Sygn. akt. IV Ka 267/13
Dnia 3 lipca 2013r.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Jerzy Menzel (spr.)
Sędziowie SSO Ewa Kilczewska
(...) del. do SO Piotr Wylegalski
Protokolant Jowita Sierańska
przy udziale C. T. Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2013r.
sprawy R. D.
oskarżonego z art. 178a § 1 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Strzelinie
z dnia 17 grudnia 2012 r. sygn. akt II K 349/12
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 63 § 2 kk zalicza oskarżonemu R. D. na poczet środka karnego, w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 4 września 2012r. do dnia 3 lipca 2013r.;
II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
III. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
IV Ka 267/13
Wyrokiem z dnia 17.12.2012 roku Sąd Rejonowy w Strzelinie warunkowo umorzył postępowanie karne na okres 1 roku próby wobec R. D. oskarżonego o czyn z art. 178 a § 1 kk polegający na tym, że w dniu 4.09.2012 roku w S. na ulicy (...) kierował samochodem marki S. (...) o nr rej.(...) w stanie nietrzeźwości, mając 0, 39 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.
Na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt. 3 i w zw. z art. 43 § 1 kk Sąd Rejonowy orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku oraz na podstawie art. 67 § 3 kk i art. 39 pkt. 7 kk zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1000 złotych.
Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe w tym opłatę w kwocie 60 złotych.
Obrońca oskarżonego złożył apelację od wyroku, w której zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art. 53 § 1 i 2 kk w zw. z art. 56 kk przez orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, której dolegliwość przekracza stopień winy, a także orzeczenie go bez uwzględnienia motywacji sprawcy, sposobu życia przed popełnieniem zarzuconego mu czynu i postępowania po jego popełnieniu oraz warunków osobistych oskarżonego , w szczególności faktu, że posiadanie uprawnienia do kierowania pojazdami w jego przypadku pozwala mu na świadczenie pracy wobec swego pracodawcy, zaś ich utrata spowoduje równocześnie utratę pracy i środków utrzymania.
Odwołując się do zgłoszonego zarzutu skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uchylenie go w pkt. II.
Sąd zważył
Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy zaznaczyć, że przyjęta w apelacji konstrukcja zarzutu naruszenia prawa materialnego tj. art. 53 i 56 kk jest oczywiście błędna. Wymienione przepisy określają zasady wymiaru kary i środków karnych, co oznacza, że Sąd każdorazowo stosuje ich reguły jeżeli orzeka o karach bądź środkach karnych. O naruszeniu prawa materialnego może być mowa tylko wtedy, kiedy sąd nie zastosuje przepisu, który ma obowiązek stosować lub zastosuje taki przepis, którego stosować nie można. Z tych przyczyn zgłoszona przez obrońcę skarga apelacyjna zawiera raczej zdaniem Sądu Odwoławczego zarzut, o jakim mowa w art. 438 pkt. 4 kpk.
Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru środka karnego, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż wymierzony środek karny tak co do rodzaju, jak i jego wymiaru nazwać można by - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmiernym, tj. niewspółmiernym w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować i będącym zatem również w odczuciu społecznym "środkiem niesprawiedliwym". Poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne są prawidłowe i w żadnym stopniu nie wykraczają poza ramy określone w art. 7 kpk. Nie budzi wątpliwości okoliczność, że oskarżony prowadził samochód w stanie nietrzeźwości w godzinach południowych oraz, że kierował samochodem po ruchliwych ulicach (...). Sąd Rejonowy uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego nie jest znaczny oraz, że jego dotychczasowa postawa i niekaralność uzasadniają warunkowe umorzenie postępowania. W tym zakresie strony akceptują stanowisko Sądu Rejonowego. Także Sąd Odwoławczy uznaje, że decyzja o warunkowym umorzeniu postępowania karnego jest w pełni uzasadniona. Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje także stanowisko sądu a quo co do celowości orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym w minimalnym wymiarze 1 roku, które Sąd Rejonowy logicznie i prawidłowo uzasadnił ( k. 64-65). Obrońca wywodzi, że oskarżony wskutek utraty uprawnienia do kierowania pojazdami straci pracę. Ustalenia sprawy sprzeciwiają się takiemu wnioskowaniu. Pomimo nie posiadania przez oskarżonego prawa jazdy od 4.09.2012 roku R. D. w dalszym ciągu pracuje u tego samego pracodawcy. Wymierzony środek karny nie nosi cech rażącej niewspółmierności o jakiej mowa wyżej, a jego zastosowanie z pewnością pozwoli oskarżonemu właściwie ocenić jego zachowanie i wyciągnąć trafne wnioski na przyszłość. Z tych przyczyn uznano, że apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.
Dokonując kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy dostrzegł, że pomimo zatrzymania oskarżonemu prawa jazdy okres ten nie został zaliczony na poczet orzeczonego środka karnego. Z tych przyczyn dokonano zmiany zaskarżonego wyroku przez zaliczenie na poczet zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okresu zatrzymania oskarżonemu prawa jazdy od dnia 4.09.2012 r. do dnia wydania prawomocnego wyroku.
Z uwagi na sytuację życiową, zawodową, rodzinną i majątkową oskarżonego Sąd zwolnił go od obowiązku zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.