UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 sierpnia 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił J. M. przeliczenia wysokości emerytury.

J. M. wniósł odwołanie od powyższej decyzji.

W odwołaniu pełnomocnik odwołującego wniósł o stwierdzenie wydania zaskarżonej decyzji z rażącym naruszeniem prawa i uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania wywołanego zaskarżoną decyzją. W uzasadnieniu pełnomocnik odwołującego wskazał, że ZUS odmówił przeliczenia podstawy emerytury J. M. w oparciu o zeznania świadków, przez co nie jest respektowany prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 24.07.2012r. wydany w sprawie IIIU 339/12, którym to wyrokiem ZUS został zobowiązany do wydania w terminie 1 miesiąca decyzji w oparciu o zeznania świadków. ZUS zdaniem skarżącego tego obowiązku nie wykonał, zatem zaskarżona decyzja została wydana z obrazą art.365 kpc. Ponadto podniósł, że postępowanie egzekucyjne toczy się odrębnie.

W toku postępowania sprecyzował odwołanie (k.16) w następujący sposób: wniósł o ustalenie w oparciu o zeznania świadków, że J. M. uzyskał:

a) w okresie od 01.02.1967r. do 22.09.1967r. wynagrodzenie w wysokości 2.040zł miesięcznie;

b) w okresie od 15.09.1967r. do 31.12.1967r. – wynagrodzenie w wysokości 2.100zł; miesięcznie;

c) w okresie od 17.06.1971r. do 31.08.1972r. – wynagrodzenie w wysokości 3.500zł miesięcznie;

d) w okresie od 17.06.1971r. do 31.12.1971r. – wynagrodzenie w wysokości 3.500zł miesięcznie.

Następnie w piśmie z dnia 26.03.2013r. (k.54) oświadczył, że wnosi także dodatkowo o uwzględnienie zarobków J. M., które uzyskiwał z Cukrowni (...).

Następnie na rozprawie z dnia 06.06.2013r. pełnomocnik odwołującego kolejny raz zmodyfikował odwołanie i oświadczył, że czwarty okres tj. od dnia 17.06.1971r. do 31.12.1971r. wskazany w piśmie na k.16 a.s. jest zawarty w trzecim okresie i dotyczy pracy u tego samego pracodawcy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. wniósł o oddalenie odwołania. Podniósł, że wykonał wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 24.07.2012r. w sprawie sygn. akt IIIU 339/12, gdyż wydał decyzję w kwestii przeliczenia wysokości emerytury. Przy czym była to decyzja odmowna, gdyż uznał, że dowód z zeznań świadków nie jest wystarczający do ustalenia wysokości wynagrodzenia we wskazanych okresach.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 17.12.1990r. J. M. uzyskał prawo do renty według III grupy inwalidzkiej. Wysokość renty ustalona została w oparciu o podstawę wymiaru świadczenia obliczoną z 4 kwartałów tj. z III i IV kwartału 1989r. i I i II kwartału 1990r. Ustalony z tego okresu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty wyniósł 128,56%.

Następnie na skutek wniosku J. M. zostało mu przyznane prawo do emerytury, począwszy od dnia 29.01.2008r. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ZUS przyjął zwaloryzowaną podstawę wymiaru renty.

W dniu 07.02.2008r. J. M. złożył w ZUS-ie nową dokumentację dotyczącą wysokości uzyskiwanego przez siebie wynagrodzenia w latach 1968-1971 i 1973-1975. W oparciu o tę dokumentację ZUS dokonał obliczeń i ustalił, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury obliczony z 10 najkorzystniejszych kolejnych lat kalendarzowych z ostatniego dwudziestolecia przed złożeniem wniosku o przeliczenie tj. od 01.01.1989r. do 31.12.1998r. wynosi 73,54%, natomiast wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu – 71,42%. Wobec faktu, że wskaźniki te są niższe aniżeli wskaźnik 128,56%, w oparciu o który dotychczas obliczano wysokość emerytury J. M. – ZUS odmówił przeliczenia wysokości emerytury.

