UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 października 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt XVIII C 729/14 oddalił powództwo A. G. skierowane przeciwko A. K. o zapłatę kwoty 6.341,92 zł. Powód swoje roszczenie wywodził z faktu, iż pozwana na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego zawartej z A. B. uiszczała na rzecz wyżej wymienionej należności czynszowe w sytuacji, gdy w wyniku umownie dokonanego między współwłaścicielami nieruchomości podziału znajdujących się w tej nieruchomości lokali mieszkalnych i użytkowych lokal nr (...) zajmowany przez pozwaną przypadał do wyłącznego korzystania przez A. G. i to na jego rzecz winien być uiszczany czynsz, a także opłaty za korzystanie z lokalu.

Powyższe orzeczenie zaskarżył apelacją powód A. G., podnosząc, iż się z nim nie zgadza i wnosząc o jego uchylenie w całości oraz o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Słusznie przede wszystkim podnosi Sąd Rejonowy, iż powództwo A. G. nie mogło w niniejszej sprawie zostać uwzględnione z tej zwłaszcza przyczyny, iż powód, w świetle przytoczonej przez niego podstawy faktycznej żądania, nie posiada legitymacji procesowej czynnej do dochodzenia kwoty objętej pozwem. Zważyć bowiem należy, iż jak wynika z przedłożonych przez strony w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji dowodów, zwłaszcza z kserokopii umowy najmu lokalu mieszkalnego, umowa ta została zawarta pomiędzy pozwaną A. K. a będącą współwłaścicielem nieruchomości położonej przy ulicy (...) w Ł. A. B., która umowę tę zawarła w imieniu własnym, a nie zaś działając jako pełnomocnik pozostałych współwłaścicieli, czy też zarządca nieruchomości. Z powyższego wynika, iż wynajmującym jest jedynie A. B. i w konsekwencji to jej przysługują roszczenia o zapłatę czynszu. Jak słusznie zauważył również Sąd Rejonowy, z treści umowy o najem lokalu nie wynikają żadne inne uprawnienia dla pozostałych współwłaścicieli nieruchomości, w tym dla powoda A. G.. Również z samego faktu, iż powód jest współwłaścicielem nieruchomości, w której znajduje się wynajmowany przez pozwaną lokal, nie wynika uprawnienie do dochodzenia praw obligacyjnych przysługujących wyłącznie innemu współwłaścicielowi.

Trafnie ponadto spostrzegł Sąd Rejonowy, iż źródłem takiego uprawnienia nie może być treść art. 209 k.c., według którego każdy ze współwłaścicieli może wykonywać wszelkie czynności i dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. W okolicznościach niniejszej sprawy prawo najmu nie jest bowiem prawem wspólnym, lecz przysługującym jedynie jednemu spośród współwłaścicieli. Przepis art. 209 k.c. przewiduje jedynie wzajemną reprezentację współwłaścicieli w czynnościach zachowawczych, nie zmienia natomiast w żaden sposób względnego i dwustronnego charakteru zobowiązania ukształtowanego umową najmu. Brak jest zatem podstawy prawnej ku temu, by prawo podmiotowe względne, jakim jest wierzytelność wynikająca ze stosunku zobowiązaniowego, uzyskało skuteczność szerszą niż jemu właściwą ( inter partes) i mogło być realizowane przez podmiot spoza stosunku prawnego stanowiącego jego podstawę.

W swojej apelacji powód powołuje się na fakt, iż zgodnie z porozumieniem zawartym przez wszystkich współwłaścicieli i aktualnym do dnia dzisiejszego sporny lokal nr (...) znajdujący się na nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...) został przyznany do jego wyłącznej dyspozycji. Ponadto apelujący podnosił, iż umowa najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego została zawarta z pozwaną w okresie, gdy A. B. nie posiadała żadnych upoważnień ze strony pozostałych współwłaścicieli do dokonywania takich czynności. Należy jednak zauważyć, iż powód na powyższe okoliczności w toku postępowania przed Sądem Rejonowy nie złożył żadnych dowodów. Dowody w postaci Porozumienia zawartego między współwłaścicielami posesji przy ul. (...) w Ł., a także Porozumienia z dnia 19 grudnia 2012 roku w przedmiocie powierzenia zarządu oraz Uchwały nr 1/2013 w sprawie wyboru zarządu zostały przez powoda złożone dopiero wraz z apelacją. W ocenie Sądu odwoławczego nic nie stało jednakże na przeszkodzie ku temu, aby wskazane wyżej dowody zostały przez powoda złożone wcześniej, już na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym, zwłaszcza, iż skarżący na okoliczności z dowodów tych wynikające powoływał się w toku tego postępowania. Z tych też względów Sąd odwoławczy na podstawie art. 381 k.p.c. pominął jako spóźnione wszystkie wskazane wyżej i załączone do apelacji dowody.

Na uwagę zasługuje także jeszcze inna istotna w niniejszej sprawie okoliczność. Mianowicie zauważyć należy, iż powód domagając się od pozwanej zapłaty wymienionej w pozwie kwoty z tytułu czynszu, a także pozostałych opłat związanych z korzystaniem z lokalu, nie kwestionuje jednocześnie tego, iż opłaty te były przez pozwaną ponoszone w prawidłowej wysokości, a także w terminie. A. G. nie zgadza się jedynie ze sposobem uiszczania tychże opłat, które w całości są płacone przez pozwaną na rzecz A. B., a nie zaś do rąk powoda. Z powyższego wynika zatem, iż sporem nie jest objęty brak dokonywania przez pozwaną płatności z tytuły czynszu, jak bowiem ustalono, te ponoszone są regularnie i w prawidłowej wysokości, lecz spór dotyczy jedynie sposobu sprawowania przez poszczególnych współwłaścicieli zarządu w odniesieniu do poszczególnych lokali, co jednakże w niniejszej sprawie, z uwagi na zakres żądania powoda i przytoczoną przez niego podstawę faktyczną żądania, nie mogło podlegać rozpoznaniu i rozstrzygnięciu.

Mając na uwadze powyższe, a także fakt, że w postępowaniu apelacyjnym nie ujawniono okoliczności, które Sąd drugiej instancji winien wziąć pod uwagę z urzędu, apelacja podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 k.p.c.