UZASADNIENIE

W pozwie A. G. domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Ż. i Zakładu Karnego w K. solidarnie na jego rzecz odszkodowania z tytułu utraconych zarobków w wysokości 20.000 zł oraz 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż według jego wiedzy i przekonania wraz z korespondencją przesłaną do Zakładu Karnego w G. przez Zespół (...) przy Sądzie Rejonowym wŻ.włączono do jego akt osobowych (jako osoby skazanej) opinię sądowo-psychiatryczną sporządzoną na potrzeby odrębnego postępowania karnego, w którym to powód został wcześniej prawomocnie uniewinniony. W ocenie powoda włączenie powyższego dokumentu do jego akt osobowych, przetwarzanie danych w nim zawartych, nieusunięcie tychże danych z akt pomimo jego żądań, jest działaniem bezprawnym, naruszającym zarówno przepisy o ochronie danych osobowych jak i przepisy prawa cywilnego o ochronie dóbr osobistych, w tym dobrego imienia oraz przepisów procedur karnych.

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w S. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu poniósł, iż powód w żaden sposób nie wykazał, że wraz z korespondencją przesłaną do Zakładu Karnego przez Zespół (...) przy Sądzie Rejonowym w Ż. włączono do jego akt osobowych opinię sądowo-psychiatryczną sporządzoną do sprawy II K 289/09. Podkreślił, iż w powyższej sprawie powód został prawomocnie skazany za jeden z czynów, o które został oskarżony i kara ta została skierowana do wykonania. Wskazał, iż przesłanie opinii lekarskiej wraz z dokumentacją związaną z wykonaniem kary pozbawienia wolności należy uznać za wykonanie obowiązku nałożonego przez przepis art. 11 § 2 kkw.

Pozwany Skarb Państwa - Zakład Karny w K. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu zaprzeczył jakoby dane zawarte w opinii sądowo-psychiatrycznej były rozpowszechniane czy przetwarzane przez osoby nieuprawnione oraz, że wiązałoby się to z jakimikolwiek negatywnymi konsekwencjami dla powoda.

Wyrokiem z dnia 18 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo /punkt 1 /, zasądził od powoda na rzecz pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezesa Sądu Rejonowego w S. i Dyrektora Zakładu Karnego w K. kwotę 3600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego /punkt 2/ oraz przyznał radcy prawnemu M. M. wynagrodzenie w kwocie 120 zł powiększone o 23% podatku VAT tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

Powyższy wyrok oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach natury prawnej.

W 2009 r. w sprawie 2 Ds. 217/09 przeciwko powodowi prowadzone było postępowanie przygotowawcze przez Prokuraturę Rejonową w S. oddział zamiejscowy w Ż.. Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2009r. powodowi zostały przedstawione zarzuty popełnienia przestępstw znęcania się fizycznego i psychicznego nad swoją żoną E. G., dopuszczenia się wobec dwunastoletniej córki innej czynności seksualnej oraz kierowaniu pojazdem w stanie nietrzeźwości w okresie trwania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów. Następnie w dniu 27 kwietnia 2009 r. został dopuszczony dowód z opinii biegłych sądowych psychiatrów m.in. w celu stwierdzenia czy w czasie popełnienia zarzucanych powodowi czynów miał on zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, czy też tę zdolność miał ograniczoną i w jakim stopniu oraz jaki jest jego aktualny stan zdrowia.

Biegli wydali opinię sądowo-psychiatryczną w dniu 4 maja 2009r. Do Prokuratury wpłynęła ona w dniu 11 maja 2009r. i została dołączona do akt sprawy 2 Ds. 217/09.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Żninie z dnia 3 lutego 2010r. powód został skazany za to, że w dniu 10 lutego 2009r. w J.na ul. (...) kierował samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości, przy czym poddany badaniu o godzinie 0.23 posiadał 1,07 mg/l, a o godzinie 0.30 posiadał 1,05 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, jednocześnie nie stosował się do orzeczonego wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Żninie z dnia 28 września 2007r. w sprawie II K 52/07 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów na okres dwóch lat przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od dnia odbycia kary 11 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd Rejonowy w Żninie z dnia 26 stycznia 2005r. sygn. akt VK 351/04, która odbył w okresie 01.01.2007r.-02.09.2007r. i z dnia 16.06.2006r. sygn. akt VK 124/06, którą odbył w okresie od 15.10.2007r. do 28.03.2008r. oraz z dnia 17.04.2007r. sygn. akt II K 28/07, którą odbył w okresie od 21.12.2006r. do 21.12.2006r. i 02.09.2007r. -15.10.2007r. Od pozostałych zarzutów, tj. od przestępstw określonych art. 207 § 1 kk i 200 kk powód został uniewinniony. Wyrok uprawomocnił się w dniu 10 lutego 2010r.

Wraz z dokumentacją związaną z wykonaniem wyroku do Zakładu Karnego w P. przesłano informację o osobie skazanego i sporządzoną w sprawie opinię.

W trakcie odbywania kary przez powoda kurator sądowy R. W. na zlecenie Zakładu Karnego w G. przeprowadziła wywiad środowiskowy w miejscu zamieszkania powoda. W trakcie sporządzania notatek nie miała ona wglądu w opinię sądowo-psychiatryczną powoda. Informacje z tego wywiadu zostały przesłane do Zakładu Karnego w G..

W części (...) akt osobowych powoda znajduje się m.in. kopia opinii sądowo-psychiatrycznej z dnia 4 maja 2009r. sporządzona do sprawy 2Ds 217/09, oraz wykazy informacji dotyczące osoby skazanego przesyłanych do zakładu karnego. Zamieszczanie w aktach osobowych skazanego powyższych informacji jest niezbędne do oceny prognozy kryminologicznej programu wykonywania kary, a opinie, z których wynikają preferencje seksualne są konieczne w celu ustalenia odpowiedniego systemu wykonywania kary. Wiąże się to również z kwestią istnienia i ewentualnego leczenia uzależnień, zaburzeń. Dostęp do akt mają wychowawcy, pracownicy komisji penitencjarnej, psychologowie. W przypadku transportu skazanego z aktami powinni zapoznać się również konwojujący, a zwłaszcza dowódca w celu ustalenia chociażby właściwego uzbrojenia na czas transportu.

Jednym z kryteriów przy kierowaniu skazanego do pracy jest charakter popełnionego przestępstwa. W kwestii zatrudnienia brana jest również pod uwagę analiza całej dokumentacji i wszystkich opinii, zaleceń psychologów, zachowania skazanego, zobowiązania alimentacyjne.

Powód nie składał pracownikom służby więziennej ani sędziemu penitencjarnemu skarg dotyczących jego traktowania przez innych współwięźniów. Żaden z osadzonych nie miał wiedzy o tym, za jakie przestępstwa powód odbywał karę. Nie było również sytuacji, aby funkcjonariusze służby więziennej informowali innych osadzonych o charakterze popełnionego przez powoda czynu. Do wychowawców należy bowiem dbałość o atmosferę na oddziale i gdyby z tego powodu doszło do jakiegoś pobicia, mogłoby to oznaczać dla funkcjonariusza negatywne konsekwencje. Niekiedy sami skazani przechwalają się swoimi czynami i między sobą wiedzą, za jakie czyny byli skazywani.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów, zeznań świadków: P. K., R. W. oraz częściowo w oparciu o dowód z przesłuchania powoda.

Strony nie kwestionowały autentyczności przedłożonych do akt dokumentów. Nie budziły one również zastrzeżeń Sądu.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków R. W. oraz P. K., natomiast zeznaniom powoda w ograniczonym zakresie. Nie budziły wątpliwości Sądu relacje powoda w części, w jakiej podał, że został uniewinniony od czynu z udziałem małych dzieci, że opinia sądowo-psychiatryczna została dołączona do jego akt osobowych oraz, że zarówno do sądu jak i administracji Zakładu Karnego zwracał się z prośbą o usunięcie powyższej opinii z jego akt osobowych, Na wiarygodność nie zasługiwały natomiast jego zeznania w części dotyczącej przesłania opinii do Zakładu Karnego w G. przez kuratora sądowego R. W.. Świadek stanowczo temu zaprzeczyła wskazując, iż poza sprawozdaniem z przeprowadzonego wywiadu środowiskowego nie przesyłała do jednostki penitencjarnej żadnych innych dokumentów. Powód zaś poza gołosłownymi twierdzeniami nie przedstawił na powyższe okoliczności żadnego dowodu.

Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z dziedziny psychologii, albowiem nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Powództwo w ocenie Sądu Rejonowego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną roszczeń powoda stanowiły art. 417 § 1 k.c. oraz art. 23 i 24 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 448 k.c. Do przypisania pozwanemu odpowiedzialności na podstawie wskazanych wyżej przepisów koniecznym było zatem ustalenie czy działanie pozwanego było niezgodne z prawem, czy wyrządziło powodowi krzywdę w związku z dołączeniem opinii sądowo-psychiatrycznej do jego akt osobowych oraz czy krzywda ta pozostawała w związku przyczynowym z bezprawnym działaniem pozwanego.

Ciężar wykazania powyższych przesłanek odpowiedzialności pozwanego za naruszenie dóbr osobistych spoczywał na powodzie, stosownie do treści art. 6 k.c. W ocenie Sądu powód nie spełnił tego procesowego obowiązku.

Przede wszystkim stwierdził Sąd, że powód nie udowodnił, aby pozwany w związku z zamieszczeniem opinii sądowo-psychiatrycznej do jego akt osobowych dopuścili się jakiegokolwiek działania niezgodnego z prawem. Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, iż dowód z opinii biegłych sądowych został przeprowadzony po przedstawieniu powodowi zarzutów popełnienia przestępstw określonych w art. 207 § 1 kk, art. 200 kk i art. 178a kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Powód został prawomocnie skazany za przestępstwo polegające na kierowaniu pojazdem w stanie nietrzeźwości w okresie trwania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów, od pozostałych dwóch zaś został uniewinniony. Wraz z dokumentacją związaną z wykonaniem wyroku do Zakładu Karnego w P. przesłano informacje o osobie skazanego i sporządzoną w sprawie opinie. Obowiązek przesłania powyższych dokumentów wynika z treści art. 11 § 2 kkw.

Tym samym, nie można było uznać, iż powyższa opinia znalazła się w aktach osobowych powoda w sposób niezgodny z obowiązującymi przepisami. Zaznaczył Sąd, iż wbrew twierdzeniom powoda w wykazie informacji dotyczących osoby skazanego z dnia 15 lutego 2010r. w pkt 14 i 15 znajduje się wzmianka o wydanej w sprawie opinii lekarskiej.

Poza tym Sąd zważył, że powód nie udowodnił, aby została mu wyrządzona jakakolwiek krzywda na skutek działania pozwanych. W szczególności nie wykazał, aby informacje zawarte w opinii sądowo-psychiatrycznej miały jakikolwiek wpływ na decyzje dotyczące powierzenia powodowi wykonywanie płatnej pracy czy zasadach rozmieszczania w celach.

Podsumowując Sąd uznał, że działania pozwanego wobec powoda w żadnej mierze nie były bezprawne, powód nie dowiódł, aby opinia sądowo-psychiatryczna znalazła się w jego aktach osobowych w sposób niezgodny z obowiązującymi przepisami, ani aby doznał krzywdy, o której mowa w art. 445 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. W świetle tego przepisu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty procesu poniesione przez pozwanego składa się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w stawce minimalnej - 3.600 zł zgodnie z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002, nr 163, poz. 1349).

Powód korzystał z usług pełnomocnika procesowego ustanowionego z urzędu, który w ocenie Sądu w należyty sposób wypełniał swoje procesowe obowiązki. W związku z powyższym Sąd przyznał jemu wynagrodzenie w wymiarze stawki minimalnej określonej w § 10 ust. 1 pkt 25 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu tj. kwoty 120 zł. Zgodnie z § 2 pkt 3 tego rozporządzenia - w sprawach, w których strona korzysta z pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, opłaty, o których mowa w ust. 1, sąd podwyższa o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach. W związku z powyższym wynagrodzenia podwyższono o podatek VAT.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w części oddalającej powództwo o zapłatę 40.000 zł zadośćuczynienia wobec Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w K. oraz w części rozstrzygnięcia o kosztach postępowania całości, wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz powoda od Skarbu Państwa – Zakładu Karnego w K. kwoty 40.000 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty atak ze zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu skarżący zarzucił:

- przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów , naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji ustalenia, że opinia sadowo – psychiatryczna z 4 maja 2009 r. została włączona do akt osobowych powoda i przesłana zgodnie z obowiązującymi przepisami do Zakładu Karnego w P. wraz z wykazem informacji dotyczących osoby skazanego z dnia 15 lutego 210r, podczas gdy z dokumentu tego wcale nie wynika że w/w opinia została wówczas przesłana,

- naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. i art. 233 k.p.c. poprzez brak ocen i ustaleń dotyczących zarzutu bezprawności zaniechania usunięcia z akt osobowych powoda opinii sądowo – psychiatrycznej, także w aspekcie podnoszonego naruszenia przez pozwanych art. 32 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy o ochronie danych osobowych, co z kolei mogło mieć wpływ na wynik postępowania i doprowadzić do naruszenia wspomnianych regulacji ustawy o ochronie danych osobowych,

- naruszenie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat (…) poprzez błędne zastosowanie § 10 ust. 1 pkt 25 w odniesieniu do kosztów pomocy prawnej jednej strony przy jednoczesnym orzeczeniu o kosztach pomocy prawnej pozwanych n podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia,

- niezastosowanie art. 102 k.p.c.

Pozwany w odpowiedzi na apelacje wniósł o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się zasadna jedynie w zakresie orzeczenia o kosztach zastępstwa procesowego pozwanego, co szczegółowo Sąd Okręgowy omówi na koniec rozważań. W pozostałym zakresie apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji dokonał wszechstronnej i wnikliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W swoich rozważaniach odniósł się do poszczególnych dowodów, wyczerpująco wskazując, którym z nich daje wiarę, a którym odmawia waloru wiarygodności i dlaczego. Przedstawiona na poparcie dokonanej oceny materiału dowodowego argumentacja jest spójna, przekonująca i oparta na zasadach doświadczenia życiowego, zaś rozumowaniu Sądu Rejonowego nie sposób zarzucić logicznych błędów. W konsekwencji, w oparciu o materiał dowodowy, oceniony w zgodzie z art. 233 § 1 k.p.c., Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, dlatego też Sąd odwoławczy przyjmuje dokonane ustalenia za własne.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Podkreślić należy, iż błędna ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a więc naruszenie art. 233 § 1 kpc, ma miejsce w razie wykazania przez stronę, że orzekający sąd dokonując tej oceny uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, jedynie to może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniach z 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, „Wokanda” 2000/7/10 oraz z 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000/19/732).

Sąd Rejonowy, wbrew twierdzeniom apelacji, bardzo szczegółowo ustalił stan faktyczny jak i stan prawny przedmiotowej sprawy.

Opierając swoje roszczenia na art. 417 k.c. powód winien wykazać wszystkie trzy przesłanki odpowiedzialności pozwanego. Zatem winien był wykazać bezprawność działania pozwanego, szkodę – krzywdę jakiej doznał, jak i związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy bezprawnym działaniem pozwanego, a wyrządzoną mu krzywda.

Jak słusznie zauważył Sad Rejonowy ciężar wykazania tych przesłanek zgodnie z art. 6 k.c. spoczywa na powodzie, który w rozpoznawanej sprawie nie sprostał ciążącemu na nim obowiązku wykazania przesłanek odpowiedzialności pozwanego.

Sąd Okręgowy w pełni podziela bowiem stanowisko Sadu Rejonowego, iż zachowanie pozwanego nie nosiło cech bezprawności. Wynika to przede wszystkim z uregulowań kodeksu karnego wykonawczego, który w treści art. 11 § 2 wyraźnie wskazuje, że sąd po wydaniu wyroku skazującego przesyła dyrektorowi aresztu śledczego lub zakładu karnego posiadane w sprawie informacje dotyczące osoby skazanego, w tym dane o uprzedniej karalności oraz zastosowanych wobec niego środkach wychowawczych lub poprawczych, informacje pozwalające na identyfikację skazanego, w szczególności numer Automatycznego Systemu Identyfikacji Daktyloskopijnej (AFIS), numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL), rysopis oraz opis znaków szczególnych i tatuaży, a także zdjęcie skazanego, odpisy orzeczeń i opinii lekarskich oraz psychologicznych, w tym stwierdzających u skazanego uzależnienia od alkoholu, środków psychotropowych i odurzających, a także informacje dotyczące popełnienia przestępstwa określonego w art. 197-203 Kodeksu karnego w związku z zaburzeniami preferencji seksualnych, a po uprawomocnieniu się wyroku, na wniosek dyrektora zakładu lub aresztu - również akta sądowe.

Warto w tym miejscu podkreślić, że informacje przesyłane dyrektorowi zakładu karnego lub aresztu śledczego, a także wiedza o skazanym, która z nich wynika, są też niezbędne przy podejmowaniu dalszych decyzji przez administrację zakładu karnego, komisję penitencjarną, sędziego penitencjarnego oraz sąd penitencjarny w czasie wykonywania przez skazanego kary.

Powyższe oznacza, że tak jak słusznie ustalił Sąd Rejonowy, nie można uznać, że powyższa opinia znalazła się w aktach osobowych powoda bezpodstawnie, tym bardziej bez podstawy prawnej.

Wbrew zarzutom apelacji w wykazie informacji dotyczących powoda znajduje się wzmianka o wydanej opinii, na co zresztą zwracał już uwagę Sąd Rejonowy w treści uzasadnienia (k. 88) odnosząc się do twierdzeń powoda.

Sąd Okręgowy miał na uwadze, że dane zawarte w opinii dotyczyło pierwotnie zarzucanych powodowi trzech czynów, w tym czynu z art. 207 k.k. i art. 200 k.k., od których został on następnie uniewinniony. Jednakże skarżący zdaje się pomijać, że za trzeci zarzucany mu czyn – z art. 178a w zw. z art. 64 § 1 k.k. został prawomocnie skazany. Mając na względzie, że opinia sądowo – psychiatryczna w przeważającej mierze dotyczyła uzależnienia od alkoholu powoda to uwzględniając wyżej wskazany cel uregulowania art. 11 § 2 k.k.w. w szczególności podejmowania przez jednostkę penitencjarną odpowiednich czynności jawi się to jako w pełni zasadne.

Opinia natomiast nie odnosiła się szczegółowo do poszczególnych zarzucanych powodowi wówczas czynów, a jedynie je wymieniała.

Co więcej, dostęp do treści opinii miały jedynie osoby uprawnione, wreszcie dane z przedmiotowej opinii nie były objęte klauzulą tajności. Ustawa z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych wprowadza natomiast cztery rodzaje informacji niejawnych: poufne, zastrzeżone, tajne i ściśle tajne. Tylko dwóch ostatnich klauzul niejawności dotyczy art. 11 § 1 k.k.w., bark jest natomiast szczególnych ograniczeń w zakresie informacji z art. 11 § 2 k.k.w.

Należy w tym miejscu również podkreślić, iż nawet jeśli zdaniem powoda dane zawarte w opinii dotyczące stawianych mu zarzutów nie powinny figurować w aktach osobowych to powód nie wykazał kolejnej niezbędnej przesłanki odpowiedzialności pozwanego – a mianowicie krzywdy. Powód nie wykazał, iż informacje zawarte w opinii dotarły do wiadomości osób nieuprawnionych i w związku z tym ponosił on tego negatywne konsekwencje. Powód również nie dowiódł, by w jakikolwiek sposób był źle traktowany w jednostce penitencjarnej, czy też by w opinii współosadzonych miał się rzeczywiście dopuścić zarzucanych mu czynów. Sama zaś potencjalna obawa, że informacje takie mogłyby zostać ujawnione i mogłyby one zaszkodzić powodowi, w żadnym razie nie stanowi wystarczającej podstawy do dochodzenia roszczeń pieniężnych w stosunku do pozwanego. Odpowiedzialność z art. 417 k.c. w zw. z art. 445 k.c. nie dotyczy bowiem hipotetycznej możliwości wystąpienia szkody. Podmiot odpowiedzialny na podstawie art. 417 k.c. w zw. z art. 445 k.c. nie odpowiada na tej podstawie za możliwość wystąpienia szkody – krzywdy , a jedynie za faktycznie wyrządzoną krzywdę.

Skoro powód nie wykazał wyrządzenia mu zachowaniem pozwanego jakiejkolwiek krzywdy, zachowanie pozwanego nie było bezprawne, brak jest w istocie w ogóle możliwości rozważania wystąpienia związku przyczynowo – skutkowego jako trzeciej niezbędnej przesłanki odpowiedzialności na podstawie art. 417 k.c. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika w żaden sposób by treść opinii, zawarte w niej dane w jakikolwiek sposób wyrządziły powodowi krzywdę.

Nie można również podzielić zarzutu naruszenia art. 328 k.p.c., albowiem skoro opinia znajdowała się w aktach osobowych powoda zgodnie z obowiązującymi przepisami, brak było w ogóle po stronie Sądu obowiązku odniesienia się do przyczyn niewykreślenia zawartych w niej informacji na żądanie powoda. Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych przypadkach, w których treść uzasadnienia orzeczenia sądu rejonowego całkowicie uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia.

Reasumując powyższe podniesione w apelacji zarzuty nie podważyły skuteczności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w zakresie oddalenia powództwa.

Słusznie natomiast zarzucił skarżący błędne i różne w stosunku do stron postępowania zastosowanie § 10 pkt 25 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Sąd Rejonowy bowiem przyznał koszty wynagrodzenia pełnomocnika ozwanych na podstawie § 6 rozporządzenia, uzależniającego wysokość wynagrodzenia pełnomocnika od wartości przedmiotu sporu podczas, gdy ustawodawca kwotę wynagrodzenia w przedmiotowej sprawie uregulował właśnie w § 10 pkt 25 rozporządzenia. Oznacza to, że zarówno pełnomocnikowi powoda jak pozwanych należy się kwota 120 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 2 w ten sposób, że w miejsce zasądzonej kwoty 3600 zł zasądził kwotę 120 zł.

W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy na rzecz radcy prawnego M. M. na podstawie § 10 pkt 25 w zw. z § § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu kwotę 73,80 zł tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym (w tym 23% podatku VAT).