UZASADNIENIE

Decyzją z 11.06.2013 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w L., odmówił J. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na dalszy okres, albowiem komisja lekarska zakładu orzekła, że wnioskodawca nie jest już niezdolny do pracy.

J. G. wniósł od powyższej decyzji odwołanie, z którego wynikało żądanie zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez ustalenie mu prawa do przedmiotowego świadczenia. Skarżący powołał się na brak poprawy stanu zdrowia oraz legitymowanie się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności na stałe. Wskazał również, że prowadząc działalność gospodarczą wykonuje czynności wymagające pozostawania w wymuszonej pozycji ciała, dźwigania, sprawności psychofizycznej i przygotowania zawodowego.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organ rentowego wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 27 marca Sąd Okręgowy w Lublinie oddalił odwołanie .

Podstawą wyroku były następujące ustalenia:

J. G. urodził się (...) Posiada wykształcenie podstawowe. W latach 1975 - 1991 wykonywał prace fizyczne: mechanika obsługi, mrożonkowego, mechanika samochodowego, pracownika transportu, ślusarza i palacza co. W międzyczasie - w latach 1982-84 - prowadził zakład tartaczny w ramach cechu rzemiosła. Obecnie - od 1991 roku - prowadzi działalność gospodarczą: sklep spożywczo-przemysłowy.

W dniu 09.02.2008 r. ubezpieczony uległ wypadkowi przy wykonywaniu zwykłych czynności, związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Spadł na posadzkę z drabiny metalowej przystawnej, z wysokości ok. 1,8 m, w wyniku czego doznał kompresyjnego złamania trzonów kręgów Th9 u Th 10 bez uszkodzeń korzeniowo rdzeniowych.

Wnioskodawca miał ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 09.08.2008 r. do 30.04.2013 r. W ostatnim orzeczeniu - z dnia 06.04.2011 r. - w oparciu o które organ rentowy ustalił prawo do przedmiotowego świadczenia na dalszy okres, lekarz orzecznik stwierdził: zaburzenie funkcji statyczno-dynamicznej po wspomnianym złamaniu, miażdżycę zarostową tętnic kończyn dolnych, żylaki kończyny dolnej prawej oraz zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa - nadal, w okresie dwóch lat, ograniczona zdolność do pracy, wnioskodawca wymagał dalszego specjalistycznego leczenia. Orzeczeniem z dnia 22.07.2011 r. Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w P. zaliczył wnioskodawcę do znacznego stopnia niepełnosprawności na stałe..

W dniu 08.04.2013 r. J. G. wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem.

W odniesieniu do stanu zdrowia po ostatnim orzeczeniu lekarza orzecznika przedłożył zaświadczenie chirurga traumatologa z 19.03.2013 r. stwierdzające poza stanem po wspomnianym złamaniu - m. in. leczenie zmian zwyrodnieniowych, kartę informacyjna z centrum rehabilitacji , wyniki badań laboratoryjnych.

W dniu 30.04.2013 r. lekarz orzecznik stwierdził miażdżycę zarostową tętnic, przewlekłe niedokrwienie oraz żylaki - w obrębie kk. dolnych, a także stan po wspomnianym złamaniu kręgów i stwierdził nadal częściową niezdolność do pracy (do 30.04.2016 r.), jednak bez związku z wypadkiem Do powyższego orzeczenia główny lekarz orzecznik oddziału zgłosił zarzut wadliwości . Równolegle sprzeciw od tego orzeczenia złożył ubezpieczony, wskazując na „pozbawienie go niezdolności do pracy w związku z wypadkiem”

Na potrzeby orzekania przez komisję lekarską ZUS odwołujący złożył: wynik MR kręgosłupa piersiowego z 07.05.2013 roku, nadto zgromadzono obszerną dokumentację z leczenia ambulatoryjnego wnioskodawcy..

W dniu 06.06.2013 r. KL ZUS stwierdziła u badanego miażdżycę zarostową tt. i żylaki kk. dolnych, zespół bólowy kręgosłupa piersiowego po przebytym złamaniu w zw. z wypadkiem - w konkluzji orzecznicy wskazali m. in. na krótki dystans chromania przestankowego, brak częstych i silnych zaostrzeń zespołu pourazowego, brak możliwości wykonywania pracy wymagającej chodzenia i długiego stania, wskazując, że istnieje możliwość administrowania sklepem. Komisja orzekła brak niezdolności do pracy. Następnie została wydana zaskarżona decyzja.

Na etapie postępowania sądowego, kwestia niezdolności do pracy wnioskodawcy, jej stopnia, daty jej powstania, przewidywanego okresu trwania, a w szczególności związku ewentualnej niezdolności z wypadkiem, została poddana ocenie biegłego z zakresu ortopedii.

W badaniu przedmiotowym biegły stwierdził w szczególności: w obrębie kręgosłupa: ograniczona ruchomość odcinka lędźwiowego, chropowatość ruchów miernego stopnia, test obciążenia monopodalnego dodatni.

W konkluzji opinii biegły nie negował obniżenia wydolności funkcjonalnej organizmu. Wskazał jednak, że ruchomość kręgosłupa i jego funkcje - pomimo doznanego urazu - są odpowiednie dla wieku. Dotyczy to również zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych tego organu - brak nasilenia tych zmian po urazie z 2008 roku, także z uwzględnieniem diagnostyki obrazowej (brak zaburzeń osi, zmiany strukturalne nie manifestują się klinicznie). Rehabilitacja osiągnęła zdaniem biegłego zamierzony efekt - stan pourazowy wymaga jedynie kontroli raz do roku, natomiast samoistne zmiany zwyrodnieniowe wymagają leczenia, lecz nie powodują utraty zdolności do pracy w stopniu znaczącym. Ubezpieczony może kontynuować wykonywane zatrudnienie.

Reasumując, biegły ortopeda nie stwierdził u odwołującego niezdolności do pracy w związku z wypadkiem, jakiemu odwołujący uległ w dniu 09.02. 2008 r.

W ocenie Sądu Okręgowego powołana opinia stanowiła dostateczną podstawę dla dokonania ustaleń w zakresie spornej okoliczności. Została poprzedzona obszernym wywiadem, zarówno bezpośrednim, jak i wynikającym z przedłożonej do sprawy dokumentacji medycznej. Biegły przeprowadził szczegółowe, bezpośrednie badanie ubezpieczonego, zgodnie ze swoją specjalnością i na tej podstawie wywiódł logiczne, wyczerpujące i przekonujące zdaniem sadu wnioski.

Sąd uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r., nr 167, poz. 1322 ze zm.) prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty, natomiast na mocy ust. 1 powołanego artykułu, ustaleń w zakresie samej niezdolności wnioskodawcy do pracy dokonuje się z uwzględnieniem przepisów ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.

I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy rentowej, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym przy badaniu ewentualnego istnienia tej niezdolności bierze się pod uwagę stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy rentowej).

Biorąc pod uwagę treść powyższych przepisów Sąd zauważył ,że pomimo odpadnięcia na gruncie ustawy wypadkowej wymogów „stażowych”, jakie dotyczą renty z ogólnego stanu zdrowia, przewidzianej w art. 57 ustawy rentowej, to przy rencie „wypadkowej” niezbędny jest - oprócz istnienia samej niezdolności do pracy - także drugi, kumulatywny warunek, w postaci związku tej niezdolności z wypadkiem.

Powyższe miało determinujące znaczenie dla zakresu kognicji sądu w niniejszej sprawie, albowiem ustaleniu podlegał jedynie taki, ewentualny skutek w zakresie zdolności skarżącego do pracy, jaki mógłby wynikać z naruszenia sprawności organizmu wywołanego przedmiotowym wypadkiem. Nie miały tutaj znaczenia inne schorzenia, bądź to samoistne, bądź też wynikające z innych, następczych przyczyn.

Odnosząc te wywody do ustaleń poczynionych w sprawie Sąd stwierdził, że J. G. nie jest niezdolny do pracy w związku z przedmiotowym wypadkiem.

Funkcja uszkodzonego w trakcie tego zdarzenia kręgosłupa jest zachowana w stopniu pozwalającym na kontynuowanie przez ubezpieczonego prowadzenia działalności gospodarczej - co ma miejsce od 1991 roku, z przerwą spowodowaną wspomnianym zdarzeniem, lecz także później, w okresie pobierania renty i obecnie. Co prawda uraz doznany przez skarżącego pozostawił po sobie ślad w postaci klinowanego zniekształcenia i obniżenia wysokości złamanych trzonów kręgowych, jednak nie manifestuje się to klinicznie i nie prowadzi do ubytków funkcjonalnych. Wiek ubezpieczonego — blisko 60 lat - oraz jego niskie wykształcenie nie eliminują jego zdolności do pracy w sytuacji prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej wraz z zatrudnianiem pracowników i możliwym ograniczeniem jego aktywności do czynności zarządzających. Trudno też przyjąć w tym zakresie argumentację, jaką przedstawił odwołujący, że w obliczu ustania prawa do renty będzie on zmuszony do ograniczenia zatrudnienia i podjęcia próby „zmagania się z pracą” - są to kwestie indyferentne z punktu widzenia ściśle określonych, ustawowych przesłanek ustalenia prawa do przedmiotowego świadczenia. Bezzasadne jest też powoływanie się przez wnioskodawcę na wymóg „przygotowania zawodowego”, skoro prowadzi on swoją działalność od 1991 roku, jedynie z przerwą wywołaną wypadkiem, stąd należy przyjąć, że ma on odpowiednie doświadczenie i wiedzę w tym zakresie.

Wreszcie, co do legitymowania się przez J. G. znacznym stopniem niepełnosprawności ustalonym na stałe, to okoliczność ta - jakkolwiek powinna być i była brana pod uwagę przy ocenie jego zdolności to pracy - nie mogła sama w sobie przesądzać spornej kwestii. Niepełnosprawność w ogóle jest pojęciem co do zasady odrębnym i niezależnym od niezdolności do pracy, a instytucje prawne, na których pojęcia te się opierają, służą innym celom (por. uzasadnienia wyroków Sądu Najwyższego: z 04.02.2010 r., II UK 60/09 i z 20.01. 2010 r., III UK 154/09).

Reasumując, nie było podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji i odwołanie podlegało oddaleniu. Nie przesądza to możliwości starania się przez ubezpieczonego o rentę z ogólnego stanu zdrowia - zaskarżona decyzja została wydana w rozpatrzeniu wniosku o rentę wypadkową i to ona wyznaczała zakres przedmiotowy niniejszej sprawy. Nie jest też wykluczone ponowne wystąpienie przez ubezpieczonego z wnioskiem o rentę wypadkową w razie zmiany okoliczności co do stanu jego zdrowia.

Mając powyższe na względzie, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 47714 § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wniósł J. G. zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucił:

Naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wynik postępowania - art. 149 § 2 k.p.c. poprzez nieprawidłowe zawiadomienie o terminie posiedzenia zaplanowanego na dzień 27 marca 2014 roku – na mniej niż 7 dni przed terminem posiedzenia , co skutkowało pozbawieniem możliwości obrony praw , a w konsekwencji doprowadziło do nieważności postępowania zgodnie z art. 379 pkt 5 k.p.c.

- art. 233 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną oceną materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w postaci dokumentacji medycznej oraz opinii biegłego z zakresu ortopedii i wskazanie, że opinia biegłego pozwala na wydanie rozstrzygnięcia, podczas gdy opinia ta jest wewnętrznie sprzeczna i nie odnosi się do dokumentacji zgromadzonej w sprawie

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia a mianowicie wypowiedzenia się przez sąd jedynie w zakresie prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy w sytuacji gdy z orzeczenia lekarza orzecznika wynika , że skarżący jest częściowo niezdolny do pracy i nie pozostaje to w związku z wypadkiem przy pracy, i od którego to orzeczenia sprzeciw wniósł także ZUS, co nie dało podstawy do przyznania skarżącemu renty z ogólnego stanu zdrowia , o czym skarżący dowiedział się już po wydaniu sprzeciwu i nie miał możliwości wypowiedzenia się w tym zakresie.

Skarżący wnosił o uchylenie zmianę wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania, ewentualnie o zmianę wyroku, oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżący wskazuje, że był nieprawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy, bowiem zawiadomienie o terminie rozprawy otrzymał w dniu 21 marca 2014 roku ( piątek ) natomiast termin rozprawy wyznaczony został na dzień 27 marca ( czwartek ) W związku z tym nie został zachowany 7 dniowy termin jaki winien być w przypadku zawiadomienia o terminie rozprawy. Wraz z zawiadomieniem otrzymał opinię biegłego specjalisty, nie był w stanie wnieść zastrzeżeń, zwłaszcza , że w jego ocenie opinia ta zawierała błędy. Skarżący w apelacji przedstawił zarzuty do opinii wskazując, że biegły nie wypowiedział się na czym polega poprawa stanu jego zdrowia po 30 kwietnia 2013 roku , zdaniem skarżącego biegły nie zapoznał się z dokumentami, badaniem MR kręgosłupa piersiowego z 7 maja 2013 roku.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

W pierwszej kolejności odnieść należy się do zarzutu naruszenia przepisów postepowania , które w ocenie skarżącego skutkowało nieważnością postępowania.

Doręczenie zawiadomienia o terminie rozprawy wyznaczonej przed Sądem Okręgowym na dzień 27 marca 2014 r. nie spełniało wymagań art. 149 § 2 k.p.c. Przesyłka z zawiadomieniem została J. G. doręczona w dniu 21 marca 2014 roku, a więc na 6 dni przed terminem rozprawy. Zgodnie zaś z art. 149 § 2 k.p.c. wezwanie powinno być doręczone co najmniej na tydzień przed posiedzeniem, a w wypadkach pilnych termin ten może być skrócony do trzech dni. Wskazać należy jednakże, że naruszenie art. 149 § 2 k.p.c. przez niezachowanie określonego w nim terminu nie pozbawia zawiadomienia skuteczności, ani nie jest jednoznaczne automatycznie z pozbawieniem strony możności działania (innymi słowy - z pozbawieniem strony możności obrony swych praw). Może co najwyżej stanowić uchybienie mające wpływ na wynik sprawy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 1978 r., IV CRN 62/78) lub okoliczność uzasadniającą odroczenie rozprawy, jeżeli strona z powodu opóźnienia w doręczeniu zawiadomienia nie mogła się należycie przygotować do rozprawy. Tak też wypowiedział się Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 18 stycznia 2013 roku (IV CZ 155/12).

W niniejszej sprawie wnioskodawca nie składał wniosku o odroczenie rozprawy. Zarzuty do opinii biegłego wraz z wnioskiem o uzupełnienie opinii biegłego przedstawił w piśmie nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 28 marca 2014 roku ( termin rozprawy wyznaczony był na dzień 27 marca 2014 roku). Brak jest podstaw do przyjęcia, że jednodniowe opóźnienie spowodowało niemożność zgłoszenia choćby wniosku o odroczenie rozprawy, i w konsekwencji powodowało nieważność postępowania.

Wobec zgłoszonych w piśmie procesowym i apelacji zarzutów do opinii biegłego, Sąd Apelacyjny uwzględniając wniosek w zakresie uzupełnienia opinii, uzupełnił postępowanie o dowód z uzupełniającej opinii biegłego, ortopedy M. R. po uprzednim złożeniu przez wnioskodawcę wyniku badania(...)kręgosłupa piersiowego oraz o dowód z opinii biegłego neurologa P. W..

W opinii uzupełniającej biegły ortopeda M. R. , po analizie zarejestrowanego na płycie CD badania kręgosłupa , zapoznaniu się z zarzutami dotyczącymi oceny stanu zdrowia wnioskodawcy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w opinii, odnoście braku u wnioskodawcy niezdolności do pracy w związku ze zdarzeniem z 9 lutego 2008 roku. Biegły wskazał, że zarejestrowane na płycie CD badanie (...) kręgosłupa wykonane 7.05.2014 roku wykazuje prawidłowo wygojone złamanie trzonów th9 I th10 bez pierwotnych i istotnych przemieszczeń dokanałowych z zachowaną przestrzenią buforową, nieobecne jest kątowe zagięcie osi które mogłoby zaburzać biomechanikę narządu osiowego. Istnienie opisywanych zmian zwyrodnieniowych nie powoduje wtórnych zmian w układzie nerwowym gdyż nie stwierdzono zmian ogniskowych w obrębie rdzenia kręgowego

Biegły sprecyzował, że wnioskodawca doznał urazu kręgosłupa, jednakże uraz nie spowodował ani komplikacji neurologicznych, ani zaburzeń biomechanicznych uszkodzonego narządu mimo zaistnienia zmian strukturalnych, a stosowane leczenie i rehabilitacja przyniosły poprawę stanu zdrowia . Biegły powołał się , że w dniu badania stwierdzono kręgosłup o zachowanych krzywiznach, ruchomość w odcinku szyjnym prawidłową, ruchomość oddechową klp 3 cm ruchomość w odcinku lędźwiowym ograniczoną o Schobera 5 cm, opp40 cm, wychylenie boczne po 20 stopni. Taki stan w ocenie biegłego nie świadczy o istotnej dysfunkcji czynnościowej kręgosłupa . Biegły wskazał , że poprawa stanu zdrowia polega na wygojeniu złamań bez istotnych klinicznie wtórnych zmian ocenianych komparatystycznie w wykonanymi uprzednio radiogramami. Stan czynnościowy oceniany ma podstawie klinicznych testów diagnostycznych nie ujawnia objawów niewydolności narządu osiowego. Ocena stanu czynnościowego organizmu ubezpieczonego w zakresie specjalizacji biegłego nie wskazuje na taką degradację ruchowo – sprawnościową, która sprowadzałaby utratę zdolności do pracy w stopniu znacznym uwzględniając poziom i charakter wykonywanego zatrudnienia (wnioskodawca prowadził i prowadzi działalność gospodarczą, zatrudnia 3 osoby, praca polega na podpisywaniu faktur pilności dla kontrahentów). Biegły nie zanegował istnienia zmian zwyrodnieniowych zarówno samoistnych jak i pourazowych , jednak przeprowadzone klinicznie testy diagnostyczne (opisane w opinii zasadniczej wskazują na adaptację czynnościową do istniejących zmian strukturalnych i pozwalają na pracę zawodową pomimo istniejących schorzeń. Stanowi to w ocenie biegłego o poprawie stanu zdrowia w zakresie narządów ruchu. W czasie badania nie stwierdzono aktywnie manifestacji zespołu bólowego kręgosłupa , co określono jako zespół bólowy w wywiadzie.

Biegły podtrzymał swoje stanowisko odnośnie braku niezdolności do pracy w związku ze zdarzeniem z 9 lutego 2008 roku i wskazał, że obecny stan czynnościowy narządów ruchu nie przyczynia się do uznawania co najmniej częściowej niezdolności do pracy ( opinia k. 69 – 70).

Biegły neurolog P. W. po zbadaniu wnioskodawcy i zapoznaniu się z dokumentacją lekarską (w tym wyników badań (...) kręgosłupa z 12. 05. 2014 roku, jak i z 7. 05 2013 roku) rozpoznał u wnioskodawcy stan po kompresyjnym złamaniu trzonów Th9 i Th10 w 2008 roku, niewydolność bólową kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym bez objawów korzeniowych. Biegły nie stwierdził niezdolności do pracy w następstwie zdarzenia z dnia 9 02. 2008 roku.

Biegły wskazał, że od czasu przebytego urazu wnioskodawca jest leczony przez ortopedę oraz lekarza rodzinnego z powodu okresowych dolegliwości bólowych kręgosłupa. Nie było ostrych zespołów bólowo – korzeniowych wymagających hospitalizacji w oddziale neurologii, które w sposób długotrwały ograniczają sprawność organizmu, wnioskodawca okresowo korzystał z leczenia rehabilitacyjnego i sanatoryjnego. Obecnie w klinicznym badaniu neurologicznym biegły nie stwierdził objawów ogniskowych oraz objawów krążenia mózgowego. Badanie części obwodowej układu nerwowego nie wykazuje obecności objawów zespołu korzeniowego kręgosłupa L-S. W okresach ewentualnego występowania w przyszłości objawów bólowo – korzeniowych może wymagać intensyfikacji leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego, jednak obecnie z przyczyn neurologicznych nie stwierdził naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym uznanie niezdolności do pracy w następstwie zdarzenia z dnia 9.02. 2008 roku. Analiza dokumentacji medycznej nie wskazuje na występowanie w przeszłości zespołów neurologicznych skutkujących uznawaniem o ocenie retrospektywnej niezdolności do pracy z przyczyn neurologicznych ( opinia k. 103 – 104 ).

Do opinii biegłego z zakresu neurologii nie zostały zgłoszone żadne zastrzeżenia.

Sąd Apelacyjny podzielił opinie biegłych ortopedy M. R. i neurologa P. W..

W świetle powyższych opinii, wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w następstwie zdarzenia z dnia 9.02.2008 roku.

Sąd Apelacyjny po uzupełnieniu materiału dowodowego podziela ustalenia faktyczne i dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów, oraz aprobuje argumentacje prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego orzeczenia, a więc nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego ponawiania.

Odnosząc się do zarzutów apelującego który kwestionuje poprawność oceny jego stanu zdrowia stwierdzić należy, że zarzuty te są chybione. W sprawie, której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego.

Z podzielonych przez sąd opinii biegłych wynika, że zdiagnozowane u wnioskodawcy schorzenia nie uzasadniają przyjęcia co najmniej częściowej niezdolności do pracy w związku ze zdarzeniem z dnia 9 lutego 2008 roku.

Powyższe stanowisko zostało przez opiniujących umotywowane, a przedstawiona przez biegłych argumentacja jest zgodna z zasadami logiki. W szczególności biegły ortopeda w sposób precyzyjny wyjaśnił na czym polega poprawa stanu zdrowia skarżącego.

Opinia biegłego podlega swobodnej ocenie dowodów, a przy jej ocenie Sąd zobligowany jest stosować kryteria szczególne, które stanowią poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania wyrażonego w niej stanowiska.

Wskazać też należy, że specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to stosownie do treści art. 286 k.p.c. opinii dodatkowego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby". Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii. W przeciwnym bowiem razie sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne ( por orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 roku, II CKN 639/99 LEX nr 53135).

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do prowadzenia dalszego postepowania dowodowego, co skutkowało oddaleniem wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych.

Odnośnie zarzutu apelującego, co do wypowiedzenia się przez Sąd Okręgowy jedynie w zakresie prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy stwierdzić należy niezasadność tego zarzutu. Jak zaznaczył Sąd I instancji, zaskarżona decyzja została wydana w rozpoznaniu wniosku o rentę wypadkową i to ona wyznaczała zakres przedmiotowy niniejszej sprawy. Przypomnieć należy, że zaskarżoną decyzją z 11.06.2013r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w L., odmówił J. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na dalszy okres. W sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego, jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1999 roku ( II UZ 52/99 OSNP 2000/15/601).

Sąd nie może we własnym zakresie ustalać sytuacji prawnej uczestników ubezpieczenia społecznego. Kontrola sądu musi korespondować z zakresem rozstrzygnięcia dokonanego w decyzji administracyjnej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydając każdorazowo decyzję uwzględnia aktualny stan prawny, faktyczny i dowodowy. Wskazane okoliczności identyfikują werdykt organu rentowego. Funkcja kontrolna sądu koncentruje uwagę na ocenie materii, która wcześniej była tematem decyzji. Zasadniczym celem postępowania przed sądem jest merytoryczne rozstrzygnięcie o żądaniach strony, co do których powstał spór. Oznacza to, że funkcja rozpoznawcza sądu ograniczona została przedmiotem i zakresem konkretnej decyzji organu rentowego. Wtórne znaczenie ma zakres odwołania – zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 21 października 2014 roku ( II UZ 11/14 LEX nr 1532751).

W tym stanie rzeczy, wyrok Sądu Okręgowego jest prawidłowy, zatem apelacja podlega oddaleniu.

Z tych względów, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 KPC orzekł jak w sentencji.

WYROK

UZASADNIENIE