UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem łącznym z dnia 12 października 2011 roku Sąd Rejonowy (...) w sprawie sygn. akt II K 476/11 orzekł wobec oskarżonego W. K., m.in. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym przez okres 10 lat. Jednocześnie na poczet orzeczonego w/w środka karnego zaliczono oskarżonemu okres odbywania tego środka w sprawie V K 1005/04 od dnia 31 grudnia 2004 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się z dniem 20.10.2011 roku i tym samym w/w środek karny zaczął obowiązywać od dnia 20.10.2011 roku (k.18-19).

W dniu 30 sierpnia 2014 r. około godziny 16:15, oskarżony prowadził samochód marki R. (...) o nr rej. (...) i na ulicy (...) w S. został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy KPP w S. sierż. sztab. A. K. i st. sierż. M. M., którzy stwierdzili, że oskarżony naruszył tym samym orzeczony przez Sąd zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. W. K. zakazano dalszej jazdy i wystawiono wezwanie do osobistego stawiennictwa w Komisariacie Policji w S..

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zeznań świadka M. M. (k.22, 54) oraz na podstawie notatki urzędowej (k.1, 11, 20), karty karnej (k.12-16, 49-52), kserokopii wyroku (k.18-19), wydruku z NOE (k.36-37), kserokopii z akt sprawy II K 476/11 (k.80-93), a także częściowo na podstawie wyjaśnień oskarżonego W. K. (k.9, 53-55).

Oskarżony W. K. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania dalszych wyjaśnień. Z kolei na rozprawie, oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień i jednocześnie wyjaśnił, że owszem jechał samochodem ale „ja nie wiedziałem czy mam zakaz, czy już mi się skończył” (k.53-54). W. K. stwierdził także, że „jak byłem młodszy, to miałem wypadek samochodowy i byłem w śpiączce” i, że „mam zaniki pamięci” (k.55).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom W. K. tylko w tym zakresie, gdzie przyznał się do tego, że to on prowadził samochód marki R. (...), co znajduje także potwierdzenie w zeznaniach interweniującego policjanta. Sąd nie dał natomiast wiary oskarżonemu, co do tego, że prowadząc w/w pojazd nie wiedział on czy ma zakaz prowadzenia pojazdów. Jak wynika z akt sprawy, która odbyła się przed Sądem Rejonowym (...) sygn. akt II K 476/11 to oskarżony złożył wniosek o wydanie wyroku łącznego, o rozprawie w przedmiocie wydania wyroku łącznego oskarżony został prawidłowo zawiadomiony, zaś w jego imieniu stawił się obrońca adw. B. S. ustanowiony z urzędu (k.80). Jednocześnie oskarżony skierował do Sądu Rejonowego Warszawa Śródmieście w Warszawie dwa wnioski o przesłanie mu do Zakładu Karnego w K., gdzie wówczas był osadzony, odpisu wyroku łącznego z dnia 12 października 2011 r., który jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru, W. K. otrzymał w dniu 20 grudnia 2011 r. (k.91). Fakt, że W. K. kierując pojazdem w dniu 30 sierpnia 2014 r. był świadomy, że obowiązuje go zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wynika z powyższych ustaleń oraz z zeznań funkcjonariusza M. M..

Wprawdzie, w trakcie przesłuchania przeprowadzonego na rozprawie, W. K. przekonywał, że w dniu 30 sierpnia 2014 r. nie zdawał sobie sprawy z faktu, że obowiązuje go zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Powoływał się przy tym na brak doręczenia mu odpisu wyroku łącznego w sprawie II K 476/11 oraz na zaniki pamięci spowodowane stanem śpiączki, który to miał miejsce po wypadku samochodowym, któremu uległ w młodości. Jednak w opinii sądu, wyjaśnienia te były ukierunkowane na realizację przyjętej przez oskarżonego linii obrony. Należy podnieść, że w trakcie przesłuchania W. K. w dniu 2 września 2014 r. w charakterze podejrzanego, oskarżony przyznał się w całości do zarzucanego mu czynu odnośnie nie zastosowania się do zakazu kierowania pojazdami, nie powołując się w żaden sposób na powyżej opisane okoliczności (k.9). Nadto oskarżony nie potrafił wyjaśnić, dlaczego w jego opinii nie otrzymał w/w wyroku, skoro sam składał wnioski o przesłanie mu odpisu wyroku oraz w aktach znajduje się potwierdzenie otrzymania przez niego przedmiotowego orzeczenia. Jednocześnie pismem z dnia 25 października 2011 r. obrońca W. K. powołując się na rozmowę z oskarżonym wycofał wniosek o sporządzenie uzasadnienia pisemnego do wyroku w sprawie II K 476/11 (k.87).

Sąd dopuścił także dowód z opinii biegłych psychiatrów celem odpowiedzi na pytanie czy w czasie popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu stan zdrowia psychicznego oskarżonego ograniczył lub też znosił jego zdolność do rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu lub kierowania swoim postępowaniem oraz czy poczytalność oskarżonego w trakcie procesu budzi jakieś wątpliwości. Biegli jednoznacznie wypowiedzieli się, że oskarżony w czasie czynu miał zachowaną zdolność rozpoznania czynu i zdolność kierowania swoim postępowaniem (k.74-76). Tym samym, nie ma wątpliwości co do tego, że oskarżony był świadomy faktu, że w dniu 30 sierpnia 2014 r. obowiązywał go zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

W ocenie sądu, w pełni rzetelna a przez to i wiarygodna jest opinia sporządzona przez biegłych psychiatrów sądowych K. W. i E. W., ponieważ jest pełna, jasna i wewnętrznie niesprzeczna oraz naukowo i logicznie uzasadniona. Opinię wydano zgodnie z tezami dowodowymi, zaś wniosków w niej zawartych nie kwestionowała żadna ze stron. Zdaniem sądu, powyższa opinia sporządzona została przez osoby o odpowiedniej wiedzy i doświadczeniu, po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną oskarżonego, tym samym brak jest podstaw do podważenia przyjętych w niej wniosków końcowych.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom M. M., gdyż ocenił je, jako logiczne i precyzyjne. Świadek jest osobą postronną, wykonywał swoje czynności służbowe i jako funkcjonariusz policji nie posiadał żadnego interesu w tym by obciążać oskarżonego ponad jego rzeczywiste działanie. Wszystkie te okoliczności powodują, że w ocenie sądu, w/w zeznania zasługują na obdarzenie ich walorem wiarygodności. M. M. w sposób spójny i logiczny opisał przebieg w/w kontroli drogowej oraz dalszego przebiegu czynności podejmowanych w dniu zdarzenia. Świadek zeznał, że „kilkukrotnie oskarżonego zatrzymywałem, mówił, że mieszka w okolicach S., że buduje tam dom w okolicach Z. lub odwrotnie, że mieszka w okolicach Z., a buduje dom w S. czy wykonuje tam jakiś remont, żeby się wprowadzić i musi na tej trasie jeździć.” (k.54-55) M. M. dodał także, że nie pamięta aby „oskarżony tłumaczył się, że w ogóle nie wiedział, że ma zakaz” (k.55).

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia pozostałych, ujawnionych, w sprawie dowodów nieosobowych, nie była przedmiotem zarzutów stron, a także nie wzbudziła wątpliwości sądu. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania, z tych też względów sąd nie odmówił im wiarygodności.

Reasumując, w świetle poczynionych przez sąd ustaleń, nie ma żadnych wątpliwości, że swoimi czynami W. K. zrealizował znamiona występku z art.244 kk. W dniu 30 sierpnia 2014 r. w miejscowości S. na ulicy (...) kierując w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym marki R. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem łącznym przez Sąd Rejonowy (...) z dnia 12 października 2011 r. w sprawie II K 476/11 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 10 lat. Należy w tym miejscu podnieść, że art.244kk penalizuje nierespektowanie orzeczeń sądu dotyczących m.in. zakazu prowadzenia pojazdów, przy czym znamiona omawianego przestępstwa są spełnione, gdy zakaz, do którego sprawca nie stosuje się, został orzeczony przez sąd prawomocnie. Wszystkie te znamiona W. K. wypełnił swoim czynem. Wyrok wydany w sprawie sygn. akt II K 476/11 uprawomocnił się w dniu 20.10.2011 r. (k.86). W ocenie sądu nie ma także wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, ponieważ miał on świadomość orzeczenia w/w zakazu. W tym zakresie sąd także nie miał żadnych wątpliwości, ponieważ zgodnie z procedurą karną wyroki są jawne i datę ich uprawomocnienia liczy się od dnia właściwego pouczenia oskarżonego o sposobie jego zaskarżenia. Wprawdzie oskarżony kwestionował fakt, że otrzymał odpis prawomocnego wyroku oraz zasłaniał się zanikami pamięci, jednak sąd nie dał wiary tym twierdzeniom, ponieważ ujawniony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności wyjaśnienia samego oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym, akta sprawy II K 476/11, zeznania świadka M. M. oraz opinia biegłych psychiatrów, pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie, że W. K. był w pełni świadomy faktu, że obowiązuje go zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, że zakaz jest prawomocny i w pełni świadomie w/w zakaz złamał kierując pojazdem mechanicznym w dniu 30 sierpnia 2014 r.

W ocenie sądu, odnosząc się do dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk, W. K. należało wymierzyć karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu występku jest bez wątpienia wysoki, albowiem po raz kolejny zlekceważył on orzeczony wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów, przy czym miał świadomość bezprawności swojego działania, nie zachodziła także żadna nadzwyczajna sytuacja, która usprawiedliwiałaby jego zachowanie. Taka kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, jak i stopnia społecznej szkodliwości wyżej opisanego czynu. Jako okoliczność obciążającą sąd uwzględnił to, że oskarżony był już wcześniej wielokrotnie karany (k.49-52) oraz co najbardziej obciąża oskarżonego, to fakt, że był już skazywany za występki z art.244kk. Istotne jest także i to, że oskarżony nie wyraził żadnej skruchy, co dowodzi, że mimo przeprowadzonego postępowania nadal nie zrozumiał on na czym polegała naganność w/w czynów, a także w postępowaniu przed sądem twierdził, że nie wiedział o obowiązującym go zakazie mimo, że ujawniony w sprawie materiał dowodowy jasno wskazywał na to, że był świadom treści zapadłego przed Sądem Rejonowym (...) orzeczenia i jego konsekwencji. Biorąc pod uwagę fakt, że trudno się w postępowaniu oskarżonego doszukać jakichkolwiek okoliczności łagodzących, mimo pozornego przyznania się do winy, sąd wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności.

Jednocześnie, kierując się wyżej opisanymi okolicznościami, sąd uznał, że nie zachodzą podstawy do skorzystania z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności i tym samym na przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec W. K.. W ocenie sądu, tak określona kara powinna spełnić pokładane w niej cele, zarówno w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak także w zakresie wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Nie można bowiem pominąć faktu, że oskarżony wykazał się dużym brakiem poszanowania obowiązujących norm prawa karnego. Mimo, że W. K. już wielokrotnie był skazany z art.244kk to, nie powstrzymało to oskarżonego przed ponowną jazdą samochodem wbrew w/w zakazowi. W tej sytuacji, w ocenie sądu brak jest podstaw do przyjęcia, że zostały zrealizowane przesłanki z art.69§1 i §2kk.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, w ocenie sądu, wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności jest w pełni adekwatna do popełnionego przez niego czynu i pozwoli oskarżonemu na zmianę swojej postawy oraz na przemyślenie swojego dotychczasowego zachowania.

Zgodnie z treścią art.624§1kk sąd zwolnił W. K. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, z uwagi na fakt, że oskarżony nie posiada stałych dochodów, ani też żadnego majątku, co umożliwiłoby mu regulację przedmiotowej należności. Jednocześnie sąd zasądził na rzecz adw. P. J. kwotę 432 zł plus podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego ustanowioną z urzędu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE