Sygn. akt V .2 Ka 84/15
Dnia 26 marca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach
V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
w składzie:
Przewodniczący: SSO Janusz Chmiel
Sędziowie: SR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska
SO Sławomir Klekocki (spr.)
Protokolant: Monika Trautberg
w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2015 r.
sprawy: J. K. (1) /K./
syna J. i H.
ur. (...) w R.
oskarżonego o przestępstwo z art. 207 § 1 kk
na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Ż.
z dnia 25 listopada 2014r. sygn. akt II K 752/12
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,
II. zasądza od oskarżonego J. K. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. K. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym.
III. wymierza oskarżonemu opłatę za II instancję w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych i obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.
Sygn. akt V.2 Ka 84/15
Wyrokiem z dnia 25 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w Ż. sygn. akt II K 752/12 uznał J. K. (1) za winnego tego, że w Ż. w okresie od stycznia 2010 roku do 22 sierpnia 2012 roku znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną E. K. oraz synem K. K. (2) w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał kłótnie i awantury domowe, podczas których wyzywał ich słowami powszechne uznanymi za wulgarne i obelżywe, groził im popełnieniem przestępstwa, wyrzucał z mieszkania, szarpał, popychał, niszczył sprzęty domowe, czym wyczerpał dyspozycję art. 207 § 1 kk i za to na podst. art. 207 § 1 kk skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podst. art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat. Na zasadzie art. 72 § 1 pkt 5 kk zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu. Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania i opłatą w stosownej wysokości.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego J. K. (1) zarzucając :
1. obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 207 § 1 kk przez przyjęcie, że zachowania oskarżonego wyczerpują ustawowe znamiona tego przestępstwa, gdy odwołując się do ocen obiektywnych stwierdzić należy, że działania stron miały charakter wzajemny, dolegliwości nie były znaczne, nie powodowały znacznego bólu fizycznego ani psychicznego i nie cechowały się intensywnością,
2. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 404 § 2 kpk z uwagi na to, że rozprawa odroczona w okresie 6 miesięcy (13.08.2013 – 25.02.2014), nie była prowadzona od początku, co mogło powodować błędne przyjęcie przez Sąd, iż oskarżony szarpał i popychał pokrzywdzonych, gdy tych faktów nie potwierdzono.
W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył co następuje :
Apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie. Jeżeli chodzi o pierwszy zarzut, tj. obrazy prawa materialnego, a to art. 207 § 1 kk, nie jest on trafny. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji twierdzi, że oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion znęcania, albowiem strony wzajemnie zachowywały się wobec siebie, natomiast zachowanie oskarżonego może stanowić czyny ścigane z oskarżenia prywatnego. Jednak Sąd Rejonowy w swoim uzasadnieniu wskazał, na jakich dowodach oparł swoje ustalenia. Tymi dowodami były zeznania żony oskarżonego pokrzywdzonej E. K. oraz ich syna pokrzywdzonego K. K. (2). W/w świadkowie w swoich zeznaniach będąc na co dzień z oskarżonym opisywali jego zachowanie wobec nich. Wskazywali na częstą przemoc psychiczną i fizyczną ze strony oskarżonego. Zeznania tych świadków znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadków: A. K., K. T., M. K., potwierdzają one, że oskarżony stosował przemoc fizyczną zarówno wobec pokrzywdzonej, jak i wobec swojego syna, znęcał się nad nimi psychicznie. Fakt kłótni pomiędzy małżonkami potwierdził również J. K. (2), choć jak sam przyznał nie miał wiedzy o relacjach łączących strony. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego „Przestępstwo określone w art. 207 § 1 kk może być popełnione umyślnie i to wyłącznie z zamiarem bezpośrednim. Przesądza o tym znamię intencjonalne "znęca się", charakteryzujące szczególne nastawienie sprawcy. Pojęcie "znęcanie się" na gruncie art. 207 kk zawiera w sobie istnienie przewagi sprawcy nad osobą pokrzywdzoną, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić w niewielkim stopniu. Nie jest zatem możliwe wzajemne znęcanie się nad sobą małżonków w tym samym czasie. Istota przestępstwa znęcania się polega na jakościowo innym zachowaniu się sprawcy, aniżeli na zwyczajnym znieważeniu lub naruszeniu nietykalności cielesnej osoby pokrzywdzonej. O uznaniu za "znęcanie się" zachowania sprawiającego cierpienie psychiczne ofiary powinna decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie pokrzywdzonego. Za znęcanie się nie można uznać zachowania sprawcy, które nie powoduje u ofiary poważnego cierpienia moralnego ani w sytuacji, gdy między osobą oskarżoną a pokrzywdzoną dochodzi do wzajemnego "znęcania się" - vide wyrok SN z dnia 11.02.2003 sygn. IV KKN 312/99 LEX nr 77436. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia. Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Jeżeli chodzi o drugi z zarzutów podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonego, tj. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 404 § 2 kpk to należy stwierdzić, że nie tylko kilkumiesięczny upływ czasu między skutecznymi rozprawami decyduje o tym aby rozprawę prowadzić od początku. W realiach niniejszej sprawy gro materiału dowodowego zostało zgromadzone na rozprawach w dniach 16 maja 2013 r. i 13 sierpnia 2013 r. Pozostałe terminy tj. do dnia 18.11.2014 r. nie były skuteczne, albowiem Sąd Rejonowy nie mógł doprowadzić na termin rozprawy świadka M. S. (poprzednie nazwisko K.). Jak słusznie zauważył obrońca oskarżonego pomiędzy rozprawą z dnia 13.08.2013 r. a 25.02.2014 r. upłynęło 6 miesięcy. Terminy rozpraw wyznaczone pomiędzy tymi datami, tj. 20.11.2013 r. i 25.11.2013 r. zostały odwołane z uwagi na szkolenie sędziego referenta i jego chorobę. Jednak o tym, czy doszło do naruszenia zasady wyjątkowości przewidzianej w art. 404 § 2 kpk decyduje nie tylko kilkumiesięczny upływ czasu między skutecznymi rozprawami, ale także konkretne okoliczności danej sprawy, takie jak przyczyny odraczania rozpraw m.in. oczekiwanie na opinię biegłego, postawa oskarżonego w trakcie procesu, zakres materiału dowodowego, a w konsekwencji wpływ decyzji Sądu o prowadzeniu rozprawy w dalszym ciągu na treść wyroku. W realiach niniejszej sprawy zakres materiału dowodowego jest niewielki, akta liczą niewiele ponad 200 stron, ilość świadków – sześciu – również nie jest dużą ilością. Brak jest zatem podstaw do uznania, że doszło do rażącego naruszenia prawa procesowego mający istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia. Podkreślić należy, że obrońca oskarżonego na ostatniej rozprawie w dniu 18 listopada 2014 r. nie widział takiej konieczności i nie zgłaszał wniosku o prowadzenie rozprawy od początku z uwagi na zbyt długi okres odroczenia rozprawy. Ponieważ apelacja obrońcy oskarżonego skierowana jest co do całości orzeczenia, obowiązkiem Sądu Okręgowego jest również sprawdzenie, czy wymierzona oskarżonej kara nie jest rażąco surowa. W niniejszej sprawie Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary Sąd Rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne, jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Odwoławczego stopnia winy oskarżonego, mając na uwadze jego dotychczasową niekaralność i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej. Z tych też względów, nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielając przytoczonych na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kk.
.