UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 31 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Oleśnicy, w sprawie o sygn. akt III RC 32/14, w pkt. I) powództwo M. G. przeciwko małoletniej E. G. reprezentowanej przez matkę J. G. (1) o obniżenie alimentów oddalił, w pkt. II) nakazał powodowi uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Oleśnicy) kwotę 420 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, od której uiszczenia powód był zwolniony.

Rozstrzygnięcie powyższe Sąd oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

Małoletnia E. G. pochodzi z małżeństwa powoda M. G. z J. G. (2). Wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 r. w sprawie o sygn. akt XIII RC 1930/13 małżeństwo stron zostało rozwiązane przez rozwód bez orzekania o winie. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnią córką stron E. G. ur. (...) Sąd Okręgowy w wyroku rozwodowym powierzył matce małoletniej J. G. (2), ograniczając władzę rodzicielską powoda M. G. do współdecydowania o istotnych sprawach dziecka takich jak leczenie, zmiana miejsca zamieszkania, kierunek i zakres wykształcenia. Jednocześnie Sąd określił udział powoda M. G. w kosztach utrzymania małoletniej E. G. na kwotę po 1000 zł miesięcznie, płatną do rąk powódki J. G. (1) od dnia prawomocności wyroku, poczynając od dnia 15-go każdego kolejnego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, matkę małoletniej zobowiązując do ponoszenia pozostałych kosztów oraz osobistych starań o utrzymanie i wychowanie E. G.. Powód M. G. zgodził się na sprawie rozwodowej na zasądzenie od niego na rzecz małoletniej córki E. G. alimentów w kwocie po 1000 zł miesięcznie, ponieważ jak sam to określił na rozprawie miał nadzieję, że jego sytuacja materialna się poprawi, a także chciał jak najszybciej uwolnić się ze związku z matką małoletniej. Powód deklarował, że w dacie wydania wyroku rozwodowego nie pracował i utrzymywał się wówczas z oszczędności. Matka małoletniej pozwanej w listopadzie 2013 r. prowadziła działalność gospodarczą, którą rozpoczęła w kwietniu 2013 r. w zakresie usług kosmetycznych. Osiągała wówczas niewielkie dochody z prowadzenia działalności, ponieważ jak wskazała za rok 2013 r. jej firma zamknęła obroty na minusie.

Obecnie matka małoletniej pozwanej w dalszym ciągu prowadzi w/w działalność gospodarczą – salon kosmetyczny we W. z dochodami ok. 1000 zł miesięcznie. J. G. (2) dopiero pozyskuje klientów w ramach działalności. Wraz z małoletnią E., J. G. (2) zamieszkuje u swoich rodziców, utrzymanie mieszkania wynosi ok. 1000 zł miesięcznie, na co składają się opłaty za: czynsz, prąd, wodę, gaz, internet w kwocie 50 zł miesięcznie, telewizja 70 zł miesięcznie. Swój miesięczny koszt utrzymania matka małoletniej pozwanej określiła na kwotę ok. 700 zł miesięcznie, za telefon komórkowy matka małoletniej płaci 50 zł miesięcznie, zaś za telefon komórkowy córki 20 zł miesięcznie. J. G. (2) posiada dwa samochody, którymi dojeżdża do pracy do W., na benzynę wydaje ok. 400 zł miesięcznie. Nie spłaca żadnych kredytów.

Koszty utrzymania małoletniej pozwanej E. G., lat 12, jej matka określiła na kwotę 1500 zł miesięcznie. Jak wskazała J. G. (2) koszt ten cały czas wzrasta i jest obecnie nie mniejszy niż w dacie wydania wyroku rozwodowego. Małoletnia uczęszcza do VI klasy szkoły podstawowej. Matka małoletniej podała, że na koszty utrzymania małoletniej składają się opłaty za: wyżywienie 900 zł miesięcznie (tj. 30 zł dziennie), ubrania 300 zł kwartalnie, obuwie 300 zł kwartalnie. Wydatki szkolne małoletniej wynoszą: podręczniki 300 - 500 zł miesięcznie, wycieczki szkolne ok. 500 zł rocznie, składki klasowe 100 zł rocznie, nadto ubezpieczenie w szkole i komitet rodzicielski, koszt przyborów szkolnych 250 zł rocznie razem z piórnikiem i plecakiem, korepetycje z języka angielskiego 160 zł miesięcznie. Małoletnia ma wadę wzroku, od daty orzeczenia wyroku rozwodowego pogorszył się jej wzrok, jej matka będzie musiała w najbliższym czasie wymienić szkła w okularach, które nosi E.. Koszt wymiany szkieł to kwota 150 zł rocznie, wizyty u okulisty ok. 200 zł rocznie. Małoletnia chodzi w oprawkach do okularów sprzed 3 lat kupionych za 600 zł.

Powód M. G. deklaruje, że nadal nie pracuje, jest zarejestrowany w PUP w O. od dnia 14.01.2014 r. bez prawa do zasiłku. Powód deklaruje, że w dacie wydania wyroku rozwodowego również nie pracował, a utrzymywał się z oszczędności, które posiadał z prowadzenia działalności gospodarczej, prowadzonej 2-3 lat temu w zakresie wymiany drzwi, okien i kuchenek gazowych. Zgodnie z tym co powód zeznał na rozprawie, zlikwidował on działalność gospodarczą ok. 2 lat temu, ponieważ pogorszyła się koniunktura na rynku i był nękany przez pracownika urzędu skarbowego, w związku z zaległościami w zapłacie podatku. Nadto wskazał, że zarejestrował się w PUP w O. dopiero w 2014r. ponieważ wcześniej żył z oszczędności. Powód deklaruje, że zamieszkuje obecnie ze swoimi rodzicami, którzy w pełni go utrzymują. Powód nie orientuje się jakie koszty utrzymania mieszkania ponoszą jego rodzice, ani ile zarabiają. M. G. deklaruje, że nie dokłada się do kosztów utrzymania mieszkania rodziców. Obecnie powód posiada nową partnerkę życiową, która pomaga mu finansowo, jednak zgodnie z twierdzeniami powoda nie mieszka z nim. Powód deklaruje, że to jego partnerka płaci za jego telefon komórkowy, jednak powód nie orientuje się jaką kwotę, podobnie to ona pokrywa koszt zakupu odzieży i butów dla powoda, nadto w grudniu 2013 r. zabrała powoda do Egiptu, a w 2014 r. do Chorwacji na wczasy zagraniczne. Powód ma oprócz zaległości alimentacyjnych, niespłacony (...) Banku (...), który wziął 4 lata temu na otwarcie działalności gospodarczej w kwocie 20.000 złotych, do spłaty pozostało ok. 2000 złotych. Powód deklaruje, że nie posiada samochodu, a jedynie korzysta w ramach umowy użyczenia z samochodu osobowego marki M. należącego do jego ojca.

W toku niniejszego postępowania matka małoletniej pozwanej wynajęła agencję detektywistyczną celem uzyskania informacji dotyczących miejsca zamieszkania powoda, samochodu jakim porusza się powód, miejsca pracy powoda i uzyskiwanych z tego tytułu dochodów. Ze sprawozdania z wykonywanych czynności z dnia 06.04.2014r. wynika, że powód M. G. pracuje w zawodzie „deklarza”, tj. zajmuje się wymianą okien, drzwi i kuchenek gazowych, czyli takim samym zajęciem, które kiedyś powód wykonywał w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nadto zamieszkuje ze swoją partnerką w domu na ul. (...) w O., który wynajmuje za kwotę 1 000-1 200 zł miesięcznie. Z w/w sprawozdania wynika, że w zawodzie „deklarza” można zarobić od 4 000-20 000 zł miesięcznie w zależności od podejścia do pracy. Dane te potwierdził przesłuchany w sprawie świadek M. P. – policjant, który poszukiwał powoda, kiedy ten zniknął zostawiając córkę E. i jej matkę J. G. (2) na początku grudnia 2011r.

W toku postępowania Sąd Rejonowy zwrócił się do PUP w O. o wskazanie, czy w okresie ostatnich 6 miesięcy były oferty pracy dla osób w zawodzie monter drzwi i okien, a jeśli tak to za jakim wynagrodzeniem, czyli w zawodzie, który potrafi wykonywać powód. Z pisma PUP w O. z dnia 24.07.2014r. wynika, że powód mógłby znaleźć legalną pracę w zawodzie montera drzwi i okien za wynagrodzeniem ok. 2500 zł miesięcznie.

Powód M. G. nie płaci alimentów zasądzonych na rzecz małoletniej przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu w kwocie po 1000 zł miesięcznie. Zaprzestał płacenia alimentów bezpośrednio po uprawomocnieniu się wyroku rozwodowego. Matka małoletniej pozwanej otrzymuje alimenty w kwocie po 500 zł miesięcznie z funduszu alimentacyjnego. Matka małoletniej pozwanej nigdy nie utrudniała powodowi kontaktów z małoletnią córką, jednak powód unika kontaktu z małoletnią. Po rozwodzie do końca 2013 r. powód zabierał małoletnią do siebie. Ostatni raz powód zabrał ją w trakcie świąt Bożego Narodzenia, jednak kontakty te były bardzo krótkie, trwały godzinę czasu. Od tego czasu małoletnia E. nie chce spotykać się z ojcem, ponieważ zobaczyła na „facebooku” zdjęcia powoda w objęciach innej kobiety i ma żal do ojca. Powód od tej pory nie zabiega o kontakty z małoletnią, nie przychodzi do niej.

Sąd Rejonowy, w oparciu o przepis art. 133 § 1 krio, art. 135 krio i art. 138 krio uznał, że powództwo M. G. o obniżenie alimentów na rzecz małoletniej E. G. nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Rejonowego w niniejszej sprawie powód M. G. winien w dalszym ciągu łożyć na utrzymanie swojej córki E. G. alimenty w kwocie po 1000 zł miesięcznie, albowiem nie nastąpiła żadna znacząca zmiana stosunków prowadząca do pogorszenia się możliwości zarobkowych i majątkowych powoda lub zmniejszenia się usprawiedliwionych potrzeb małoletniej pozwanej. W niniejszej sprawie matka małoletniej pozwanej szczegółowo określiła zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletniej E. i własną sytuację materialną. Wykazała, że potrzeby małoletniej wzrosły od 2013r. i określiła aktualny średniomiesięczny koszt utrzymania małoletniej na kwotę po 1500 zł.

Powód M. G. podobnie jak w dacie wydania wyroku rozwodowego w listopadzie 2013r. jest oficjalnie osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku, mimo to zgodził się na sprawie rozwodowej na zasądzenie na rzecz małoletniej E. alimentów w kwocie po 1000 zł miesięcznie. Od tamtej pory nie podjął jednak żadnych wysiłków celem znalezienia legalnej pracy - zarejestrował się w PUP w O. dopiero w styczniu 2014r., nie korzystał również z ofert pracy proponowanych przez Urząd Pracy. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – zeznań świadka M. P., a także zeznań matki małoletniej pozwanej, jak również efektów pracy agencji detektywistycznej powód podobnie jak w dacie orzekania wyroku rozwodowego prawdopodobnie pracuje dorywczo w zawodzie „deklarza” i osiąga zarobki w kwocie co najmniej 4000 zł miesięcznie, stać go na opłacenie mieszkania i utrzymanie samochodu marki M., a także wyjazdy zagraniczne z partnerką. Zdaniem Sądu Rejonowego po stronie powoda nie zaistniała zatem żadna istotna zmiana stosunków - jego możliwości zarobkowych od 2013 r. Nadto należy uznać, że likwidacja przez powoda działalności gospodarczej bez żadnego konkretnego powodu i podejmowanie zatrudnienia „na czarno” ma na celu uniknięcie odpowiedzialności za zaległości w spłacie kredytu w Banku (...), zaległości wobec Urzędu Skarbowego i przede wszystkim za rosnące powodowi zaległości alimentacyjne, powód bowiem nie płaci alimentów na rzecz swojego jedynego dziecka. Wskazał Sąd Rejonowy, biorąc pod uwagę wiek małoletniej pozwanej i jej usprawiedliwione potrzeby jako dziecka 12-letniego, przy możliwościach zarobkowych powoda i prawdopodobnych jego zarobkach osiąganych bez umowy o pracę, dorywczo w zawodzie „deklarza”, kwota 1000 zł alimentów nie jest kwotą wygórowaną, jako że dziecko powoda ma prawo do równej z nim stopy życiowej. Uznał Sąd Rejonowy, że całkowity koszt utrzymania małoletniej wynosi po 1500 zł miesięcznie, a powód nie spełnia swojego obowiązku alimentacyjnego wobec córki poprzez spotkania z małoletnią, a więc osobiste starania o jej wychowanie, nie kupuje dziewczynce też żadnych prezentów, nie partycypuje w jej wydatkach szkolnych, zakupie odzieży dla małoletniej. Powyższe określenie wysokości należnych od powoda alimentów jest uzasadnione zakresem usprawiedliwionych potrzeb małoletniej pozwanej, które wzrosły od 2013 r., kiedy został wydany wyrok rozwodowy określający wysokość alimentów na rzecz małoletniej. W ocenie Sądu Rejonowego jedyną zmianą jaka zaszła od 2013 r. był wzrost kosztów utrzymania małoletniej pozwanej, która obecnie ma 12 lat i uczęszcza do VI klasy szkoły podstawowej, w związku z czym wydatki szkolne, odzież, wyżywienie dla małoletniej są coraz droższe. Wskazał Sąd Rejonowy, że powód jest młodym i zdrowym człowiekiem, i w związku z posiadanymi umiejętnościami ma duże możliwości znalezienia legalnej pracy i zarobkowania- pracował w zawodzie przedstawiciela handlowego, prowadził również działalność gospodarczą w zakresie wymiany drzwi, okien i kuchenek gazowych. Zeznania powoda, który utrzymuje, że w wieku 34 lat i będąc całkowicie zdrowym człowiekiem, pozostaje na utrzymaniu rodziców i partnerki, którzy pokrywają jego wszystkie potrzeby, a on nawet nie szuka pracy, pozostają w sprzeczności nie tylko z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, ale także z doświadczeniem życiowym Sądu. Z tych względów Sąd Rejonowy powództwo oddalił.

Orzeczenie o kosztach Sąd Rejonowy oparł o art. 113 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 1 września 2005r. nr 167, poz. 1398 z późn. zm.) uznając, że sytuacja materialna powoda pozwala na uiszczenie opłaty od pozwu w kwocie 420 zł mimo tymczasowego zwolnienia go od kosztów sądowych w toku postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając wyrok w całości, zaskarżonemu orzeczeniu zarzucając:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

- art. 41 i art. 47 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie przez Sąd I instancji i dopuszczenie dowodu z opinii detektywa, która narusza prawa powoda zagwarantowane w konstytucji w postaci wolności osobistej oraz prywatności. Dowód z opinii detektywa zostać powinien uznany na tej podstawie za niedopuszczalny.

- art. 23 i 24 kc – poprzez ich niezastosowanie przez Sąd I instancji i dopuszczenie dowodu z opinii osoby przedstawianej jako detektywa (brak jest w aktach licencji), która narusza dobra osobiste powoda, a które podlegają ochronie, chociażby w postaci wolności, wizerunku czy prywatności. Dowód z opinii detektywa zostać powinien uznany na tej podstawie za niedopuszczalny.

- art. 135 krio – poprzez jego błędną wykładnię przez Sąd I instancji, przez uznanie, że możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego pozwalają mu na uiszczanie tytułem alimentów kwoty 1000 zł miesięcznie;

- art. 138 krio - poprzez jego błędną wykładnię przez Sąd I instancji przez uznanie, iż nie zaszła w sytuacji życiowej powoda zmiana stosunków, która umożliwiałaby zmianę orzeczenia w zakresie obowiązku alimentacyjnego.

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, a to:

- art. 5 kpc – poprzez jego niezastosowanie przez Sąd I instancji, kiedy w sprawie zaistniała uzasadniona potrzeba udzielenia powodowi przez Sąd pouczenia, co do możliwości i konieczności powołania na świadków rodziców powoda na okoliczność jego utrzymywania przez nich oraz użytkowania pojazdu ojca;

- art. 232 kpc – poprzez jego niezastosowanie przez Sąd I instancji, kiedy Sąd mógł a wręcz powinien dopuścić dowód z urzędu z zeznań świadków H. i H. G. (1), tj. rodziców powoda, którzy wskazaliby, że syn pozostaje na ich całkowitym utrzymaniu oraz korzysta z pojazdu ojca, a także, że matka małoletniej pozwanej utrudnia powodowi kontakty z córką;

- art. 233 kpc – poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji swobodnej oceny dowodów, w związku z faktem, że Sąd przyznał wiarę praktycznie wyłącznie dowodom wskazanym przez pozwaną i na jej korzyść, tj. jej zeznaniom, w szczególności w odniesieniu do kosztów utrzymania dziecka, nie interesowania się sprawami dziecka przez powoda, sytuacji materialnej powoda itp., zeznaniom świadka M. P. w zakresie sytuacji życiowej i materialnej powoda, możliwościom osiąganych korzyści z pracy „deklarza”, czy opinii detektywistycznej w zakresie sytuacji finansowej i życiowej powoda, Sąd I instancji marginalnie wziął pod uwagę zeznania powoda, oświadczenia rodziców powoda oraz pominął ich przesłuchanie z urzędu. Tak jednostronne uznanie i przyjęcie dowodów przez Sąd należy uznać za zbyt daleko idące przekroczenie uprawnień Sądu do swobodnej oceny dowodów przez Sąd;

- art. 328 § 2 kpc – poprzez jego niezastosowanie przez Sąd I instancji, bowiem Sąd w uzasadnieniu nie zawarł, z jakiego powodu nie dał wiary i mocy dowodowej oświadczeniu rodziców powoda, z którego wynika, że powód znajduje się na całkowitym utrzymaniu rodziców;

3) błąd w ustaleniach faktycznych, a to:

- poprzez uznanie przez Sąd I instancji, iż powód posiada możliwości zarobkowe i majątkowe umożliwiające mu płacenie tytułem alimentów jak dotychczas kwoty 1000 zł miesięcznie,

- poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że nie zaszła w sytuacji powoda żadna zmiana, która umożliwiałaby obniżenie wysokości alimentów,

- poprzez nie uznanie przez Sąd I instancji, że potrzeby dziecka wskazane w odpowiedzi na pozew są znacznie zawyżone, gdy faktycznie utrzymanie małoletniej miesięcznie oscyluje w kwocie około 1000 zł, a nie w kwocie 1500 zł,

- poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że powód nie spełnia swojego obowiązku alimentacyjnego względem córki poprzez osobiste starania o jej wychowanie. Jednakże to matka pozwanej skutecznie utrudnia powodowi kontakt z dzieckiem.

Na uzasadnienie podano, że koszt utrzymania małoletniej pozwanej określony na kwotę około 1500 zł miesięcznie jest zawyżony i zdaniem powoda wynosi około 1000 zł miesięcznie. Zarzucono, że oprawki do okularów można zakupić w kwocie niższej niż 600 zł. Podano, że tytułem alimentów powód powinien zatem łożyć na utrzymanie córki kwotę około 500 zł miesięcznie, jednakże ze względu na swoją sytuację finansową obecnie jest w stanie płacić kwotę 300 zł miesięcznie. Obecnie, ze względu na rzeczywisty koszt utrzymania małoletniej, a nie zawyżony podany przez matkę, to powód w sposób całkowity łoży na utrzymanie córki, a jak zarzucił, do utrzymania dziecka obowiązani są oboje rodzice. Wskazał, że matka dziecka uniemożliwia mu kontakty z córką i nastawia dziecko przeciwko powodowi. Dalej zarzucił, że możliwości majątkowe powoda uległy znacznemu ograniczeniu, a Sąd Rejonowy pominął w całości najważniejsze dowody w postaci zaświadczeń dotyczących statusu bezrobotnego powoda. Wskazał powód, że nie jest nigdzie zatrudniony, nie pracuje również „na czarno”. Zarzucił nadto, że Sąd Rejonowy nie dopuścił z urzędu dowodu z zeznań świadków H. i H. G. (1)- rodziców powoda, nie dokonał także niezbędnych pouczeń co do czynności, pomimo, że powód działał w sprawie bez profesjonalnego pełnomocnika. Zarzucił także, że Sąd I instancji nie powinien był dopuścić dowodu z opinii detektywa czy w sposób nad wyraz jednostronny interpretować wszelkie dowody.

Mając na uwadze powyższe wniósł o:

1/ uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

2/ ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa,

3/ zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych,

4/ dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów na okoliczności wskazane w uzasadnieniu, w tym dowodu z zeznań świadka H. G. (2) oraz H. G. (1).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy szczegółowo przeprowadził postępowanie dowodowe i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Odwoławczy przyjmuje za własne. Sąd Okręgowy aprobuje wnioski wywiedzione ze zgromadzonego materiału dowodowego.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody ujawnione w toku postępowania dowodowego. Zdaniem Sądu Okręgowego nie doszło do naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Wbrew zarzutom powoda ustalenia Sądu Rejonowego nie są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego oraz zasadami logicznego rozumowania. Dokonując ustaleń Sąd I instancji uwzględnił bowiem wszystkie dowody przeprowadzone w postępowaniu, jak również wszelkie okoliczności towarzyszące przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mające znaczenie do oceny ich mocy i wiarygodności. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego nie wykracza poza granice art. 233 § 1 kpc i wbrew zarzutom powoda brak jest podstaw, by ją kwestionować.

Wbrew zarzutom skarżącego nie doznał naruszenia przepis art. 328 § 2 kpc. Uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego zawiera ustalenia stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy i wnioski z niego wynikające. Sąd Rejonowy w swoich rozważaniach dokładnie wskazał, na jakich dowodach się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej.

Sąd I instancji dokonał prawidłowej wykładni przepisu art. 138 krio, określającego przesłanki wystąpienia z żądaniem zmiany orzeczenia o obowiązku alimentacyjnym. Podkreślenia wymaga, że rozstrzygnięcie o żądaniu z art. 138 krio wymaga porównania stanu istniejącego w dacie uprawomocnienia się wyroku zasądzającego alimenty ze stanem istniejącym w dacie orzekania o ich podwyższeniu bądź ewentualnie obniżeniu. Tylko okoliczności, jakie zaistnieją w tym okresie, zmiany o istotnym natężeniu i trwałym charakterze mogą wpłynąć na ocenę świadczenia alimentacyjnego.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał, jaka była sytuacja stron i małoletniej pozwanej E. G. w momencie orzeczenia alimentów w wyroku rozwodowym i jaka jest sytuacja obecnie.

Sąd Okręgowy w całej rozciągłości podziela stanowisko Sądu I Instancji, iż w zakresie żądania powoda, od daty poprzedniej konkretyzacji alimentów, tj. od listopada 2013 r., a pozew został wniesiony do Sądu Rejonowego w styczniu 2014 r., i nawet do dnia dzisiejszego nie zaistniała taka zmiana stosunków w rozumieniu art. 138 krio, tj. nie uległy zmianie żadne okoliczności tak po stronie powoda - zobowiązanego, jak i po stronie uprawnionej, które uzasadniałyby obniżenie alimentów na rzecz małoletniej pozwanej.

Koszty utrzymania małoletniej uprawnionej do alimentów E. G. w żaden sposób nie uległy obniżeniu. Również na tyle nie uległa polepszeniu sytuacja jej matki, która mogłaby w ocenie Sądu Okręgowego partycypować w większej kwocie w kosztach utrzymania dziecka. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, potrzeby dziewczynki od 2013 r. wzrosły i obecnie kształtują się na poziomie 1500 zł miesięcznie.

Odnosząc się do możliwości zarobkowych powoda, to słusznie Sąd Rejonowy ocenił, że po stronie powoda nie zaszła żadna zmiana, która przemawiałaby za obniżeniem alimentów. Brak dochodów, wg treści art. 138 krio nie świadczy o braku możliwości zarobkowych zobowiązanego. Pozwany jest młodym, zdrowym człowiekiem, posiada dobry zawód i według sądu Okręgowego nie utracił swych możliwości zarobkowych ustalonych w sprawie rozwodowej, sygn. akt XIII RC 1930/13. Możliwości zarobkowe powoda w żaden sposób nie uległy obniżeniu, a i też skarżący nie wykazał tej kwestii.

W dalszej kolejności odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 41 i art. 47 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie przez Sąd I instancji i dopuszczenie dowodu z opinii detektywa wskazać należy, że zarzut ten jest chybiony. Dowód z opinii detektywa jest dokumentem prywatnym. Dowód z dokumentu prywatnego jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według ogólnych zasad określonych w art. 233 § 1 kpc. Zatem Sąd ocenia jego wartość w powiązaniu z dodatkowymi dowodami i w żaden sposób nie narusza praw powoda, bo usługi detektywistyczne są dopuszczalne w oparciu o ustawę z dnia 6 lipca 2001 r. o usługach detektywistycznych (Dz.U. 2014.273.j.t.).

Również chybiony jest zarzut naruszenia przepisu art. 5 kpc i art. 232 kpc. Słusznie Sąd Rejonowy uznał, że brak było uzasadnionej potrzeby z urzędu powoływania świadków H. G. (2) oraz H. G. (1) na okoliczność utrzymywania powoda przez jego rodziców w świetle nie obniżonych możliwości zarobkowych zobowiązanego do alimentacji. Z tych też względów Sąd Okręgowy na rozprawie w dniu 11 marca 2015 r. postanowił oddalić wniosek dowodowy zawarty w apelacji powoda.

Powyższe argumenty przemawiały więc za oddaleniem apelacji albowiem jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji, w niniejszej sprawie nie doszło do takiej zmiany stosunków w rozumieniu art. 138 krio, która uzasadniałaby zmianę wysokości alimentów. Przede wszystkim zaś, jak wskazano powyżej, nie uległy zmianie zarobkowe możliwości powoda, jak i usprawiedliwione potrzeby małoletniej pozwanej. Stąd też Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację jako niezasadną, o czym orzeczono w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE