WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2015 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Dobrawa Michałowska
Protokolant:	sekr. sądowy Dorota Luboch

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2015 r. na rozprawie

sprawy z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego we W.

przeciwko P. Z.

o zapłatę

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 1751/14

UZASADNIENIE

Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. wystąpił przeciwko P. Z. o zapłatę kwoty 169,45 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu oraz zwrot kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie wskazał, że pozwanego łączył z pierwotnym wierzycielem (...) S.A. stosunek prawny na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Z tytułu przedmiotowej umowy pozwany powinien uiścić na rzecz pierwotnego wierzyciela kwotę stanowiącą wartość przedmiotu sporu, na którą składa się należność główna w wysokości 102,93 zł oraz skapitalizowane odsetki zgodnie z postanowieniami umowy w wysokości 66,32 zł.

Na powyższą okoliczność powód przedstawił dowody: z umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 21 czerwca 2011 r., załącznika 1A do umowy sprzedaży wierzytelności, wyciągu z elektronicznego załącznika do umowy cesji, wyciągu z ksiąg funduszu, wezwania do dobrowolnego spełniania świadczenia.

Pozwany nie wdał się w spór co do istoty sprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. jest funduszem inwestycyjnym zamkniętym, wpisanym do rejestru funduszy inwestycyjnych, prowadzonym przez Sąd Okręgowy w Warszawie. W dniu 21 czerwca 2011 r. powód zawarł z (...) S.A. w W. umowę przelewu pakietu wierzytelności wymienionych w załączniku 1A.

Dowód:

1.  odpis wyciągu z rejestru funduszy inwestycyjnych, k. 13-14,

2.  umowa, k. 7-8.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód opierał swoje roszczenia na fakcie zawarcia umowy cesji wierzytelności z (...) S.A. Przedmiotem w/w kontraktu były przysługujące wierzycielowi pierwotnemu wierzytelności w kwocie dochodzonej pozwem z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Zgodnie z ogólną normą wyrażoną w art. 3 k.p.c., na stronach procesu ciąży obowiązek dokonywania czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, strony zobowiązane są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Sąd Najwyższy w wyroku Izby Cywilnej z dnia 11 grudnia 2007 r. sygn. akt II CSK 332/07 stwierdził, że jeżeli chodzi o rozkład ciężaru dowodu, to powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa, tj. okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda. Zatem, w sprawie cywilnej na powodzie spoczywa obowiązek dowodowy w zakresie potwierdzającym powództwo. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten formułuje podstawową regułę rozkładu ciężaru dowodu w sporze cywilnoprawnym wskazując przede wszystkim, kogo obciążają skutki niepowodzenia procesu dowodzenia (tak zwany ciężar dowodu w znaczeniu materialnoprawnym). W świetle wynikającej z tego przepisu reguły, za prawdziwe mogą być w procesie cywilnym przyjęte jedynie te fakty, które zostały udowodnione przez stronę obciążoną ciężarem ich dowodzenia, zaś pominięte powinny zostać te fakty, które przez stronę obciążoną obowiązkiem dowodzenia nie zostały w sposób należyty wykazane. Nie budzi przy tym wątpliwości, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, to stronę powodową obciążał obowiązek wykazania istnienia roszczeń materialnoprawnych stanowiących podstawę dochodzonego w tej sprawie żądania zapłaty. W konsekwencji wskazać należy, iż powód w tym zakresie nie sprostał wymogom zawartym w treści normatywnej art. 232 k.p.c., która stanowi, o tym, że są strony obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Godzi się zaakcentować, że zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Istota tej zasady sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia.

W rozpatrywanej sprawie pozwany, nie stawił się na termin wyznaczony na rozprawę, nie wdał się również w spór. Sąd jednak nie przyjął za prawdziwe twierdzeń powoda w oparciu o treść art. 339 k.p.c., który stanowi, że jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, sąd wyda wyrok zaoczny; w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, jako że budzą one uzasadnione wątpliwości.

W ocenie Sądu, zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy nie pozwala uznać, iż powód wykazał zasadność roszczenia w wysokości dochodzonej pozwem. Złożone do sprawy dokumenty pozwalają jedynie na ustalenie, że w dniu 21 czerwca 2011 r. powód zawarł umowę cesji nieokreślonego pakietu wierzytelności. Przedłożony zaś dokument nie pozwala na przyjęcie, że w jej ramach powód nabył również wierzytelność względem pozwanego.

Wskazać należy, iż po myśli art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie z art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę. Powód wskazał, iż na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności nabył od firmy telekomunikacyjnej prawa do wierzytelności wobec zdefiniowanych w umowie dłużników. Z załączonej przez powoda umowy nie wynika jednak jakie wierzytelności, w jakiej wysokości i w stosunku do kogo zostały na ich podstawie zbyte oraz, aby pośród zbytych wierzytelności znajdowała się również wierzytelność w stosunku do pozwanego.

Wskazać należy, że powód nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego z jakiego konkretnie tytułu dochodzona jest przez niego kwota objęta pozwem. Jednym dokumentem przedstawionym przez powoda jest wyciąg z ksiąg rachunkowych Funduszu Sekurytyzacyjnego, który to nie ma w niniejszej sprawie mocy dokumentu urzędowego, na podstawie art. 194 ust. 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych. A zatem powód powinien wykazać innymi również środkami dowodowymi, że nabył wierzytelność w kwocie dochodzonej pozwem.

Tymczasem powód nie przedłożył, pisemnego załącznika, określonego w treści umowy jako 1A, a jedynie „wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji”. Dowód ten, z uwagi na brak podpisu nie może być jednak uznany za dokument prywatny z świetle art. 245 k.p.c.

Podkreślenia wymaga również, że nawet przy przyjęciu, że powód należycie wykazał przejście wierzytelności, to nie sposób przyjąć za prawdziwe, że nabył wierzytelność w wysokości dochodzonej pozwem oraz że wierzytelność ta w ogóle istnieje. W badanej sprawie, to powód wchodząc w prawa wierzyciela powinien dysponować dokumentami pozwalającymi zweryfikować zasadność dochodzonej pozwem kwoty (umowa pierwotna, faktury itp.). Tymczasem nie przedłożył żadnego dokumentu potwierdzającego fakt zawarcia przez pozwanego umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych

Wobec powyższego, na podstawie przytoczonych regulacji, orzeczono jak w sentencji.