UZASADNIENIE

(...) Bank S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej I. D. kwoty 15.260,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami szczegółowo określonymi w treści pozwu oraz o zasądzenie kosztów postępowania w sprawie.

Powód wywodził, że dochodzona wierzytelność powstała w efekcie zawarcia w dniu 30.05.2012 r. przez pozwaną umowy z powodem nr (...) (...). Powód wypowiedział przedmiotową umowę pismem z dnia 10.12.2012 r. i wezwał pozwaną do zapłaty w dniu 23.07.2014 r. Na wymagalne od dnia 16.01.2013 roku roszczenie składa się kapitał w kwocie 11.334,02 zł, odsetki umowne w wysokości 592,33 zł, odsetki karne w wysokości 3.190,90 zł oraz koszty windykacji w kwocie 143,00 zł.

Pozwany nie wniósł odpowiedzi na pozew, nie stawił się również, mimo prawidłowego zawiadomienia, na wyznaczony termin rozprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest bankiem wpisanym do K. R. S.pod nr KRS (...).

dowód: odpis KRS (k. 12)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód opiarł swoje roszczenia na fakcie zawarcia w dniu 30.05.2012 r. przez pozwaną umowy z powodem nr (...) (...).

Poza odpisem z KRS powód nie przedłożył w sprawie żadnego dowodu.

W myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Ciężar dowodu zatem z reguły spoczywa na powodzie. Przedmiotowa zasada znajduje swoje odzwierciedlenie również w przepisach proceduralnych. Art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Artykuł 232 k.p.c. nakłada z kolei na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Biorąc pod rozwagę powyższe wskazać należy, iż w toku bieżącego postępowania strona powodowa wykazała jedynie fakt, że jest bankiem.

Powód nie udowodnił natomiast jakimikolwiek środkami dowodowymi, umożliwiającymi weryfikację twierdzeń pozwu faktu, istnienia wierzytelności. Tym samym – zdaniem Sądu Rejonowego – nie udowodniono ani faktu zawarcia umowy z dnia 30.05.2012 r., ani jej wypowiedzenia, wezwania do zapłaty czy też w końcu wielkości przysługującego roszczenia.

Zaakcentować dodatkowo należy, że postępowanie cywilne – zwłaszcza w trybie procesowym – opiera się na zasadzie kontradyktoryjności. Jak wskazano w orzecznictwie rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. I CKU 45/96).

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 i 2 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej, sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. m.in. wyrok SN z dnia 6 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, LEX nr 7094).

Mając powyższe na uwadze, należało orzec, jak w sentencji wyroku.

WYROK ZAOCZNY

UZASADNIENIE