Następnie J. M. złożył kolejny wniosek o przeliczenie wysokości emerytury, dołączając dokumenty o wysokości swego wynagrodzenia w Cukrowni (...) za rok 1972 oraz za lata 1992-2000. To spowodowało, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury liczony z 20 najkorzystniejszych lat z całego okresu ubezpieczenia wyniósł 76,11%, a zatem nadal był niższy od dotychczasowego wskaźnika 128,56%.

W 2010r. J. M. złożył wniosek o przeliczenie wysokości emerytury przy przyjęciu, że od września do listopada 1992r. oraz od sierpnia do grudnia 1994r. i od września do października 1995r. otrzymywał wynagrodzenie minimalne. ZUS uwzględnił ten wniosek, jednak nie spowodowało to uzyskania wyższego od dotychczasowego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury, albowiem wskaźnik wyliczony z 10 kolejnych lat wyniósł 73,81%, a wskaźnik z 20 lat – 81,79%. Dlatego decyzją z dnia 29.07.2010r. ZUS odmówił przeliczenia wysokości emerytury.

W dniu 05.03.2012r. J. M. ponownie zwrócił się do ZUS o przeliczenie emerytury przy uwzględnieniu minimalnego wynagrodzenia w miesiącach wrzesień, październik i listopad 1992r., sierpień, wrzesień, październik, listopad i grudzień 1994r. oraz wrzesień i październik 1995r. oraz wniósł o uwzględnienie za okresy pracy: od 01.02.1967r. do 22.09.1967r., od 15.09.1967r. do 31.12.1967r., od 17.06.1971r. do 31.08.1972r. i od 17.06.1971r. do 31.12.1971r. wynagrodzenia w wyższej wysokości niż minimalne – i jako dowód wskazał zeznania świadków na tę okoliczność (k.152-153 a.e.). ZUS decyzją z dnia 29.03.2012r. odmówił wznowienia postępowania w sprawie przeliczenia emerytury, uznając, że nie zachodzą przesłanki z art.114 w zw. z art.124 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. ZUS uznał bowiem, że wniosek o przeliczenie minimalnego wynagrodzenia został rozstrzygnięty decyzją z dnia 29.07.2010r., natomiast dowody w postaci zeznań świadków na okoliczność udokumentowania rzeczywistych zarobków nie mogły być uwzględnione przez organ rentowy wobec treści rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe.

Od tej decyzji J. M. złożył odwołanie do Sądu Okręgowego w Ostrołęce. Sprawa zawisła pod sygn. akt IIIU 339/12. W toku postępowania odwołanie zostało sprecyzowanie jako odwołanie na niewydanie decyzji w kwestii przeliczenia wysokości emerytury J. M. co do okresów od 01.02.1967r. do 22.09.1967r., gdy uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 2.040zł miesięcznie; od 15.09.1967r. do 31.12.1967r. – gdy uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 2.100zł; miesięcznie; od 17.06.1971r. do 31.08.1972r. – gdy uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 3.500zł miesięcznie; oraz od 17.06.1971r. do 31.12.1971r. – gdy uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 3.500zł miesięcznie.

Jako dowód na okoliczność wysokości tego wynagrodzenia J. M. wskazał zeznania świadków. Natomiast cofnął odwołanie co do odmowy wznowienia postępowania w przedmiocie ustalenia minimalnego wynagrodzenia za wrzesień-listopad 1992r., sierpień-grudzień 1994r., wrzesień-październik 1995r., uznając, że ta kwestia została już przez ZUS rozstrzygnięta.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 24.07.2012r. w sprawie IIIU 339/12 zobowiązał ZUS do wydania w terminie 1 miesiąca decyzji w przedmiocie wniosku z dnia 05.03.2012r. w części dotyczącej przeliczenia wysokości emerytury J. M. przy uwzględnieniu, że wnosi on o przyjęcie w oparciu o zeznania świadków, że uzyskiwał w wymienionych we wniosku okresach wynagrodzenie w sprecyzowanej przez siebie wysokości. Sąd wymienił w wyroku zarówno okresy jak i wynagrodzenie, o których uwzględnienie wnosił J. M.. W pozostałym zakresie Sąd umorzył natomiast postępowanie wobec częściowego cofnięcia wniosku.

Wykonując powyższy wyrok, ZUS decyzją z dnia 30.08.2012r. odmówił przeliczenia wysokości emerytury J. M..

Pełnomocnik J. M. złożył wniosek o egzekucję świadczenia niepieniężnego i wezwanie dłużnika tj. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P. do przeliczenia wysokości emerytury zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 24.07.2012r. w sprawie IIIU 339/12. Sprawa toczyła się przed Sądem Okręgowym w Ostrołęce pod sygn. akt IIIUo 6/13 i wniosek został oddalony.

Sąd zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że strona odwołująca błędnie odczytała treść wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 24.07.2012r. w sprawie IIIU 339/12. Sąd wydał bowiem ten wyrok w trybie art.477¹⁴§3 kpc – tj. uznał, że ZUS nie rozpoznał wniosku J. M. o przeliczenie jego emerytury w oparciu o zeznania świadków. Tymczasem każdy wniosek winien być przez organ rentowy rozpoznany – pozytywnie lub negatywnie. Dlatego Sąd zakreślił ZUS-owi termin 1 miesiąca na wydanie decyzji w przedmiocie rozpoznania wniosku J. M.. Ponieważ odwołujący często modyfikuje swe stanowisko, zatem w treści wyroku Sąd przywołał ostatecznie sprecyzowany wniosek J. M., aby organ rentowy wiedział, do jakiego wniosku ma się odnieść w decyzji, która mogła być zarówno pozytywna jak i negatywna dla odwołującego.

W żaden sposób Sąd nie obligował tym wyrokiem organu rentowego do wydania decyzji określonej treści.

Dlatego przekonanie odwołującego i jego pełnomocnika o tym, że ZUS został zobligowany przez Sąd wyrokiem do wydania decyzji uwzględniającej w całości roszczenia odwołującego jest oparte na niezrozumieniu treści tego wyroku.

ZUS wykonał zobowiązanie nałożone na niego przez Sąd w opisanym powyżej wyroku, gdyż wydał decyzję z dnia 30.08.2012r., w której odmówił przeliczenia wysokości emerytury J. M.. Ta decyzja otworzyła J. M. drogę do wykazywania swych racji przed Sądem co do wysokości swego wynagrodzenia w spornych okresach. Jest to o tyle istotne, że w postępowaniu przed Sądem, w odróżnieniu od postępowania przed organem rentowym, nie ma ograniczeń dowodowych w wykazywaniu swych racji.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcie zależne było od ustalenia, czy zachodzą podstawy do przeliczenia wysokości emerytury J. M.. J. M. budował swe odwołanie na założeniu, że jeśli zostanie uwzględniony jego wniosek o ustalenie, że:

e) w okresie od 01.02.1967r. do 22.09.1967r. uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 2.040zł miesięcznie;

f) w okresie od 15.09.1967r. do 31.12.1967r. – uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 2.100zł; miesięcznie;

g) w okresie od 17.06.1971r. do 31.08.1972r. – uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 3.500zł miesięcznie

– to wówczas jego emerytura będzie wyższa.

Podstawą do przeliczenia wysokości emerytury w przypadku J. M. jest art.111 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem – wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Wobec powyższego w niniejszym postępowaniu J. M. winien wykazać nie tylko, że w spornych okresach uzyskiwał wyższe zarobki aniżeli uznane przez ZUS, ale także konieczne było ustalenie, że spowoduje to, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury będzie wyższy aniżeli 128,56%.

