UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w Urzędzie Pocztowym w dniu 04 czerwca 2014r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, aby pozwany Z. M., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...) zapłacił na rzecz powódki kwotę 80.078,42 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że strony zawarły umowę o najem i serwis odzieży roboczej. Ze względu na zaległości pozwanego w płatnościach za wykonane na jego rzecz usługi, powódka pismem z dnia 30 grudnia 2013 r. poinformowała, że z dniem 01 stycznia 2014 r. wstrzymuje serwis odzieży roboczej oraz wezwała do zapłaty zadłużenia w terminie do dnia 15 stycznia 2014 r.. Pozwany nie uregulował zaległych należności w wyznaczonym terminie, więc powódka rozwiązała umowę o najem i serwis odzieży roboczej. Zgodnie z postanowieniami powyższej umowy po jej rozwiązaniu pozwany zobowiązany był do wykupu odzieży. Na kwotę dochodzoną pozwem składają się: 42.252,78 zł tytułem zaległych należności za nieopłacone faktury za usługi najmu i serwisu odzieży i 2.956,63 zł tytułem odsetek od tej kwoty na dzień 16 maja 2014 r. oraz 34.856,60 zł tytułem należności za wykup odzieży po rozwiązaniu umowy i 12,41 zł tytułem odsetek od tej kwoty na dzień 16 maja 2014 r.

(pozew, k. 2-3)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 02 września 2014 r., w sprawie X GNc 620/14 Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł, że pozwany ma zapłacić powódce kwotę 80.078,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 04 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.618 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wnieść w tymże terminie sprzeciw.

(nakaz zapłaty, k. 40)

Pozwany wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a także o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania pozwanego.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł kilka zarzutów. Pierwszy z nich dotyczył braku w złożonym pozwie wniosków dowodowych oraz tez, które powódka chce udowodnić. Pozwany wskazał także, że na tym etapie postępowania niedopuszczalne jest uzupełnianie pozwu i zawartych w nim tez dowodowych. W drugim zarzucie pozwany wskazał, iż do pozwu załączone zostały dokumenty poświadczone za zgodność przez nieuprawnionego przedstawiciela oraz że w odniesieniu do żadnego z tych dokumentów nie wykazano, że zostały one odebrane przez pozwanego. Ponadto, podniesiono, iż brak jest potwierdzenia, że usługi w tych dokumentach opisane zostały wykonane przez powódkę i potwierdzone przez pozwanego oraz że powódka nie przedstawiła dokumentu potwierdzającego, że opisywana ilość odzieży była serwisowana oraz że określona ilość odzieży była objęta obowiązkiem odkupienia. W ocenie pozwanego załączone do pozwu dokumenty nie zostały w żaden sposób przez niego potwierdzone, brak jest także jakiegokolwiek dowodu, że przesyłki z tymi dokumentami zostały pozwanemu doręczone, w związku z powyższym nie powinny zostać uwzględnione jako dowody w sprawie. Pozwany podniósł, że samo wystawienie faktury nie jest wystarczające dla późniejszego dochodzenia jej zapłaty, konieczne jest wykazanie, że opisana w nich usługa rzeczywiście została wykonana. Po trzecie pozwany zakwestionował pełnomocnictwo udzielone w tej sprawie. W kolejnym zarzucie pozwany podniósł, iż powódka nie wykazała sposobu naliczenia kwot wskazanych na fakturach załączonych do pozwu i ceny za wykup odzieży oraz jego akceptacji przez pozwanego. W piątym zarzucie wskazano, że postanowienia umowy dotyczące obowiązku odkupienia odzieży po rozwiązaniu umowy, zostały pozwanemu narzucone odgórnie i nie miał możliwości ich negocjowania. Pozwany podniósł także zarzut braku właściwości Sądu Okręgowego w Łodzi w powyższej sprawie i wniósł o przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego w Warszawie ze względu na fakt, iż pozwany ma swoją siedzibę właśnie w W..

(sprzeciw pozwanego, k.45-48)

W odpowiedzi na sprzeciw powódka zgłosiła dalsze dowody w postaci dokumentów załączonych do pisma jako odpowiedź na zarzuty wyrażone w sprzeciwie od nakazu zapłaty, zaznaczając jednak, iż dowody te nie zostały zgłoszone wcześniej, gdyż dotyczyły okoliczności, które nie stanowiły przedmiotu sporu. Z uwagi na zarzut braku dowodu potwierdzającego skuteczność doręczenia pozwanemu faktur stanowiących podstawę żądania powódki, wniosła ona o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia akt dokumentacji księgowej z okresu od sierpnia 2013 r. do maja 2014 r.. Odnosząc się do zarzutu braku właściwości Sądu Okręgowego w Łodzi podnoszonego przez pozwanego, powódka powołała się na zapis § 13 umowy łączącej strony. Powódka zauważyła także, iż pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie przedstawił żadnego dowodu przeciwnego w stosunku do twierdzeń zawartych w pozwie, a powołane w jego treści okoliczności są jedynie próbą negacji przytoczonych przez powódkę faktów. Jeżeli zaś chodzi o pozostałe zarzuty opisane w sprzeciwie od nakazu zapłaty to powódka wskazuje, że w czasie obowiązywania umowy pozwany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do jej treści bądź realizacji. W umowie opisano ilość wynajmowanej odzieży i ustalono wynagrodzenie miesięczne określone ryczałtowo, brak było postanowień, które regulowałyby wymóg potwierdzania realizacji usług przez powódkę, jednakże przewidziana była możliwość złożenia reklamacji w sytuacji gdyby realizacja nie nastąpiła. Pozwany nigdy z takiej opcji nie skorzystał. W ocenie powódki o tym, iż usługi były wykonywane, świadczy fakt podpisywania przez strony aneksów do umowy, brak reklamacji ze strony pozwanego, a także opłacanie faktur za okres do sierpnia 2013 r., które jednocześnie potwierdzają jaka była ilość odzieży w obrocie, która pozostawała do dyspozycji pozwanego. Powódka wskazała, że sposób ustalania cen wykupu odzieży został zaakceptowany przez strony na etapie zawierania umowy, a pozwany nigdy nie kwestionował jej ilości i wartości. Odnosząc się zaś do wniosku o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania pozwanego, powódka oceniła go jako niezasadny z uwagi na fakt, iż pozwany nie kwestionował umowy w trakcie jej obowiązywania, nie składał reklamacji, ale zawierał kolejne aneksy do niej. Powódka zaznaczyła także, że w czasie obowiązywania umowy, pozwanemu wielokrotnie wstrzymywano wykonywanie usług ze względu na zaległości w płatnościach. Gdy zostały one uregulowane przez pozwanego, realizacja była wznawiana.

(pismo przygotowawcze powoda z dnia 31.10.2014r., k. 56-58)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

Powódka – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Do przedmiotu jej działalności należy m.in. wypożyczanie i dzierżawa pozostałych artykułów użytku osobistego i domowego, pranie i czyszczenie wyrobów włókienniczych i futrzarskich oraz sprzedaż hurtowa odzieży i obuwia (informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z KRSu powódki, k. 7-11).

Pozwany – Z. M. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...), która jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Do przedmiotu jej działalności należy produkcja pieczywa; produkcja świeżych wyrobów ciastkarskich i ciastek (informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z CEIDG pozwanej, k. 12).

W dniu 31 marca 2011 r. strony zawarły umowę o najem i serwis odzieży roboczej, na mocy której powódka zobowiązała się do wynajęcia i serwisowania odzieży roboczej na rzecz pozwanego za wynagrodzeniem miesięcznym określanym ryczałtowo (z podatkiem VAT). W umowie strony wskazały jaki rodzaj odzieży i w jakiej ilości ma zostać dostarczony pozwanemu. W § 4 ust. 1 umowy wskazano, iż podstawą określenia miesięcznego wynagrodzenia będzie aktualny cennik powódki, który został umieszczony na pierwszej stronie umowy. W ust. 4 strony uzgodniły, iż wynagrodzenie ryczałtowe przysługuje powódce niezależnie od tego czy pozwany wykorzysta określoną usługę w całości. Przewidziano także możliwość wstrzymania kolejnych dostaw w sytuacji zalegania przez pozwanego z zapłatą należności, a w ostateczności także rozwiązania umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia (ust. 9, § 15). W § 6 znalazł się zapis dotyczący obowiązku wykupu odzieży objętej przedmiotową umową w przypadku jej rozwiązania. Wykup ten miał nastąpić w terminie nie dłuższym niż 30 dni, za jej aktualną wartość, którą ustalało się w oparciu o cenę przygotowania nowej odzieży do użytku, pomniejszoną o zużycie odzieży używanej, przy czym cena ta nie mogła być niższa niż 50% wartości przygotowania nowej odzieży, a jednocześnie całkowita wartość odzieży w trakcie trwania umowy nie miała być niższa, niż 50% wartości jej stanu początkowego (ust. 2). W § 17 umowy pozwana upoważniła powódkę do wystawiania faktur bez podpisu odbiorcy (umowa, k. 13-14).

W tym samym dniu strony zawarły umowę najmu wskazanej ilości szaf na brudną odzież, 20-oskrytkowych i 4-odrzwiowych, w której pozwany zobowiązał się do zapłaty czynszu najmu (z podatkiem VAT) miesięcznie w terminie 30 dni od wystawienia faktury. (umowna k. 16)

W maju 2012 r. strony zawarły aneks nr (...) do tej umowy zmieniający zapisy dotyczące okresu obowiązywania i sposobu rozwiązania umowy oraz dodatkowej opłaty za transport odzieży.

(aneks k. 74)

W okresie od zawarcia umowy do maja 2013 r. pozwany korzystał z usług powódki i, chociaż nieregularnie, to regulował należności z tytułu najmu, serwisu i prania odzieży przez powódkę. W lipcu 2011 r. pracownika pozwanego (osoba wskazana jako odpowiedzialna za współprace w umowie) zwrócił się do powódki o czasowe wstrzymanie serwisu do września 2011 r.

Nadto m.in. w lutym, kwietniu i listopada 2012 r. powódka wstrzymywała usługi z uwagi na zaległości płatnicze pozwanego, jednak wznawiała je po uregulowaniu zaległości.

(umowa k. 13, wiadomości e-mail k.60-61, faktury z dowodami wpłat k.62-69, pisma k.75-77)

W dniu 22 listopada 2013 r. strony zawarły aneks nr (...), który zmieniał rodzaj i ilość odzieży opisane w umowie z uwagi na udzielony pozwanemu rabat. (aneks, k. 15,15v).

W okresie od sierpnia 2013 r. do stycznia 2014 r. powódka wystawiła następujące faktury za najem i serwis odzieży roboczej oraz najem szaf:

- nr (...) z 7.08.2013 r. na kwotę 7 413,31 zł brutto płatną do 6.09.2013 r.,

- nr (...) z 6.09.2013 na kwotę 7 255,40 zł brutto płatną do 6.10.2013 r.,

- nr (...) z 1.10.2013 na kwotę 5 245,57 zł brutto płatną do 6.11.2013 r.,

- nr (...) z 7.11.2013 na kwotę 5 334,87 zł brutto płatną do 7.12.2013 r.,

- nr (...) z 6.12.2013 na kwotę 4 693,56 zł brutto płatną do 5.01.2014 r.,

oraz za usługi prania:

- nr (...) z 30.09.2013 na kwotę 9,35 zł brutto płatną do 30.10.2013 r.,

- nr (...) z 31.10.2013 na kwotę 7,44 zł brutto płatną do 30.11.2013 r.,

- nr (...) z 30.11.2013 na kwotę 98,77 zł brutto płatną do 30.12.2013r.,

- nr (...) z 31.12.2013 na kwotę 37,27 zł brutto płatną do 30.01.2014r.,

- nr (...) z 31.01.2014 na kwotę 9,35 zł brutto płatną do 2.03.2014 r.,

Nadto powódka wystawiła w tym okresie faktury za sprzedaż odzieży używanej:

- nr (...) z 30.09.2013 na kwotę 7 185,70 zł brutto płatną do 30.10.2013 r.,

- nr (...) z 15.10.2013 na kwotę 4 962,19 zł brutto płatną do 14.11.2013 r.,

(faktury, k. 21-33)

Pismem z dnia 30 grudnia 2013 r. powódka poinformowała, iż z uwagi na zaległości w zapłacie za najem i serwis odzieży roboczej w wysokości 37.602,60 zł z dniem 01 stycznia 2014 r. wstrzymuje swoje usługi serwisu odzieży. Ponadto, powódka wezwała pozwanego do uregulowania należności w terminie do dnia 15 stycznia 2014 r. pod rygorem rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym z zastrzeżeniem wyciągnięcia przewidzianych w niej konsekwencji. (pismo k. 17).

W dniu 01 kwietnia 2014 r. powódka poinformowała pozwanego o rozwiązaniu umowy o najem i serwis odzieży roboczej z uwagi na fakt, iż na dzień 31 marca 2014 r. zadłużenie pozwanego wynosiło 44.516,96 zł wraz z odsetkami. Powódka wezwała także do spłaty zaległości w/w wysokości oraz do zapłaty kwoty 34.856,60 zł tytułem należności za wykup odzieży. W piśmie znalazło się także zastrzeżenie, iż brak zapłaty w terminie do dnia 15 kwietnia 2014 r. będzie skutkował skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego. (rozwiązanie umowy o najem i serwis odzieży roboczej, k. 18).

W dniu 15 kwietnia 2014 r. powódka wystawiła fakturę za sprzedaż odzieży używanej na kwotę 34 856,60 zł brutto płatną do 15 maja 2014 r.

(faktura k.34)

Kolejne wezwanie do zapłaty zaległości powódka wystosowała do pozwanego w dniu 16 maja 2014 r. wskazując, że jej wysokość, wraz z odsetkami na dzień sporządzenia pisma, to 80.078,42 zł. Powódka wskazała także faktury, z których zaległość ta wynika oraz zakreśliła nieprzekraczalny termin spłaty zadłużenia na dzień 23 maja 2014 r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. (ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty, k. 19; pocztowa książka nadawcza, k. 20 7k.70-73; faktury, k. 21-34)

Pozwany nie zapłacił powódce dochodzonej pozwem kwoty.

(okoliczność niesporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów prywatnych przedstawionych w należyty sposób potwierdzonych za zgodność z oryginałami przez prawidłowo ustawionego pełnomocnika procesowego powódki. Należy mieć bowiem na względzie, że z uwagi na treść pełnomocnictwa procesowego (k. 5) data jego udzielenia nie ma procesowego znaczenia dla możliwości reprezentowania powódki w niniejszym procesie. Z uwagi na treść przepisów art. 88 k.p.c. i art. 92 k.p.c. w ocenie Sądu udzielenie pełnomocnictwa szerszego niż pełnomocnictwo procesowe do reprezentowania strony w konkretnej sprawie i to nawet przed datą powstania zobowiązania będącego przedmiotem sporu w takiej konkretnej sprawie jest w pełni dopuszczalne i nie ma żadnego wpływu na skuteczność czynności procesowych dokonywanych w konkretnym procesie (o czym szerzej dalej). Przedstawione dokumenty nie budziły zaś wątpliwości Sądu i w braku innych dowodów stanowiły wystarczającą podstawę do dokonania powyższych ustaleń.

Na podstawie art. 302 k.p.c. Sąd pominął dowód z przesłuchania strony pozwanej z uwagi na nieusprawiedliwione niestawiennictwo pozwanego na rozprawie, na która wzywany był w tym celu pod rygorem pominięcia dowodu (k.82).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Na wstępie należałoby się odnieść do zarzutu braku właściwości Sądu Okręgowego w Łodzi, który w sprzeciwie podnosił pozwany. Przepis art. 46 k.p.c pozwala stronom umowy na dokonanie wyboru sądu właściwego dla rozstrzygania sporów, które mogą wyniknąć w związku z jej wykonywaniem. Konsekwencją dokonania takiego wyboru jest wyłączna właściwość wskazanego sądu do rozstrzygania konfliktów stron kontraktu. Obie umowy stron w przedmiotowej sprawie wyraźnie przewidywały, że w przypadku powstania tego rodzaju sporu właściwymi rzeczowo będą sądy powszechne w Łodzi (w obu zapisy § 13).

Mając powyższe na względzie kwestia właściwości w przedmiotowej sprawie Sądu Okręgowego w Łodzi nie może budzić żadnych wątpliwości.

Pozwany podnosił także w sprzeciwie, że pozew został złożony przez nieuprawnioną osobę wskazując, że pełnomocnictwo załączone do pozwu zostało oznaczone jako ogólne i podpisane przez osoby reprezentujące powódkę w lutym 2011 r., a więc na długo przed skierowaniem tejże sprawy do sądu. Zgodnie z art. 88 k.p.c. pełnomocnictwo procesowe może być ogólne bądź jedynie do prowadzenia poszczególnych spraw. W przedmiotowej sytuacji powódka udzieliła radcy prawnemu T. W. pełnomocnictwa ogólnego do reprezentowania jej i działania w jej imieniu we wszelkich procedurach i postępowaniach sądowych, które jej dotyczą. Pełnomocnictwo ogólne stanowi najszersze umocowanie, gdyż dotyczy wszelkich czynności zwykłego zarządu dokonywanych w imieniu mocodawcy bez określenia i wyodrębnienia poszczególnych czynności prawnych, które mogą być przez umocowaną osobę podejmowane (vide teza z uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 maja 2014 r. I ACa 429/14, LEX nr 1477266). Podpis na przedłożonym w sprawie pełnomocnictwie złożyły osoby uprawnione do reprezentacji Spółki zgodnie ze sposobem reprezentacji zgłoszonym do Krajowego Rejestru Sądowego (odpis z KRS, k. 7-11).

Faktem jest, iż na pełnomocnictwie widnieje data 03.02.2011r., jednakże w związku ze złożeniem pozwu zostało one poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika oraz została uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa, co pozwala przyjąć, iż powódka pełnomocnictwa nie wypowiedziała i jej zamiarem było, aby także w tej sprawie była reprezentowana zgodnie z treścią tego pełnomocnictwa przez radcę prawnego T. W. (potwierdzenie uiszczenia opłaty skarbowej, k. 6).

Na marginesie należy zauważyć, iż w tytule przelewu wyraźnie wskazano, jakiej sprawy dotyczy pełnomocnictwo.

W kwestii meritum stwierdzić należy, iż powództwo, jako usprawiedliwione zarówno co do zasady jak i co do wysokości, podlega uwzględnieniu w całości.

Strony zawarły mieszaną umowę najmu (art.659 § 1 k.c.) i świadczenia usług serwisowania (art. 750 k.c.) odzieży roboczej oraz umowę najmu szaf.

Pomimo kwestionowania przez pozwanego ważności umowy stwierdzić przede wszystkim należy, iż brak daty złożenia podpisu przez pozwanego w kontekście wykazanego przez stronę powodową faktu przystąpienia przez strony do jej wykonywania najpóźniej już w lipcu 2011 r. powoduje, że uznać należy tę umowę za ważną i wiążącą strony co najmniej od tej daty. Do zarzutu braku możliwości negocjowania jej warunków Sąd odniesie się w dalszej części uzasadnienia.

W sierpniu 2013 r. pozwany zaprzestał regulowania płatności za wykonane przez powódkę usługi, w konsekwencji po bezskutecznych wezwaniach do zapłaty powódka rozwiązała umowę. Dodatkowo powódka domagała się zapłaty ceny za odzież, która stanowiła przedmiot najmu zgodnie z zapisami umowy (§ 6). Pozwana dopiero na etapie postępowania sądowego zakwestionowała ważność umowy o najem i serwis odzieży roboczej, zarzucając, że powódka nie wykazała wykonania usług, ilości przekazanej odzieży, a ponadto, że brak jest dowodów potwierdzających, że faktury których zapłaty domaga się powódka, a które nie zostały przez pozwaną podpisane, zostały jej prawidłowo doręczone.

Umowa stron nie przewidywała wymogu szczególnego sposobu potwierdzenia, że opisane w niej usługi zostały przez powódkę wykonane. Nie było także takiego warunku dla ustalenia jaka ilość odzieży podlegała obowiązkowi wykupu w chwili rozwiązania umowy, bowiem wyraźnie wynikała ona zarówno z umowy, aneksów do umowy jak i z faktur. Nadto, odnosząc się do braku potwierdzenia wykonania usługi, w pierwszej kolejności za uznaniem, że powódka realizowała swoje umowne obowiązki, przemawia fakt, że do sierpnia 2013 r. pozwany wypłacał jej wynagrodzenie i nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń. Nie zrobił tego także w okresie późniejszym kiedy nie regulował należności. Należy przypuszczać zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logiki, że gdyby do realizacji umowy nie doszło to pozwany jako przedsiębiorca z pewnością składałby z tego powodu reklamacje bądź sam starał się doprowadzić do rozwiązania umowy. Pozwany nie wykazał w toku przewodu sądowego, że taka sytuacja miała miejsce, co więcej nie podjął w tym zakresie żadnej inicjatywy dowodowej, a jedynie ograniczył się do twierdzenia przeczącego twierdzeniom powoda.

Podpisując umowę o najem i serwis odzieży roboczej oraz umowę najmu szaf pozwany upoważnił powódkę do wystawiania faktur bez podpisu odbiorcy (§ 17 i § 14). Jak już wykazano wcześniej pozwany nie zgłaszał żadnych wątpliwości w tym zakresie do sierpnia 2013 r., bowiem do tego czasu w zasadzie wypełniał swój obowiązek zapłaty, choć zdarzały się opóźnienia. Pozwany opłacał faktury, które wystawiała powodowa spółka, zgodnie z § 17, bez podpisu odbiorcy. Doświadczenie życiowe pozwala przyjąć, iż skoro do sierpnia 2013 r. pozwany otrzymywał od powódki faktury, to także potem je odbierał, bowiem nie zgłaszał zmiany adresu przedsiębiorstwa. Ponadto, w sytuacji gdy strony łączyła umowa powinny się one wykazać swego rodzaju lojalnością wobec siebie, i tak jeżeli pozwany nie otrzymywałby faktur od powódki, która jednak wykonywała swoje usługi, to przy założeniu pewnej rzetelności i staranności, której można wymagać od przedsiębiorcy w stosunkach z innym przedsiębiorcą, powinien on powódkę poinformować, iż faktur nie otrzymuje i to na przykład jest powodem powstania zaległości. Pozwany nie sygnalizował powódce, że nie otrzymuje faktur, a przecież jako przedsiębiorca powinien wiedzieć i z pewnością wiedział, że otrzymać je powinien, bowiem działalność powódki nie miała charakteru bezpłatnego, a otrzymywanie wynagrodzenia został przewidziane w umowie i zaakceptowane przez obie strony. Kwestii nieotrzymania ww. faktur pozwany nie podniósł nawet po wstrzymaniu świadczenia usług przez pozwaną w styczniu 2014 r. i po rozwiązaniu umowy (gdyby było inaczej winien wszakże przedstawić dowód na takie działania), a dopiero po otrzymaniu nakazu zapłaty i pozwu w niniejszej sprawie, co jednoznacznie świadczy, iż jest to zarzut przygotowany jedynie na potrzeby tego postępowania i mający na celu uchylenie się od obowiązku zapłaty .

Na marginesie zauważyć można nadto, iż pozwany kwestionując fakt wykonywania umowy w zakresie odzieży nieco niekonsekwentnie nie kwestionuje jednocześnie faktu, iż przez okres objęty sporem najmował szafy zgodnie z umową z 21 marca 2011 r., a o fakcie, że w istocie je najmował świadczą np. dowody zapłaty za fakturę (...) czy (...) (k.63-66) i brak dowodu na wcześniejsze rozwiązanie tej umowy i zwrot szaf.

W zakresie roszczeń powoda o zapłatę wynagrodzenia za najem, serwis i pranie odzieży będącej przedmiotem sporu podstawą prawną żądania pozwu są przepisy art. 659 k.c. i art. 750 k.c. w ze. z art. 735 k.c. w zw. z §4 umowy, a za najem szaf przepis art. 659 k.c. i § 1 umowy drugiej umowy.

Jeżeli zaś chodzi o roszczenie o zapłatę ceny odzieży, która była w obrocie, to jego podstawą jest zapis § 6 przedmiotowej umowy, który wyraźnie wskazuje, że „z chwilą rozwiązania umowy NM (najemca) zobowiązany jest w terminie nie dłuższym niż 30 dni do wykupienia objętej niniejsza umową odzieży roboczej za jej aktualną wartość”. Sposób ustalenia aktualnej wartości, o której mowa, został wskazany w kolejnym ustępie. Należy więc przyjąć, iż niejako przy okazji zawierania umowy o najem i serwis odzieży roboczej, strony zawarły umowę sprzedaży tej odzieży pod warunkiem zawieszającym (art. 89 k.c.), który ziszczał się z chwilą rozwiązania umowy. Powódka miała więc podstawy, aby domagać się wykupu odzieży od pozwanego po rozwiązaniu umowy. Zgodnie z § 6 umowy odzież, która podlegała obowiązkowi wykupu to odzież, która znajdowała się w obrocie, a jej ilość wynikała z pierwotnej umowy, a także z kolejnych aneksów do niej i faktur wystawianych przez powódkę co miesiąc (k. 13-14, 15,21-34).

Jednocześnie powołany zapis umowy stron nie precyzuje z jakich przyczyn ma dojść do jej rozwiązania, aby po stronie najemcy powstał obowiązek wykupu odzieży. W przedmiotowej sytuacji doszło do tego w związku z zaległościami, jakie powstały po stronie pozwanego, który zaprzestał uiszczania opłat za usługi będące przedmiotem umowy. Początkowo powódka wstrzymała realizację usług zgodnie z § 4 ust. 9 umowy, a dopiero po bezskutecznym upływie terminu zapłaty, który wyznaczyła, rozwiązała umowę w trybie natychmiastowym zgodnie z § 15 umowy, jednocześnie wzywając do wykupu odzieży.

Pozwany podnosi także, że postanowienie § 6, które nakłada obowiązek wykupu odzieży powstający po rozwiązaniu umowy zostało mu narzucone i nie miał możliwości negocjacji w tym zakresie. Abstrahując od tego, że ta okoliczność nie została w żaden sposób wykazana wskazać należy, iż jedną z podstawowych zasad dotyczących prawa zobowiązań jest zasada swobody umów, która przejawia się w kilku aspektach, między innymi dotyczy możliwości kształtowania umowy zgodnie z wolą stron, a ponadto pozwala na swobodny wybór kontrahenta, z którym się ją zwiera. Pozwany podpisał umowę dobrowolnie i do pewnego czasu obie strony realizowały jej ustalenia. Pozwany jest przedsiębiorcą od którego można i należy oczekiwać podwyższonego stopnia należytej dbałości o swoje interesy (art. 355 k.c.) i który nie jest objęty tak daleko idącą ochroną w zakresie niedozwolonych wzorców i postanowień umownych jak przeciętny konsument (art. 385 ¹ i dalsze k.c.)

Dopiero kiedy pozwany zaprzestał dokonywania płatności, powódka skorzystała ze swoich praw opisanych w umowie, także z § 6. Natomiast pozwany uchylając się od płatności, powinien liczyć się z tym, iż powódka może rozwiązać umowę, a tym samym po jego stronie powstanie obowiązek wykupu odzieży. Jeżeli na etapie uzgadniania treści umowy pozwany nie zgadzał się z zapisami, które miały się w niej znaleźć mógł zrezygnować z podpisania umowy. Z analizy sprawy wynika, że zapis ten nie stanowił dla pozwanego problemu kiedy współpraca z powódką układa się dobrze, choć również wcześniej zdarzało się, że nie regulował on należności w terminie i realizowanie usług przez powódkę było wstrzymywane, jednakże zawsze udawało mu się spłacić zaległości przed upływem dodatkowego terminu, dlatego też powódka nie rozwiązała umowy i nie korzystała z uprawnienia przewidzianego w § 6 umowy. Dopiero, gdy powódka skierowała sprawę na drogę postępowania sądowego, pozwany zakwestionował ten zapis.

Mając na uwadze powyższe oraz brzmienie art. 535 k.c. i § 6 ust. 1 umowy o najem i serwis odzieży roboczej, roszczenie o zapłatę ceny sprzedaży odzieży po rozwiązaniu umowy było usprawiedliwione co do zasady. Roszczenie o zapłatę ceny odzieży „zużytej” w trakcie wykonywania umowy znajduje zaś uzasadnienie w przepisie art. 535 k.c. i § 1 ust. 5 i 6 umowy.

Przechodząc do wysokości roszczenia zgłoszonego w pozwie, to należy odnieść się do zarzutu pozwanej, która w sprzeciwie podnosi, iż sposób naliczania kwot na wystawionych fakturach oraz ceny za sprzedaż odzieży nie został wykazany, a ponadto brak jest dowodu na jego akceptację przez pozwanego.

Faktury opiewały na kwoty, które zostały uzgodnione przez strony w umowie i w załączanych do niej aneksach, tak więc obie strony wiedziały jakie są należności za odzież wynajmowaną pozwanemu i serwis tej odzieży oraz za najem szaf. Wynagrodzenie zostało określone ryczałtowo i miało być wypłacane co miesiąc.

Jeżeli zaś chodzi o cenę odzieży w przypadku zaistnienia sytuacji opisanych w § 1 ust 5 i 6 oraz w § 6 umowy, to ust. 2 wskazuje w jaki sposób ma zostać ustalona aktualna wartość odzieży, która będzie jednocześnie ceną jej odkupu. Zgodnie z § 6 ust. 2 (po zmianie aneksem nr (...)) aktualna wartość ustalana jest „w oparciu o cenę przygotowania nowej odzieży do użytku, pomniejszoną o zużycie odzieży używanej” z zastrzeżeniem, iż nie może to być mniej niż 40% wartości przygotowania nowej odzieży. Zgodnie z § 1 ust.6 przy ustaleniu wartość odzieży wykupywanej na dzień zniszczenia uwzględnienia się nadto amortyzację. Nadto zapis ustępu 3 § 6 obejmuje obowiązkiem wykupu także rezerwę magazynową co uzasadnia fakt, iż faktura nr (...) obejmuje większa ilość odzieży niż to wynika z zapisów aneksu (...) umowy.

Nie ulega wątpliwości, iż wskazanie ceny stanowi essentialia negotii umowy sprzedaży (art. 535 k.c.), jednakże nie jest konieczne aby cena ta została określona kwotowo. Art. 536 § 1 k.c. przewiduje możliwość określenia ceny poprzez wskazanie podstaw do jej ustalenia. W sprawie strony właśnie z takiego sposobu ustalenia ceny skorzystały i obie na ten sposób wyraziły zgodę, bowiem umowa została przez nie podpisana. Jeżeli jednak pozwany chciałby zakwestionować sposób ustalenia cen, który został wskazany w umowie powinien był przejawić inicjatywę dowodową w tym zakresie. Pozwany mógł wnosić o przeprowadzenie dowodów na rzeczywistą i aktualną rynkową wartość odzieży lub na okoliczności ceny przygotowania tej odzieży w powodowej spółce, jednakże nie zrobił tego i ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że powódka nie wykazała jaki był sposób ustalenia tych cen, chociaż jak wskazano wcześniej wynikał on wprost z zapisów umowy, którą podpisał.

Z tych względów, mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, za zasadne należało uznać roszczenie powódki o zasądzenie od pozwanego kwoty 80.078,42 zł brutto, na którą składały się kwota 42.252,78 zł tytułem nieuregulowanych należności za wykonane przez powódkę usługi (w tym najem) na rzecz pozwanego oraz kwota 34.856,60 zł tytułem ceny za wykup odzieży. W niniejszej sprawie w ramach roszczenia głównego powódka dochodziła również kwoty 2.969,04 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od powyższych kwot (odpowiednio 2.956,63 zł i 12,41 zł).

Już powyższe zważenie, z uwagi na akcesoryjność materialną roszczenia o odsetki względem roszczenia głównego (por. art. 481 § 1 k.c. w zw. z § 4 ust. 5 i ust. 8 umowy) przesądzało, że usprawiedliwione co do zasady było również żądanie skapitalizowanych odsetek ( accessorium sequitur principale).

Odsetki te wg umowy naliczane miały być po upływie 30 dni od wystawienia faktury, a data doręczenia pozwanemu faktury nie miała wpływy na ten termin. Odsetki należały się więc powódce w wysokości przez nią żądanej, łącznie 2.969,04 zł (Dz.U. Nr 220 z 2008 r., poz. 1434).

Z powyższych względów należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki całą dochodzoną pozwem kwotę 80.078,42 zł (77.109,38 + 2.969,04) tytułem roszczenia głównego.

Na marginesie dodać można nadto, iż pozwany nie wykazał aby w czasie wykonywania umowy zgłaszał jakiekolwiek reklamacje ilościowe czy jakościowe (co winien uczynić w ciągu dwóch dni roboczych od dostawy odzieży, § 5 ust 1 umowy), co dodatkowo świadczy o zasadności roszczenia powódki w zakresie ilość oddanej od używania i serwisowanej jak i wysokość należności dochodzonych w tej sprawie.

Od powyższej kwoty roszczenia głównego powódka dochodziła ustawowych od dnia wniesienia pozwu (art. 165 § 2 KPC), co miało miejsce 4 czerwca 2014 r. (k. 2 i k.35). Żądanie odsetek od skapitalizowanych odsetek od dnia wniesienia pozwu znajduje uzasadnienie w art. 482 § 1 in principio k.c. Zaznaczyć także należy, że powódka dokonała kapitalizacji odsetek na 16 maja 2014 r., a odsetek od skapitalizowanych odsetek żądała od 04 czerwca 2014 r.; nie nastąpiła więc sytuacja, w której powódka żądałaby dwukrotnie odsetek za ten sam okres.

Mając na uwadze powyższe – na podstawie przywołanych przepisów – należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 80.078,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04 czerwca 2014 r.

O kosztach procesu sąd – na podstawie art. 98 § 1 KPC – rozstrzygnął z zastosowaniem zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Znajduje to uzasadnienie w fakcie, że powództwo-żądanie powódki, o którego oddalenie wnosiła pozwana, zostało uwzględnione. To więc pozwana uległa w całości swoich żądań i to ją winny ostatecznie obciążać koszty procesu, w tym koszty strony powodowej.

Na koszty powódki składały się koszy sądowe w postaci opłaty od pozwu (art. 13 ust. 1 w zw. z art. 21 uKSC) w wysokości 4.004 zł (wewnętrzna strona przedniej obwoluty) oraz koszty zastępstwa procesowego w postaci wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 3.600 zł (§ 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu {j.t. Dz.U. 2013 poz. 490}) i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od złożenia kopii dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa w postępowaniu sądowym (k. 6).

Mając na uwadze powyższe – na podstawie art. 108 § 1 zd. I oraz art. 109 § 2 KPC w zw. z przywołanymi przepisami – sąd, w części końcowej sentencji wyroku, postanowił zasądzić od pozwanej na rzecz powódki sumę powyższych pozycji, tj. kwotę 7.621 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn stron (przy czym pełn. pozwanego tylko w wypadku wykonania pkt 2 zarządzenia z 13.05.2015 r.) 2015-05-25