UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) z siedzibą w K.wniósł o zasądzenie od pozwanej K. G.kwoty 2010,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu.

Powód, na uzasadnienie swojego roszczenia, wskazał, iż kwota dochodzona pozwem powstała w wyniku zawarcia przez stronę pozwaną z (...) Bank S.A. z siedzibą we W. w dniu 23 czerwca 2008r. umowy kredytu o numerze (...). Pozwana nie wywiązała się z warunków w/w umowy. Zobowiązanie pozwanej na dzień sporządzenia pozwu wynosiło 2010,54 zł, na co składa się zaległa część kapitału w kwocie 1118,99 zł, suma odsetek od kapitału naliczonych od dnia następnego po dacie wymagalności do dnia sporządzenia pozwu w kwocie 689,57 zł oraz koszty dochodzenia zaległej należności w kwocie 201,98 zł.

Na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia (...) Bank S.A. z dnia 8 września 2010r. doszło do przeniesienia całego majątku (...) Bank S.A. na (...) Bank S.A., który w dniu 30 kwietnia 2013r. dokonał przelewu przysługującej mu od strony pozwanej wierzytelności na rzecz powoda. Strona pozwana została zawiadomiona o cesji wierzytelności. Powód podjął bezskuteczne próby odzyskania należności od strony pozwanej.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana K. G. zawarła w dniu 23 czerwca 2008 roku
z (...) Bank (...) SA. z siedzibą we W. umowę o kredyt gotówkowy o nr (...). W ramach tej umowy pozwanej został udzielony kredyt w wysokości 1118,99 zł, który miała spłacić w 12 ratach począwszy od miesiąca października 2008r.

Dowód:

⚫: odpis umowy nr (...) z dnia 23-06-2008r.– k. 5-7.

S. C.Bank z siedzibą we W.w dniu 14 czerwca 2013 roku wystawiła zawiadomienie adresowane do pozwanej K. G., iż zgodnie z art. 509 i n. k.c. z dniem 30 kwietnia 2013 roku wierzytelność wobec niej, przysługująca z tytułu umowy kredytowej nr (...)z dnia 23 czerwca 2008r. została sprzedana na rzecz (...) z siedzibą w K..

Dowód: odpis pisma z dnia 14 czerwca 2013 roku – k. 4.

Sąd Rejonowy zważył:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, o czym stanowi art. 339 § 1 k.p.c. Na mocy art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W toku niniejszego procesu pozwana zachowała postawę całkowicie bierną. Nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie stawiła się także na rozprawie. W przedmiotowej sprawie spełnione zostały zatem powyższe przesłanki do wydania wyroku zaocznego. Jednocześnie w ocenie Sądu nie wystąpiły przesłanki pozytywne zawarte w treści 339 § 2 k.p.c..

Należy wskazać, że niezależnie od wynikającego z przytoczonego wyżej domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, Sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do jego twierdzeń z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie, Sąd nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 roku, I CKU 85/98, LEX nr 1216211; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 roku, I CKU 115/97, LEX nr 1227454).

Zawarte w pozwie twierdzenia budziły poważne wątpliwości Sądu, wobec czego uznał on za konieczne przeprowadzenie postępowania dowodowego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przelew wierzytelności uregulowany w przepisach art. 509 k.c., w relacji dłużnik cedowanej wierzytelności, a jej cesjonariusz powoduje zmianę podmiotu, któremu dłużnik powinien spełnić świadczenie. Z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje, bowiem status wierzyciela, przy czym nie można pomijać, że cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi prawnemu (cedentowi). Z powyższego wynika, że cesjonariusz nie może żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze aniżeli mógł to uczynić cedent. Sytuacja prawna dłużnika nie może ulec na skutek przelewu pogorszeniu w porównaniu z sytuacją, jaka istniała przed przelewem (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 lutego 2013 roku, V ACa 733/12, LEX nr 1289450). Należy jednocześnie podkreślić, że warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, iż takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 roku, V CSK 187/06, „Monitor Prawniczy” 2006, nr 16, s. 849).

Ciężar dowodowy we wskazanym zakresie spoczywał zatem na stronie powodowej. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Normie tej w warstwie procesowej odpowiadają art. 3 k.p.c., zgodnie z którym strony zobowiązane są przedstawiać dowody i art. 232 k.p.c., według którego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z jakich wywodzą skutki prawne.

Tymczasem strona powodowa – zdaniem Sądu - nie udowodniła, po pierwsze, legitymacji czynnej, po drugie, nie wykazała również swojego roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości. Jako wierzyciel dochodzący zaspokojenia wierzytelności powinna wykazać podstawę (źródło) zobowiązania pozwanej i jego wysokość, jak też swoją legitymację czynną. Strona powodowa nie wykazała w ogóle nabycia wierzytelności wobec pozwanej w wysokości oznaczonej w pozwie, bowiem w ogóle nie przedłożyła ani umowy cesji wierzytelności z dnia 30 kwietnia 2013 roku ani uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia (...) Bank S.A. z dnia 8 września 2010r., na które powołuje się w uzasadnieniu pozwu. W niniejszej sprawie brak jest także jakichkolwiek miarodajnych dowodów, które świadczyłyby o tym, że doszło do przelewu wierzytelności w stosunku do pozwanej na rzecz powodowego Funduszu Sekurytyzacyjnego. Za taki bowiem nie można uznać ponad wszelką wątpliwość dowodu z zawiadomienia pozwanej o przelewie wierzytelności. Dokument ten stanowi jedynie potwierdzenie, iż został on sporządzony. Nie przedłożono przy tym żadnego dowodu jego nadania oraz brak jest też jakiegokolwiek potwierdzenia, że pozwana go otrzymała. Zdaniem Sądu orzekającego dowodem potwierdzającym legitymację czynną strony powodowej mogłaby być wyłącznie umowa cesji wierzytelności, a przy tym w pełni kompletna, zawierająca wykaz przejętych wierzytelności oraz uchwała Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia (...) Bank S.A. z dnia 8 września 2010r..

Na podstawie załączonych do sprawy dokumentów Sąd nie jest w stanie stwierdzić czy pozwana posiadała w ogóle jakiekolwiek nieuregulowane zadłużenie wobec pierwotnego wierzyciela. Na uzasadnienie żądania strona powodowa przedłożyła jedynie umowę o kredyt nr (...) z dnia 23 czerwca 2008r. Dowód ten potwierdza jedynie istnienie stosunku zobowiązaniowego pomiędzy pozwaną a (...) Bank (...) SA z siedzibą we W.. Nie przedstawiła natomiast żadnych dokumentów źródłowych, wskazujących na wysokość i sposób naliczenia należności objętej pozwem, wobec czego Sąd pozbawiony został możliwości jakiejkolwiek weryfikacji zakresu zobowiązania pozwanej. Nie wiadomo natomiast, co jest podstawą należności w kwocie 2010,54 zł. Za dowód potwierdzający powyższe nie można uznać zawiadomienia wystawionego przez cedenta adresowanego do pozwanej, a informującego o przelaniu na rzecz strony powodowej wierzytelności z tytułu umowy kredytu nr (...) z dnia 23 czerwca 2008r. w wysokości 1790,14 zł.

Wskazać w tym miejscu należy, że strona powodowa jest przedsiębiorcą korzystającym z profesjonalnej obsługi prawnej. Z tych względów powinna być świadoma zasad prowadzenia procesu cywilnego i występowania w nim w charakterze strony aktywnej. Przypomnieć jednak wypada, iż strona powodowa nie może się powoływać przed Sądem na dokumenty, nawet gdyby ich treść była znana pozwanej, jeżeli nie zostały przedstawione jako dowody w sprawie. Przedstawienie dowodów w rozumieniu art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c. oznacza w wypadku dowodów z dokumentów po prostu ich złożenie do akt sprawy w załączeniu do pisma procesowego albo podczas rozprawy. Zatem strona powodowa zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika powinna wykazać się należytą aktywnością dowodową i w zakresie dokumentów przedłożyć je Sądowi wraz z pozwem. W przypadku zaś braku dokumentów uzasadniających roszczenie winna była jeszcze przed wszczęciem procesu zwrócić się do swojego kontrahenta z umowy cesji o przekazanie dokumentów niezbędnych do dochodzenia roszczenia. Zaniechanie strony powodowej w tym zakresie może tylko zadziałać na jej niekorzyść. Uznać zatem należało, iż strona powodowa w toku niniejszego postępowania wykazała się bierną postawą.

Mając więc na uwadze, że strona powodowa nie udowodniła zarówno istnienia dochodzonych wierzytelności, jak i skutecznego dokonania ich przelewu na jej rzecz, należało powództwo oddalić.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE