WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Wydział III

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Stanisława Kubica
Sędziowie:	SSA Barbara Staśkiewicz (spr.) SSA Grażyna Szyburska-Walczak
Protokolant:	Monika Horabik

po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2012 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku A. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

na skutek apelacji A. M.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

z dnia 6 lutego 2012 r. sygn. akt VIII U 2511/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu wyrokiem z dnia 6 lutego 2012 r. oddalił odwołanie A. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 9 listopada 2011 r. zobowiązującej do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia.

Sąd Okręgowy rozstrzygnięcie swe oparł na następującym stanie faktycznym:

Babcia wnioskodawcy M. Ł. pobierała rentę rodzinną po mężu. Ostatnio w wysokości 3.014,63 zł.

M. Ł. zmarła 23 lutego 2010 r. W dniu 25 lutego 2010 r., dwa dni po jej śmierci, rentę odebrał wnioskodawca. A. M. upoważniony był na mocy udzielonego mu pełnomocnictwa do załatwiania wszystkich spraw babci.

Decyzją z dnia 16 kwietnia 2010 r. organ rentowy zobowiązał wnioskodawcę do zwrotu pobranej renty za luty 2010. Wnioskodawca odwołał się od tej decyzji.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 3 lutego 2011 r. świadczenie uznał za należne. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w dniu 6 lipca 2011 r. rozpoznając apelację ZUS zmienił wyrok Sądu Okręgowego i świadczenie uznał za nienależne.

Organ rentowy w dniu 6 września 2011 r. zrealizował nieprawomocny wyrok Sądu Okręgowego zwalniając wnioskodawcę od zwrotu pobranej renty rodzinnej.

Dopiero w dniu 9 listopada 2011 r. wydał zaskarżoną decyzją, którą uchylił decyzję z 6.IX. 2011 r. i zobowiązał wnioskodawcę do zwrotu nienależnie pobranej renty po M. Ł..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji uznał, że odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie. Wcześniejsza decyzja z 6.IX. 2009 r. wydana została na podstawie nieprawomocnego wyroku, zatem po zapadnięciu wyroku Sądu Apelacyjnego i uprawomocnieniu się decyzji z 16 kwietnia 2010 r. decyzja wcześniejsza musiała zostać uchylona, a wnioskodawca zobowiązany do zwrotu renty za luty 2010.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł wnioskodawca zaskarżając go w całości, zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że nie był uprawniony do pobrania renty rodzinnej przyznanej babci M. Ł., którą się opiekował i wyposażony był w pełnomocnictwo do reprezentowania jej spraw. Wnioskodawca powołał się na art. 136 ustawy o emeryturach i rentach z FUS .

Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji ZUS.

Odpowiedzi na apelację nie złożono.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie jest uzasadniona.

Wydanie zaskarżonej decyzji w niniejszej sprawie było bowiem konieczne dla zachowania porządku prawnego.

Istotną w sprawie decyzją była decyzja z dnia 16 kwietnia 2010 r. zobowiązująca wnioskodawcę do zwrotu renty rodzinnej babci za luty 2010 r.

Decyzja ta w trybie art. 83 ust.2 i 7 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. 2009/205/1585 j.t.) została przez wnioskodawcę zaskarżona do Sądu Okręgowego i poddana sądowej procedurze cywilnej.

Wyrok Sądu Okręgowego z 3 lutego 2011 r., którego przywrócenia wnioskodawca się domaga, był wyrokiem nieprawomocnym i nie powinien być realizowany przez ZUS w formie decyzji z 6 września 2011 r. Organ rentowy od wyroku Sądu Okręgowego złożył apelację, czyniąc go nieprawomocnym.

Sąd Apelacyjny wydał wyrok na niekorzyść wnioskodawcy w dniu 6 lipca 2011 r. po przeprowadzeniu rozprawy i uprzednim powiadomieniu wnioskodawcy o jej terminie.

Wydanie decyzji z 9 listopada 2011 r. uchylającej decyzję z 6 września 2011 r. i realizującą wyrok Sądu Apelacyjnego było konieczne i oparte na art. 83a ust. 2 i 3 ustawy systemie ubezpieczeń społecznych.

Argumentacja zawarta w apelacji, dotycząca prawa do świadczenia po zmarłej w trybie art. 136 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, została obalona w uzasadnieniu Sądu Apelacyjnego z 6 lipca 2011 r. Sąd wskazał, że brak podstaw do uznania, że M. Ł. pozostawała na utrzymaniu wnioskodawcy z uwagi na wysokość otrzymywanej przez nią renty rodzinnej.

Już tylko na marginesie można powtórzyć, że zgodnie z judykaturą:

„Za osoby pozostające na utrzymaniu innych członków rodziny w rozumieniu art. 136 ust. 1 ustawy z dnia 17.XII.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych uważa się osoby, które bądź to nie posiadają żadnych własnych świadczeń emerytalno-rentowych (gdyż dopiero wystąpiły z wnioskiem o nie), bądź też pobierają wprawdzie takie świadczenia, ale w najniższej wysokości przewidzianej ustawą, a koszt zaspokajania ich usprawiedliwionych potrzeb jest znacznie wyższy.”

Dodatkowo wspomnieć należy, że wnioskodawca w dniu 29 kwietni 2010 r. wystąpił z wnioskiem o wypłatę niezrealizowanego świadczenia. ZUS w dniu 4 czerwca 2010 r. odmówił wypłaty świadczenia z powodu braku spełnienia warunków z art. 136 ustawy z 17 grudnia 1998 r.

Od tej decyzji wnioskodawca się nie odwołał.

Wnioskodawca bez wątpienia w dniu 25 lutego 2010 r. nie był osobą uprawnioną do pobrania świadczenia po zmarłej dwa dni wcześniej babci, gdyż z chwilą jej śmierci pełnomocnictwo wygasło (art. 96 kpc).

Wskazując na powyższe apelację wnioskodawcy należało oddalić na mocy art. 385 kpc.

KN