UZASADNIENIE

R. D. został obwiniony o to, że w dniu 06 listopada 2014r. ok. godz. 09.15 w W. na ul. (...) vis a vis nr 144, będąc kierowcą samochodu marki M. o nr rej. (...), zaparkował pojazd na chodniku bez pozostawienia 1,5m przejścia dla pieszych, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 97 K. W. w związku z art. 47 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 listopada 2014 roku ok. godz. 09.15 w W. na ul. (...) vis a vis nr 144, funkcjonariusze Straży Miejskiej W. K. i P. P. (2) zauważyli pojazd marki M. o nr rej. (...), który zaparkowany był na całej szerokości chodnika, bez pozostawienia 1,5 m przejścia dla pieszych, utrudniając ruch pieszych. Wobec braku kierowcy pojazdu w trakcie interwencji pozostawili za wycieraczką pojazdu wezwanie do stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej.

Pojazd marki M. o nr rej. (...) w tym miejscu zaparkował R. D., który odwoził swojego niepełnosprawnego syna na rehabilitację.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego R. D. /k. 24/, zeznań świadka P. P. (2) /k. 4v, 24/, a także notatek urzędowych /k. 1, 3/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, kserokopii karty osoby niepełnosprawnej /k. 15/ oraz kserokopii orzeczenia o stopniu niepełnosprawności /k. 14/.

Obwiniony R. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach potwierdził jednak, iż faktycznie parkuje pojazd w miejscu wskazanym we wniosku o ukaranie, w czasie gdy zawozi syna na rehabilitację. R. D. oświadczył również, iż w przypadku, gdyby faktycznie zaparkował pojazd w tym miejscu, musiało nie być innego miejsca do zaparkowania. Oświadczył on również, iż do ośrodka jeździ wyłącznie w sprawie syna, który jest niepełnosprawny. /k. 24 wyjaśnienia obwinionego R. D./

R. D. ma 55 lat. Jest żonaty, posiada niepełnosprawne dziecko na utrzymaniu. Z zawodu jest cholewkarzem, obecnie pozostaje bezrobotny. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 23 wyjaśnienia obwinionego R. D./

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę R. D. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd wziął pod uwagę zeznania strażnika miejskiego świadka P. P. (2). Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: notatek urzędowych, dokumentacji fotograficznej, kserokopii karty osoby niepełnosprawnej oraz kserokopii orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom strażnika miejskiego P. P. (2). Choć świadek nie pamiętał na rozprawie głównej okoliczności zdarzenia, to jednak po odczytaniu złożonych w postępowaniu wyjaśniającym zeznań, przypomniał sobie interwencję i potwierdził ich autentyczność. Potwierdził on również, iż w czasie interwencji nie widział, aby w pojeździe obwinionego znajdowała się niebieska karta osoby niepełnosprawnej. Zeznania jego złożone w postępowaniu wyjaśniającym i potwierdzone przed Sądem są spójne, logiczne i tworzą całość. Odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Wskazać należy przy tym, iż strażnik miejski P. P. (2), należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył R. D. o czyn, których w rzeczywistości w/w nie popełnił. Nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania zeznań tego świadka, Sąd dał im wiarę w całości. /k. 4v, 24 zeznania świadka P. P. (2) /

Zeznania powołanego świadka są również zgodne z załączonymi do akt sprawy dokumentami w postaci notatki urzędowej /k. 1/ sporządzonej po przeprowadzonej interwencji oraz dokumentacji fotograficznej /k. 2/, którym treści Sąd dał w pełni wiarę, nie dostrzegając powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego R. D., dając im wiarę w zakresie, w jakim obwiniony potwierdził, iż odwożąc swojego niepełnosprawnego syna na rehabilitację, parkuje pojazd w miejscu wskazanym we wniosku o ukaranie. Jako nieistotną należało z kolei uznać tą część wyjaśnień obwinionego, w której wskazywał on, iż gdyby faktycznie zaparkował pojazd w miejscu wskazanym we wniosku o ukaranie, przyczyną takiego zachowania miał być brak możliwości zaparkowania pojazdu w innym miejscu.

Twierdzenia obwinionego w zakresie, w jakim nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucony mu czyn. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami interweniującego strażnika miejskiego.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych z dokumentów w postaci: notatki urzędowej /k. 3/, kserokopii karty osoby niepełnosprawnej /k. 15/ oraz kserokopii orzeczenia o stopniu niepełnosprawności /k. 14/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Z dołączonego do akt sprawy dokumentu w postaci kserokopii karty osoby niepełnosprawnej /k. 14/ wynika, iż K. D. posiada znaczny stopień niepełnosprawności.

Obwinionemu R. D. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 97 kw w związku z art. 47 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wedle brzmienia którego dopuszcza się zatrzymanie lub postój na chodniku kołami jednego boku lub przedniej osi pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 2,5 t, pod warunkiem że szerokość chodnika pozostawionego dla pieszych jest taka, że nie utrudni im ruchu i jest nie mniejsza niż 1,5 m.

Podnieść w tym miejscu należy, iż zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, osoba niepełnosprawna o obniżonej sprawności ruchowej, kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym kartą parkingową może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju w zakresie określonym w przepisie § 33 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Osoba niepełnosprawna o obniżonej sprawności ruchowej, kierująca pojazdem samochodowym, oraz kierujący pojazdem przewożący taką osobę mogą, pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności, nie stosować się do zakazów wyrażonych znakami: B-1 „zakaz ruchu w obu kierunkach", B-3 „zakaz wjazdu pojazdów silnikowych z wyjątkiem motocykli jednośladowych", B-3a „zakaz wjazdu autobusów", B-4 „zakaz wjazdu motocykli", B-10 „zakaz wjazdu motorowerów", B-35 „zakaz postoju", B-37 „zakaz postoju w dni nieparzyste", B-38 „zakaz postoju w dni postoju" i B-39 „strefa ograniczenia postoju". Z takich samych uprawień korzysta kierujący pojazdem przewożący osobę o obniżonej sprawności ruchowej oraz pracowników placówek zajmujących się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych (art. 8 ust. 2 p.r.d.). (por. Ł. Malinowski, Prawo o ruchu drogowym. Komentarz, LexisNexis, 2012)

Do niektórych znaków może nie stosować się osoba spełniająca następujące warunki: a) jest osobą niepełnosprawną o obniżonej sprawności ruchowej lub przewożącą taką osobę, b) kieruje pojazdem samochodowym, c) pojazd jest oznaczony kartą parkingową. Kartę tę umieszcza się za przednią szybą pojazdu samochodowego w sposób umożliwiający jej odczytanie (art. 8 ust. 2 p.r.d.). Wszystkie te okoliczności muszą wystąpić łącznie.

Podnieść w tym miejscu należy, iż z wiarygodnych zeznań strażnika miejskiego P. P. (2) wynika, iż w pojeździe obwinionego, który zaparkowany był w miejscu wskazanym we wniosku o ukaranie, nie było umieszczonej w widocznym miejscu karty parkingowej. Tym samym pojazd obwinionego nie został oznaczony kartą parkingową, wobec czego nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wyrażone w art. 8 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Wskazać należy również, iż karta parkingowa nie upoważnia do parkowania samochodu na chodniku bez pozostawienia 1,5m przejścia dla pieszych.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony R. D. w dniu 06 listopada 2014r. ok. godz. 09.15 w W. na ul. (...) vis a vis nr 144, będąc kierowcą samochodu marki M. o nr rej. (...), zaparkował pojazd na chodniku bez pozostawienia 1,5m przejścia dla pieszych, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 97 K. W. w związku z art. 47 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego. Przedmiotami ochrony przewidzianymi w dyspozycji art. 97 kw są m. in. bezpieczeństwo i porządek na drodze publicznej, które zagrożone zostały przez zaparkowanie przez obwinionego samochodu marki M. o nr rej. (...) na chodniku bez pozostawienia 1,5m przejścia dla pieszych.

Wykroczenie wskazane w art. 97 kw zagrożone jest karą grzywny do 3.000 złotych albo karą nagany. Orzeczona kara grzywny w wysokości 100 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinionego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa, kierując się okolicznością, że obwiniony nie posiada obecnie pracy oraz ma na swoim utrzymaniu niepełnosprawne dziecko.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE