WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania W. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 24 marca 2014 roku nr (...)

w sprawie W. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu W. B. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01 lutego 2014 roku na okres pięciu lat.

Sygn. akt IVU 596/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 marca 2015 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 24.03.2014 r. przyznał W. B. na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 17.03.2014 r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.02.2014 do 31.01.2017 r.

W. B. w odwołaniu od decyzji domagał się zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01.02.2014 r. Zarzucił, że ocena jego stanu zdrowia jest wadliwa na co wskazuje dokumentacja medyczna. Stan zdrowia uległ pogorszeniu, a nie poprawie jak wynika z zaskarżonej decyzji.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. B. urodzony w dniu (...), pobierał w okresie od 27.01.2013 r. do 31.01.2014 r. rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Ma wykształcenie średnie techniczne – technik komunikacji kolejowej pracował w wyuczonym zawodzie. Odwołujący w dniu 10.12.2013 r. złożył wniosek o rentę.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u W. B. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii, chirurgii-ortopedii, kardiologii i chorób wewnętrznych.

Na podstawie zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej i badaniu biegli w zbiorczej opinii pisemnej stwierdzili, że W. B. choruje na:

- stwardnienie rozsiane,

- zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa,

- stan pooperacyjnym leczeniu dyskopatii L5-S1,

- przewlekły zespół bólowy lędźwiowy z niedowładem zginaczy grzbietowych stopy prawej,

- nadciśnienie tętnicze,

- przerost prostaty w wywiadzie.

Z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia biegli uznali odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy od 01.02.2014 r. na okres 5 lat. Całkowita niezdolność do pracy istnieje nadal nieprzerwanie. Odwołujący nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

W uzasadnieniu biegli wskazali, że zasadnicza dysfunkcja odwołującego dotyczy układu ruchowego. W przeszłości był orzekany przez orzeczników ZUS jako całkowicie niezdolny do pracy, a obecnie jego stan zdrowia uległ pogorszeniu. Po przeprowadzonej operacji neurochirurgicznej w 2011 r. nie odzyskał władzy nad prawą stopą, która nadal opada, a chód uległ dalszemu pogorszeniu przez dołączenie się objawów uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, w przebiegu stwardnienia rozsianego rozpoznanego w 2012 r. badania obrazowe układu nerwowego uwidoczniły ogniska chorobowe zarówno w mózgu jak i w rdzeniu kręgowym na wysokości szyjnej. W badaniu neurologicznym stwierdza się bogatą symptomatologię wieloogniskowego uszkodzenia układu nerwowego, w której dominują: niedowład czterokończynowy ośrodkowy ze spastycznym napięciem mięśniowym, zaburzenia zborności ruchów i niedoczulica bólowa z poziomem czucia na szyi co skutkuje zaburzeniem funkcji ruchowej kończyn głównie dolnych oraz chodu. obecnie porusza się o 2 kulach łokciowych chodem paretyczno-spastycznym. Mimo upływu czasu i intensywnego leczenia farmakologicznego oraz rehabilitacyjnego, sprawność ogólna odwołującego pogarsza się. Opisany stan zdrowia może nadal pogarszać się w przyszłości. Odwołujący nie jest zdolny do podjęcia jakiejkolwiek pracy zawodowej, a próby ewentualnego przekwalifikowania zawodowego są nieuzasadnione.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 22-26 as/

Wydaną w tym zakresie opinię biegłych sądowych Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż została wydana przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Opinia biegłych w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Odwołujący nie kwestionował opinii.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie W. B. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 24.03.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczony W. B. jest całkowicie niezdolny do pracy czy też jest częściowo niezdolny do pracy od 01.02.2014 r. W oparciu o opinię biegłych neurologa, chirurga-ortopedy, kardiologa i specjalisty chorób wewnętrznych sporządzoną na podstawie wyników badań i dokumentacji medycznej Sąd stwierdził u ubezpieczonego istnienie przesłanek uzasadniających przyjęcie, iż odwołujący z uwagi na schorzenia układu ruchu spełnia warunek w postaci całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01.02.2014 r. na okres 5 lat. Nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia. Stwardnienie rozsiane, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa, stan pooperacyjnym leczeniu dyskopatii L5-S1 i przewlekły zespół bólowy lędźwiowy z niedowładem zginaczy grzbietowych stopy prawej powodują, że odwołujący nie jest w stanie podjąć jakiejkolwiek pracy, a przekwalifikowanie zawodowe jest bezcelowe. Odwołujący po przeprowadzonej operacji neurochirurgicznej w 2011 r. nie odzyskał władzy nad prawą stopą, która nadal opada, a chód uległ dalszemu pogorszeniu przez dołączenie się objawów uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, w przebiegu stwardnienia rozsianego rozpoznanego w 2012 r. Badania obrazowe układu nerwowego uwidoczniły ogniska chorobowe zarówno w mózgu jak i w rdzeniu kręgowym na wysokości szyjnej. W badaniu neurologicznym stwierdza się bogatą symptomatologię wieloogniskowego uszkodzenia układu nerwowego, w której dominują: niedowład czterokończynowy ośrodkowy ze spastycznym napięciem mięśniowym, zaburzenia zborności ruchów i niedoczulica bólowa z poziomem czucia na szyi co skutkuje zaburzeniem funkcji ruchowej kończyn głównie dolnych oraz chodu. obecnie porusza się o 2 kulach łokciowych chodem paretyczno-spastycznym. Mimo upływu czasu i intensywnego leczenia farmakologicznego oraz rehabilitacyjnego, sprawność ogólna odwołującego pogarsza się, a opisany stan zdrowia może ulec dalszemu pogorszeniu.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

Z tych względów Sąd zmienił zaskarżoną decyzje z dnia 24.03.2014 r. i przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01.02.2014 r. na okres 5 lat na mocy art. 57 w zw. z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) i na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c.