W pierwszej kolejności Sąd przystąpił do analizy dowodów na okoliczność wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez J. M. w spornych okresach.

Pierwszy okres wykazywany przez odwołującego zawierał się w przedziale czasowym od dnia 01.02.1967r. do dnia 22.09.1967r. W tym okresie odwołujący pracował w (...) Spółdzielni (...) w M. M.. jako referent ds. inwestycji. Na okoliczność tej pracy i wysokości zarobków odwołujący złożył do ZUS świadectwo pracy (k.6 a.r.). Ze świadectwa tego wynika, że odwołujący zarabiał wówczas 1.700zł. Innych wniosków dowodowych na okoliczność wysokości wynagrodzenia w tym okresie odwołujący nie złożył.

Sąd uznał, że w oparciu o zapis w świadectwie pracy, istnieją podstawy do uznania, że w okresie od dnia 01.02.1967r. do dnia 22.09.1967r. J. M. uzyskiwał wynagrodzenie 1.700zł. Ze świadectwa wynika, że przez cały okres odwołujący pracował na tym samym stanowisku. Jest to stosunkowo krótki okres, bo wynoszący zaledwie około 7 miesięcy. Zatem zachodzą podstawy do stwierdzenia, że przez cały ten okres jego wynagrodzenie nie ulegało zmianom. Brak jest natomiast jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, że odwołujący w tym okresie uzyskiwał wynagrodzenie w kwocie 2.040zł, o co wnosił.

Kolejnym okresem, w którym odwołujący wykazywał wyższe wynagrodzenie, był okres od dnia 15.09.1967r. do dnia 31.12.1967r. Jak wynika ze świadectwa pracy (k.7 a.r.) J. M. pracował wówczas w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w P. jako majster budowy. Pracował tam do dnia 17.06.1971r., przy czym dokumentacja płacowa odwołującego z tego okresu zachowała się od stycznia 1969r. (k.47-56 a.e.) oraz zachowała się lista płac, na której widnieje zapis, że wypłacono odwołującemu w 1968r. 1.300zł (k.45 a.e.). Z informacji archiwum wynika natomiast, że karty wynagrodzeń za lata 1967-1968 nie zachowały się (k.43 a.e.).

Innych dowodów na okoliczność wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego w tym okresie odwołujący nie złożył.

Sąd poddał zatem analizie zachowane dokumenty. Wynika z nich, że od stycznia 1969r. do sierpnia 1969r. J. M. uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości 2.100zł miesięcznie (k.47 a.e.). Na tej podstawie odwołujący wnosił o ustalenie, że także we wcześniejszym okresie tj. od dnia 15.09.1967r. do dnia 31.12.1967r. także takie wynagrodzenie uzyskiwał. W ocenie Sądu brak jest podstaw do poczynienia takich ustaleń. W pierwszej kolejności zauważyć należy, że wynagrodzenie J. M. zmieniało się u tego pracodawcy. Świadczy o tym fakt, że od września 1969r. zarabiał 2.300zł, co wynika z zachowanych list płac (k.48 a.e.). Nie można zatem wykluczyć, że w pierwszym okresie zatrudnienia było niższe niż 2.100zł, tym bardziej że był to okres trwający ponad rok, licząc wstecz od zachowanych list płac. Nadto Sąd miał na uwadze, że kierownicy budów u tego pracodawcy uzyskiwali wynagrodzenia w różnych wysokościach. Wynika to z listy płac za czerwiec 1969r. (k.47 a.e.), na której znajdują się wynagrodzenia 5 kierowników i jest to pięć różnych wysokości wynagrodzenia. Wobec powyższego na fakcie, że od stycznia 1969r. J. M. zarabiał 2.100zł nie można zbudować tezy, że takie wynagrodzenie otrzymywał również od 15.09.1967r.

Jedynie na marginesie podnieść należy, że ZUS uwzględnił wysokość zarobków odwołującego w pozostałym okresie pracy u tego pracodawcy na podstawie zachowanych zapisów na kartach wynagrodzeń.

Ostatnim okresem, będącym przedmiotem analizy w tej sprawie, jest okres od dnia 17.06.1971r. do dnia 31.08.1972r. J. M. pracował wówczas w Spółdzielni Usług (...) w M. M.. jako zastępca kierownika ds. technicznych, co wynika ze świadectwa pracy (k.8 a.r.). J. M. wnosił o uznanie, że w tym okresie zarabiał 3.500zł.

Jedynym dowodem na okoliczność wysokości uzyskiwanego wówczas zarobku przedstawionym przez J. M. był dowód z zeznań świadka E. S. (k.38 a.s.). Z jego zeznań wynika, że także pracował u tego samego pracodawcy od 20.10.1969r. do 24.08.1972r. jako stolarz-cieśla. Jednakże świadek nie znał wynagrodzenia odwołującego z tego okresu. Stwierdził, że kierownictwo miało osobne listy, więc nie mógł w nie zajrzeć. Tym samym zeznanie świadka nie wnosi niczego do sprawy i nie można w oparciu o ten dowód ustalić wysokości zarobków odwołującego z tego okresu.

Sąd podjął z urzędu próbę odnalezienia dokumentacji związanej z zatrudnieniem i wynagrodzeniem odwołującego w spornych okresach, jednakże dokumenty z archiwów, które zostały nadesłane, zostały już uprzednio złożone przez odwołującego do ZUS i organ rentowy uwzględnił je przy obliczaniu emerytury J. M..

W toku postępowania pełnomocnik odwołującego złożył wniosek o uwzględnienie w wysokości emerytury J. M. zarobków, które uzyskiwał on w Cukrowni (...). W tym miejscu podkreślić należy, że przedmiot postępowania przed Sądem wyznaczony jest wnioskiem, który zainicjował wydanie zaskarżonej decyzji, treścią zaskarżonej decyzji i treścią odwołania. Brak jest podstaw do dowolnego poszerzania postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, jeśli roszczenie nie mieści się w określonych powyżej granicach. Oznacza to, że Sąd nie mógł w niniejszej sprawie prowadzić postępowania dowodowego na okoliczność wysokości zarobków J. M. w Cukrowni (...) albowiem nie dotyczył tego ani wniosek inicjujący postępowanie, ani zaskarżona decyzja ani odwołanie. Jednakże niezależnie od tego Sąd wystąpił o te dokumenty do archiwum. Przede wszystkim Sąd uznał, że w dokumentach tych mogą znajdować się dokumenty świadczące o wysokości wynagrodzenia w spornych okresach. Nadto Sąd miał na uwadze, że w oparciu o dokumenty dotyczące wysokości wynagrodzenia w Cukrowni – pełnomocnik odwołującego będzie mógł ewentualnie skonstruować nowy wniosek dotyczący ustalenia wysokości odwołującego, który mógłby zostać przekazany do ZUS celem rozpoznania w trybie art.477¹⁰§2 kpc.

Jednakże w nadesłanych dokumentach z Cukrowni (...) nie było żadnej informacji dotyczącej wysokości wynagrodzenia w spornych okresach. Nadto Sąd stwierdził, że ZUS uwzględnił przy wyliczeniach wysokości emerytury odwołującego wszystkie zachowane dokumenty dotyczące jego wynagrodzenia w Cukrowni, zatem nie ma podstaw do formułowania nowego wniosku do organu rentowego o przeliczenie.

W niniejszej sprawie odwołujący złożył także wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka W. K. na okoliczność wysokości jego zarobków ze spornego okresu. Jednakże z zeznań tego świadka (k.38 a.s.) wynikało, że pracował on z odwołującym jedynie w Cukrowni (...). Przy czym świadek pracował tam od 01.10.1974r. Zatem zeznania świadka pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Reasumując – w ocenie Sądu niniejsze postępowanie wykazało, że zachodzą jedynie podstawy do przyjęcia, że w okresie od dnia 01.02.1967r. do dnia 22.09.1967r. J. M. uzyskiwał wynagrodzenie 1.700zł miesięcznie. W pozostałym zakresie J. M. nie wykazał w żaden sposób, aby zachodziły podstawy do uznania, że uzyskiwał wyższe zarobki aniżeli uznane przez ZUS.

Jednakże – jak zaznaczono na wstępie – do przeliczenia wysokości emerytury nie jest wystarczające stwierdzenie, że w danym okresie J. M. uzyskiwał wyższe zarobki, aniżeli uznał ZUS. Konieczne jest bowiem obliczenie, czy w oparciu o tak ustalone zarobki wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury będzie wyższy, gdyż wymaga tego art.111 w/w ustawy.

J. M., przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury, skorzystał z rozwiązania, o którym mowa w art.21 ust.1 pkt 1 w/w ustawy. Zgodnie z nim - podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty. J. M. uzyskał prawo do renty przed wejściem w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, która weszła w życie od dnia 01.01.1999r. Ma to o tyle znaczenie, że aktualnie nie ma możliwości ustalenia podstawy wymiaru świadczenia z 4 kwartałów, jak ma to miejsce w przypadku odwołującego. Był to niezwykle korzystny sposób ustalania podstawy, gdyż łatwiej jest uzyskać wysokie wynagrodzenie przez kolejne 4 kwartały aniżeli przez 10 kolejnych lat w określonym przedziale czasowym czy z 20 lat wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu. Świadczy o tym choćby przykład samego odwołującego, który z 4 kwartałów ma ustalony wskaźnik wysokości wymiaru świadczenia na 128,56%, a w pozostałych wariantach nie przekracza 82%.

Ponieważ w tym postępowaniu Sąd uznał, że J. M. zarabiał w okresie od 01.02.1967r. do 22.09.1967r. kwotę 1.700zł miesięcznie, zatem dokonał obliczeń, czy zachodzą podstawy do przeliczenia wysokości emerytury odwołującego w oparciu o art.111 w/w ustawy.

ZUS uznał, że w 1967r. J. M. uzyskał wynagrodzenie w kwocie 9.578zł. Jest to minimalne wynagrodzenie za okres od dnia 01.02.1967r. do dnia 31.12.1967r., przyjęte przez ZUS zgodnie z wcześniejszym wnioskiem odwołującego.

Sąd obliczył, że w okresie od 01.02.1967r. do 22.09.1967r. J. M. uzyskał wynagrodzenie w kwocie 13.146,66zł. Obliczenia wyglądają następująco: 1.700zł x 8 (za miesiące luty-sierpień) oraz 1.700zł : 30 (dni) x 22 (dni przepracowane) = 1.246,66zł (za wrzesień). Nadto za okres od 23.09.1967r. do 31.12.1967r. należy nadal przyjąć minimalne wynagrodzenie, które wówczas wynosiło 850zł miesięcznie. Za ten okres wynagrodzenie wynosi 2.776,66zł. Wynika to z następujących obliczeń: 850zł : 30 (dni) x 8 (dni przepracowanych). Zatem w 1967r. J. M. wykazał, że uzyskał wynagrodzenie w łącznej kwocie 15.923.32zł (13.146,66zł + 2.776,66zł).

Ponieważ rok 1967r. wykracza poza granicę 20 lat, o której mowa w art.111 ust.1 pkt 2 w/w ustawy, zatem przeliczenie może być oparte jedynie w oparciu o art.111 ust.1 pkt 3 tej ustawy. Najkorzystniejsze 20 lat dla odwołującego to: 1967, 1969-1974, 1977-1978,1989-1990, 1992-2000. Uprzednio z tych lat ZUS obliczył, że wskaźnik wysokości wymiaru świadczenia wynosi 81,79%. Przy przyjęciu, że w 1967r. odwołujący uzyskał wynagrodzenie 15.923.32zł – wskaźnik wysokości wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat wynosi 83,10% (1.661,94 : 20). Jest zatem niższy niż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wynoszący 128,56%, zatem brak jest podstaw do przeliczenia emerytury, gdyż art.111 wymaga, aby ten wskaźnik był wyższy. W praktyce oznacza to, że gdyby podstawa była obliczona z 20 najkorzystniejszych lat – to emerytura byłaby niższa.

Niezależnie od ustalenia, że odwołujący nie wykazał, aby w spornych okresach uzyskał wynagrodzenie w podanej wysokości, Sąd dokonał wyliczeń, aby zobrazować odwołującemu, że nawet wykazanie swych roszczeń przed Sądem nie doprowadziłoby do zwiększenia jego emerytury.

Odwołujący wnosił o przyjęcie, że od 01.02.1967r. do 22.09.1967r. zarabiał 2.040zł., a od 15.09.1967r. do 31.12.1967r. – 2.100zł. Przy założeniu, że tyle zarabiał jego wynagrodzenie za 1967r. przedstawiałoby się następująco:

- od 01.02.1967r. do 22.09.1967r. hipotetycznie wynosiłoby 17.816zł

- od 15.09.1967r. do 31.12.1967r. hipotetycznie wynosiłoby 7.420zł

Łącznie odwołujący w 1967r. zarabiałby 25.236zł. Wskaźnik z tego roku wyniósłby 104,31%.

Nadto odwołujący wnosił o przyjęcie, że od 17.06.1971r. do 31.12.1971r. zarabiał 3.500zł. ZUS przyjął mu za ten okres wynagrodzenie minimalne, które wynosiło wówczas miesięcznie 1.000zł. Przy założeniu, że odwołujący w tym okresie zarabiał 3.500zł miesięcznie jego wynagrodzenie za 1971r. przedstawiałoby się następująco:

- od 17.06.1971r. do 31.12.1971r. hipotetycznie wynosiłoby 22.633,33zł

- od 01.01.1971ro do 17.06.1971r. wynosiło 14.566zł, co wynika ze złożonych dokumentów płacowych.

Łącznie odwołujący w 1971r. zarabiałby 37.199,33zł. Wskaźnik z tego roku wyniósłby 131,46%.

Nadto odwołujący wnosił o przyjęcie, że od 01.01.1972r. do 31.08.1972r. zarabiał 3.500zł. ZUS przyjął mu za ten okres wynagrodzenie minimalne, które wynosiło wówczas miesięcznie 1.000zł. Przy założeniu, że odwołujący w tym okresie zarabiał 3.500zł miesięcznie jego wynagrodzenie za 1972r. przedstawiałoby się następująco:

- 16.790zł jako wynagrodzenie uzyskane w Cukrowni (...) wynikające z list płac;

- 16.620zł jako wynagrodzenie z (...) wynikające z wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej;

- za okres 01.01.1972r.-31.08.1972r. hipotetycznie wynosiłoby 28.000zł.

Łącznie za 1972r. odwołujący zarabiałby 61.410zł. Wskaźnik z tego roku wyniósłby 203,96%.

Przy uwzględnieniu, że wskaźniki w 1967r., 1971r. i 1972r. wynosiłyby odpowiednio: 104,31%, 131,46% i 203,96% - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury z 20 najkorzystniejszych lat wynosiłby 91,20% byłby zatem nadal niższy aniżeli dotychczasowy wskaźnik 128,56%. Nie zachodziłyby zatem podstawy do przeliczenia emerytury J. M..

Mając to wszystko na uwadze, na mocy art.477¹⁴§1 kpc Sąd Okręgowy oddalił odwołanie.

Przewodniczący:	SSO Grażyna Załęska-Bartkowiak

Protokolant:	sekretarz sądowy Emilia Kowalczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE