WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania H. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 7 października 2014 roku nr (...)

w sprawie H. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej H. Ł. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 czerwca 2014 roku na okres dwóch lat.

Sygn. akt IVU 1481/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 5 maja 2015 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 07.10.2014 r. odmówił H. Ł. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 17.09.2014 r. została uznana za zdolną do pracy.

H. Ł. w odwołaniu od tej decyzji domagała się jej zmiany i przyznania prawa do renty. Odwołująca uzasadniła swoje żądanie tym, iż decyzja jest krzywdząca z uwagi na jej stan zdrowia, z powodu którego nie może podjąć żadnej pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

H. Ł. urodzona w dniu (...), z wykształcenia kucharz, pracowała przy produkcji w (...) Przedsiębiorstwie (...) jako robotnik pomocniczy oraz jako praczka. Odwołująca od dnia 28.09.1999 r. do 30.09.2003 r. pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, następnie od 01.10.2003 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

Odwołująca w dniu 16.05.2014 r. złożyła wniosek o rentę.

/dowód: wniosek z dnia 16.05.2014 r. –k. 365 ar czII/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u H. Ł. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu psychiatrii.

Na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły psychiatra rozpoznał u odwołującej:

- zaburzenia schizoafektywne – typ depresyjny.

Biorąc pod uwagę rozpoznane u odwołującej schorzenie i stopień nasilenia biegły uznał, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy w wykonywanym zawodzie okresowo od 01.06.2014 r. na okres 2 lat. Nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od 1999 r. początkowo z rozpoznaniem zaburzeń schizofrenicznych, a następnie od 2012 r. z rozpoznaniem zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. W okresie od 09.02.1999 r. do 17.02.1999 r. była leczona w oddziale psychiatrycznym z rozpoznaniem zaburzeń urojeniowych. W czasie badania przez konsultanta ZUS z zakresu psychiatrii w dniu 28.07.2014 r. u odwołującej rozpoznano psychozę schizoafektywną – remisja objawów, orzeczono częściową niezdolność do pracy na okres 3 miesięcy w celu odbycia rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji ZUS. Aktualnie u odwołującej nie stwierdzono występowania objawów produkcji omamowo-urojeniowej, obecnie dominują objawy zaburzeń afektywnych – depresyjnych : obniżenie nastroju, napędu, zaburzenia aktywności złożonej. Powyższe zaburzenia w obecnym stopniu nasilenia upośledzają funkcjonowanie odwołującej w stopniu znacznym. Z tego powodu odwołująca jest nadal częściowo niezdolna do pracy okresowo na okres 2 lat od 01.06.2014 r. Przekwalifikowanie zawodowe w obecnym stanie zdrowia nie jest możliwe.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 7-9 as/.

Odwołująca nie kwestionowała opinii. Wydaną w sprawie opinie biegłego psychiatry Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż została wydana przez specjalistę z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołująca, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz badaniach podmiotowych i przedmiotowych.

Opinia biegłego w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie H. Ł. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 07.10.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczona, ze względu na stan zdrowia jest niezdolna do pracy, czy też jest zdolna do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczona została poddana badaniu przez biegłego lekarza psychiatrę. Sąd w oparciu o opinię biegłego psychiatry stwierdził, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy okresowo na okres 2 lat roku od 01.06.2014 r. tj. od daty ustania dotychczasowych świadczeń i na taki okres przyznał H. Ł. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Aktualnie u odwołującej nie stwierdzono występowania objawów produkcji omamowo-urojeniowej, obecnie dominują objawy zaburzeń afektywnych – depresyjnych : obniżenie nastroju, napędu, zaburzenia aktywności złożonej. Powyższe zaburzenia w obecnym stopniu nasilenia upośledzają funkcjonowanie odwołującej w stopniu znacznym. Stan zdrowia psychicznego odwołującej nie uległ poprawie i powoduje że nie może wykonywać pracy zgodnej z wykształceniem kucharz ani wykonywanej robotnik produkcji, praczka. Odwołująca jest nadal częściowo niezdolna do pracy okresowo, a z uwagi na stan zdrowia psychicznego nie może zostać przekwalifikowana zawodowo.

W niniejszym przypadku odwołująca spełnia przesłanki z art. 12, 13 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) i na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 kpc należało orzec jak w sentencji wyroku.