UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt VII K 421/12 Sąd Rejonowy w Zabrzu uznał oskarżonego P. W. za winnego tego, że

I. w nocy z 22/23 grudnia 2009 r. w Z. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, po uprzednim podważeniu i wyłamaniu zawiasów w dwóch oknach włamali się do pomieszczeń biurowych należących do PPHU (...) Sp. z o.o. w Z., skąd zabrali w celu przywłaszczenia komputer stacjonarny marki F. (...), Laptop M. E. (...), monitor 15’ (...), monitor 22’ marki P., drukarkę marki B. (...) z tonerem (...), urządzenie wielofunkcyjne B. (...) (...) o łącznej wartości 7.456,40 zł na szkodę wyżej opisanej spółki tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. i za to przestępstwo na podstawie cytowanego przepisu skazał go na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności,

II. w nocy z 18/19 stycznia 2010 r. w K. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami zabrali w celu przywłaszczenia 5 psów rasy Y. T. o wartości 8.000 zł na szkodę M. K., tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., i za to przestępstwo na podstawie cytowanego przepisu skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

III. w dniu 5 października 2009 r. w B. w lombardzie (...) przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą zabrał w celu przywłaszczenia paletę wraz z dziesięcioma złotymi łańcuszkami o łącznej wartości 1.008 zł na szkodę G. K. tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k., i za to przestępstwo na podstawie cytowanego przepisu skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

Na mocy art. 85 k.k. i art. 86 §1 k.k. Sąd Rejonowy w Zabrzu połączył oskarżonemu wyżej orzeczone kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody solidarnie z pozostałymi współsprawcami poprzez wpłatę na rzecz pokrzywdzonych PPHU (...) Sp. z o.o. kwoty 7.456,40 zł, na rzecz pokrzywdzonej M. K. kwotę 8.000 zł, a na rzecz pokrzywdzonej G. K. kwotę 1.008 zł.

Ponadto wyrokiem tym Sąd uznał oskarżonego B. O. za winnego tego, że:

IV. W grudniu 2009 r. w B. chcąc by K. R. i A. K. (1) dokonali czynu zabronionego w postaci zniszczenia samochodu osobowego marki S. (...) o numerach rejestracyjnych (...) należącego do K. i I. J. nakłaniał ich do tego przekazując jednocześnie 1.500 zł tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k., i za to przestępstwo na podstawie cytowanego przepisu skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

V. W grudniu 2009 r. w B. nabył rzecz w postaci monitora wiedząc, że rzecz ta została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, tj. z kradzieży z włamaniem na szkodę PPHU (...) Sp. z o.o. w Z. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

VI. W 2009 r. w B. nabył za ok. 5.000-6.000 zł rzeczy uzyskane za pomocą czynu zabronionego w postaci 20 sztuk napędów (silników) służących do otwierania bram wjazdowych oraz dwóch motoreduktorów marki V. wraz ze skrzynką centrali sterowniczej (...) do bramy wjazdowej na teren posesji o łącznej wartości 42.290 zł wiedząc o tym, że zostały one uzyskane za pomocą kradzieży dokonanych przez K. R. w okresie od 5 kwietnia 2009 r. do końca 2009 r. w Z. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynów opisanych w punkcie V i VI tj. występków z art. 291 § 1 k.k. na mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 95 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 85 zł.

Ponadto na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 2 k.k. połączył wyżej orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną w wymiarze jednego roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na mocy art. 45 § 1 k.k. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej w kwocie 42.290 zł, a na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych I. J. i K. J. poprzez wpłatę kwoty 1.740 zł.

Tym samym wyrokiem Sąd zwolnił oskarżonego P. W. od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa, a na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 4 oraz art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego B. O. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 2.000 zł i wydatki w kwocie 50 zł oraz na rzecz oskarżycieli posiłkowych I. i K. J. kwotę 7.391,38 zł tytułem zwrotu kosztów pełnomocnictwa procesowego.

Wyrok ten został zaskarżony przez oskarżonego P. W., obrońcę oskarżonego B. O. oraz Prokuratora.

Oskarżony P. W. zaskarżył wyrok w całości i wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bądź uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych mu czynów. Wskazał, iż został skazany za czyny, których nie popełnił, a podstawą wyroku skazującego były tylko i wyłącznie pomówienia za strony A. K. (2) i K. R., którym Sąd dał wiarę nie stosując reguły, że wszelkie wątpliwości winno się poczytywać na korzyść oskarżonego.

Obrońca oskarżonego B. O. zaskarżył wyrok w całości, w zakresie dotyczącym tego oskarżonego. Wyrokowi zarzucił:

1. mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie prawa procesowego tj. art. 7 k.p.k w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez odmówienie wiarygodności zeznaniom A. O., M. O. (1) i I. S. na temat zwyczaju oskarżonego spędzania świąt Bożego Narodzenia w O. pod W. i daty kiedy tam pojechali w roku 2009 z tego jedynie powodu, iż zdaniem Sądu I instancji świadkowie sprzecznie podali, w jakich latach przebywali na święta w O., co stanowi jawne złamanie zasady swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji naruszenie zasady obiektywizmu organów procesowych poprzez uznanie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżonego, mając na uwadze, iż zeznania wyżej wymienionych świadków co do spędzania świąt Bożego Narodzenia w kluczowym roku 2009 były jednomyślne i brak było jakichkolwiek wątpliwości co do przebiegu tych świąt, co potwierdziły także zeznania świadka K. G., który w tym czasie rozmawiał telefonicznie z oskarżonym;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony B. O. nakłonił K. R. oraz A. K. (2) do dokonania czynu zabronionego w postaci zniszczenia samochodu osobowego marki S. (...) o numerach rej. (...) należących do K. i I. J., a także iż nabył rzecz w postaci monitora wiedząc, że rzecz ta została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, gdy tymczasem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy rozpatrzony całościowo nie potwierdza, aby oskarżony miał możliwość dopuszczenia się czynów opisanych w punkcie IV i V zaskarżonego wyroku z uwagi na czasookres ich popełnienia, albowiem w czasie kiedy oba te czyny miały być dokonane, tj. nie wcześniej niż noc z 22 na 23 grudnia 2009 r. i nie później niż w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia oskarżony przebywał poza miejscem zamieszkania w związku z wyjazdem do rodziny na święta Bożego Narodzenia w tym roku, a ponadto niespójne, a miejscami wręcz sprzeczne zeznania świadków K. R. oraz A. K. (2) co do faktu i okoliczności popełnienia wyżej wymienionych czynów nie pozwalały na poczynienie takich ustaleń;

3. mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie prawa procesowego tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez zaniechanie dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu opisanego w punkcie V wyroku przez pominięcie dokładnego opisu przedmiotu nabytego przez oskarżonego oraz wskazania jego wartości, gdy tymczasem, aby oskarżonemu można było przypisać popełnienie występku opisanego w art. 291 § 1 k.k., niezbędne jest dokładne określenie rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego wraz z określeniem jej wartości, mając na uwadze, iż wartość mienia ma zasadnicze znaczenie dla kwalifikacji zachowania sprawcy jako występku z art. 291 § 1 k.k., czy też wykroczenia z art. 122 § 1 k.w.;

4. mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie prawa procesowego tj. art. 2 § 1 pkt 1 oraz art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 1 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia skazującego oskarżonego B. O. za popełnienie czynu opisanego w punkcie VI zaskarżonego wyroku bez jednoznacznych dowodów potwierdzających fakt nabywania przez oskarżonego rzeczy wymienionych w tymże punkcie oraz poprzez naruszenie podstawowych zasad procesowych określających reguły dowodzenia winy i zastąpienie ich domniemaniem winy oskarżonego bez powzięcia wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego B. O., w sytuacji gdy zgromadzony materiał dowodowy nasuwał daleko idące wątpliwości co do wiarygodności zeznań K. R. oraz A. K. (2), mając na uwadze, iż złożone przez nich zeznania były nieprecyzyjne i niespójne, a ponadto A. K. (1) nie był bezpośrednim świadkiem czynu, a jedynie dowiedział się o nim od K. R. i z faktu tego wysnuł własne przypuszczenia, przy fakcie, iż zgodnie z zeznaniami świadka I. S. oskarżony nie handlował używanym towarem, montując jedynie rzeczy fabrycznie nowe;

5. naruszenie prawa materialnego tj. art. 45 § 1 k.k. poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonego B. O. przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej w kwocie 42.290 zł tj. uznanie, iż korzyść majątkowa w rozumieniu tego przepisu stanowi hipotetyczną kwotę wartości rynkowej rzeczy uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, a nie kwotę rzeczywistej korzyści majątkowej którą mógł osiągnąć oskarżony z dokonanego przestępstwa, tj. różnicy pomiędzy ceną zakupu przedmiotu pochodzącego z przestępstwa a rynkową ceną sprzedaży uwzględniającą naturalne zużycie rzeczy.

Nadto z ostrożności procesowej, obrońca oskarżonego B. O. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

6. rażącą niewspółmierność kar jednostkowych, a w ślad za tym kary łącznej wymierzonej oskarżonemu poprzez nieuwzględnienie przy wymiarze kary właściwości i warunków osobistych sprawcy, a przede wszystkim trudnej sytuacji zdrowotnej i rodzinnej oskarżonego tj. nieuwzględnienie okoliczności wynikającej z dokumentacji lekarskiej złożonej przed zamknięciem przewodu sądowego przez oskarżonego, z której wynika, że oskarżony choruje na przewlekłego krwiaka przymózgowego po stronie lewej obecnie w fazie resorpcji wymagającego dalszego leczenia i oszczędzającego trybu życia, a w tym niedostateczne wyjaśnienie okoliczności w zakresie potrzeby dalszego leczenia, nieuwzględnienie okoliczności, iż oskarżony jest jedynym żywicielem rodziny, posiadającym na utrzymaniu trójkę dzieci, przy fakcie, iż jego żona A. S. nie pracuje, oraz niewyjaśnienie w sposób dostateczny sytuacji materialnej oskarżonego tj. okoliczności, iż spłaca regularnie kredyt zaciągnięty na spłatę zobowiązania wobec byłej żony z tytułu podziału majątku wspólnego w wysokości 1363 zł 86 gr miesięcznie tym samym orzeczenie kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania należy uznać za rażąco wygórowane, mając na uwadze iż dochód uzyskiwany z działalności gospodarczej oraz dodatkowej pracy zarobkowej poza granicami kraju oskarżonego stanowi źródło podstawowego utrzymania jego rodziny. Ponadto przez przypisanie decydującej wagi dla wymiaru karu okoliczności, iż oskarżony był już uprzednio karany.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego B. O. poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie od IV-VI zaskarżonego wyroku, ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, natomiast z ostrożności procesowej, na wypadek nie uwzględnienia w/w wniosku, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Ponadto obrońca wniósł o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Prokurator zaskarżył wyrok w części w zakresie dotyczącym oskarżonego B. O. na jego niekorzyść. Wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego, to jest art. 85 k.k. poprzez jego zastosowane w pkt 8 wyroku i orzeczenie wobec B. O. kary łącznej pozbawienia wolności w oparciu o art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 2 k.k. podczas gdy prawidłową podstawą prawną kary łącznej winien być wyłącznie przepis art. 91 § 2 k.k. Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z podstawy kary łącznej wobec B. O. w pkt 8 wyroku art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd Okręgowy po rozpoznaniu apelacji oskarżonego P. W. stwierdził, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które znajdują oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania. W tym zakresie Sąd Odwoławczy nie znalazł najmniejszych podstaw do odmiennej aniżeli Sąd I instancji oceny przeprowadzonych na rozprawie dowodów, ani też do zakwestionowania poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych.

Oskarżony P. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów i odmówił składania wyjaśnień w postępowaniu sądowym. W postępowaniu przygotowawczym natomiast oskarżony wyjaśnił, iż A. K. (1) i K. R. go pomówili, co również podniósł w wywiedzionej przez siebie apelacji. Oskarżony nie wiedział jednak dlaczego miałby zostać pomówiony. W pełni zasadnie jednak Sąd Rejonowy nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie w jakim wskazywał, iż zeznania A. K. (2) i K. R. nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podzielił zapatrywanie Sądu I instancji, iż A. K. (1) i K. R. nie mieli powodów, aby pomawiać oskarżonego. Pomówienie bowiem jest - ogólnie rzecz biorąc - jedynym z rodzajów wyjaśnień osoby zainteresowanej w wyniku procesu. Istnieją dwa rodzaje pomówień. Do pierwszego z nich należą te pomówienia, w których współoskarżony, zapierając się własnej winy, pomawia inną osobę, przeważnie współoskarżonego, o popełnienie danego czynu i w ten sposób dąży do ekskulpowania własnej osoby. Do drugiego należy pomówienie, które umownie można określić jako pomówienie złożone, mianowicie zachodzi ono wtedy, gdy oskarżony przyznaje się do winy, twierdząc jednocześnie, że także inna osoba (z reguły współoskarżony) brała udział w przestępstwie, które jest przedmiotem osądu w danej sprawie.

W jednej i drugiej sytuacji wspomniany dowód jest dowodem, który ze względu na zainteresowanie osoby pomawiającej inną powinien być poddany szczególnie wnikliwej ocenie z jednoczesnym rozważaniem, czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego, a nadto czy wyjaśnienia pomawiającego są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 1960 r., IV KR 249/69).

Dowód z pomówienia może bowiem być dowodem winy, o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę, czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 grudnia 2012 r., II AKa 199/12).

Zeznania A. K. (2) i K. R. były konsekwentne i zgodne, co do zasady oraz szczegółów w kolejnych relacjach składanych w różnych fazach postępowania. Świadkowie ci sami siebie obciążyli, bowiem zostali już prawomocnie skazani za te czyny i nie przerzucali odpowiedzialności na inną osobę, by siebie uchronić przed odpowiedzialnością karną.

W niniejszej sprawie z całą pewnością istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio zeznania A. K. (2) i K. R. w postaci zeznań świadka G. K. – sprzedawczyni z lombardu, która na rozprawie dnia 20 listopada 2012 r. rozpoznała oskarżonego P. W. jako sprawcę kradzieży w lombardzie (...) w B.. Wskazała, iż w jej zakładzie znajdują się kamery i na nagraniu z włamania bardzo wyraźnie widać twarz P. W. oraz to w jaki sposób dokonuje przestępstwa. Niniejsze zeznania stanowią jednoznaczne potwierdzenie, iż P. W. nie jest pomawiany, a faktycznie dopuścił się tego czynu.

Apelacja oskarżonego nie zawiera argumentów, które mogłyby podważyć trafność rozumowania Sądu Rejonowego. Sprowadza się ona właściwie wyłącznie do negacji oceny dowodów dokonanej przez Sąd Orzekający, przy czym nie wykazuje skarżący czym uchybił ów Sąd w przeprowadzonej ocenie, w wyprowadzonych wnioskach kryteriom logicznego rozumowania i zdrowemu rozsądkowi.

Słuszne są wywody Sądu Rejonowego dotyczące uzasadnienia kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu i w pełni zasługują na aprobatę Sądu Odwoławczego.

W przekonaniu Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie ma dostatecznych podstaw do kwestionowania poczynionych przez Sąd merytoryczny ustaleń w kwestii winy oskarżonego oraz przyjętej przez ten Sąd kwalifikacji prawnej czynów mu przypisanych.

Sąd I instancji prawidłowo ustalił też i należycie ocenił stopień społecznej szkodliwości. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że kary jednostkowe jak i kara łączna wymierzona oskarżonemu nie może być uznana za niewspółmierną do stopnia winy oskarżonego i okoliczności przypisanych mu czynów oraz za rażąco surową. Sąd Rejonowy słusznie wymierzył mu karę bezwzględną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności uznając, iż z uwagi na wielokrotną karalność nie ma pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Tak kształtowana kara spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, a także cele w zakresie kształtowania świadomości społecznej.

Na marginesie należy jedynie zaznaczyć, iż o rozprawie wyznaczonej na dzień 7.11.2013 r. oskarżony P. W. nie był prawidłowo zawiadomiony, jednakże przeprowadzone wówczas czynności nie miały związku z zarzutami stawianymi oskarżonemu, a dotyczyły oskarżonego B. O..

Apelacja obrońcy oskarżonego B. O. w zakresie sformułowanych w niej wniosków a po części i zarzutów zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd I instancji zaniechał dokładnego określenia czasu popełnienia czynu zabronionego opisanego w punkcie 6 zaskarżonego wyroku. Przyjmuje się, że opis czynu przypisanego w wyroku skazującym powinien zawierać dokładne określenie czasu, miejsca, sposobu i okoliczności popełnienia przestępstwa oraz jego skutków, a zwłaszcza wysokości powstałej szkody. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w wyroku skazującym wskazał jedynie na miesiąc i rok popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu nie precyzując dokładnie dnia. Nie ulega wątpliwości, że do podpalenia samochodu doszło w nocy z 26/27 grudnia 2009 r., natomiast wątpliwa jest data zlecenia podpalenia samochodu przez oskarżonego zważywszy na zaprezentowaną przez niego linię obrony. Sąd Rejonowy w ogóle nie wyjaśnił istniejących w tym zakresie rozbieżności. Brak jest bowiem zgodności w zeznaniach świadków A. K. (2) i K. R., kiedy świadkowie mieli przyjąć, zgodnie z ich wersją, od oskarżonego zlecenie podpalenia samochodu i w związku z tym trudno ustalić na podstawie zeznań niniejszych świadków czy było to kilka tygodni lub miesięcy przed czynem jak zeznał K. R. czy też dopiero po kradzieży monitorów jak zeznał A. K. (1) (tj. po 23 grudnia 2009 r.). Sąd I Instancji nie ustalił też dokładnej daty wyjazdu oskarżonego na święta w 2009 r., a w zeznaniach świadków również zauważalna jest pewna rozbieżność co do niniejszej okoliczności. Świadek M. O. (2) zeznała, iż oskarżony wyjechał na święta najprawdopodobniej w wigilię. Świadek A. O. natomiast, zeznała że wraz z oskarżonym przyjechała do rodziny do O. na dzień lub dwa przed wigilią. Świadek I. S. zeznała, iż przyjechała z partnerem dzień przed wigilią (późno w nocy) jednak siostra (A. O.) wraz z oskarżonym już byli. Świadek nie była jednak w stanie precyzyjnie określić daty przyjazdu siostry. Świadek M. O. (1) zeznał, iż w 2009 r. wyjechał z oskarżonym do rodziny do O. dzień przed wigilią. Niniejsze okoliczności winny być zatem przez Sąd I instancji wyjaśnione. Sąd I instancji powinien ustalić czy oskarżony mógł dopuścić się zarzucanego mu czynu, czy też przebywał już u rodziny w O.. Materiał dowodowy w tym zakresie jest niespójny, a ocena dowodów dokonana przez Sąd wyjątkowo lakoniczna i pobieżna i uchylająca się od szczegółowej analizy linii obrony oskarżonego.

Odnosząc się do czynu z art. 291 § 1 k.k. przypisanego oskarżonemu B. O. w punkcie 7, a opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku to w tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podzielił zarzut obrońcy zawarty w apelacji, a polegający na zaniechaniu dokładnego określenia opisu przedmiotu nabytego przez oskarżonego oraz wskazania jego wartości.

Sąd I instancji skazał bowiem oskarżonego za przestępstwo z art. 291 § 1 k.k., pomimo, iż w zakresie tego typu czynu zabronionego nie ustalono wartości pochodzącego z kradzieży z włamaniem przedmiotu przyjętego przez oskarżonego. Przypomnieć należy, że rzecz będąca przedmiotem czynności wykonawczych ujętych w opisie wykroczenia z art. 122 § 1 k.w. (ujęto w tym przepisie - mienie, które pochodzi z kradzieży lub przywłaszczenia) może pochodzić także z kradzieży z włamaniem (por. np. uchwała SN z dnia 24 września 1997 r., I KZP 15/97, OSNKW 1997, z.11-12, poz. 96; wyrok SN z dnia 28 lipca 2004 r., V KK 104/04, LEX nr 121684). W takiej zatem sytuacji, z uwagi na tzw. „przepołowiony” charakter czynu zabronionego opisanego w typie przestępstwa z art. 291 § 1 k.k., wynikający z treści art. 122 § 1 k.w., i przy określonej w tym przepisie wartości granicznej przedmiotu czynności wykonawczej, która w dacie orzekania przez sąd wynosiła nie więcej niż ¼ minimalnego wynagrodzenia, obowiązkiem sądu I instancji było ustalenie wartości tej rzeczy, tak aby prawidłowo określić zasadę odpowiedzialności za taki czyn. (wyrok SN z dnia 7 listopada 2014 r., II KK 298/14). Tymczasem sąd ten tej okoliczności w ogóle nie zweryfikował, albowiem z uzasadnienia wyroku wynika, iż kwestia ta nie była przedmiotem prawnych ocen. Nie sposób wykluczyć, że właściwa kontrola w tym obszarze może skutkować przyjęciem, iż przypisany oskarżonemu czyn stanowi wykroczenie, którego karalność uległa już przedawnieniu.

Ponadto Sąd I instancji nie ustalił, który ze skradzionych monitorów miał nabyć oskarżony B. O.. Z kradzieży z włamaniem na szkodę PPHU (...) Sp. z o.o. pochodziły bowiem dwa monitory, a to monitor 15’ (...) oraz monitor 22’ marki P.. Niniejsza okoliczność również umknęła uwadze Sądu Rejonowego, a z całą pewnością mogła mieć wpływ na wartość sprzedanego monitora.

Ponadto trafnie wskazał apelujący, iż kolejnym istotnym mankamentem zaskarżonego orzeczenia było zaniechanie wyjaśnienia, w oparciu o jakie przesłanki wyliczono ilość zakupionych napędów (silników) służących do otwierania bram oraz wysokość korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z przypisanego mu przestępstwa. Okoliczności te miały istotne znaczenie dla oskarżonego z uwagi na orzekane wobec niego środki karne w postaci przepadku korzyści majątkowej. Sąd Odwoławczy uznał, iż koniecznym jest przeprowadzenie przez Sąd I instancji postępowania dowodowego, którego celem będzie wykazanie ilości i kwoty rzeczywiście osiągniętej korzyści majątkowej. W ocenie Sądu Odwoławczego bowiem przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe nie potwierdziło, iż oskarżony faktycznie nabył 20 sztuk silników do bram oraz nie wykazało osiągniętych z tego tytułu korzyści. Ponadto Sąd I instancji nie ustalił wartości pojedynczego silnika, a biorąc pod uwagę wcześniejsze rozważania niniejsza wartość jest istotna z uwagi na fakt, iż znów możemy mieć do czynienia z tzn. „przepołowionym” charakterem czynu, bowiem z opisu czynu nie wynika, iż czyn ten miał charakter czynu ciągłego. W wyroku w opisie czynu wskazano jedynie rok jego popełnienia, nie dokonując ustaleń kiedy doszło do pierwszego, a kiedy do ostatniego zachowania, czy też było to tylko jedno zachowanie podczas którego doszło do sprzedaży rzeczy uzyskanych za pomocą kradzieży. Tym samym zaniechano wskazania czy czyn popełniony przez oskarżonego nie charakteryzuje się elementem „ciągłości”. W toku ponownego rozpoznania sprawy z uwagi na kierunek środka odwoławczego nie można już przypisać oskarżonemu działania w ramach art. 12 k.k. Zatem Sąd w toku ponownego rozpoznania sprawy będzie musiał ustalić czy był tylko jeden zakup czy też było ich kilka, a jeśli tak to czy każdorazowo wartość rzeczy przekraczała graniczną kwotę pomiędzy przestępstwem a wykroczeniem.

Wobec powyższych uchybień konieczne stało się uchylenie wyroku w tej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w sądzie I instancji.

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie bezprzedmiotowe jest odnoszenie się do zarzutu zawartego w apelacji prokuratora.

Nie przesądzając w obecnej chwili ostatecznego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w żadnym kierunku, stwierdzić trzeba, że uchybienia powyżej wskazane skutkować musiały uchyleniem zaskarżonego wyroku we wskazanej w części dyspozytywnej wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd będzie musiał powtórzyć postępowanie we wskazanych wyżej kierunkach. Sąd I instancji powinien w sposób bardzo szczegółowy przesłuchać A. K. (2) i K. R., na okoliczności wskazane wyżej. W pozostałym natomiast zakresie będzie mógł skorzystać z regulacji określonej w art. 442 § 2 k.p.k. Prowadząc postępowanie Sąd baczył będzie, by wyjaśnione zostały wszechstronnie okoliczności niniejszej sprawy. Oceniając zeznania świadków Sąd nie pominie nadto żadnej z istotnych okoliczności, która z zeznań tych będzie wynikać, poddając ocenie wszystkie ich relacje. W pisemnym uzasadnieniu o ile takowe będzie musiał sporządzić, odniesie się do wszystkich dowodów, zarówno przemawiających na niekorzyść oskarżonego, jak i dla niego korzystnych. Właściwie zgromadzony przez Sąd materiał dowodowy powinien być poddany rzetelnej ocenie, przy zachowaniu zasad swobodnej oceny dowodów i logicznego rozumowania oraz uwzględnieniu wskazań doświadczenia życiowego.

Ponadto w razie konieczności sporządzenia pisemnych motywów rozstrzygnięcia winno ono odpowiadać wymogom przepisu art. 424 k.p.k. Mając na względzie, iż czyny zarzucane oskarżonemu B. O. zostały popełnione w B., a wyrok uchylony został tylko w zakresie tego oskarżonego, sprawę przekazano do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rybniku.

Wobec powyższego orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE