UZASADNIENIE

Powódka M. S. wniosła o zasądzenie od pozwanego W. S. kwoty 30 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu i kosztami procesu, wskazując na działanie bezsporne pozwanego polegające na zniszczeniu opisanych w pozwie ruchomości powódki, których wartość stanowi kwota dochodzona pozwem.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy w Szubinie V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Nakle n/Notecią wyrokiem z dnia 25 listopada 2013r. powództwo oddalił, zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2417 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu oraz przyznał pełnomocnikowi powódki tytułem nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej powódce z urzędu kwotę 2400 zł wraz z podatkiem VAT.

Sąd Rejonowy ustalił, że strony po rozwiązaniu ich małżeństwa dokonały podziału majątku wspólnego. W sprawie tej Sąd Rejonowy w Nakle prawomocnym postanowieniem z 27 maja 2009r. sygn.akt. I Ns 147/07 przyznał powódce następujące ruchomości i meble kuchenne, lodówkę, stół i krzesła, dwie ławy, kuchenkę, dywan, żyrandol, kanapę narożną, dwa karnisze, wąż do podlewania długości 20 metrów i drabinę malarską, ustalając ich wartość na 1000 zł. Pozwany będący właścicielem nieruchomości, na której strony wspólnie zamieszkiwały, wezwał dwukrotnie powódkę do odbioru tych ruchomości, a wobec braku reakcji powódki rzeczy te spakował, owinął folią i zabezpieczył je w pomieszczeniu zamkniętym pod dachem. Nie skorzystała także powódka z propozycji syna, aby ruchomości te przenieść do garażu ogrzewanego, stanowiącego własność syna. Jako argument podała chęć dalszego zamieszkiwania w nieruchomości stanowiącej własność pozwanego.

Sąd Rejonowy, mając na względzie prawomocne rozstrzygnięcie sprawy o podział majątku wspólnego, także w zakresie wartości ruchomości, oddalił wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego na okoliczność wartości przedmiotowych ruchomości, przy czym pełnomocnik powódki wniósł zastrzeżenie w trybie art. 162 k.p.c.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym, w oparciu o dowody z przesłuchania stron, świadka A. S., sprawy o podział majątku wspólnego, postanowienia o umorzeniu dochodzenia w sprawie uszkodzenia mienia wartości 20 000 zł stanowiącego własność powódki przez pozwanego przez wyrzucenie rzeczy z zajmowanego budynku gospodarczego na działce nr (...) i umieszczenie ich w nieogrzewanej i nieocieplonej werandzie, Sąd Rejonowy przyjął, że powódka nie udowodniła przesłanek odpowiedzialności pozwanego z art. 415 k.c., wobec czego powództwo oddalił, rozstrzygając o kosztach procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu tj. art. 98 k.p.c.

W apelacji powódka zarzuciła wyrokowi niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 217§2 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. oraz art. 292 k.p.c. przez oddalenie wniosku dowodowego powódki o powołanie biegłego rzeczoznawcy w celu wyceny ruchomości oraz dokonania oględzin miejsca i sposobu przechowywania, nadto sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału wskutek naruszenia przepisu art. 233§1 k.p.c. przez dokonanie oceny dowodów z pominięciem zeznań powódki co do braku wydania jej rzeczy i sposobu zabezpieczenia oraz naruszenie prawa materialnego tj. art. 415 k.c. przez jego niezastosowanie i przyjęcie, że powódka nie udowodniła przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego wobec oddalenia wniosków dowodowych przez powódkę zgłoszonych.

Wskazując na te zarzuty powódka domagała się zmiany wyroku i zasądzenia na swoją rzecz kwoty 30 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenia kosztów procesu i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach procesu.

Nadto w apelacji powódka wnosiła o uzupełnienie postępowania dowodowego przez dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z oględzin miejsca przechowywania przez pozwanego ruchomości oraz dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego na okoliczności wartości ruchomości.

Poza tym pełnomocnik powódki, wniósł zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach przyznanej nieopłaconej pomocy prawnej /punkt 3 wyroku/ przez przyznanie dodatkowo kwoty 247,55 zł za przejazdy pełnomocnika do Sądu Rejonowego w Nakle n/Not na rozprawy i zapoznanie się z aktami sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 233§1 k.p.c., które to ustalenia Sąd Okręgowy aprobuje, przyjmując za własne.

Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył zebrany materiał z uwzględnieniem wszystkich dowodów zebranych w sprawie, kierując się regułami logicznego myślenia, doświadczeniem życiowym. Wbrew zarzutom apelacji, oceniał także Sąd Rejonowy zeznania powódki /vide strona 2 uzasadnienia, k. 186 akt/.

Sąd Rejonowy oceniając te zeznania, miał na uwadze także zeznania powódki złożone w sprawie o podział majątku czy w dochodzeniu prowadzonym na jej wniosek przez Komisariat Policji w K..

Sąd Okręgowy dokonując, jako sąd meriti oceny dowodów, podziela stanowisko Sądu I instancji, który przyjął, iż pozwany ruchomości stanowiące własność powódki należycie zabezpieczył i był gotów do ich wydania, ale to powódka odmówiła odebrania tych ruchomości, jakkolwiek, co pozwany wykazał, była do ich odbioru dwukrotnie wzywana. Nie skorzystała też z propozycji świadkaA. S.odbioru jej rzeczy i przechowywania ich w ogrzewanym garażu stanowiącym własność świadka.

Sąd Rejonowy był uprawniony do tych ustaleń, w świetle dowodów przeprowadzonych w sprawie tj. postanowienia o umorzeniu dochodzenia, a także zeznań świadka A. S. i pism kierowanych do powódki przez pozwanego w 2010 i 2011r.

W przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia przepisów art. 217§2 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. i art. 292 k.p.c. przez oddalenie przez Sąd Rejonowy wniosku o powołanie biegłego rzeczoznawcy w celu wyceny rzeczy stanowiących własność powódki oraz dokonania oględzin miejsce ich przechowywania i sposobu zabezpieczenia, uznać go należy za chybiony.

Sąd Okręgowy zwraca uwagę na zeznania powódki złożone na rozprawie w dniu 25 listopada 2013r., z których wprost wynika, że „przedmioty dochodzone pozwem zostały mi przyznane na mocy postanowienia o podziale majątku wspólnego” /k.169 akt sprawy/. Co więcej, powódka słuchana w toku trwającego w 2011r. dochodzenia potwierdziła, że wyprowadzając się z O., zebrała ze sobą rzeczy osobiste, w O. pozostawiła natomiast rzeczy stanowiące wyposażenie mieszkania /vide - postanowienie o umorzeniu dochodzenia z 27 lipca 2011r. k.40 akt sprawy/.

W świetle takich dowodów sąd Rejonowy był uprawniony do przyjęcia, że powódka domaga się odszkodowania za ruchomości przyznane jej w sprawie o podział majątku wspólnego, przy czym ich wartość stanowi kwotę 1000 zł.

Co więcej, skarżąca zdaje się pomijać swoje zeznania złożone właśnie w sprawie o podział majątku wspólnego, gdzie wartość ruchomości stanowiących przedmiot podziału oceniła na kwotę 3000 zł, pozwany /tam: uczestnik/ na kwotę 1000 zł, Sąd Rejonowy przyjął zaś wartość 1000 zł.

Powódka nadto zarzucała tam, że ruchomości te kupiła jeszcze przed 1973r. tj. przed zawarciem związku małżeńskiego z pozwanym / - zeznania M. S. k.330 akt I Ns 174/07/.

Tak poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia uprawniały Sąd do oddalenia wniosku dowodowego na okoliczność ustalenia wartości ruchomości w drodze opinii biegłego rzeczoznawcy.

Sąd Okręgowy z tych też względów, zgłoszony ponownie na etapie postępowania apelacyjnego, wniosek dowodowy na tę okoliczność oddalił.

Nie było też żadnych uzasadnionych powodów do przeprowadzenia oględzin co do sposobu i miejsca przechowywania przez pozwanego tych ruchomości, skoro prawidłowe ustalenia Sądu I instancji wskazywały na fakt spakowania i ofoliowania tych ruchomości i przechowywania ich w drewnianej werandzie budynku gospodarczego, gdzie zresztą pozwany zamieszkuje.

W tych okolicznościach Sąd Rejonowy był także uprawniony do stwierdzenia, że pozwanemu nie można przypisać odpowiedzialności odszkodowawczej z art. 415 k.c. Powódka w żaden sposób przesłanek tej odpowiedzialności nie udowodniła.

W każdej sprawie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym konieczne jest bowiem, by powód wskazał na szkodę, którą poniósł oraz pozostające z nią w adekwatnym związku przyczynowym zdarzenie będące jej źródłem. Zdarzenie to musi być działaniem (lub zaniechaniem) pozwanego, dającym się oczywiście zakwalifikować jako działanie bezprawne, a czasami także – w zależności od podstawy odpowiedzialności – jako zawinione.

Zważyć należy, że pozwany nie miał i nie ma obowiązku przechowywania ruchomości stanowiących własność powódki, co więcej, powódka od 2009r. tj. zakończenia postepowania o podział majątku wspólnego, nie podjęła żadnych działań, aby swoje rzeczy zabrać.

Tym samym brak jest podstaw do uwzględnienia ostatniego z zarzutów apelacyjnych tj. naruszenia art. 415 k.c.

W konsekwencji apelacja powódki podlegała na mocy art. 385 k.p.c. oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł w punkcie II wyroku, o kosztach zaś postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§1 k.p.c., zasadzając od powódki na rzecz pozwanego, w punkcie III wyroku kwotę 1200 zł.

W związku z tym, że koszty pomocy prawnej świadczonej z urzędu powódka w postepowaniu apelacyjnym nie zostały uiszczone ani w części ani w całości, Sąd Okręgowy przyznał adwokatowi reprezentującemu powódkę kwotę 1476 zł (1200 zł + podatek VAT), kierując się treścią § 19 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) z 28 września 2002r. /Dz.U. Nr 163, poz. 1348/, o czym orzekł Sąd Odwoławczy w punkcie IV wyroku.

Zgodzić się natomiast należało z zażaleniem pełnomocnika powódki.

Niewątpliwie do kosztów nieopłaconej pomocy prawnej należą także niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata /tak § 19 pkt 2 cyt. rozporządzenia/. A takimi wydatkami były poniesione przez niego koszty dojazdu z B. do Sądu Rejonowego w Nakle Zamiejscowego Wydziału Cywilnego w Szubinie, który rozpoznawał sprawę.

Pełnomocnik wykazał zasadność czterokrotnych dojazdów, co stanowi kwotę 247,55 zł.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy dokonał zmiany w punkcie 3 zaskarżonego wyroku i przyznał dodatkowo kwotę 247,55 zł (punkt I wyroku).