rygorem obowiązek powiadomienia o przelewie dłużnika. Skutki prawne powiadomienia dłużnika o przelewie wierzytelności zostały uregulowane w art. 512 k.c., zgodnie z którym dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że
w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie. Wobec braku zastrzeżenia w przedmiotowej umowie przelewu, iż przelew nie może nastąpić bez zgody dłużnika, należało uznać, że omawiana umowa była skuteczna.

Należy także wskazać, że umowa przelewu wierzytelności z dnia 25 października 2012 roku była skuteczna. Trzeba przywołać w tym miejscu art. 890 k.c. § 1, zgodnie
z którym oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego; jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Mając na uwadze fakt, iż zgodnie z art. 510 § 1 k.c. umowa darowizny wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły, to ze względu na spełnienie świadczenia z umowy przelewu oraz brak przepisu szczególnego
i odmiennego zastrzeżenia umownego trzeba uznać, że przedmiotowa umowa przelewu stała się ważna, a tym samym skuteczna.

Trafny jest natomiast zarzut naruszenia prawa materialnego – art. art. 224 § 2 k.c. i art. 225 k.c. w zw. z art. 230 k.c., poprzez ich błędną wykładnię.

Trzeba podkreślić, że najistotniejszą okolicznością w niniejszej sprawie była ocena skutków prawnych wyrażenia zgody przez poprzedników prawnych powoda
na udostępnienie działki nr (...) w celu przeprowadzenia prac budowlanych w związku
z modernizacją linii elektroenergetycznych oraz usytuowaniem urządzeń energetycznych.

Nie można zgodzić się z apelującym, iż decyzje dotyczące lokalizacji inwestycji oraz zatwierdzające projekt budowlany wydane przez organy administracji publicznej są prawnym źródłem uprawnienia pozwanego do korzystania z nieruchomości powoda.

Decyzja administracyjna mogłaby być źródłem uprawnienia pozwanego, jeżeli zostałaby wydana w rezultacie postępowania wywłaszczeniowego prowadzonego
na podstawie rozdziału 6 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 roku
o gospodarce nieruchomościami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U. z 1991 r.,
Poz. 30, Nr 127 j.t. ze zm.) co nie miało miejsca w niniejszej sprawie, albowiem poprzednicy prawni powoda dobrowolnie zgodzili się na modernizację linii energetycznych oraz budowę urządzeń.

Stałe korzystanie z instalacji oraz nieruchomości wiąże się z ograniczeniem prawa własności nieruchomości i pociąga za sobą konieczność stałego uregulowania tego stanu w postaci zawarcia umowy, np. użyczenia bądź ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego na rzecz właściciela linii energetycznych. Zagadnienie to zostało uregulowane przepisami należącymi do prawa cywilnego, zawartymi w kodeksie cywilnym i ustawie wywłaszczeniowej, obowiązującej w dacie budowy urządzeń, nie zaś w prawie budowlanym (vide: wyrok SN z dnia 29 stycznia 2008 roku, sygn. akt IV CSK 410/07, Lex nr 445289, wyrok SN z dnia 6 maja 2009 roku, sygn. akt II CSK 594/08, Lex
nr (...)).

Tymczasem jakkolwiek z treści samych decyzji trudno wywieść takie uprawnienie na rzecz poprzedników prawnych pozwanego, to jednak H. i J. małżonkowie S. potwierdzili prawo zakładu energetycznego do dysponowania nieruchomością – poprzez udzielenie zgody na modernizację i usytuowanie urządzeń przesyłowych na działce nr (...) w trybie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości z 29 kwietnia 1985 r. (k. 52). Oznacza to, że poprzednicy prawni powoda upoważnili poprzednika prawnego pozwanego do bezpłatnego korzystania z nieruchomości i takie "upoważnienie" w pełni odpowiada dyspozycji
art. 710 k.c. Rodzice powoda, wbrew jego poglądowi, nie wyrazili zgody wyłącznie na wejście pracowników przedsiębiorstwa przesyłowego na swój grunt, lecz zaaprobowali modernizację linii energetycznych oraz budowę urządzeń energetycznych, co siłą rzeczy oznaczać musi akceptację stanu powstałego po zakończeniu robót, których finalnym efektem było powstanie zmodernizowanej stacji transformatorowej oraz linii średniego napięcia. Analizując treść udzielonej zgody należy uznać, że nie pozostawia ona wątpliwości co do swej jej treści – dotyczy działki stanowiącej wówczas własność rodziców powoda, na której mają powstać zmodernizowane urządzenia energetyczne. Zdaniem Sądu Okręgowego właściciele przedmiotowej działki byli należycie poinformowani o tym, na co wyrażają zgodę, a w niniejszej sprawie brak dowodów na to, by poprzednicy prawni powoda nie byli zorientowani co do przepisów powszechnie obowiązującego prawa, a zwłaszcza w zakresie treści przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami i wywłaszczaniu nieruchomości, które przywołane są wprost w treści zgody.

Od czasu wyrażenia zgody na modernizację i budowę urządzeń przesyłowych przez poprzedników prawnych powoda do dnia wytoczenia powództwa (3 grudnia 2012 roku) powód nie podnosił sprzeciwu wobec istniejących na jego działce elementów infrastruktury energetycznej należącej do pozwanego, a więc w tym okresie pozwany nie korzystał z nieruchomości w złej wierze i do czasu wytoczenia powództwa windykacyjnego nie jest zobowiązany do świadczenia wynagrodzenia na podstawie
art. 225 k.c.

W związku z powyższym należało przyjąć, że powód nie zdołał obalić domniemania dobrej wiary wynikającego z art. 7 k.c., a zatem w stosunku do pozwanego miał zastosowanie art. 224 § 1 k.c. w zw. z art. 352 k.c. dotyczący posiadacza samoistnego w zakresie służebności gruntowej odpowiadającej służebności przesyłu
w dobrej wierze w okresie od daty złożenia przez rodziców powoda oświadczenia wyrażającego zgodę na przeprowadzenie prac na przedmiotowej działce łącznie
z wybudowaniem urządzeń stanowiących obecnie własność strony pozwanej.

Tym samym bezprzedmiotowe stało się ustosunkowanie się Sądu Okręgowego do zarzutu naruszenia art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 359 § 1 k.c. w zakresie zasądzonych odsetek, albowiem powództwo co do kwoty głównej zostało oddalone.

Na marginesie należy zauważyć, że chociaż pozwany takiego zarzutu nie podniósł, to niewątpliwie nabył przedmiotową służebność gruntową w drodze zasiedzenia, ponieważ już do 1974 r. urządzenie przesyłowe na działce powoda istnieje.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punktach 2, 3, 4, 5 i 6 poprzez oddalenie żądania zapłaty 5.000 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotowego gruntu. Na podstawie art. 102 k.p.c. nie obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez stronę pozwaną., uznając, że przemawiają za tym zasady słuszności. Strona pozwana dopiero bowiem na etapie postępowania sądowego przedstawiła dokumenty z których wynikło, że jest posiadaczem w dobrej wierze.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 102 k.p.c. w punkcie II wyroku postanowił nie obciążać powoda kosztami postępowania apelacyjnego, uznając, że przemawiają za tym zasada słuszności, o której mowa wyżej, fakt nie podzielenia wszystkich zarzutów apelacyjnych oraz jego trudna sytuacja materialna.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE