POSTANOWIENIE

K., dnia 24 marca 2015r .

Sąd Okręgowy w Kaliszu, Wydział II Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO. Janusz Roszewski

Sędziowie: SSO. Barbara Mokras

SSO. Wojciech Vogt – spr.

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2015 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. M. i E. M.

przeciwko (...) spółka z o.o. z siedziba w K.

na skutek zażalenia powodów

od postanowienia Sądu Rejonowego w Kępnie z dnia 20 stycznia 2015 r., sygn.. akt I C 55/11

postanawia:

oddalić zażalenie

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Kępnie umorzył postępowanie w sprawie. W uzasadnieniu wskazał, że postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2001 r. Sąd zawiesił postępowanie na zgodny wniosek stron. Żadna ze stron w ciągu roku od zawieszenia postępowania nie wniosła o jego podjęcie. Należało więc umorzyć postępowanie w sprawie.

Zażalenie od tego rozstrzygnięcia wnieśli powodowie podnosząc, że roczny termin umożliwiający umorzenie postępowania liczy się nie od daty zawieszenia postępowania ale od daty pouczenia powodów o skutkach niezachowania tego terminu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przepis art. 182 § 1 k.p.c. wyraźnie stanowi, że termin roczny liczy się od daty postanowienia o zawieszeniu. Postępowanie zostało zawieszone postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2011 r. (k-104 akt). Do daty umorzenia postępowania przez Sąd Rejonowy żadna ze stron nie złożyła wniosku o podjęcie tego postępowania. Obowiązkiem Sądu wynikającym z art. 182 k.p.c. było więc jego umorzenie.

Przyjęcie, że brak pouczenia powodów o skutkach wynikających z tego przepisu powoduje, że roczny termin do podjęcia postępowania nie biegnie jest zupełnie bezpodstawne i w obowiązującym stanie prawnym nieuzasadnione.

(por. postanowienie SN z dnia 24 stycznia 1978 r., I CZ 145/77; orzeczenie S.N. z dnia 30 września 1998 r., I CKN 375/98; Władysław Siedlecki, Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego, PiP 1967, nr 4-5, s. 734; Dagmara Olczak – Dąbrowska, Przywrócenie terminu w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2010, s. s. 213).

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało zgodnie z art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzec jak w sentencji.