UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 lutego 2014 roku w sprawie z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego
w G. przeciwko H. O. o zapłatę Sąd Rejonowy w Pabianicach I Wydział Cywilny w pkt. 1. zasądził od pozwanej H. O. na rzecz powoda B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G. kwotę 15.555,52 złotych z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 5 czerwca 2013 r. do dnia 19 lutego 2014 r.; w pkt. 2. zasądzoną należność główną rozłożył na 56 rat miesięcznych w kwotach po 280 złotych każda, za wyjątkiem pierwszej raty w kwocie 155,52 złotych, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca, poczynając od lutego 2014 r., z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od kwoty 15.555,52 złotych, w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat; w pkt. 3. nie obciążył pozwanej kosztami procesu. (wyrok – k. 69)

Apelację od powyższego orzeczenia wywiodła pozwana, wnosząc o jego uchylenie lub zmianę w wysokości kwoty, która została do spłacenia bez naliczania odsetek, podnosząc, iż kwota, która została do spłacenia wynosi 6.582,68 zł i wynika ona z różnicy kwoty 9.320,48 zł – 2.737,80 zł = 6.582,68 złotych. Pozwana wskazała, że wzięła pożyczkę w wysokości 7.000 złotych i wraz z odsetkami miała spłacić 9.320,48 złotych w ratach po 273,78 złotych, podnosząc jednocześnie, że spłaciła dziesięć rat po 273,78 zł, czyli w sumie 2.737,80 zł, a zatem kwota która została do spłacenia wynosi 6.582,68 złotych. Pozwana podała również, że od 2009 roku nie ma stałej pracy, są to prace krótkie na czas określony. Ponadto często choruje, miała także zajęcia komornicze, które były umarzane z powodu jej trudnej sytuacji finansowej. Spłaca kartę kredytową w (...) Banku (...), której kwota wynosi 637,71 zł. Posiada również zaległości za wodę w wysokości 300 złotych, której nie jest w stanie na chwilę obecną spłacić. W konkluzji pozwana wniosła o uwzględnienie jej bardzo trudnej sytuacji finansowej oraz uwzględnienie faktu, iż Bank pobrał kwotę ubezpieczenia z jej środków na wypadek braku spłaty pożyczki. (apelacja – k. 83, k. 92-93)

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie apelacji w całości
i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem II instancji,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. (odpowiedź na apelację – k. 97-98)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu w całości.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać co do zasady za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia. Niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu
w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Zarzuty skarżącej koncentrują się wokół ustalonej przez Sąd wysokości kwoty zadłużenia. Pozwana wskazała, że wzięła pożyczkę w wysokości 7.000 złotych i wraz z odsetkami miała spłacić 9.320,48 złotych w ratach po 273,78 złotych, podnosząc jednocześnie, że spłaciła dziesięć rat po 273,78 zł, czyli w sumie 2.737,80 zł, a zatem kwota która została do spłacenia wynosi 6.582,68 złotych.

Powyższe stanowisko nie jest trafne. Sąd Rejonowy w oparciu o zebrany materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów, w tym wyciągu z ksiąg rachunkowych Funduszu w sposób prawidłowy ustalił, że w księdze rachunkowej Funduszu ujawniona jest wierzytelność w kwocie 15.555,52 zł, przysługująca mu od dłużniczki H. O., nabyta od (...) Bank S.A. w drodze cesji wierzytelności z dnia 30 listopada 2012 roku,
a wynikająca z umowy o kredyt gotówkowy z dnia 17 września 2008 roku, która to kwota objęła kwoty: 8.298,75 zł z tytułu niespłaconego kapitału pożyczki, 204,05 zł odsetek umownych oraz kwotę 5.500,27 zł odsetek karnych naliczanych przez Bank i 685,74 zł kosztów bankowych, tj. łącznej kwoty długu na dzień 30 listopada 2012 roku objętego umową cesji oraz 866,71 zł odsetek naliczonych przez powoda po przelewie wierzytelności. Jednocześnie materiał dowodowy przedmiotowej sprawy nie był przez stronę skarżącą kwestionowany, stanowiąc tym samym pełnowartościowy dowód w sprawie. Wątpliwości Sądu nie budziły także obowiązki stron wynikające z treści umowy, zgodnie z którą pozwana miała obowiązek regulowania kwoty pożyczki według przyjętego planu spłaty
z jednoczesnym zastrzeżeniem, iż nieterminowe spłaty spowodują wypowiedzenie umowy
i natychmiastową wymagalność pozostałego niespłaconego zadłużenia wraz z ustalonymi odsetkami za opóźnienie. Jednocześnie Sąd Rejonowy trafnie wskazał, iż obowiązek zapłaty odsetek kapitałowych wynika z regulacji art. 359 § 1 k.c., zaś odnośnie odsetek jako sankcji za opóźnienie się pozwanej w spełnieniu świadczenia zastosowanie ma przepis 481 § 1 k.c. Zatem stanowisko pozwanej w zakresie wysokości zadłużenia nie wytrzymało konfrontacji z materiałem dowodowym sprawy, z którego bezsprzecznie wynika wysokość zadłużenia opiewająca na kwotę 15.555,52 złotych. Sąd meriti w oparciu o materiał dowody przedmiotowej sprawy wyprowadził nie budzące wątpliwości wnioski, iż pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów zmierzających do ewentualnej weryfikacji rozliczenia zadłużenia opisanego w pozwie i dokumentach załączonych przez powoda albo do wykazania spłaty przez siebie długu w jakiejkolwiek wysokości. Jeżeli zaś materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 roku, I ACa 1320/11, Lex nr 1108777). Samo zatem wskazanie przez pozwaną innej kwoty zadłużenia, bez wskazania konkretnych dowodów na potwierdzenie tego stanu rzeczy nie może stanowić dowodu.

Zamierzonego przez skarżącą skutku nie może odnieść podniesiona przez nią argumentacja sprowadzająca się do wykazania jej trudnej sytuacji finansowej. Pozwana jest osobą dorosłą, która powinna mieć świadomość konsekwencji związanych z zawarciem umowy pożyczki. Pozwana podjęła decyzję o zawarciu umowy pożyczki wiedząc, jaki jest stan jej majątku, a zwłaszcza, jakie uzyskuje dochody i jakie ryzyko wiąże się ze spłatą pożyczki. Pozwana uzyskała wnioskowaną kwotę pożyczki, a zatem niewątpliwie powinna ją spłacić. Uwadze Sądu Rejonowego nie umknął przy tym fakt pogorszenia się warunków materialnych pozwanej po zawarciu umowy pożyczki oraz jej trudnej sytuacji życiowej, która niewątpliwie zasługiwała na szczególną ochronę, dając temu wyraz w treści rozstrzygnięcia, nakazując rozłożenie należnego świadczenia na raty.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych
w apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.

Orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy uznał,
iż z uwagi na trudną sytuację materialną i życiową pozwanej zasadne jest zastosowanie
w stosunku do niej dobrodziejstwa wynikającego z art. 102 in fine k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i odstąpienie od obciążania obowiązkiem zwrotu przeciwnikowi kosztów postępowania apelacyjnego.