UZASADNIENIE

Strona powodowa U. z siedzibą w W.wniosła o zasądzenie od pozwanej A. P.kwoty 4770,65 zł (obejmującej należność główną – 4274,95 zł, odsetki– 254,27 zł oraz koszty dochodzenia roszczenia naliczone przez cedenta – 241,43 zł) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 listopada 2014 roku oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu podała, że w dniu 14 maja 2008 roku pozwana zawarła z (...) Bank (...) S.A.(wcześniej (...) Bank S.A., a następnie (...) Bank S.A.) umowę o kredyt gotówkowy. Wskazała także, iż pozwana nie regulowała terminowo swoich zobowiązań i w związku z tym wierzyciel pierwotny wypowiedział pozwanej powyższą umowę. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa powołała się również na umowę cesji wierzytelności z dnia 20 maja 2014 roku na podstawie, której wierzyciel pierwotny dokonał przelewu wierzytelności na jej rzecz, zgodnie z art. 509 kc. Wskazała, że wezwała pozwaną do zapłaty zaległości, jednakże pozwana nie uregulowała zadłużenia w wyznaczonym terminie.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 18 listopada 2014 roku wydanym przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Kłodzku w sprawie o sygn. akt (...) nakazano pozwanej, aby zapłaciła stronie powodowej kwotę 4770,65 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 listopada 2014 roku oraz kwotę 642 zł tytułem kosztów procesu.

Powyższy nakaz zapłaty pozwana A. P.zaskarżyła w części, tj. co do kwoty 495,70 zł, obejmującej odsetki – 254,27 zł oraz koszty dochodzenia roszczenia naliczone przez cedenta – 241,43 zł. W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w zaskarżonej części. W uzasadnieniu przyznała, że zaciągnęła kredyt będący przedmiotem procesu, Alenie ma możliwości spłaty tego zobowiązania w całości jednorazowo.

Ponadto w piśmie procesowy, z 4 lutego 2015 roku pozwana podniosła, że strona powodowa w żaden sposób nie wykazała sposobu i zasadności naliczania odsetek od należności głównej, jak również nie wykazała na co składa się należność w łącznej kwocie 241,43 (tj. koszty dochodzenia roszczenia).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 2008 roku pozwana A. P. zawarta z (...) Bank S.A., członkiem grupy F. z siedzibą w L. umowę o kredyt gotówkowy. Zgodnie z § 1 powyższej umowy wierzyciel pierwotny udzielił pozwanej kredytu w kwocie 7005 zł.

/dowód : umowa o kredyt, k. 3-5/

W dniu 20 maja 2014 roku następca prawny wierzyciela pierwotnego i U. z siedzibą w W.zawarły umowę sprzedaży wierzytelności, na mocy której Bank przeniósł na stronę powodową wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej z tytułu umowy o kredyt gotówkowy z dnia 12 maja 2008 roku. Przedmiotem sprzedaży była wierzytelność obejmująca należność główną w kwocie 4274,95 zł oraz należność z tytułu opłat i kosztów w kwocie 241,43 zł.

/dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 20 maja 2014 roku z odpisem z aneksu do tejże umowy, k. 6-8/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo co do kwoty 495,70 zł nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym nie kwestionowała swojej odpowiedzialności z tytułu należności głównej, wynikającej z umowy o kredyt gotówkowy z dnia 12 maja 2008 roku. Podniosła natomiast, że strona powodowa w żaden sposób nie wykazała sposobu i zasadności naliczania odsetek od należności głównej, jak również nie wykazała na co składa się należność w łącznej kwocie 241,43 (tj. koszty dochodzenia roszczenia).

Sąd w pełni uwzględnił zarzuty podniesione przez pozwaną. Zdaniem Sądu strona powodowa nie udowodniła faktów, z których wywodziła skutki prawne, w postaci możliwości żądania zapłaty od pozwanej łącznej kwoty 495,70 zł, obejmującej odsetki – 254,27 zł oraz koszty dochodzenia roszczenia naliczone przez cedenta – 241,43 zł.

Przede wszystkim wskazać należy, iż strona powodowa nie przedstawiła Sądowi dowodów na okoliczność sposobu wyliczenia odsetek na kwotę wynikającą z pozwu (254,27 zł). Powód nie dołączył także Tabeli Opłat i Prowizji, o której mowa w umowie o kredyt gotówkowy z dnia 12 maja 2008 roku, a zatem nie wyjaśnił na jakiej podstawie i z czego wynika żądanie zasądzenia kwoty 241,43 zł tytułem opłat i kosztów.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 471 kc, art. 483§1 kc w zw. z art. 6 kc, orzeczono jak w sentencji wyroku.

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do działania z urzędu w celu poszukiwania dowodów, na poparcie twierdzeń powoda, u wskazanego zbywcy wierzytelności, w sytuacji, gdy strona powodowa profesjonalnie zajmuje się obrotem wierzytelności i działała przez pełnomocnika, będącego radcą prawnym. Sąd podziela pogląd, wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2000r., V CKN 175/00, OSP 2001 r./7–8/116, iż działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). W uzasadnieniu powołanego orzeczenia wyrażono stanowisko, iż ani w toku postępowania dowodowego, ani po wyczerpaniu wniosków dowodowych stron, sąd nie ma obowiązku ustalania, czy sprawa jest dostatecznie wyjaśniona do stanowczego rozstrzygnięcia stosunku spornego i nieaktualny jest już nakaz uzupełniania z urzędu udzielanych przez strony wyjaśnień i przedstawianych przez nie dowodów jak i dokonywania oceny stopnia wyjaśnienia sprawy. Powołanie dowodu przez sąd z urzędu może być korzystne dla jednej ze stron, niekorzystne natomiast dla strony przeciwnej. Przestrzegając zasady równości stron, sąd musi, o ile chodzi o powoływanie dowodów, przestrzegać również zasady kontradyktoryjności, stosownie do której strona może m.in. powoływać dowody i wypowiadać się co do dowodów powołanych przez przeciwnika. Sąd powinien zatem przede wszystkim dbać o to, aby każda ze stron taką możliwość uzyskała. Działanie przez sąd z urzędu nie może prowadzić do zastępowania strony w spełnieniu jej obowiązków i może mieć miejsce tylko w szczególnie wyjątkowych sytuacjach. Sąd nie dopatrzył się podstaw do uznania za taką sytuacji stron w niniejszej sprawie.

Na marginesie dodać należy, iż Sąd nie rozpoznawał w przedmiotowej sprawie wniosku powódki o rozłożenie na raty należności głównej w kwocie 4274,95 zł, albowiem powódka nie zaskarżyła nakazu zapłaty z dnia 18 listopada 2014 roku wydanego przez Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Kłodzku w sprawie o sygn. akt (...) w części nakazującej jej zapłatę na rzecz strony powodowej kwotę 4274,95 zł i związku z tym nakaz ten uprawomocnił się ww. części.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE