UZASADNIENIE

D. J. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 27 maja 2013 roku we W. dokonał przywłaszczenia powierzonego mienia w postaci skutera marki P. (...) 44 o wartości 6.000 zł na szkodę M. H. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, gdyż był uprzednio skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Kluczborku II Wydział Karny z dnia 17 kwietnia 2012 roku, sygnatura II K 850/11 za czyn z art. 286§1 kk i inne na karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 września 2010 roku do 21 października 2010 roku, od 31 października 2010 roku do 15 marca 2011 roku i od 4 kwietnia 2011 roku do 29 listopada 2012 roku, tj. o czyn z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

II. w okresie od 27 maja 2013 roku do dnia 15 lipca 2013 roku we W. podrobił umowę sprzedaży na kwotę 2.500 złotych skutera marki P. (...) 44 o numerze rejestracyjnym (...) (...) z dnia 15 lipca 2013 roku pomiędzy sprzedającym M. H. (2) a kupującym W. D., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w pkt. I zarzutu, tj. o czyn z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

III. w okresie od 27 maja 2013 roku do 4 czerwca 2013 roku we W. podrobił umowę sprzedaży za kwotę 1.300 złotych skutera marki P. (...) 44 o numerze rejestracyjnym (...) (...)z dnia 4 czerwca 2013 roku pomiędzy sprzedającym M. H. (2) a kupującym W. D., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w pkt. I zarzutu, tj. o czyn z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

IV. w dniu 4 czerwca 2013 roku we W. doprowadził W. D. do niekorzystnego rozporządzenia jego mieniem w kwocie 1.300 zł, w ten sposób, że sprzedał mu skuter marki P. (...) 44 o numerze rejestracyjnym (...) (...)będący własnością M. H. (2), posługując się podrobioną umową kupna sprzedaży tego skutera z dnia 4 czerwca 2013 roku pomiędzy sprzedającym M. H. (2) a kupującym W. D., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w pkt. I zarzutu, tj. o czyn z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

Wyrokiem z dnia 27 listopada 2014 roku (sygn. akt. II K 100/14) Sąd Rejonowy dla Wrocławia Śródmieścia w II Wydziale karnym we W.:

I. uznał oskarżonego D. J. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, z tym, że zmienił opis tego czynu w ten sposób, że w miejsce fragmentu o treści ,,skutera marki P. (...) 44 o wartości 6.000 zł” wpisał wartość ,, skutera marki P. (...) 44 o wartości 4700 zł brutto”, a stanowiącego przestępstwo z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k., i za to na podstawie art. 284§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. wymierzył temu oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II. uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k., i za to na podstawie art. 270§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. wymierzył temu oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III. uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k., i za to na podstawie art. 270§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. wymierzył temu oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV. uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. II części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k., i za to na podstawie art. 286§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. wymierzył temu oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86§1 k.k. połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności dla oskarżonego D. J. i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 69§1 i §2 k.k. w zw. z art. 70§1 1 pkt 1 k.k. wykonanie wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 (pięciu) lat próby;

VII. na podstawie ar. 73§1 k.k. oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego w okresie próby;

VIII. na podstawie art. 44§5 k.k. orzekł o zwrocie dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów na k. 44 – 45 akt pod poz. od 1 do 7 oraz pod poz. , a także na k.84 – 86 akt pod poz. od 10 do 12 oraz od 14 do 25 dla oskarżonego D. J.;

IX. na podstawie art. 44§5 k.k. orzekł o zwrocie dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów na k.121 akt pod poz. 27 (a przechowywanego na posesji W. D.) – dla pokrzywdzonej M. H. (1);

X. na podstawie art. 44§2 k.k. orzekł o pozostawieniu w aktach sprawy dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów na k. 45 akt pod poz. 8 oraz na k. 121 akt pod poz. 26;

XI. na podstawie art. 63§1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności w przypadku zarządzenia jej wykonania okres zatrzymania przez Policję od dnia 08.08.2013 r. do dnia 10.08.2013 r. przyjmując, że dzień zatrzymania odpowiada jednemu dniowi kary łącznej pozbawienia wolności;

XII. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu adw. J. M. kwotę 723,24 zł tytułem kosztów obrony oskarżonego z urzędu wraz z wliczonym w tę kwotę podatkiem VAT;

XIII. zwolnił oskarżonego od kosztów postępowania w sprawie i odstąpił od wymierzenia mu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżyciel posiłkowy, W. D., który zaskarżył orzeczenie w całości na niekorzyść oskarżonego oraz zarzucił mu (jak można mniemać z uzasadnienia złożonego środka zaskarżenia) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.), który miał wpływ na jego treść, a mianowicie oparcie ustaleń przez sąd w przedmiocie wartości skutera marki P. (...) 44 wyłącznie na opinii biegłego, która zdaniem apelującego jest całkowicie rozbieżna z jego ustaleniami w tej kwestii, dodatkowo została przeprowadzona w oparciu o nieodpowiednią metodę oraz w sposób cechujący się znaczną nieprawidłowością i niedbałością (zarzut zaznaczony przez apelującego pod punktem 4). Nadto wyrokowi Sądu I instancji skarżący zarzucił również rażącą niewspółmierność kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.) w postaci nie orzeczenia w oparciu o art. 46§1 k.k. wobec oskarżonego fakultatywnego środka karnego naprawienia szkody wyrządzonej dokonanym przestępstwem w postaci uiszczenia na rzecz pokrzywdzonej M. H. (1) kwoty 2.500 zł (zarzut zaznaczony przez apelującego pod punktem 2). Sąd Rejonowy, zdaniem apelującego dokonał również obrazy przepisów prawa proceduralnego, która miała wpływ na treść orzeczenia w postaci naruszenia przepisów prawa dotyczących osoby skarżącego, w konsekwencji czego miał on, jak przyjmuje w piśmie procesowym ograniczone możliwości wykonywania swoich uprawnień w toku postępowania (zarzut zaznaczony przez apelującego pod punktem 3). Sąd I instancji, zdaniem skarżącego dokonał również obrazy prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k.), tj. naruszenia art. 44§5 k.k., w postaci orzeczenia zwrotu dowodu rzeczowego - obrazu drewnianego przedstawiającego postać mężczyzny trzymającego książkę w czerwonej szacie z dwoma aniołami po bokach opisanego w wykazie dowodów na k. 45 pod poz. 9 dla oskarżonego D. J., gdy powinien orzec powyższe na rzecz W. M..

Wnosząc z treści sporządzonej przez oskarżyciela posiłkowego apelacji, skarżący w piśmie procesowym wnosi o uchylenie orzeczenia w skarżonej części oraz dokonanie przez Sąd Okręgowy stosownej zmiany w rzeczonym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela posiłkowego jest częściowo zasadna w zakresie, w którym skarży on rozstrzygnięcie wyroku Sądu I instancji w związku z dokonaniem przez Sąd Rejonowy obrazy prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k.), tj. naruszenia art. 44§5 k.k., w postaci orzeczenia zwrotu dowodu rzeczowego - obrazu drewnianego przedstawiającego postać mężczyzny trzymającego książkę w czerwonej szacie z dwoma aniołami po bokach opisanego w wykazie dowodów na k. 45 pod poz. 9 dla oskarżonego D. J., gdy powinien orzec powyższe na rzecz W. M.. W pozostałym zakresie natomiast, apelacja oskarżyciela posiłkowego jest bezzasadna. Niezależnie od treści zarzutów sformułowanych w apelacji, Sąd Odwoławczy postanowił poddać analizie całość rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, zgodnie z charakterem i granicami wniesionego środka odwoławczego (na niekorzyść oskarżonego, skarżący orzeczenie w całości) i uznał, iż wymaga ono zmiany w postaci orzeczenia wobec oskarżonego na podstawie art. 46§1 k.k. środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 1.300 zł na rzecz oskarżyciela posiłkowego (co implikuje podniesienie zarzutu rażącej niewspółmierności kary - art. 438 pkt 4 k.p.k.).

Na samym wstępie Sąd Okręgowy poddał analizie zarzut apelującego wskazany jako czwarty w kolejności w sporządzonym przez niego piśmie, a mający za przedmiot zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który to posiadał wpływ na jego treść. Odnosząc się więc do kwestii nieprawidłowej oceny wartości skutera marki P. (...) 44, a ustalonej przez Sąd I instancji wyłącznie w oparciu o opinię biegłego, która to według apelującego cechuje się istotnymi błędami, należy stwierdzić następujące. Przedmiotowa opinia została sporządzona przez biegłego sądowego specjalizującego się w dziedzinie techniczno – kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych, techniki samochodowej i wycen pojazdów. Podstawę jej wydania stanowił materiał dowodowy zebrany w aktach przedmiotowej sprawy, oraz oględziny pojazdu przeprowadzone przez rzeczonego eksperta w dniu 25.10.2014 r. Należy stwierdzić, że opinia ta, wbrew przeciwnemu stanowisku apelującego, została sporządzona w sposób zupełny, szczegółowy oraz zgodnie z wymaganiami zawodowymi przez biegłego, który specjalizuje się w materii, którą poddał w przedmiotowej opinii ocenie. W związku z powyższym, zasadnie Sąd I instancji dał wiarę jej treści, którą to uwzględnił przy konstrukcji stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie. Z zarzutów apelującego wynika natomiast, że mają one postać jedynie polemiki dotyczącej sposobu przeprowadzonego badania oraz zastosowanej metody, z którą skarżący się nie zgadza. Sama zaś dezaprobata w tej kwestii oskarżyciela posiłkowego nie może prowadzić do podważenia znaczenia i słuszności przeprowadzonej przez biegłego opinii w sprawie w sytuacji, gdy kształtuje się ona jako rzetelna i wyczerpująca, nadto przydatna celem ustalenia rzeczywistej wartości skutera marki P. (...) 44.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji prawa procesowego, mającego wpływ na treść orzeczenia w postaci pogwałcenia praw oskarżyciela posiłkowego w toku prowadzonego postępowania, należy podkreślić bezzasadność podniesionego przez apelującego zarzutu. Z chwilą wszczęcia postępowania przygotowawczego, osoba której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo nabywa status pokrzywdzonego (art. 49§1 k.p.k.), który jako strona trwającego postępowania zyskuje szereg praw i obowiązków w toku jego trwania (m.in. prawo do powiadomienia o wszczęciu, odmowie wszczęcia albo o umorzeniu śledztwa lub dochodzenia, prawo do składania wniosków o dokonanie czynności śledztwa lub dochodzenia, czy prawo do wzięcia udziału w czynności o której dokonanie pokrzywdzony wnosił). Z chwilą zamknięcia śledztwa w sprawie (czyli zakończenia etapu postępowania przygotowawczego) i wniesienia aktu oskarżenia do sądu, pokrzywdzony traci przymiot strony w postępowaniu, choć nie przestaje być osobą poszkodowaną przestępstwem w rozumieniu definicji z art. 49§1 k.p.k. W związku z powyższym ze wskazanym powyżej momentem, traci on prawa, które przysługiwały wcześniej pokrzywdzonemu jako stronie toczącego się postępowania (tym samym traci m.in. przywilej przeglądania akt w sprawie), stając się w zależności od pełnionej roli procesowej: świadkiem, w sytuacji składania zeznań bądź po prostu pokrzywdzonym w związku z dokonywaniem ustaleń w przedmiocie wysokości szkody. Zgodnie z art. 53 k.p.k. w sprawach o przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego pokrzywdzony może działać jako strona w charakterze oskarżyciela posiłkowego obok oskarżyciela publicznego. Zyskanie przymiotu oskarżyciela posiłkowego ma charakter dobrowolny, zależy od uznania strony wyrażonego w formie wniosku. Co istotne, oskarżyciel posiłkowy, w przeciwieństwie do pokrzywdzonego, w toku prowadzonego postępowania sądowego jest stroną, zyskuje więc wszystkie prawa, które pokrzywdzony miał na gruncie postępowania przygotowawczego. Scharakteryzowana powyżej sytuacja procesowa dotyczy osoby apelującego. Skarżący podnosi w swoim piśmie procesowym, iż zostały naruszone jego prawa ponieważ przydano mu charakter zarówno pokrzywdzonego, świadka, oskarżyciela posiłkowego jak i oskarżonego, nadto po to aby móc realizować prawa strony w postępowaniu musiał on wyrazić wolę przyznania mu statusu oskarżyciela posiłkowego. W związku z przeprowadzonymi powyżej rozważaniami należy zakwestionować twierdzenia apelującego i uznać je za niesłuszne. Z istoty procesu karnego wynika, że uczestnicy tegoż w trakcie jego trwania muszą przybrać wiele ról procesowych. Także celem zyskania poszczególnych praw, są oni zobowiązani do wyrażenia woli uczestnictwa w postępowaniu w charakterze danej strony. Powyższe wynika z przepisów prawa, w szczególności z kodeksu postępowania karnego. Podejmowane względem skarżonego czynności w toku prowadzonego postępowania, były więc realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa procesowego i nie miały formy ograniczającej i dyskryminującej względem oskarżyciela posiłkowego. Dodatkowo należy wskazać, iż podnoszone przez apelującego naruszenie prawa procesowego nie miało wpływu na treść wydanego przez Sąd I instancji orzeczenia. Nawet więc przy hipotetycznej zasadności wskazanego zarzutu, nie mógłby on zostać uwzględnionym z uwagi na jego brak istotności dla toczącego się procesu.

Oskarżyciel posiłkowy w wywiedzionej apelacji kwestionuje również winę i sprawstwo oskarżonego, wskazując na to, iż został on ,,wrobiony” w przedmiotową sprawę. Zgodnie z dyspozycją art. 425§3 k.p.k. odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom. Wyżej wskazany przepis konstruuje rozwiązanie określone jako instytucja gravamen. Jak się wskazuje w doktrynie, gravamen to subiektywne wprawdzie, ale uzasadnione prawnie przekonanie skarżącego, że dane rozstrzygnięcie lub ustalenie narusza jego prawa (szkodzi jego interesom prawnym). Daje się ono zatem stwierdzić według obiektywnych kryteriów. Chodzi przy tym o interesy prawne danego podmiotu, a nie o konsekwencje określonych rozstrzygnięć zawartych w orzeczeniu, które faktycznie mogą utrudnić realizację przez daną stronę jej innych uprawnień, np. orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności bezwzględnie wykonywanej lub wysokiej grzywny może mieć negatywny wpływ na szybkie wykonanie przez oskarżonego zasądzonego jednocześnie powodowi cywilnemu odszkodowania czy pokrzywdzonemu obowiązku naprawienia szkody i zadośćuczynienia krzywdzie przez zapłatę na jego rzecz określonej sumy, których realizacja może się co najmniej przeciągnąć w czasie. Jest to jednak kwestia nie interesu prawnego w zaskarżeniu wyroku w celu urealnienia wykonania orzeczenia o zasądzeniu roszczeń, lecz faktycznej możliwości ich wyegzekwowania (…) Oczywiste jest też, że oskarżyciel posiłkowy czy prywatny nie może skarżyć wyroku na korzyść oskarżonego, a więc na swoją w istocie niekorzyść, czyli wbrew własnemu interesowi prawnemu (tak komentarz do art. 425 k.p.k. w Kodeks postępowania karnego. Tom I. Artykuły 1-467. Komentarz, Tomasz Henryk Grzegorczyk, stan prawny na 10.04.2014, dostępny w programie LEX). Z uwagi na powyższe, uznając postulat apelującego za sprzeczny z jego rolą procesową, Sąd nie uwzględnił twierdzeń oskarżyciela posiłkowego w przedmiocie sprawstwa oskarżonego.

Oskarżyciel posiłkowy w swojej apelacji podniósł również, iż oskarżony nie zwrócił na rzecz pokrzywdzonej M. H. (1) kwoty 2.500 zł, na którą to kwotę składają się: 1.300 zł tytułem zapłaconej przez apelującego ceny za zakupiony skuter oraz 1.200 zł, którą to sumę oskarżony miał, jak sam deklarował, zapłacić pokrzywdzonej w związku z wyrządzoną jej popełnionym przestępstwem szkodą. Nadto skarżący w uzasadnieniu swojej apelacji podniósł, iż pokrzywdzona otrzymała tak naprawdę zniszczony pojazd, tym samym w konsekwencji orzeczenia Sądu I instancji została w znaczny sposób pogorszona sytuacja w jej majątku. Powyższy zarzut jawi się jako bezzasadny z następujących względów. Twierdzenia oskarżyciela posiłkowego odnoszące się do pokrzywdzonej, jako niezwiązane z jego interesem prawnym (czyli przeciwko zasadzie gravamen) w toczącym się postępowaniu należy uznać w myśl wyżej przedstawionej analizy jako sprzeczne z art. 425 k.p.k. Sąd postanowił poddać przedmiotowy zarzut analizie celem wykazania, że jest on również w swojej treści niezasadny. Zgodnie z dyspozycją art. 2 k.p.k. wyrażającym cele postępowania karnego jego istotą jest zarówno wykrycie sprawcy przestępstwa jak i zapewnienie, by uwzględnione zostały prawnie chronione interesy pokrzywdzonego. Ostatnie w procesie karnym może zostać zrealizowane przede wszystkim w postaci orzeczenia przez sąd fakultatywnego obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody na rzecz pokrzywdzonego. Wskazany środek karny, orzekany na podstawie art. 46 k.k. realizując swoją funkcję kompensacyjną wobec pokrzywdzonego, a z uwagi na swój penalny charakter zwiększa jednocześnie dolegliwość wymierzonej oskarżonemu kary. Jak się wskazuje w doktrynie, szkoda na gruncie przepisów prawa karnego jest rozumiana w myśl norm cywilnoprawnych, z wyraźnie zaznaczonymi różnicami. Musi ona mianowicie wynikać bezpośrednio z przestępstwa, nadto winna ona mieć postać faktycznie zaistniałej straty w majątku danej osoby. Z tego względu, jak się zgodnie przyjmuje, środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody jest ograniczony jedynie do rozmiaru rzeczywistej szkody wynikłej z przestępstwa i nie obejmuje odsetek stanowiących element szkody wynikłej z następstw czynu sprawcy Sposób naprawienia szkody powinien być zasadniczo określany w oparciu o przepisy prawa cywilnego. (…)Kodeks cywilny przewiduje dwa sposoby naprawienia szkody: przywrócenie stanu poprzedniego oraz zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 k.c.), przy czym prawo wyboru sposobu odszkodowania przyznaje poszkodowanemu ( tak Komentarz do art. 46 k.k. w Komentarz do kodeksu karnego. Część ogólna. Pod red. Jacka Giezka, stan prawny na rok 2012, dostępny w programie LEX). Przekładając powyższe rozważania na realia przedmiotowej sprawy, należy przede wszystkim zaakcentować, że wobec pokrzywdzonej - M. H. (1) na skutek orzeczenia w wyroku Sądu I instancji na podstawie art. 44§5 k.k. zwrotu przedmiotowego skutera, została naprawiona wyrządzona przestępstwem szkoda w postaci przywrócenia stanu poprzedniego (został jej zwrócony przedmiot bezprawnie odebrany z jej majątku, w związku z czym nie istnieje potrzeba dodatkowego wynagrodzenia na jej rzecz). Z tego względu dodatkowa zapłata na rzecz pokrzywdzonej przez oskarżonego żądanej przez apelującego kwoty 2.500 zł spowodowałaby nienależne wzbogacenie pokrzywdzonej i nadmierne ukaranie tym samym oskarżonego. W sytuacji, gdy pokrzywdzona kwestionuje wartość przedmiotowego skutera i znaczne pogorszenie jego stanu w porównaniu do pojazdu, który użytkowała przed popełnieniem przestępstwa przez oskarżonego (choć powyższe nie wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie) powinna spór w tej materii kontynuować na gruncie cywilnoprawnym. Powyższe bowiem, a mianowicie uszkodzenie skutera przez oskarżonego i w konsekwencji pogorszenie jego wartości, nie było przedmiotem analizowanej sprawy , także nie przedstawia się jako szkoda w mieniu pokrzywdzonej, która wynikła w sposób bezpośredni z przedmiotowego czynu przestępnego popełnionego przez oskarżonego. Z tego względu nie powinna być rozpatrywana w oparciu o regulacje karnoprawne, lecz w sądzie cywilnym. W związku z powyższym, Sąd Okręgowy uznał zarzut oskarżonego w rzeczonej kwestii za niezasadny.

W kwestii podnoszonego przez skarżącego naruszenia prawa materialnego w postaci nieprawidłowego orzeczenia przez Sąd I instancji obligatoryjnego przepadku na podstawie art. 44§5 k.k. w postaci orzeczenia zwrotu dowodu rzeczowego - obrazu drewnianego przedstawiającego postać mężczyzny trzymającego książkę w czerwonej szacie z dwoma aniołami po bokach opisanego w wykazie dowodów na k.44 – 45 pod poz. 9 dla oskarżonego D. J., gdy powinien orzec powyższe na rzecz świadka W. M., należy stwierdzić następujące. Zarzut ten wykracza poza normy związane z zasadą gravamen, którą wyraża art. 425§3 k.p.k., w związku z czym nie powinien być przedmiotem rozpatrywań. Zgodnie jednak z art. 433 k.p.k. Sąd Odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, nie będąc związanym treścią zarzutów (w szczególności w sytuacji, gdy wyrok skarży podmiot nieprofesjonalny). Z tego względu należy przyjąć, iż jest on władny poddać samodzielnej analizie nieprawidłowości wynikłe w toku postępowania I instancyjnego, jeżeli tylko mieszczą się one w ramach nakreślonych przez środek zaskarżenia, co ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Zasadnym jest przyjęcie, że powyższe orzeczenie w sprawie przepadku ma charakter omyłki Sądu Rejonowego, na którą zwrócił on uwagę w uzasadnieniu do wyroku z dnia 27 listopada 2014 r. wskazując, że dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych na k.45 pod poz. 9 w postaci przedmiotowego obrazu, tak naprawdę stanowi własność świadka W. M., z tego zaś względu przedmiot ten powinien być zwrócony bezpośrednio w/w, nie zaś oskarżonemu. Jednocześnie należy podkreślić, że rzeczone rozstrzygnięcie w wyroku stanowi o wadliwości orzeczenia w powołanym zakresie oraz ma postać naruszenia prawa materialnego, a to art. 44§5 k.k., która to nieprawidłowość, jako nie mająca postaci oczywistej omyłki pisarskiej, nie może podlegać konwalidacji w formie samego tylko sprostowania zamieszczonego w uzasadnieniu wyroku. W związku z powyższym, Sąd Okręgowy uznał, że w tym zakresie zarzut oskarżyciela posiłkowego jest zasadny, tym samym zasługiwał on na uwzględnienie.

Niezależnie od wniesionych przez skarżącego zarzutów, Sąd Okręgowy poddał dogłębnej analizie orzeczenie Sądu I instancji i na tej podstawie uznał, iż cechuje się ono brakiem w zakresie niepodjęcia przez Sąd Rejonowy fakultatywnego orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego na mocy art. 46§1 k.k. w postaci naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 1.300 zł. Jak wynika ze stanu faktycznego ustalonego w sprawie, oskarżyciel posiłkowy zapłacił na rzecz oskarżonego kwotę 1.300 zł tytułem ceny za zakupiony skuter, który następnie nakazano zwrócić prawowitej jego właścicielce M. H. (1). W związku z powyższym, w majątku oskarżyciela posiłkowego powstała realna szkoda, która wymaga naprawienia w postaci orzeczenia wskazanego środka karnego. Należy przy tym wskazać, że powyższa konstatacja wynika w zupełności ze zgromadzonego materiału dowodowego i celem ustalenia wymiaru szkody nie ma potrzeby zwrócenia akt sprawy Sądowi I instancji w związku z potrzebą przeprowadzenia dodatkowej ich analizy. Z tego względu w rzeczonej kwestii wyrok Sądu I instancji wymagał zmiany.

Z uwagi na to, iż apelacja oskarżyciela posiłkowego w związku z kwestionowaniem wysokości wyrządzonej przestępstwem szkody przez oskarżonego miała postać środka zaskarżenia odnoszącego się do całości wyroku, Sąd Odwoławczy rozważył również pozostałe aspekty wynikające z orzeczenia Sądu I instancji. Uznał mianowicie, iż ustalenia Sądu Rejonowego odnoszące się do winy i sprawstwa oskarżonego mają postać prawidłowych i z tego względu nie można poddać w wątpliwość kwestii, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanych mu przestępstw w sposób opisany w części dyspozytywnej wyroku Sądu I instancji. Nadto, orzeczona wobec oskarżonego kara jawi się w związku z powyższym jako odpowiednia.

Odnosząc się do wniosku skarżącego w przedmiocie uchylenia orzeczenia w kwestionowanych przez skarżącego aspektach, Sąd Okręgowy uznał, iż w przedmiotowej sprawie konieczna będzie zmiana orzeczenia Sądu I instancji w zakresie pkt. VIII wyroku, a mianowicie poprzez orzeczenie zwrotu dowodu rzeczowego - obrazu drewnianego przedstawiającego postać mężczyzny trzymającego książkę w czerwonej szacie z dwoma aniołami po bokach opisanego w wykazie dowodów na k. 45 pod poz. 9 dla W. M. oraz zmiany wyroku poprzez dodatkowe orzeczenie środka karnego na mocy art. 46§1 k.k. w postaci naprawienia szkody poprzez zapłatę przez oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 1.300 zł

Z tych tez względów zadecydowano o zmianie przedmiotowego orzeczenia we wskazanym zakresie, a w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 636§1 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych.

O kosztach nie opłaconej obrony z urzędu orzeczono na podstawie §14 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE