POSTANOWIENIE

Dnia 20 maja 2015r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Walus-Rząsa ( spraw. )

Sędziowie: SSO Barbara Frankowska

SSO Anna Harmata

Protokolant: asyst. sędz. Karolina Sitek-Pelc

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2015r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: S. K. – (...) w M.

przeciwko: (...) S. A. w S.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego
w T. V Wydziału Gospodarczego z dnia 31 marca 2015r., sygn. akt V GC 420/14;

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu
w T. V Wydział Gospodarczy do dalszego prowadzenia pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu Wydział V Gospodarczy stwierdził swoją niewłaściwość i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mielcu. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia wskazał, że powód wniósł pozew o zapłatę należnej mu kwoty z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego oraz kosztów jego podstawienia
i odstawienia. Powód nabył powyższą wierzytelność od E. R. - osoby–poszkodowanej w kolizji z pojazdem mechanicznym ubezpieczonym przez pozwanego. Zdaniem Sądu sprawa nie ma charakteru gospodarczego, albowiem nie wynika ze stosunku cywilnego powstałego pomiędzy powodem, a pozwanym. Stosunek cywilny, z którego wyniknął spór powstał pomiędzy E. R., a pozwanym. Dalej argumentował, że E. R. jest osobą poszkodowaną w wyniku zdarzenia, które polegało na kolizji dwóch pojazdów
i to on był osobą pierwotnie uprawnioną do dochodzenia odszkodowania, zarówno jeśli chodzi o szkody które wystąpiły w pojeździe jak i szkodę, która powstała z tytułu najmu przez niego pojazdu zastępczego. Zdaniem Sądu nie może zmienić tego fakt dokonania przelewu przez niego wierzytelności na rzecz powoda. Powód niezależnie od tego, że jest przedsiębiorcą jedynie dochodzi od pozwanego należności, która wszak powstała ze stosunku cywilnego, który zaistniał pomiędzy przedsiębiorcą, a osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej – z umowy przelewu wierzytelności. Sąd powołał się w swoich rozważaniach na tożsamy pogląd wyrażony przez tutejszy Sąd w sprawie VI Ga 231/14.

Jako podstawy prawne swojego rozstrzygnięcia Sąd podał art. 200 § 1 kpc; art. 34 kpc w zw. z art. 454 § 1 kc.

Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem powoda ( k. 253-254 ). Zaskarżonemu postanowieniu powód zarzucił:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zapadłego postanowienia, a sprowadzający się do ustalenia, iż sprawa nie ma charakteru gospodarczego;

2.  Naruszenie przepisów prawa procesowego, a to art. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych poprzez ich niezastosowanie.

W oparciu o w/w zarzuty powód wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia
i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tarnobrzegu Wydział V Gospodarczy. W uzasadnieniu zażalenia skarżący argumentował, że w dniu złożenia pozwu powód i pozwany prowadzili działalność gospodarczą i roszczenie jakie powód posiada względem pozwanego wynika ze stosunku cywilnego między przedsiębiorcami.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zasygnalizować, że z analizy orzecznictwa sądów opublikowanego na Portalu orzeczeń sądów powszechnych wynika, że w sprawach o przedmiotowej problematyce wątpliwości czy sprawy te mają charakter gospodarczy ma szereg sądów powszechnych. Wiele sądów sprawy analogiczne kwalifikuje jako sprawy niegospodarcze, w konsekwencji czego rozpoznają je wydziały cywilne tych sądów, ale i Sądy (...) rozpoznają sprawy, których przedmiotem są wierzytelności z tytułu kosztów najmu pojazdów zastępczych nabyte w drodze cesji. W sprawach tych z reguły jednak poszkodowanymi byli przedsiębiorcy. Bezspornie jednak część spraw
o wierzytelności z tytułu kosztów najmu pojazdów zastępczych nabytych
w drodze cesji od poszkodowanych, przez przedsiębiorców pojazdy te wynajmujące, jest rozstrzygana przez Sądy Gospodarcze, mimo że w chwili powstania tej wierzytelności przysługiwała ona podmiotowi nie posiadającemu statusu przedsiębiorcy. Źródłem wątpliwości jest rozbieżna interpretacja przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych ( Dz. U. z 1989r., nr 33, poz. 175 ze zm. ) definiującego pojęcie sprawy gospodarczej, a w szczególności czy do „stosunków cywilnych między przedsiębiorcami w zakresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej” należy zaliczyć roszczenie wynikające z umowy ubezpieczenia OC sprawcy szkody, a nabyte od poszkodowanego nie posiadającego statusu przedsiębiorcy.

Sąd Okręgowy Sąd Gospodarczy w Rzeszowie, jak słusznie zauważył Sąd I instancji, dotychczas stał na stanowisku, że takiego typu sprawy nie są sprawami gospodarczymi ( tak min. VI Ga 266/14, VI Ga 231/14 ). Ponadto rozpoznając jedną z apelacji Sąd ten uznał, iż zagadnienie to budzi poważne wątpliwości prawne i przedstawił je do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu. Sąd Okręgowy zapytał czy wierzytelność wynikająca bezpośrednio z obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, nabytą na podstawie umowy przelewu wierzytelności po jej powstaniu od poszkodowanego nie będącego przedsiębiorcą, można uznać za pozostającą, w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych, w zakresie prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej, której zasadniczym przedmiotem jest wynajem samochodów, co w konsekwencji kwalifikować będzie niniejszą sprawę jako gospodarczą?”.

Na powyższe zagadnienie prawne Sąd Najwyższy, postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2015r., odmówił podjęcia uchwały ( III CZP 12/15 ), jednakże
w ustnym uzasadnieniu ( w chwili wydania niniejszego orzeczenia brak uzasadnienia SN na piśmie ) przesądził, że tego typu sprawy są sprawami gospodarczymi. Wyjaśnił, iż po obu stronach występują firmy: ubezpieczeniowa i zajmująca się wynajmem aut, a rozliczenie tego wydatku to typowa ich działalność. Zdaniem Sądu Najwyższego po zniesieniu procedury gospodarczej należy do tej kwestii podchodzić funkcjonalnie i elastycznie ( zob. Marek Domagalski, Branża zastępczych aut to działalność gospodarcza, Rzeczpospolita z dnia 23.04.2015r. ).

Mając na uwadze najnowsze stanowisko Sądu Najwyższego Sąd Okręgowy Sąd Gospodarczy w Rzeszowie uznał, iż rozpoznawana sprawa ma charakter gospodarczy w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 maja 1989r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych ( Dz. U. z 1989r., nr 33, poz. 175 ze zm. ). Dlatego też zaskarżone orzeczenie, na podstawie art. 386 § 1 kpc
w zw. z art. 397 § 2 kpc uchylił i przekazał Sądowi Rejonowemu Sądowi Gospodarczemu w Tarnobrzegu do dalszego prowadzenia. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów znajduje oparcie w art. 108 § 2 kpc.

Z:

1.  (...)

2.  (...)