UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Świeciu VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Tucholi w sprawie z wniosku K. G. z udziałem (...) Sp. z o.o. w P. o ustanowienie służebności przesyłu postanowieniem z dnia 20 października 2014r.

Oddalił wniosek, zasądził od wnioskodawcy K. G. na rzecz uczestnika (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. kwotę 2.257,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 257,00 tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, przyznał biegłemu M. R. kwotę 151,85 zł tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa na rozprawie, zasądził od wnioskodawcy K. G. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Świeciu kwotę 27,46 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Uznając sprzeczność interesów stron w niniejszym postępowaniu o jego kosztach Sad orzekł na podstawie art. 520§2 kpc i przepisów § 2 i § 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (punkt 2 postanowienia). Z tego względu zasądzono od wnioskodawcy na rzecz uczestnika kwotę wynagrodzenia pełnomocnika uczestnika (240 złotych) wraz z uiszczona opłatą skarbową od pełnomocnictwa (17 złotych) oraz kwotę 2000 zł tytułem uiszczonych przez uczestnika kosztów sądowych stanowiących zaliczkę na wynagrodzenie biegłego.

Nadto w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 kpc zasądzono od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa kwotę 27,46 zł stanowiącą część wynagrodzenia biegłego, na którą nie wystarczyło zaliczki uiszczonej przez uczestnika (pkt. 4 postanowienia), a o kosztach związanych ze stawiennictwem biegłego na rozprawie orzeczono w oparciu o art. 90 w zw. z art. 85 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (pkt 3 postanowienia). Biegły stawił się bowiem na wezwanie Sądu celem złożenia wyjaśnień do opinii, złożył następnie rachunek nr (...) na kwotę 151,88 zł, z której Sad przyznał jednak kwotę 151,85 zł. Z rachunku tego wynikało, że biegły poświęcił na udział w rozprawie i przygotowanie się do niej łącznie 4 godziny, co nie budzi wątpliwości Sądu, biorąc pod uwagę problematykę wydawanej opinii i jej zakres.

Zażalenie na postanowienie zawarte w pkt 2 i 4 postanowienia orzekającego co do istoty sprawy wniósł wnioskodawca.

Zarzucał:

1) naruszenie przepisu postępowania tj. art. 520§2 kodeksu postępowania cywilnego w zw. z § 2 i 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, poprzez bezzasadne uznanie, iż uczestnicy byli w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania, a ich interesy były sprzeczne, a w konsekwencji nałożenie na wnioskodawcę obowiązku zwrotu kosztów postępowania na rzecz uczestnika, które to naruszenie mogło mieć wpływ na wynik niniejszej sprawy,

2) naruszenie przepisu postępowania tj. art. 520 kpc poprzez niezastosowanie w sprawie, w sytuacji gdy uczestnicy byli w równym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania, a w konsekwencji zaniechanie ustalenia, iż każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, które to naruszenie mogło mieć wpływ na wynik niniejszej sprawy,

3) naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 233§1 kpc polegające na braku wszechstronnego rozważenia przez Sąd pierwszej instancji całości zebranego materiału dowodowego oraz uchybieniu podstawowym regułom oceny wiarygodności i mocy dowodów zgromadzonych w niniejszym postępowaniu, a w konsekwencji zaniechaniu ustalenia przez Sąd Rejonowy okoliczności stanu faktycznego w postaci sprzecznej z zasadami współżycia społecznego postawy uczestnika na etapie przed procesowym (okoliczność istotna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy), chociaż istnienie wskazanej okoliczności potwierdza treść materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania, które to naruszenie mogło mieć wpływ na wynik niniejszej sprawy,

4) naruszenie przepisu postępowania tj. art. 102 kodeksu postępowania cywilnego, polegające na bezpodstawnej odmowie przyjęcia, że w okolicznościach stanu faktycznego niniejszej sprawy zaistniał szczególnie uzasadniony wypadek uzasadniający nieobciążanie wnioskodawcy obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania, które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

Wskazując na powyższe wnosił o:

1) zmianę zaskarżonego postanowienia w całości i odstąpienie od obciążania wnioskodawcy kosztami postępowania w całości,

2) zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym według norm przepisanych.

Ewentualnie na wypadek nie uwzględnienia powyższego wniosku, wnosił o:

1) uchylenie zaskarżonego postanowienia w części w zakresie punktu 2 i 4 postanowienia z dnia 20 października 2014r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

2) pozostawienie Sądowi I instancji rozstrzygnięcia o kosztach postępowania zażaleniowego, a w przypadku rozstrzygania o kosztach postępowania przez Sąd II instancji, wnosił o zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie.

W sprawie istniały podstawy do zastosowania w zakresie kosztów postępowania istniały podstawy do zastosowania art. 520§2 kpc.

Zgodnie z art. 520§2 kpc, jeżeli uczestnicy postępowania nieprocesowego są w różnym stopniu zainteresowani jego wynikiem lub ich interesy są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na jednego z uczestników w całości. Sprzeczność interesów pomiędzy uczestnikami, w rozumieniu art. 520§2 i 3 kpc, występuje wtedy, gdy postanowienie kończące w sprawie wywiera wpływ dla jednych zainteresowanych na zwiększenie, a dla innych na zmniejszenie ich praw.

(por. postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 05.12.2012r. I Cz 148/12 M. Prawny 2013/13/812).

W postępowaniu nieprocesowym Sąd ma ocenić, czy rodzaj sprawy, jej okoliczności i wątpliwość występujących w niej zagadnień prawnych czyniły i w jakim zakresie nietrafność, lub nawet oczywistą niesłuszność stanowiska któregoś z uczestników w tym sensie „przegrywającego sprawę” i w zależności od tej oceny odmówić zasądzenia, albo zasądzić zwrot kosztów. Rozwiązanie to jest elastyczne i uwzględnia różnorodność spraw rozpoznawanych w postępowaniu nieprocesowym. W sprawie o ustanowienie służebności drogi koniecznej, ze względu na to, że zainteresowani nie mają wspólnych interesów, nie stosuje się w zasadzie art. 520§1 kpc.

Znamiennym jest, że w toku niniejszego postępowania uczestnik domagał się oddalenia wniosku, podnosząc zarzut zasiedzenia służebności przesyłu.

Kwestia ta miała zasadnicze prejudycjalne znaczenie w kontekście wniosku o ustanowienie służebności przesyłu. Wnioskodawca natomiast konsekwentnie domagał się uwzględnienia wniosku. Stanowisko pozwanego okazało się uzasadnione. Zasadniczą przyczyną, dla której Sąd nie uwzględnił wniosku o ustanowienie służebności przesyłu stwierdzenie zasiedzenia tej służebności.

W sprawie przedmiotowej ewidentnie interesy zainteresowanych były sprzeczne, a stanowisko powoda nie było słuszne i w tym sensie przegrał on sprawę.

Prawidłowo zatem poczynił Sąd I instancji obciążając powoda kosztami poniesionych przez pozwanego.

Z tych zatem względów bezzasadne zażalenie podlegało oddaleniu o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 397§2 kpc.

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE