UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 lipca 2014 roku w sprawie o sygn. akt I C 1039/13
z powództwa M. K. przeciwko E. S. o zapłatę kwoty
600 złotych Sąd Rejonowy w Kutnie I Wydział Cywilny oddalił powództwo. (wyrok – k. 44)

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając go w całości oraz zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia. Powód wskazał, że otrzymał od pozwanej E. S. kwotę 3.600 złotych, zaś rachunek wynosił 4.600 złotych. Powód podniósł także, że z uwagi na opieszałość w płatnościach za usługę faktury VAT, pozwana otrzymywała faktury VAT etapami, zaś na brakującą kwotę 600 złotych pozwana otrzyma fakturę po zapłacie. W konkluzji zarzutu powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasadzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 600 złotych. (apelacja – k. 46-47)

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu w całości.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Wbrew zapatrywaniom apelującego, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia.

Podniesiony przez powoda w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest chybiony. Sąd poczynił swoje ustalenia faktyczne na podstawie dowodów z dokumentów, których wiarygodność, jak i sposób pozyskania nie był przez strony kwestionowany, stanowiąc pełnowartościowy dowód w sprawie. Samo zatem tylko twierdzenie powoda, ograniczające się do postawienia zarzutu poczynienia przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych, bez wskazania na czym ten błąd miałby polegać nie stanowi wystarczającej podstawy do uwzględnienia apelacji.

W konsekwencji należało stwierdzić, iż wydane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie zostało oparte na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, zaś analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nakazuje w pełni podzielić stanowisko Sądu I instancji, że przedstawione dowody nie dają podstaw do uwzględnienia powództwa. Przede wszystkim, jak trafnie ustalił Sąd I instancji powód dochodził od pozwanej zapłaty kwoty 600,00 zł tytułem brakującej części wynagrodzenia za wykonane prace remontowe, gdyż wynagrodzenie zostało uregulowane przez pozwaną do kwoty 3.600,00 zł. Pozwana zakwestionowała zasadność tego roszczenia, podnosząc, iż ustalenia stron odnośnie wartości świadczonych przez powoda usług była inna i całkowite wynagrodzenie powoda powinno wynieść 3.600,00 zł i taką kwotę pozwana przekazała powodowi. W konsekwencji fakty te stały się okolicznością sporną i wymagały udowodnienia przez zgłaszającego przedmiotowe żądanie powoda. Podkreślenia wymaga przy tym fakt, iż w polskim postępowaniu cywilnym, mającym charakter procesu kontradyktoryjnego, w myśl art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie wywodzącej z danego faktu skutki prawne. To strony zatem, a nie zaś Sąd, mają poprzez swoje aktywne działalnie, którym jest między innymi wskazywanie dowodów, zadawanie pytań świadkom oraz stronom, udowadniać fakty, z których wywodzą skutki prawne. Zadaniem Sądu jest natomiast jedynie kontrolowanie, czy strony wypełniają swoje kontradyktoryjne obowiązki prawidłowo. Oznacza to, iż obecnie Sąd już nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, zaś ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania spoczywa wyłącznie na powodzie.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd I instancji wyprowadził nie budzące wątpliwości wnioski, iż w oparciu o materiał dowody przedmiotowej sprawy nie sposób przyjąć, że strony ustaliły wynagrodzenie za wykonanie wskazanych prac remontowych na poziomie przewyższającym kwotę 3.600,00 złotych. Dowody przedstawione przez powoda są niewystarczające do uwzględnienia powództwa i orzeczenia zgodnie z żądaniem pozwu. Trafnie Sąd I instancji ustalił, że powód w przedmiotowej sprawie nie udowodnił wysokości swojego żądania. Powód nie wykazał bowiem, iż strony ustaliły stawkę 31,00 zł/m ² za cyklinowanie i lakierowanie, a rozliczenie za naprawy podłogi miało nastąpić według wykonanych punktów, nie zaś roboczogodzin, nie wykazał, jakie punkty obejmowały prace związane z uzupełnianiem parkietu, jakie strony ustaliły wynagrodzenie za dany punkt, czy też, jaki był zakres prac w tym przedmiocie. Znamiennym przy tym jest fakt, iż na rozprawie w dniu 24 lipca 2014 r. powód sam przyznał, że strony umawiały się odnośnie stawki godzinowej. Z materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie nie wynika również, jakie strony poczyniły ustalenia odnośnie rozliczenia za prace obejmujące montaż listew przypodłogowych i lakierowanie listew, umowa z dnia 22 marca 2013 r. o wykonanie usług remontowych nie obejmowała montażu listew przypodłogowych i lakierowania listew. Z drugiej strony strona pozwana wykazała, że rozliczenie przedstawione przez pozwaną odnośnie cyklinowania i lakierowania parkietu oraz wykuwania starej posadzki cementowej, wykonania nowych wylewek cementowych, docięcia i przyklejenia parkietu znajduje potwierdzenie w ustaleniach umownych stron.

Przedstawiony stan rzeczy niewątpliwie świadczy o tym, że strona powodowa, wbrew ciążącemu na niej w myśl art. 6 k.c. obowiązkowi udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne, nie zdołała wykazać wysokości zgłoszonego żądania. Powyższe prowadzi do wniosku, że apelacja strony powodowej stanowi jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego.

Dlatego też, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.