UZASADNIENIE

S. B. został obwiniony o to, że:

w dniu 24.07.2012r. około godziny 20.05 na ulicy (...)w J.nie wskazał uprawnionemu organowi komu powierzył pojazd do kierowania marki N.o numerze rejestracyjnym (...)w dniu 09.06.2012r. o godzinie 12.15 na ulicy (...)w J., tj. wykroczenie z art. 96§3kw

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 26 listopada 2012r. (sygn. akt II W 1387/12):

I. uznał obwinionego S. B. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 96§3kw i za to na podstawie art. 96§1 w zw. z § 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 złotych,

II. na podstawie art. 118§1 kpow w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, zaskarżając wymieniony wyrok w całości na korzyść obwinionego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. na podstawie art. 438 pkt 2 kpk oraz 427§2 kpk w zw. z art. 109§2 kpw obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

1. art. 7 kpk w zw. z art. 424§1 pkt 1 kpk w zw. z art. 8 i 82 kw poprzez oparcie zaskarżonego orzeczenia na podstawie ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania poprzez uznanie, iż obwiniony S. B. umyślnie nie podał informacji komu powierzył samochód marki N. o nr rej. (...), podczas gdy obwiniony pismem skierowanym do Straży Miejskiej w J. poinformował, iż jest jednym ze współwłaścicieli, oraz pismem tym zwrócił się o przesłanie czytelnej fotografii, która umożliwiłaby mu udzielenie informacji, kto kierował pojazdem, którego jest współwłaścicielem, tym samym mógłby ustosunkować się do ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów Prawa o Ruchu Drogowym ,

2. art. 424§1 pkt 1 kpk w zw. z art. 82 kpw poprzez pominięcie przez Sąd orzekający w sprawie w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku dowodów zgromadzonych w sprawie, które wskazywały na niewinność obwinionego, mianowicie poprzez całkowite pominięcie i brak odniesienia się do nieczytelnego zdjęcia z fotoradaru, które uniemożliwiło identyfikację kierowcy, który w dniu 9 czerwca 2012r. użytkował samochód marki N. o nr rej. (...),

3. art. 5§2 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez przyjęcie, przekraczające swobodną ocenę dowodów z naruszeniem zasady domniemania niewinności i uznanie przez Sąd, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie, że obwiniony S. B. umyślnie nie wskazał użytkowania samochodu marki N. o nr rej. (...), podczas gdy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w szczególności nieczytelne zdjęcie z fotoradaru nie daje możliwości identyfikacji osoby kierującej pojazdem w dniu objętym zarzutem.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o :

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie S. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu

ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 p.r.d. ma charakter wykroczenia umyślnego. Jednym z warunków przypisania tego wykroczenia jest świadomość istnienia obowiązku, o którym stanowi art. 78 ust. 4 i 5 p.r.d. Drugim zaś warunkiem jest wiedza właściciela lub posiadacza pojazdu, odnośnie tego kto kierował lub używał jego pojazdu w oznaczonym czasie.( tak M. Zbrojewska glosa do postanowienia SN z dnia 29 czerwca 2010 r. I KZP 8/10 teza 5 i 6 LEX/el.2011 ). Dodać należy że znamieniem strony przedmiotowej w/w wykroczenia jest niewskazanie przez sprawcę wykroczenia komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie nie zaś niewskazanie osoby która uwidoczniona została na zdjęciu z fotoradaru.

W zarzutach sformułowanych w apelacji dotyczących naruszenia ogólnych zasad prawa procesowego i nienależytego uzasadnienia wyroku obwiniony eksponuje dwie okoliczności. Po pierwsze podnosi że zdjęcie z fotoradaru jest nieczytelne, uniemożliwiające identyfikację kierowcy, on zaś zwracał się do Straży Miejskiej o przesłanie czytelnej fotografii która umożliwiałaby mu udzielenie informacji kto kierował jego samochodem N. (...). Po drugie obwiniony wskazuje że jest tylko jednym ze współwłaścicieli tego pojazdu, z drugim zaś współwłaścicielem Straż Miejska nie kontaktowała się i nie żądała od niego podania okoliczności o którym mowa w art. 78 ust. 4 p.r.d. Odnosząc się do pierwszej z wymienionych kwestii podkreślić jeszcze raz należy że obowiązkiem obwinionego było wskazanie na żądanie uprawnionego organu tj. Straży Miejskiej ( prawidłowo doręczone przez pocztę a następnie ponowione podczas wizyty jednego z funkcjonariuszy w domu obwinionego – str.2 uzasadnienia k.32 odwrót akt ) komu powierzył do kierowania lub używania samochód N. (...) w czasie w którym wykonano zdjęcie z fotoradaru tj. 9.06.2012 r. Obowiązku tego obwiniony nie wykonał, w piśmie do Komendanta Straży Miejskiej z 3.07.2012 r. bynajmniej nie zasłaniał się niepamięcią co do okoliczności komu powierzył samochód, wskazywał jedynie że zdjęcie z fotoradaru jest niewyraźne, uniemożliwiające identyfikację kierowcy ( k.6 ). W takiej sytuacji uznać należało że znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. tak w zakresie strony podmiotowej jak i przedmiotowej zostały wypełnione. Nie zmienia powyższego powoływany przez skarżącego fakt iż nie jest on jedynym właścicielem w/w samochodu, ani bowiem art. 78 ust. 4 p.r.d. ani art. 96 § 3 k.w. nie warunkują skuteczności żądania od skierowania go do wszystkich współwłaścicieli pojazdu. Zarzuty naruszenia prawa procesowego, w szczególności zaś przepisów wymienionych w apelacji nie są więc uzasadnione.

W tym stanie rzeczy zważywszy ponadto iż orzeczona kara grzywny w kwocie 300 zł. nie jest rażąco surowa Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy wobec obwinionego S. B..

Na podstawie art.624 § 1 k.p.k. w zw. z art.634 k.p.k. w zw. z art.119 k.p.w. Sąd Okręgowy mając na uwadze wysokość dochodów obwinionego utrzymującego się z emerytury zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE