UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. B. mieszkał w Ś., gdzie prowadził działalność gospodarczą i miał założone konto w tamtejszym oddziale Banku (...) S.A. Za pośrednictwem swojego znajomego R. Z. poznał wówczas R. C. (1), który pracował w tym banku jako menadżer. Z czasem ich znajomość zacieśniła się. W 2007 roku R. C. (1) przeniósł się do oddziału Banku (...) S.A. w L. przy ul. (...). S. B. nadal utrzymywał znajomość z oskarżonym. Mężczyźni spotykali się towarzysko i utrzymywali ze sobą kontakt telefoniczny. R. C. (1) zwrócił się z prośbą do S. B. o przysyłanie do niego osób, które chciały dostać kredyt lub pożyczkę, co związane było z koniecznością realizowania przez oddział banku planów sprzedaży produktów bankowych (zeznania S. B. k. 26-27, 5208-5212; wyjaśnienia S. B. k. 1780-1792).

R. C. (1) pracował w zespole wsparcia operacyjnego w charakterze pracownika wsparcia. Do jego podstawowych obowiązków należało realizowanie przelewów i zleceń stałych. W razie potrzeby wykonywał również czynności księgowe. Zgodnie z obowiązującymi w banku procedurami nie był administratorem pożyczek i tym samym nie miał wpływu na decyzje dotyczące ich udzielania. Do jego kompetencji nie należały czynności związane z weryfikacją dokumentów i całego procesu kredytowego. Mógł natomiast przedstawić klientowi do podpisania umowę, wcześniej już podpisaną przez pracownika reprezentującego bank. Formalnie nie mógł uczestniczyć w udzielaniu pożyczek, natomiast wszyscy pracownicy, niezależnie od tego na jakim stanowisku pracowali, zobowiązani byli do akwirowania klientów, czyli przyprowadzania ich do banku, celem zaoferowania im produktów bankowych. Oficjalnie oskarżony nie miał uprawnień do obsługiwania systemu, który dokonywał wstępnej oceny zdolności kredytowej klienta (zeznania i wyjaśnienia: A. B. k. 1581, 5011-5014, 2805-2809, 2823-2826, 3426-3428, zeznania: P. B. (1) k. 1928-1929, 3478, 5114-5115, S. A. 1936-1939, (...), (...), (...)- (...), 5115v- (...), J. D. k. 3588-3589, 5116-5117, J. H. k. 3589-3590, 5117, J. M. (1) k. 3590-3591, 5117v).

Razem z oskarżonym w wymienionej placówce bankowej zatrudniona była A. B., która pracowała na stanowisku specjalisty ds. sprzedaży kredytów. Do zakresu jej obowiązków należało wykonywanie czynności związanych ze sprzedażą produktów bankowych, w tym również pożyczek gotówkowych. Jej zadania polegały w szczególności na utrzymywaniu kontaktu z klientami, przyjmowaniu od nich wniosków pożyczkowych wraz z załącznikami, procesowaniu wniosków, czyli wprowadzaniu do systemu (...) znajdujących się w nich danych oraz podpisywaniu umowy z klientem, gdy pracownicy spoza grona sprzedawców produktów bankowych, podjęli decyzję o przyznaniu pożyczki (zeznania i wyjaśnienia: A. B. k. 1581, 5011-5014, 2805-2809, 2823-2826, 3426-3428S. A. k. 1936-1939, 2843, 3479, 4101-4102, 5115v-5116, zeznania: P. B. (1) k. 1928-1929, 3478, 5114-5115, J. M. (1) k. 3590-3591, 5117v).

Procedura udzielania pożyczki gotówkowej rozpoczynała się u pracownika działu sprzedaży produktów bankowych. Osoba ta przyjmowała od potencjalnego pożyczkobiorcy wymagane dokumenty, tj. wniosek o przyznanie pożyczki, zaświadczenie pracodawcy o zatrudnieniu i wysokości uzyskiwanych dochodów z podpisem osoby, która takie zaświadczenie wystawiła, kserokopie dowodu osobistego i drugiego dokumentu stwierdzającego tożsamość, ewentualnie PIT za poprzedni rok, następnie sprawdzała personalia klienta z przedłożonymi dokumentami, a potem wprowadzała dane z wniosku i dodatkowych dokumentów do systemu (...) czyli informatycznego systemu przetwarzania wniosku i wstępnej oceny zdolności kredytowej klienta. Dostęp do systemu mieli pracownicy sprzedaży oraz część kadry kierowniczej posiadającej uprawnienia do podejmowania decyzji w sprawach kredytowych. R. C. (1) nie miał dostępu do tego systemu. Po wprowadzeniu tych danych system (...) generował możliwość udzielenia kredytu. W oparciu o dane wprowadzone przez sprzedawcę system mógł podjąć decyzję negatywną, czyli odrzucić klienta i wtedy dalsza weryfikacja nie była już prowadzona. W sytuacji, gdy wstępna ocena zdolności kredytowej była pozytywna, pracownik sprzedaży wypełniał tzw. listę kontrolną i przekazywał ją wraz z zaświadczeniem o zatrudnieniu do menagera do spraw operacyjnych bądź innej upoważnionej osoby zajmującej się weryfikacją wniosku o udzielenie pożyczki. Na tym etapie procedury wyznaczony pracownik sporządzał tzw. listę weryfikacyjną oraz kontaktował się z pracodawcą, celem sprawdzenia faktu wystawienia zaświadczenia o zatrudnieniu i uzyskiwanych dochodach oraz zawartych w nim danych. Poprzez KRS lub ewidencję działalności gospodarczej dokonywana była również weryfikacja istnienia firmy, która wystawiła zaświadczenie. W wypadku pozytywnej weryfikacji wniosek klienta przekazywany był do decydenta, czyli pracownika podejmującego decyzje w sprawie przyznania pożyczki. W gronie tych osób znajdowali się eksperci (czyli upoważnieni pracownicy Oddziału), Dyrektor Oddziału bądź Dyrektor Centrali. Taki pracownik sprawdzał dokumentację pod względem formalnym. Po wydaniu pozytywnej decyzji, dokumentacja była przekazywana do działu wsparcia, gdzie administrator pożyczki sporządzał umowę pożyczki i przekazywał ją pracownikowi zajmującemu się sprzedażą produktów bankowych, celem jej podpisania. Zazwyczaj była to osoba, która przyjmowała wniosek o udzielenie pożyczki i podpisała się na tym wniosku. Wyjątkowo mogła to być inna osoba, na przykład w sytuacji nieobecności pracownika przyjmującego wniosek. Finalnie pracownik ten wraz drugą osobą posiadającą pełnomocnictwo do reprezentowania banku, podpisywał z klientem umowę pożyczki gotówkowej. W tym momencie podpisywane też było oświadczenie o poddaniu się przez pożyczkobiorcę egzekucji. Zawarta umowa wraz z pozostałą dokumentacją trafiała do zespołu wsparcia, gdzie dokonywane były czynności związane z otwarciem rachunku kredytowego i uruchomieniem pożyczki. Po przyznaniu pożyczki pieniądze częściowo były wypłacane na zakładany klientowi rachunek, a częściowo na wręczaną mu kartę prepaid (przedpłaconą). Sposób wypłaty środków finansowych zależał od kwoty udzielonej pożyczki. Pod pewnymi warunkami cała pożyczka mogła być wpłacona na rachunek. W przypadku wystąpienia pomyłki w podpisanej umowie, odpowiedzialny za nią pracownik dokonywał korekty błędu i kontaktował się z klientem w celu ponownego podpisania poprawionej umowy. Jeśli z jakiś powodów klient nie mógł pojawić się w banku, jechał do niego pracownik i poprawiona umowa była podpisywana w miejscu jego pobytu. Niedopuszczalne było zniszczenie umowy zawierającej pomyłkę i sporządzenie w to miejsce nowej, w której za klienta podpisywał się pracownik banku (zeznania i wyjaśnienia: A. B. k. 1581, 5011-5014, 2805-2809, 2823-2826, 3426-3428, zeznania: E. P. (1) k. 1639-1641, S. A. k. 1936-1939, 2843, 3479, 4101-4102, 5115v-5116, J. D. k. 3588-3589, 5116-5117, J. M. (1) k. 3590-3591, 5117v).

W 2007 roku J. M. (2) prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...). Ponieważ miał kłopoty finansowe i potrzebował pieniędzy, jego znajomy S. B. poradził mu, aby skorzystał z kredytu bankowego. W tym celu skontaktował go z R. C. (1) pracującym w I Oddziale Banku (...) S.A. w L.. Wobec tego, że J. M. (2) nie posiadał zdolności kredytowej, postanowił wziąć pożyczki na podstawione osoby. Sposób przestępczego działania polegał na tym, że osoby trzecie, na podstawie wystawionych przez J. M. (2), a stwierdzających nieprawdę zaświadczeń o zatrudnieniu i wysokości osiąganych zarobków w firmie (...), podpisywały z wyżej wymienionym bankiem umowy pożyczki gotówkowej. W rzeczywistości osoby te nie posiadały zdolności do zaciągnięcia pożyczek, a pobrane z tego tytułu pieniądze przekazały J. M. (2), który miał spłacać zaciągnięte zobowiązania. Przy wykorzystaniu opisanej metody zawarte zostały trzy umowy pożyczki – w dniu 13 września 2007 roku przez O. M. (wówczas K.), w dniu 29 listopada 2007 roku przez T. M. i w dniu 4 stycznia 2008 roku przez G. P.. J. M. (2) nie spłacił powyższych pożyczek, czym doprowadził bank do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Za opisane czyny, które wyczerpały znamiona przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. S. B., J. M. (2), O. M. (wówczas K.), T. M. i G. P. skazani zostali prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11 (zeznania i wyjaśnienia S. B. k. 27, 29-30, 31, 5208-5212, 1780-1792, zeznania i wyjaśnienia J. M. (2) k. 5021v-5024, 2487-2492, 2533, 3432; wyjaśnienia G. P. k. 1420-1420, T. M. k. 2111-2114, O. M. k. 1427-1430; umowa pożyczki z dnia 13 września 2007 roku k. 370-375; wniosek o udzielenie pożyczki O. K. k. 376-376v; dokumentacja bankowa dotycząca pożyczki O. K. k. 377-381; umowa pożyczki G. P. k. 409-415; wniosek o udzielenie pożyczki G. P. wraz z dokumentacją bankową k. 416-422; zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków O. K. k. 1195; informacja z Banku (...) S.A. I Oddział w L. k. 1930; informacja ZUS O/L. – wykaz pracowników firmy (...) k. 1207; wniosek o udzielenie pożyczki T. M. k. 1983; zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków T. M. k. 1984; umowa pożyczki T. M. wraz z dokumentacją bankową k. 2003-2007; dane z ewidencji działalności gospodarczej J. M. (2) k. 2251, wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11).

W 2007 roku S. B. nawiązał znajomość z W. P., który prowadził firmę (...) świadczącą usługi w dziedzinie transportu drogowego. Ponieważ działalność ta przynosiła straty, W. P. poinformował S. B., że znalazł się w trudnej sytuacji finansowej i potrzebuje kredytu na spłatę zobowiązań. S. B. skontaktował się wówczas z R. C. (1) i poprosił go o pomoc w załatwieniu kredytu firmowego dla W. P.. Okazało się jednak, iż z uwagi na zaległości w opłacaniu podatków i składek do ZUS-u W. P. nie ma szans na otrzymanie kredytu. Ponieważ W. P. obiecywał S. B. , że jak wyjdzie z długów, to zatrudni go u siebie, S. B. postanowił znaleźć kogoś, kto weźmie pożyczkę na swoje nazwisko i przekaże W. P. otrzymane pieniądze. W dniu 30 listopada 2007 roku, w oddziale Banku (...) S.A. przy ul. (...) w L., S. B. i W. P., po uprzednim wystawieniu przez W. P. stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu W. G. w (...) w L. i wysokości osiąganych z tego tytułu dochodów oraz sporządzeniu fikcyjnej umowy o pracę pomiędzy W. G., a firmą (...), posługując się jego danymi oraz wymienionymi dokumentami, zawarli na jego nazwisko umowę pożyczki, przy czym W. P. podpisał się na niej za W. G.. Za powyższe przestępcze działanie, wyczerpujące dyspozycję czynu zabronionego z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. S. B. i W. P. skazani zostali prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11 (zeznania i wyjaśnienia: S. B. k. 27-31, 5208-5212, 1780-1792, W. P. k. 64-65, 5014-5017, 1814-1816, 1900, 2427-2429, 2971-2973, 3473, zeznania: W. G. k. 1513-1516, 1572, M. M. (1) (G.) k. 603-608- (...), (...)- (...), M. T. k. 111-115; informacja Banku (...) S.A. k. 1932a; dokumentacja bankowa k. 1534-1543; wniosek o udzielenie pożyczki W. G. k. 1545; umowa pożyczki k. 1546-1554; zaświadczenie o zatrudnieniu W. G. k. 1556; umowa o pracę na nazwisko W. G. k. 1557; dokumentacja dotycząca pożyczki k. 1558-1567; opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego k. 2215-2225; wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11).

Na podobnej zasadzie doszło również do wyłudzenia pożyczki na rzecz J. K., któremu S. B. zaoferował pomoc w załatwieniu kredytu w Banku (...) SA. W dniu 15 stycznia 2008 roku, w oddziale Banku (...) S.A. przy ul. (...) w L., J. K. zawarł umowę pożyczki posługując się sporządzoną przez S. B. fikcyjną umową o pracę oraz stwierdzającym nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu J. K. w firmie (...) I. M.. Za opisany czyn, który wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. S. B. i J. K. skazani zostali prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11 (zeznania i wyjaśnienia: S. B. k. 36-37, 5208-5212, 1780-1792, 2431-2434, 2435-2437, J. K. k. 2267-2270, 2461-2464, 3431, 5102v-5104; zeznania I. M. k. 2275-2278, 2435-2437; wniosek o udzielenie kredytu k. 1960-1962; zaświadczenie o zatrudnieniu w firmie (...) k. 1963; umowa o pracę k. 1971; umowa pożyczki nr (...) k. 1977-1980; wypowiedzenie umowy pożyczki k. 1982; informacja z banku k. 2127-2128; opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego k. 2387-2401 i 2605-2616; wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11).

W związku z tym, że pieniądze z pożyczki zaciągniętej w listopadzie 2007 roku nie wpłynęły na poprawę sytuacji finansowej firmy (...), w styczniu 2008 roku W. P. zwrócił się do S. B. z prośbą o załatwienie kolejnych pożyczek na zakup taboru samochodowego. S. B. skontaktował się w tej sprawie z R. C. (1), który po sprawdzeniu, iż pożyczka W. G. jest spłacana, stwierdził, że po przedłożeniu wymaganej dokumentacji oraz znalezieniu osób zdecydowanych na podpisanie nowych umów, istnieje możliwość przyznania kolejnych pożyczek. S. B. skontaktował się wówczas z J. M. (2), który również zainteresowany był uzyskaniem następnego kredytu. J. M. (2) wskazał mu osoby, które mogły na swoje nazwisko zawrzeć umowy z bankiem.

S. B. nakłonił M. P. (1), P. M. (1) oraz K. K. (1), aby wymienieni mężczyźni przekazali S. B. swoje dowody osobiste i książeczki wojskowe, wypełnili wnioski kredytowe oraz podpisali druki zaświadczeń o zatrudnieniu. Z dokumentacją tą S. B. pojechał do siedziby firmy (...), gdzie W. P. wypełnił stwierdzające nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu ww. osób w firmie (...) i wysokości uzyskiwanych przez nie zarobków. Wystawił również stwierdzające nieprawdę zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków w firmie (...) na nazwisko M. I.. Wykorzystał do tego przekazany mu przez S. B. dowód osobisty tej osoby. W miejscu, gdzie na zaświadczeniu wymagany był podpis pracownika, za M. I. podpisał się J. M. (2). Dokumentację tę S. B. zawiózł do Banku (...) S.A. przy ul. (...) w L..

Po pewnym czasie do S. B. zadzwonił oskarżony R. C. (1) z informacją, że wnioski zostały pozytywnie rozpatrzone. W związku z tym, że „podstawieni” pożyczkobiorcy nie mogli stawić się w banku żeby podpisać umowy, S. B. uzgodnił z R. C. (1), że pożyczki zostaną uruchomione bez ich obecności.

W dniu 14 lutego 2008 roku W. P. oraz S. B. udali się do siedziby Banku (...) S.A. I Oddział w L.. Tam spotkali się z R. C. (1) i w jego obecności, przedkładając fikcyjne, stwierdzające nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu M. P. (1) i P. M. (1) w firmie (...) i dysponując ich dokumentami zawarli umów pożyczek gotówkowych o nr (...) i (...) na kwoty odpowiednio 78.421,05 i 80.000 złotych. Umowy te zostały wcześniej przygotowane i podpisane przez upoważnionych przez bank pracowników A. B. i S. A.. Ponieważ pożyczkobiorcy byli nieobecni w banku, zamiast M. P. (1) podpisał się na umowie W. P., a za P. M. (1) podpis złożył R. C. (1). Następnie S. B. wypłacił w kasie banku przy użyciu kart (...) kwoty składające się na przyznane pożyczki. Z pieniędzy tych S. B. zatrzymał dla siebie 4000 złotych i kwotą tą podzielił się z R. C. (1). Pozostałą sumę zabrał W. P.. Zaciągnięte pożyczki nie były spłacane i bank wypowiedział zawarte umowy (zeznania i wyjaśnienia S. B. k. 31-33, 1780-1792, W. P. k. 64-65, 5014-5017, 1814-1816, 1900, 2427-2429, 2971-2973, 3473, K. K. (1) k. 5021, 1385-1386, 3431, M. I. k. 624-626, 1064-1066, 3885v, 5102, M. M. (1) (G.) k. 603-608, 5113-5114, M. T. k. 111-115; wyjaśnienia: P. M. (1) k. 1389-1393, 2680-2683, M. P. (1) k. 1500-1503, R. C. (1) k. 3427-3429v; umowa pożyczki M. P. (1) k. 356-362; wniosek o udzielenie pożyczki M. P. (1) k. 363-365; dokumentacja bankowa dotycząca pożyczki M. P. (1) k. 366-369; umowa pożyczki P. M. (1) k. 382-387; wniosek o udzielenie pożyczki P. M. (1) k. 388-391; dokumentacja bankowa pożyczki P. M. (1) k. 392-395; informacja banku o stanie zadłużenia k. 1132-1135; zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków M. P. (1) k. 1199; zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków P. M. (1) k. 1200; dokumentacja bankowa pożyczki M. P. (1) k. 1721-1731; opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego k. 2117-2126; opinie biegłego z zakresu badania pisma ręcznego k. 2751-2769 i 2874-2885).

W dniu 15 lutego 2008 roku S. B. ponownie przyszedł do I Oddziału Banku (...) S.A. w L., tym razem z J. M. (2) i jego bratem D. M. (1). Podczas tej wizyty zawarte zostały umowy kredytowe na nazwiska M. I. i K. K. (1), przy czym K. K. (1) sam podpisał wcześniej dokumenty bankowe i przekazał S. B. swój dowód osobisty, zaś w posiadanie dowodu osobistego M. I., S. B. wszedł w nieustalonych okolicznościach. Na zawartej na nazwisko M. I. umowie pożyczki nr (...) na kwotę 65.263,15 złotych, w imieniu M. I. podpisał się D. M. (1). Z kolei na zawartej na nazwisko K. K. (1) umowie pożyczki nr (...) opiewającej na kwotę 73.684,21 złotych, zamiast K. K. (1) podpisał się J. M. (2). Obie umowy zostały wcześniej przygotowane i podpisane przez A. B. i S. A.. Podpisanie umów przez D. M. (1) i J. M. (2) nastąpiło w obecności R. C. (1). Pieniądze pochodzące z tych pożyczek zostały podzielone pomiędzy J. M. (2) i W. P.. S. B., który uczestniczył w ich wypłacaniu zatrzymał część pieniędzy dla siebie tytułem wynagrodzenia za pomoc w uzyskaniu pożyczki i kwotą tą podzielił się z R. C. (1). Pożyczki te nie były spłacane i bank wypowiedział zawarte umowy (zeznania i wyjaśnienia: S. B. k. 32-33, 1780-1792, 5208-5212, K. K. (1) k. 5021, 1385-1386, 3431, J. M. (2) k. 5021v-5024, 2487-2492, M. I. k. 624-626, 1064-1066, 3885v, 5102; umowa pożyczki M. I. k. 328-334; wniosek o udzielenie pożyczki dla M. I. k. 335-337; dokumentacja bankowa pożyczki M. I. k. 338-341; umowa pożyczki K. K. (1) k. 396-402; wniosek o udzielenie pożyczki dla K. K. (1) k. 403-405; dokumentacja bankowa pożyczki K. K. (1) k. 406-408; informacja banku o aktualnym stanie zadłużenia k. 1132-1135; zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków K. K. (1) k. 1197; zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków M. I. k. 1202; dokumentacja bankowa dotycząca pożyczki K. K. (1) k. 1682-1692; dokumentacja bankowa dotycząca pożyczki M. I. k. 1707-1720; opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego k. 1835-1874, k. 2346-2356, 2387-2401, 2595-2603, 2751-2769).

W analogiczny sposób doszło także do wyłudzenia pożyczek w dniu 25 lutego 2008 roku na nazwisko A. M. i w dniu 28 lutego 2008 r. na nazwisko S. K.. Po uprzednim wystawieniu przez W. P. stwierdzających nieprawdę zaświadczeń o zatrudnieniu A. M. i S. K. w firmie (...) i wysokości osiąganych z tego tytułu dochodów S. B. przedłożył te dokumenty w oddziale Banku (...) SA przy ul. (...) w L., a następnie zostały zawarte umowy pożyczki na kwoty: 73.684,21 zł i 78.947,36 zł. Pożyczki te nie były spłacane i bank wypowiedział zawarte umowy. Za czyny te, wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. S. B., W. P., A. M. i S. K. skazani zostali prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11 (zeznania i wyjaśnienia S. B. k. 25-39, 3427; wyjaśnienia: A. M. k. 1477-1479; S. K. k. 3430, 1371-1381; umowa pożyczki A. M. k. 303-309; umowa pożyczki S. K. k. 352-355; wniosek o zawarcie umowy kredytowej k. 310-312; zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków A. M. k. 1196; informacja banku o aktualnym stanie zadłużenia k. 1132-1135; dokumentacja bankowa dotycząca pożyczki A. M. k. 1752-1762 i S. K. k. 1732-1741; opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego k. 2387-240; wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o przytoczone dowody.

Oskarżony R. C. (1) przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień oraz udzielania odpowiedzi na zadawane pytania (k. 2905-2907).

Podczas przesłuchania na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania, nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. Wyjaśnił, że jako pracownik banku był zobowiązany do pozyskiwania klientów, których kierował do osób zajmujących się kredytami. Na tym jego rola się kończyła. Zaznaczył, że był uprawniony do stwierdzania za zgodność z oryginałem kserokopii dokumentacji kredytowej (k. 2942-2943).

Przesłuchany przed Sądem (k. 3428-3430) nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż zna S. B., ale nigdy nie informował go o wysokości dochodu potrzebnego do otrzymania pożyczki, ponieważ nie zajmował się jej udzielaniem. Zaprzeczył, aby na prośbę S. B. sprawdzał lub weryfikował dokumentację kredytową. Nie udzielał mu też informacji o przyznanych kredytach i nie był przy wypłacie pieniędzy z kasy banku. Nie wiedział, skąd S. B. brał pożyczkobiorców. Wykluczył, że był obecny przy podpisywaniu umów. Przyznał, iż S. B. poznał go z J. M. (2). Potwierdził, że przyprowadził do A. B. S. B., ale nie wie dlaczego zgłosił się on do niego. Zaprowadził go akurat do niej, gdyż siedziała sama w pokoju. Wyjaśnił, iż A. B. nigdy nie prosiła go o podpisanie umów kredytowych. Potwierdził, że otrzymał od S. B. przelew na kwotę 2000 złotych, ale był to zwrot pożyczki udzielonej mu w kwietniu i czerwcu 2008 roku. Świadkiem tej pożyczki była jego partnerka R. I.. W lipcu upomniał się o zwrot tej pożyczki i S. B. przelał mu tę kwotę. Wyjaśnił, że na prośbę A. B. poświadczał za zgodność z oryginałem dokumenty pożyczkowe. Jeśli zaś chodzi o podpis na umowie pożyczki P. M. (1) to przyznał, iż złożył za niego podpis. Zrobił to, ponieważ w umowie był błąd i trzeba było ją przepisać. Nie mógł się skontaktować z P. M. (1) i dzwonił w tej sprawie do S. B.. P. M. (1) nie mógł przyjść do banku, a umowa musiała być szybko podpisana i dlatego podpisał się za tego klienta. Nową umowę dał mu do podpisania administrator, ale nie wiedział dokładnie, kto to był. Pierwotną umowę zniszczył. Była tam jakaś niezgodność dat. Zaprzeczył, aby S. B. przekazywał mu po 1000 złotych za każdą podpisaną umowę.

Przesłuchany przed Sądem ponownie (k. 5010) potwierdził, że podpisał umowę pożyczki za P. M. (1), zaś w pozostałym zakresie do postawionego zarzutu nie przyznał się. Skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień i udzielania odpowiedzi na pytania. Potwierdził treść odczytanych mu wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym oraz przed Sądem.

Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego R. C. (1), Sąd uznał, iż zasługują one na wiarę w części, gdzie potwierdził, iż znał S. B., który przychodził do banku w towarzystwie osób zawierających umowy pożyczek gotówkowych. Wiarygodne są również twierdzenia oskarżonego, iż podobnie jak i pozostali pracownicy, był zobowiązany do realizowania planów związanych ze sprzedażą produktów bankowych oraz przyprowadzania do banku potencjalnych klientów. Sąd dał również wiarę jego wyjaśnieniom, że na zawartej w dniu 14 lutego 2008 roku umowie pożyczki gotówkowej podpisał się za P. M. (1). Okoliczność ta nie budzi wątpliwości, gdyż w sposób jednoznaczny stwierdzona została w opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego (k. 2874-2885). W powyższym zakresie wyjaśnienia oskarżonego korelują z dowodami, w oparciu o które poczynione zostały w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne i Sąd uznał, iż nie ma podstaw do ich podważenia.

Wyjaśnienia oskarżonego odnośnie powodu, dla którego zdecydował się na podrobienie podpisu P. M. (1) na umowie pożyczki pozostają już jednak całkowicie niewiarygodne. Niewątpliwie R. C. (1) nie był uprawniony do dokonywania jakichkolwiek zmian w zawartych przez bank umowach, ponieważ nie przewidywał tego zakres jego obowiązków, co zresztą sam podkreślał podczas składania wyjaśnień. Oskarżony nie potrafił logicznie wyjaśnić, dlaczego zniszczył pierwotną umowę, mimo, iż nie pozwalały na to obowiązujące w banku procedury, a także dlaczego poprawienie umowy miało nastąpić w trybie natychmiastowym. Nie wskazał też osoby, która miała mu dać tę umowę do poprawienia. Przede wszystkim zaś wyjaśnienia oskarżonego w tej części sprzeczne są z zeznaniami S. B., który wskazał, iż oskarżony podpisał się za P. M. (1) na umowie pożyczki, bowiem ten nie był obecny przy jej zawieraniu. Nieprawdziwe są również twierdzenia R. C. (1), że na prośbę S. B. nie sprawdzał, ani nie weryfikował dokumentacji pożyczkowej i nie informował go o wysokości dochodu potrzebnego do uzyskania pożyczki. Sąd nie dał również wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że nie było go podczas podpisywania umów zawartych w dniach 14 i 15 lutego 2008 roku, a także, że otrzymany od S. B. przelew kwoty 2000 złotych stanowił zwrot wcześniej udzielonej mu pożyczki. Sąd odmówił wiary także tym wyjaśnieniom oskarżonego, w których zaprzeczył, aby dostawał od S. B. pieniądze za pomoc w załatwieniu pożyczek gotówkowych.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się w znacznej mierze na zeznaniach i wyjaśnieniach S. B. (k. 25-39, 1780-1792, 1893, 2431-2434, 2435-2437, 5208-5212). Dokonując ich oceny Sąd uznał, iż są one szczere, logiczne, rzeczowe i tym samym brak jest podstaw, by je kwestionować. Składając pierwsze zeznania w charakterze świadka (k. 25-39) i kolejne przed Sądem (k. 5208-5212) S. B. w stanowczy i konsekwentny sposób podał, iż R. C. (1) brał udział w wyłudzeniu czterech pożyczek gotówkowych do jakiego doszło w dniach 14 i 15 lutego 2008 roku w Banku (...) S.A. I Oddział w L. i szczegółowo opisał działania podjęte w tym zakresie przez oskarżonego. Przedstawił również rolę jaką w popełnieniu przestępstwa odegrał on sam, a także W. P., J. M. (2) i D. M. (1). Podał, iż w dniu 14 lutego 2008 roku na umowie sporządzonej na nazwisko P. M. (1) za pożyczkobiorcę, który nie był obecny w banku podpis złożył R. C. (1). Podkreślił, iż oskarżony wiedział, iż pożyczkobiorcy nie stawią się w banku i dlatego wspólnie ustalili, że kredyty zostaną uruchomione bez ich obecności, a podpiszą się za nich inne osoby. Świadek zeznał również, iż R. C. (1) wiedział, że wystawione dla banku zaświadczenia o zatrudnieniu i dochodach są fikcyjne i że pożyczki były zaciągane na osoby, które w rzeczywistości nie pracowały w firmie (...) i nie posiadały zdolności kredytowej. S. B. zeznał także, że ustalał z oskarżonym wysokość zarobków jaką trzeba było zadeklarować w zaświadczeniu o zatrudnieniu, żeby uzyskać określoną kwotę pożyczki. Stwierdził, że jadąc do banku z wypełnioną dokumentacją potrzebną do uzyskania pożyczek, każdorazowo kontaktował się z oskarżonym i w jego obecności zostawiał u A. B. dokumenty. Potem R. C. (1) informował go telefonicznie o przyznanych pożyczkach. S. B. zeznał, iż pieniądze z kasy banku z reguły wypłacał sam, za pośrednictwem karty (...), a R. C. (1) był obecny podczas dokonywania wypłat. Po odebraniu każdej z pożyczek przekazywał R. C. (1) pieniądze tytułem podziękowania za pomoc w ich uzyskaniu. Najczęściej odbywało się to w palarni mieszczącej się w garażu banku. S. B. zaprzeczył, aby kiedykolwiek pożyczał od oskarżonego kwotę 2000 złotych, którą potem miał oddawać. Stwierdził, iż poznał W. P. z R. C. (1) i przedstawił tego ostatniego jako osobę do której zwracał się o pomoc w załatwieniu pożyczek.

Sąd dał wiarę zeznaniom S. B. złożonym w postępowaniu przygotowawczym (k. 25-39) oraz na rozprawie (k.5208-5212), a także jego wyjaśnieniom (k. 1780-1792), z których wynika, iż on sam, oskarżony R. C. (1) oraz pracownica banku (...), byli obecni w pomieszczeniu, w którym podpisywane były poszczególne umowy pożyczek. Sąd dostrzegł, iż składając wyjaśnienia w dniu 30 marca 2011 r. (k. 2912-2915) S. B. stwierdził, iż nie był obecny przy podpisywaniu umów przez osoby figurujące jako pożyczkobiorcy, a jedynie dowiedział się od oskarżonego, J. M. (2) i W. P., że podpisali się za te osoby. Składając zeznania w dniu 22 stycznia 2015 r. (k. 5208-5212) S. B. podtrzymał w tym zakresie swoje pierwsze zeznania i wyjaśnienia podkreślając, iż wyjaśniał odmiennie w trakcie przesłuchania w dniu 30 marca 2011 r. z uwagi na negatywny wpływ pobytu w areszcie śledczym Podkreślił przy tym, iż był obecny przy podpisywaniu tych umów i widział jak oskarżony, a także W. P. oraz bracia J. i D. M. (2) podpisali się na umowach za osoby, które figurowały w nich jako pożyczkobiorcy. Zaznaczył ponadto, iż w czasie podpisywania umów w pokoju była również obecna A. B.. Zeznania te znalazły potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności zeznaniach i wyjaśnieniach W. P., J. M. (2), częściowo także A. B., a także opiniach biegłego z zakresu badania pisma ręcznego (k. 2117-2126, 2595-2603, 2751-2769, 2874-2885). Za obiektywnością relacji S. B. odnośnie przebiegu zdarzeń oraz brakiem podstaw do przyjęcia, iż miał on interes w tym, aby podając nieprawdziwe fakty fałszywie oskarżyć R. C. (1), przemawia również okoliczność, że składając obciążające oskarżonego zeznania i wyjaśnienia, w żaden sposób nie umniejszał roli jaką sam odgrywał w procederze wyłudzania kredytów, co doprowadziło do wydania wobec niego wyroku skazującego w sprawie IV K 111/11.

Zeznania S. B., iż za pomoc w załatwianiu każdego z kredytów przekazywał R. C. (1) pieniądze znajdują potwierdzenie w historii operacji na koncie oskarżonego (k. 2889), z której wynika, iż w dniu 9 lipca 2008 r. S. B. przekazał mu 2000 zł. S. B. podkreślił przy tym (k. 5209), iż pieniądze te nie były przekazane z tytułu wcześniej zaciągniętej pożyczki, bowiem nie pożyczał pieniędzy od R. C. (1). Wyjaśnił (k. 1788 - 1789), iż kwotę 2000 zł przelał na konto R. C. (1) za pomoc w załatwieniu kredytów w Banku (...) SA oddział w Ś. na nazwiska Ł. D. i P. R.. S. B. podkreślił również (k. 5209-5212), iż najczęściej przekazywał R. C. (1) pieniądze tytułem podziękowania bezpośrednio po wypłaceniu kwoty kredytu i miało to miejsce w palarni usytuowanej w garażu banku.

Sąd odmówił wiary zeznaniom R. I. (k. 3587-3598), która podała, iż była świadkiem pożyczania pieniędzy od oskarżonego przez S. B., a kwota 2000 zł, którą S. B. przelał na konto oskarżonego była zwrotem wcześniej zaciągniętej pożyczki. Sąd uznał, iż zeznania R. I. – przyjaciółki oskarżonego – nie polegają na prawdzie. Są one nieobiektywne i mają na celu wsparcie przyjętej przez oskarżonego linii obrony.

Dokonując oceny zeznań i wyjaśnień A. B. (zeznania k. 1581, 5011-5014, wyjaśnienia k. 2805-2809, 2823-2826, 3426-3428) Sąd uznał je w dominującej części za wiarygodne. Świadek potwierdziła, iż R. C. (1) przyprowadził do niej S. B., który później przychodził z osobami zatrudnionymi wedle przedkładanej dokumentacji w firmie (...) z L. i osoby te otrzymywały pożyczki. S. B. przynosił oskarżonemu dokumentację wymaganą przy ubieganiu się o pożyczkę. Potem z tymi dokumentami przychodzili do niej obaj albo sam R. C. (1). A. B. podkreślała, iż dziwiło ją, że dokumentacji nie dostarczały osobiście osoby ubiegające się o przyznanie pożyczki, ale uznała, że skoro S. B. jest dobrym znajomym R. C. (1), a ponadto zna dyrektora E. P. (1), to nie dzieje się nic niepokojącego. Z uwagi na to, że żaden z pożyczkobiorców nie był wcześniej klientem banku, a z zaświadczeń o zatrudnieniu wynikało, że wszyscy pracują w tej samej firmie i ubiegali się o przyznanie wysokich kwot pożyczek, poinformowała o tych okolicznościach przełożonych. A. B. opisała też procedury towarzyszące rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pożyczki, podjęciu decyzji o jej przyznaniu oraz podpisaniu umowy z klientem, a także sposoby wypłacenia kwoty pożyczki. Wskazała czynności, które w ramach tego procesu należały do jej kompetencji. Podkreśliła, że mogła przekazać podpisane już przez siebie umowy do podpisu przez klienta innym pracownikom w sytuacji, gdy klient miał przyjść w czasie, gdy nie było jej w pracy, bowiem pozwalał na to jej zakres obowiązków. Zdarzało się, że to R. C. (1) brał od niej podpisane już umowy i miał uzyskać podpisy klientów, a następnie umowy te oddawał jej albo też sam przekazywał je do uruchomienia kredytu. Taka sytuacja dotyczyła umów z dnia 14 i 15 lutego 2008 roku. Postępowanie takie było zgodne z obowiązującymi w banku procedurami. Nie przypuszczała wówczas, że oskarżony może pozwolić podpisać się na umowie innej osobie zamiast pożyczkobiorcy. Świadek podkreśliła, iż oskarżony nie mógł poprawić we własnym zakresie umowy i zniszczyć jednocześnie jej pierwotnego egzemplarza, ponieważ musiałaby podpisać po raz drugi umowę, a sytuacja taka nie miała miejsca. W podanym zakresie zeznania i wyjaśnienia A. B. są konsekwentne i spójne, a ponadto zbieżne z innymi wiarygodnymi dowodami, a w szczególności zeznaniami przesłuchanych w sprawie pracowników banku i dlatego brak było podstaw do kwestionowania ich prawdziwości. Sąd odmówił jedynie wiary twierdzeniom A. B. zaprzeczającym, aby w jej obecności R. C. (1) podpisał za kogoś umowę kredytową. Twierdzenia te pozostają w sprzeczności z omówionymi wcześniej zeznaniami S. B., aczkolwiek nie sposób wykluczyć, iż A. B. faktu tego nie dostrzegła.

Świadek W. P. (zeznania i wyjaśnienia: k. 64-65, 5014-5017, 1814-1816, 1900, 2427-2429, 2971-2973, 3473) potwierdził, iż wystawił nieprawdziwe w swej treści zaświadczenia o zatrudnieniu M. P. (1), P. M. (1), K. K. (1) i M. I. w należącej do niego firmie (...) i wysokości osiąganych zarobków. Na podstawie tej dokumentacji w dniach 14 i 15 lutego 2008 roku zawarte zostały umowy pożyczkowe z Bankiem (...) SA. Świadek opisał rolę jaką w procederze tym pełnił S. B. i przyznał, że pożyczki bankowe, formalnie udzielone na rzecz innych osób były przeznaczone dla jego firmy. Podał, iż S. B. przekazał mu odebrane z tych pożyczek pieniądze oraz, że zaciągnięte zobowiązania nie zostały spłacone. Zeznał także, iż S. B. poznał go z pracownikiem banku (...), ale nie informował w jaki sposób były załatwiane pożyczki. Sąd obdarzył wiarą powyższe zeznania i wyjaśnienia W. P., gdyż są jasne i logiczne oraz korelują z zeznaniami i wyjaśnieniami S. B.. Odmówił natomiast wiary jego twierdzeniom, że nie przekazywał S. B. żadnych pieniędzy za „załatwienie” kredytów (k. 5014-5017). Przeczą im bowiem konsekwentne zeznania S. B., które Sąd uznał za wiarygodne.

Dokonując oceny wyjaśnień i zeznań J. M. (2) (wyjaśnienia k. 2487-2492, 2533, 3432, zeznania k. 5021v-5024), Sąd dał im wiarę jedynie częściowo. Składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym J. M. (2) nie przyznał się do podrobienia podpisu na umowie kredytowej zawartej w dniu 15 lutego 2008 roku na nazwisko K. K. (1) (opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego k. 2595-2603) oraz podpisu M. I. na zaświadczeniu o zatrudnieniu i wysokości zarobków (opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego k. 2751-2769), a także zaprzeczył, aby w banku był obecny wówczas jego brat D. M. (1). W tym zakresie wyjaśnienia J. M. (2) nie zasługują na obdarzenie ich wiarą ponieważ sprzeczne są ze zgromadzonymi w sprawie dowodami, a przede wszystkim z zeznaniami S. B. i opiniami biegłego z zakresu badań pisma ręcznego. W pozostałej części jego wyjaśnienia są rzeczowe, i logiczne oraz pozostają zbieżne z zeznaniami i wyjaśnieniami S. B., W. P., K. K. (1) i M. I.. Wynika z nich, że po tym jak wykorzystał pieniądze z umów pożyczkowych zawartych przez O. K. (obecnie M.), T. M. i G. P., w związku z pogorszeniem się sytuacji finansowej prowadzonej przez niego firmy (...), ponownie poprosił S. B. o pomoc w uzyskaniu pożyczki. Ten polecił mu, aby znalazł osoby, na których dane będą zawarte umowy. J. M. (2) zwrócił się w tej sprawie do K. K. (1), który zgodził się na zaciągnięcie na jego dane pożyczki. S. B. złożył do banku dokumentację potrzebną do uzyskania pożyczki, w tym również nieprawdziwe zaświadczenie o zatrudnieniu w firmie (...). J. M. (2) pobrał w banku pieniądze, które wypłacił posługując się dowodem osobistym pożyczkobiorcy i od razu podzielił się nimi ze S. B.. Zeznając przed Sądem świadek przyznał, że podpisał umowę za K. K. (1), zaś za M. I. podpis na umowie pożyczki złożył jego brat D. M. (1). Stwierdził, że zaprzestał spłacania tych pożyczek bo nie miał pieniędzy. S. B. przedstawił mu R. C. (1), ale nie wiedział, czy to on był pracownikiem banku, który udzielał pomocy w załatwianiu pożyczek. S. B. informował go też, że pieniędzmi, które otrzymał od niego za przyznawanie pożyczek, z kimś się dzielił, ale nie mówił kim była ta osoba.

Świadek M. M. (1) (wcześniej G.), w okresie objętym zarzutem, pracowała w firmie (...), gdzie zajmowała się m.in. wykonywaniem przelewów. Zeznała, że S. B. pomagał W. P. w sprawach finansowych firmy. Stwierdziła, iż dwukrotnie widziała, jak S. B. spotkał się pod Bankiem (...) na C. z R. C. (1). Zaprzeczyła, aby podpisywała się za kogoś na jakichkolwiek dokumentach albo wypełniała dokumenty kredytowe za inne osoby. Nie brała też udziału w wystawianiu zaświadczeń o zatrudnieniu. (k. 603-608, 3475, 5113-5114).

M. T. – konkubina W. P. – zeznała na temat sytuacji finansowej firmy (...), po tym jak w marcu 2008 roku jej pełnomocnikiem został S. B.. Wskazała też, że po odnalezieniu dokumentacji dotyczącej umów pożyczek gotówkowych zawartych przez osoby, które miały wystawione sfałszowane zaświadczenia o zatrudnieniu w firmie (...), W. P. złożył na Policji zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstw przez S. B. (k. 111-115, 3586). Sąd dał wiarę zeznaniom M. M. (1) i M. T., brak jest bowiem podstaw, by je kwestionować.

W sprawie niniejszej przesłuchani zostali także pracownicy Banku (...) SA w L.: P. B. (1), S. A., J. D., J. H. (wcześniej H. S.), J. M. (1) oraz E. P. (2).

P. B. (1), który w okresie objętym zarzutem pracował w (...) Banku (...) S.A. w L. na stanowisku menagera do spraw operacyjnych, opisał w swoich zeznaniach zasady obowiązujące przy procesie weryfikacji wniosków o udzielenie pożyczki składanych przez nowych klientów. Stwierdził, iż osobiście nie przeprowadzał weryfikacji wniosków dotyczących M. I., M. P. (1), K. K. (1) i P. M. (1). Określił zakres obowiązków R. C. (1) i A. B. na zajmowanych przez nich stanowiskach oraz tryb postępowania w wypadku korygowania podpisanej umowy. Zeznał, iż nie pamięta sytuacji, żeby w umowie był błąd i trzeba ją było poprawiać. (k. 1928-1929, 3478-3479, 5114-5115).

S. A., która w okresie objętym zarzutem pracowała w (...) Banku (...) S.A. w L. na stanowisku menagera do spraw sprzedaży, złożyła zeznania na okoliczności dotyczące przebiegu procesu udzielania pożyczek gotówkowych, sposobu postępowania w wypadku wykrycia błędu w umowie oraz czynności do jakich wykonywania upoważniona była A. B.. Świadek zeznała, iż oskarżony należał do zespołu wsparcia, ale nie był administratorem pożyczek i dlatego nie przygotowywał umów do podpisania. Stwierdziła, iż pracownicy wszystkich działów angażowali się w proces pozyskiwania klientów, kontaktując ich z pracownikami sprzedaży. Robił tak również R. C. (1) (k. 1936-1939, 2843, 3479, 4101-4102, 5115v-5116).

J. D., który do końca 2007 roku pracował w (...) Banku (...) S.A. w L. i był bezpośrednim przełożonym R. C. (1), zeznał odnośnie sposobu w jaki w przypadku nowych klientów przeprowadzał weryfikację zaświadczeń o ich zatrudnieniu. Określił też zakres obowiązków R. C. (1) stwierdzając, iż w miarę swoich możliwości starał się on pozyskiwać klientów i w tym zakresie interesował się procesem sprzedaży. Opisał także procedurę postępowania w przypadku odkrycia w umowie błędu (k. 3588-3589, 5116-5117).

J. H. (wcześniej H. S.), która w okresie objętym zarzutem pracowała w (...) Banku (...) S.A. w L. na stanowisku specjalisty do spraw sprzedaży, złożyła zeznania na okoliczności dotyczące przebiegu procesu udzielania pożyczek gotówkowych. Podniosła, iż zdarzały się sytuacje kiedy klient był polecany z czyjejś rekomendacji i wówczas sprawdzany był w momencie podpisywania umowy. R. C. (1) przyprowadzał znajomych zainteresowanych uzyskaniem pożyczki i interesował się tym, czy taka pożyczka została przyznana. Nie był on jednak bezpośrednio zaangażowany w sam proces sprzedaży i nie miał wpływu na decyzję w przedmiocie przyznania pożyczki. Świadek zeznała, iż oskarżony przynosił do A. B. wnioski o pożyczkę z kserokopiami dokumentów tożsamości. Na kserokopii dowodu osobistego pieczątkę „za zgodność z oryginałem” stawiała ta osoba, która wykonała kserokopię. Podała, iż zdarzały się sytuacje, że inny pracownik przyjmował wniosek i dokumenty, a w obecności innego pracownika klient podpisywał umowę (k. 3589-3590, 5117).

J. M. (1) w okresie objętym zarzutem był zatrudniony w (...) Banku (...) S.A. w L. na stanowisku specjalisty do spraw sprzedaży kredytów mieszkaniowych. Pracował w jednym pokoju z A. B.. Zeznał, że przychodził do nich R. C. (1) i polecał A. B. osoby, które były zainteresowane otrzymaniem pożyczki. Świadek widywał go w obecności S. B. (3590- (...), 5117v).

E. P. (1), który w okresie objętym zarzutem był zatrudniony na stanowisku Dyrektora I Oddziału Banku (...) S.A. w L., złożył zeznania na okoliczności dotyczące zakresu jego obowiązków oraz procedur obowiązujących przy udzielaniu pożyczek gotówkowych (k. 1639-1641).

Omówione powyżej zeznania świadków P. B. (1), S. A., J. D., J. H. (wcześniej H. S.), J. M. (1) oraz E. P. (1) są rzeczowe, logiczne, konsekwentne i wzajemnie zbieżne. W tej sytuacji Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań tych świadków i w całości obdarzył je wiarą.

Z zeznań M. I., K. K. (1) oraz wyjaśnień M. P. (1) i P. M. (1) wynika, iż żaden z nich nie zawierał umowy pożyczki z Bankiem (...) SA Oddział w L. w dniach 14 i 15 lutego 2008 r.

M. I. zeznał (k. 1064-1066, 3885v, 5102), że widniejące na umowie pożyczki z dnia 15 lutego 2008 r. podpisy nie zostały złożone przez niego. Również podpis na wniosku o udzielenie pożyczki nie jest jego podpisem. Zaprzeczył też, aby kiedykolwiek był zatrudniony w firmie (...).

Z wyjaśnień złożonych przez M. P. (1) (k. 1500-1503) wynika, że gdy był na swoim osiedlu, nieznajomy mężczyzna zaproponował mu 1000 złotych w zamian za wzięcie na swoje nazwisko pożyczki. Wyraził na to zgodę i przekazał temu mężczyźnie dowód tożsamości. Po okazaniu zawartej w dniu 14 lutego z Bankiem (...) S.A. Oddział w L. umowy pożyczki nr (...) na nazwisko M. P. (1) stwierdził, iż nie sporządzał widniejących na niej podpisów. Po okazaniu oryginału zaświadczenia o zatrudnieniu w (...) z dnia 11 lutego 2008 roku na nazwisko M. P. (1) rozpoznał widniejący na tym dokumencie podpis jako swój. Zaznaczył, iż nigdy nie pracował w firmie (...).

P. M. (1) wyjaśnił (k. 1389-1393, 2680-2683), iż nie zawierał w dniu 14 lutego 2008 roku umowy pożyczki nr. (...) z Bankiem (...) S.A. Oddział w L.. Stwierdził, że kiedyś podszedł do niego na placu zabaw jakiś mężczyzna i zaproponował zarobek w zamian za podpisanie pewnych dokumentów. P. M. (1) na to się zgodził i dał mu swój dowód osobisty, bo był wówczas pijany i nie zwracał uwagi na to co podpisuje. Po okazaniu oryginałów wniosku o pożyczkę oraz zaświadczenia o zatrudnieniu w (...) z dnia 11 lutego 2008 roku na nazwisko M. P. (2) rozpoznał widniejące na tych dokumentach podpisy jako swoje. Zaprzeczył, aby kiedykolwiek był zatrudniony w firmie (...).

Z wyjaśnień i zeznań złożonych przez K. K. (1) (k. 1383-1387, 5021) wynika, iż w lutym 2008 roku, kiedy znajdował się pod wpływem alkoholu, podszedł do niego nieznajomy mężczyzna i zaproponował zarobek. Świadek zgodził się na to i przekazał mu swój dowód osobisty. Umówili się na następny dzień. Wtedy wspomniany mężczyzna dał mu do podpisania dokumenty potrzebne do zaciągnięcia pożyczki gotówkowej i zapłacił za przysługę 1000 złotych. Po okazaniu oryginałów wniosku o pożyczkę oraz zaświadczenia o zatrudnieniu w (...) z dnia 11 lutego 2008 roku na nazwisko K. K. (2) świadek rozpoznał widniejące na tych dokumentach podpisy jako swoje. Podkreślił, iż nigdy nie pracował w firmie (...). Sąd uznał zeznania M. I., K. K. (1), a także wyjaśnienia A. P. i P. M. (1) za wiarygodne, gdyż są logiczne i spójne , a ponadto znalazły potwierdzenie w opiniach biegłego z zakresu pisma ręcznego (k. 2117-2126, 2595-2603, 2751-2769, 2874-2885), a także zeznaniach i wyjaśnieniach S. B., W. P. i J. M. (2). Wskazać przy tym trzeba, iż przeświadczenie P. M. (1), że składał również podpis na umowie pożyczki, nie znalazło uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym. Z powołanej wyżej opinii biegłego (k. 2874-2885) wynika bowiem jasno, że na umowie pożyczki gotówkowej z dnia 14 lutego 2008 roku podpis za P. M. (1) złożył R. C. (1).

Drugorzędne znaczenie z punktu widzenia wydanego rozstrzygnięcia posiadały zeznania i wyjaśnienia A. M. (k. 1477-1479), J. K. (k. 2267-2270, 2461-2464, 3431, 5102v-5104), W. G. (k. 1513-1516, 1572), T. M. (k. 2111-2114), G. P. (k. 1420-1424), O. M. (k. 1427-1430) i S. K. (k. 1377-1381, 3430), bowiem R. C. (1), postawiono jedynie zarzut wyłudzenia kredytów w dniu 14 i 15 lutego 2008 r. Sąd obdarzył wiarą powyższe zeznania i wyjaśnienia, gdyż są spójne i rzeczowe i brak było podstaw, by je kwestionować.

Istotnego znaczenia nie miały też zeznania R. Z. (k. 2585-2588) oraz wyjaśnienia I. M. (k. 2275-2278, 2435-2437), ponieważ odnosiły się do okoliczności związanych z zaistniałym w dniu 15 stycznia 2008 roku wyłudzeniem pożyczki gotówkowej przez J. K. i S. B., za który to czyn zostali oni skazani wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11.

Do poczynienia ustaleń w niniejszej sprawie nie posłużyły zeznania B. P. (k. 1590-1591) i K. Z. (k. 1957).

Sąd w pełni podzielił wywołane w sprawie opinie biegłego z zakresu pisma ręcznego (k. 2117-2126, 2595-2603, 2751-2769, 2874-2885), gdyż są one jednoznaczne, logiczne, pełne i wszechstronne oraz nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Zaznaczyć przy tym trzeba, iż sporządzający je biegły jest w swojej dziedzinie specjalistą posiadającym dużą wiedzę fachową i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Podkreślić również należy, że wydanie opinii poprzedzone zostało przeprowadzeniem kompleksowych badań porównawczych pisma z zastosowaniem uznanej naukowo metody badawczej i specjalistycznego sprzętu. Wobec powyższego brak było jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania opinii biegłego, co z kolei pozwoliło przyjąć, iż podpis (...) na zaświadczeniu o zatrudnieniu i wysokości zarobków z dnia 11 lutego 2008 roku wystawionym na M. I. został podrobiony przez J. M. (2), podpisy (...) na umowie pożyczki nr (...) z dnia 14 lutego 2008 roku zostały podrobione przez W. P., podpisy (...) na umowie pożyczki nr (...) z dnia 14 lutego 2008 roku zostały podrobione przez R. C. (1), podpisy (...) na umowie pożyczki nr (...) z dnia 15 lutego 2008 roku zostały podrobione przez J. M. (2), podpisy (...) na umowie pożyczki nr (...) z dnia 15 lutego 2008 roku zostały podrobione przez D. M. (1).

Sąd dokonał ustaleń faktycznych również w oparciu o dowody z dokumentów w postaci: pisma ZUS w L. z dnia 4 czerwca 2008 roku (k. 10), pisma ZUS w L. z dnia 15 kwietnia 2008 roku (k. 11), pisma UM L. z dnia 13 czerwca 2008 roku (k. 12-13), pisma UM L. z dnia 16 czerwca 2008 roku wraz z załącznikami (k. 14-20), protokołu zatrzymania rzeczy z dnia 31 lipca 2008 roku (k. 75-79), protokołu przeszukania pomieszczeń W. P. z dnia 1 sierpnia 2008 roku (k. 86-91), protokołu przeszukania pomieszczeń S. B. z dnia 1 sierpnia 2008 roku (k. 93-104), wykazu połączeń wychodzących (k. 155-193), pisma Naczelnika III Urzędu Skarbowego w L. z dnia 3 września 2008 roku z załącznikami (k. 194-281), pisma Banku (...) SA w L. z dnia 28 października 2008 roku (k. 301-302), umowy pożyczki z dnia 25 lutego 2008 roku na nazwisko A. M. (k. 303-309), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 25 lutego 2008 roku na nazwisko A. M. (k. 310-312), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 25 lutego 2008 roku nazwisko A. M. (k. 313-327), umowy pożyczki z dnia 15 lutego 2008 roku na nazwisko M. I. (k. 328-334), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 12 lutego 2008 roku na nazwisko M. I. (k. 335-337), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 12 lutego 2008 roku na nazwisko M. I. (k. 338-341), umowy pożyczki z dnia 28 lutego 2008 roku na nazwisko S. K. (k. 342-348), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 28 lutego 2008 roku na nazwisko S. K. (k. 349-351), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 28 lutego 2008 roku na nazwisko S. K. (k. 352-355), umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2008 roku na nazwisko M. P. (1) (k. 356-362), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 14 lutego 2008 roku na nazwisko M. P. (1) (k. 363-365), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2008 roku na nazwisko M. P. (1) (k. 366-369), umowy pożyczki z dnia 13 września 2007 roku na nazwisko O. K. (k. 370-375), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 12 września 2007 roku na nazwisko O. K. (k. 376-376v), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 12 września 2007 roku na nazwisko O. K. (k. 377-381), umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2008 roku na nazwisko P. M. (1) (k. 382-387), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 14 lutego 2008 roku na nazwisko P. M. (1) (k. 388-391), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2008 roku na nazwisko P. M. (1) (k. 392-395), umowy pożyczki z dnia 15 lutego 2008 roku na nazwisko K. K. (1) (k. 396-402), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 15 lutego 2008 roku na nazwisko K. K. (1) (k. 403-405), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 15 lutego 2008 roku na nazwisko K. K. (1) (k. 406-408), umowy pożyczki z dnia 4 stycznia 2008 roku na nazwisko G. P. (k. 409-415), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 3 stycznia 2008 roku na nazwisko G. P. (k. 416-418), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 3 stycznia 2008 roku na nazwisko G. P. (k. 419-422), wykazu połączeń wychodzących z numeru (...) (k. 433-468), zestawienia transakcji rachunku bieżącego (...) (k. 469-486), zaświadczenia z dnia 13 listopada 2006 roku o numerze identyfikacyjnym REGON W. P. (k. 510), zaświadczenia z dnia 14 listopada 2006 roku o wpisie do Ewidencji Działalności Gospodarczej (k. 511), potwierdzenia zgłoszenia rejestracyjnego podatnika podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego; decyzja w sprawie nadania numeru identyfikacyjnego z dnia 3 lipca 2007 roku (k. 512), pełnomocnictwa z dnia 14 marca 2008 roku (k. 513-514), pisma z Aresztu Śledczego w L. z dnia 26 marca 2009 roku (k. 647), pisma ZUS w L. z dnia 22 marca 2010 roku (k. 1105), informacji z Banku (...) SA w L. z dnia 24 marca 2010 roku o aktualnym zadłużeniu pożyczkobiorców (k. 1132-1135), instrukcji służbowych Banku (...) SA w L. dotyczące pożyczki ekspresowej (k. 1136-1193), zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków O. K. z dnia 10 września 2007 roku (k. 1195), zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków A. M. z dnia 22 lutego 2008 roku (k. 1196), zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków K. K. (1) z dnia 11 lutego 2008 roku (k. 1197), zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków G. P. z dnia 27 grudnia 2007 roku (k. 1198), zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków M. P. (1) z dnia 11 lutego 2008 roku (k. 1199), zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków P. M. (1) z dnia 11 lutego 2008 roku (k. 1200), zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków S. K. z dnia 27 lutego 2008 roku (k. 1201), zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków M. I. z dnia 11 lutego 2008 roku (k. 1202), pisma z ZUS w L. z dnia 12 kwietnia 2010 roku (k. 1207), zawiadomienia o przestępstwie (k. 1513-1516), dokumentacji z Banku (...) SA w L. w sprawie pożyczki z dnia 30 listopada 2007 roku na nazwisko W. G. (k. 1534-1543), wniosku o udzielenie pożyczki na nazwisko W. G. z dnia 30 listopada 2007 roku (k. 1545), umowy pożyczki z dnia 30 listopada 2007 roku na nazwisko W. G. (k. 1546-1554), zaświadczenia o zatrudnieniu W. G. z dnia 29 listopada 2007 roku (k. 1556), umowy o pracę z dnia 1 lutego 2006 roku na nazwisko W. G. (k. 1557), dokumentacji dotyczącej pożyczki z dnia 30 listopada 2007 roku na nazwisko W. G. (k. 1558-1567), danych z Ewidencji Działalności Gospodarczej dotyczącej (...) (k. 1579), odpisu postanowienia Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 10 listopada 2006 roku o ogłoszeniu upadłości (...) Budowlane S.A. w L. - sygn. akt: XVIII Gu 90/60 (k. 1599), informacji z Rejestru Przedsiębiorców dot. (...) Budowlane S.A. w L. (k. 1605-1615), pisma Banku (...) SA w L. z dnia 6 października 2010 roku (k. 1649-1650), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 4 lipca 2008 roku - sygn. akt: XVII K 924/08 (k. 1656), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 23 marca 2009 roku - sygn. akt: XVII K 28/09 (k. 1657), pisma Banku (...) SA w L. z dnia 18 października 2010 roku (k. 1665-1667), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 13 września 2007 roku na nazwisko O. K. (k. 1668-1681), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 15 lutego 2008 roku na nazwisko K. K. (1) (k.1682-1692), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2008 roku na nazwisko G. P. (k. 1693-1706), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2008 roku na nazwisko P. M. (1) (k. 1707-1720), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 14 lutego 2008 roku na nazwisko M. P. (1) (k. 1721-1731), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 28 lutego 2008 roku na nazwisko S. K. (k. 1732-1741), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 15 lutego 2008 roku na nazwisko M. I. (k. 1742-1751), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 25 lutego 2008 roku na nazwisko A. M. (k. 1752-1762), opinii biegłego z zakresu badania pisma i dokumentów z dnia 9 listopada 2010 roku (k. 1835-1874), danych o karalności S. B. (k. 1916, 3556), danych o karalności J. M. (2) (k. 1917, 3562), pisma Banku (...) SA w L. z dnia 16 listopada 2010 roku (k. 1930-1933), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 30 listopada 2007 roku na nazwisko W. G. (k. 1934-1935), pisma Banku (...) SA w L. z dnia 19 listopada 2010 roku (k. 1958-1959), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 15 stycznia 2008 roku na nazwisko J. K. (k. 1960-1962), zaświadczenia o zatrudnieniu z dnia 8 stycznia 2008 roku na nazwisko J. K. (k. 1963), umowy pożyczki z dnia 15 stycznia 2008 roku na nazwisko J. K. (k. 1977-1980), oświadczenia o poddaniu się egzekucji na nazwisko J. K. (k. 1981), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 15 stycznia 2008 roku na nazwisko J. K. (k. 1964-1976), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 29 listopada 2007 roku na nazwisko T. M. (k. 1983-2007), odpisu wyroku z dnia 15 lipca 2008 roku - sygn. akt: VX K 30/08 (k. 2010), pisma Banku (...) SA w L. z dnia 26 listopada 2010 roku (k. 2073), umowy pożyczki z dnia 12 czerwca 2008 roku na nazwisko Ł. D. (k. 2074-2076), oświadczenia o poddaniu się egzekucji z dnia 12 czerwca 2008 roku na nazwisko Ł. D. (k. 2077), wypowiedzenia umowy pożyczki z dnia 12 czerwca 2008 roku na nazwisko Ł. D. (k. 2078), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 10 czerwca 2008 roku na nazwisko Ł. D. (k. 2080), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 12 czerwca 2008 roku na nazwisko Ł. D. (k. 2081-2088), umowy pożyczki z dnia 11 czerwca 2008 roku na nazwisko P. R. (k. 2089-2091), oświadczenia o poddaniu się egzekucji z dnia 11 czerwca 2008 roku na nazwisko P. R. (k. 2092), wypowiedzenia umowy pożyczki z dnia 11 czerwca 2008 roku na nazwisko P. R. (2093), wniosku o udzielenie pożyczki z dnia 11 czerwca 2008 roku na nazwisko P. R. (k. 2095), dokumentacji bankowej dotyczącej umowy pożyczki z dnia 11 czerwca 2008 roku na nazwisko P. R. (k. 2094-2097, 2099-2100), zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków P. R. z dnia 9 czerwca 2008 roku (k. 2098), opinii biegłego z zakresu badania pisma z dnia 6 grudnia 2010 roku (k. 2117-2126), pisma Banku (...) SA w L. z dnia 4 grudnia 2010 roku (k. 2127-2128), odpisu wyroku z dnia 17 marca 2008 roku - sygn. akt: IV K 713/07 (k. 2211), opinii biegłego z zakresu badania pisma z dnia 10 grudnia 2010 roku (k. 2215-2225), danych o karalności J. K. (k. 2236, 3565), danych o karalności T. M. (k. 2237, 3555), danych o karalności O. K. (k. 2238, 3564), danych o karalności K. K. (1) (k. 2239, 3548), danych z Ewidencji Działalności Gospodarczej dotyczące I. M. (k. 2249), danych z Ewidencji Działalności Gospodarczej dotyczących J. M. (2) (...) (k. 2251), danych z Ewidencji Działalności Gospodarczej dotyczących W. P. (...) (k. 2252), danych z Ewidencji Działalności Gospodarczej dotyczących K. P. i M. S. (...) (k. 2253-2255), danych o karalności M. S. (k. 2260, 3552-3553), danych o karalności S. K. (k. 2282-2283, 3560-3561), danych o karalności P. M. (1) (k. 2285-2286, 3549-3551), danych o karalności P. M. (2) (k. 2288), danych o karalności M. P. (1) (k. 2290), danych o karalności Ł. D. (k. 2292-2294, 3539-3541), pisma Banku (...) SA w L. z dnia 16 grudnia 2010 roku (k. 2296), przepisów proceduralnych banku (...) selekcja klientów” (k. 2297-2302), opinii biegłego z zakresu badania pisma z dnia 21 grudnia 2010 roku (k. 2346-2356), danych o karalności P. R. (k. 2366-2367, 3544-3547), opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej A. M. z dnia 22 grudnia 2010 roku (k. 2379-2382), opinii biegłego z zakresu badania pisma z dnia 27 grudnia 2010 roku (k. 2387-2401), protokołu tymczasowego zajęcia mienia (k. 2508-2510), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 22 grudnia 2003 roku - sygn. akt: IV K 706/03 (k. 2571), odpisu wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 24 września 2004 roku - sygn. akt: V Ka 782/04 (k. 2572), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 19 lipca 2004 roku, sygn. akt: IV K 257/04 (k. 2573-2574), odpisu postanowienia Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 15 grudnia 2008 roku (k. 2575-2576), odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 22 stycznia 2008 roku, sygn. akt: IV K 310/07 (k. 2577), odpisu postanowienia Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 27 listopada 2009 roku - sygn. akt: IV Ko 890/09 (k. 2578), opinii biegłego z zakresu badania pisma z dnia 4 lutego 2011 roku (k. 2595-2603), opinii biegłego z zakresu badania pisma z dnia 2 lutego 2011 roku (k. 2605-2616), danych o karalności W. P. (k. 2649, 3557), pisma UM L. z dnia 15 lutego 2011 roku (k. 2669), danych o karalności G. P. (k. 2671, 3554), opinii biegłego z zakresu badania pisma z dnia 1 marca 2011 roku (k. 2698-2707), opinii biegłego z zakresu badania pisma z dnia 7 marca 2011 roku (k. 2751-2769), protokołu tymczasowego zajęcia mienia (k. 2802-2803), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 2839-2841), protokołu przyjęcia poręczenia od A. B. (k. 2849-2851), danych o karalności D. M. (1) (k. 2865, 3563), danych o karalności A. B. (k. 2866, 3559), protokołu przyjęcia poręczenia od D. M. (1) (k. 2867-2869), opinii biegłego z zakresu badania pisma z dnia 22 marca 2011 roku (k. 2874-2885), protokołu tymczasowego zajęcia mienia (k. 2927-2929), danych o karalności R. C. (1) (k. 2969, 3558), dokumentacji bankowej (k. 2976-2993), dokumentacji bankowej (k. 2996), dokumentacji bankowej (k. 2998), dokumentacji bankowej (k. 3000), dokumentacji bankowej (k. 3002), danych o karalności A. M. (k. 3542-3543), danych o karalności O. K. (k. 3694, 3900), danych o karalności G. P. (k. 3695, 3897), danych o karalności K. K. (1) (k. 3696, 3903), danych o karalności D. M. (1) (k. 3697, 3902), danych o karalności T. M. (k. 3698, 3899), danych o karalności A. B. (k. 3699, 3907), danych o karalności J. K. (k. 3700, 3904), danych o karalności W. P. (k. 3701, 3898), danych o karalności J. M. (2) (k. 3702, 3901), danych o karalności S. B. (k. 3703, 3906), danych o karalności R. C. (1) (k. 3704, 3905), danych o karalności A. M. (k. 3705-3706, 3911-3912), danych o karalności P. R. (k. 3707-3710, 3920-3923), danych o karalności M. S. (k. 3711-3712, 3918-3919), danych o karalności Ł. D. (k. 3713-3715, 3908-3910), danych o karalności P. M. (1) (k. 3716-3717, 3916-3917), danych o karalności S. K. (k. 3718-3720, 3913-3915), raportów z audytów przeprowadzonych w (...) Banku (...) S.A. (k. 4560-4568), zawiadomień z AŚ L. (k. 3260-3261, 3099-3300), odpisu skróconego aktu zgonu M. P. (1) (k. 3402), dokumentacji bankowej (k. 3924-4081), pisma (...) S.A. z instrukcją służbową pożyczki (k. 4112-4162), dokumentacji bankowej (k. 4235-4458), upoważnienia (k. 5005), pisma Prokuratury Rejonowej L.-Północ w L. (k. 5018), pisma procesowego obrońcy oskarżonego R. C. (1) (k. 5019), odpisu skróconego aktu zgonu E. P. (1) (k. 5072), danych P.-Sad dotyczących M. T. (k. 5127-5130), pisma KP VI w L. dotyczącego M. T. (k. 5161), pisma KP VI w L. dotyczącego M. T. (k. 5164), wyroku łącznego IV K 252/14 (k. 5189), pisma KP VI w L. dotyczącego P. M. (1) (k. 5193).

Zgromadzone w sprawie dowody pozwoliły na uznanie oskarżonego M. C. za winnego dokonania przypisanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Artykuł 286 § 1 k.k. określa odpowiedzialność za przestępstwo oszustwa polegającego na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. Istota tego przestępstwa polega więc na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej.

Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby, przy czym przed podjęciem działania przez sprawcę pokrzywdzony nie ma błędnego wyobrażenia o rzeczywistości. Innymi słowy, w sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego lub innej osoby, której mienie stanowi przedmiot rozporządzenia dokonywanego przez wprowadzonego w błąd, fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością a stanem świadomości) o rzeczywistości. Nieprawidłowe odzwierciedlenie rzeczywistości w świadomości rozporządzającego mieniem stanowić ma więc rezultat podejmowanych przez sprawcę działań.

Opis znamion oszustwa nie określa sposobów, przy pomocy których można wprowadzić w błąd daną osobę. Ustawa nie zawiera w tym zakresie żadnych ograniczeń, wprowadzenie w błąd możliwe jest więc przy wykorzystaniu wszelkich sposobów i metod, które doprowadzą do powstania rozbieżności między świadomością osoby rozporządzającej mieniem a rzeczywistym stanem rzeczy. Przedmiotem działania mającego na celu wprowadzenie w błąd może być m.in. informacja dotycząca stanu majątkowego sprawcy lub innego podmiotu, czy też dane dotyczące jego możliwości finansowych.

Oszustwo określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, przy czym skutkiem jest doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym przez osobę wprowadzoną w błąd lub której błąd został przez sprawcę wyzyskany. Niekorzystne rozporządzenie mieniem to takie, które powoduje uszczerbek w istniejącym majątku pokrzywdzonego (damnum emergens) lub umniejszenie przyszłych zysków (lucrum cessans).

Z brzmienia powołanego przepisu wynika ponadto, że oszustwo jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych (dolus directus coloratus). Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej.

W realiach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, iż R. C. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z W. P., S. B. i J. M. (2) wprowadził w błąd pracownika Banku (...) S.A. I Oddział w L., co do okoliczności zatrudnienia, zdolności kredytowej oraz zamiaru spłaty pożyczek przez M. P. (1), P. M. (1), K. K. (1) i M. I.. W momencie podpisywania umów z tymi osobami R. C. (1) miał bowiem świadomość, iż dokumentacja na podstawie której udzielono pożyczek poświadczała nieprawdę, a w rzeczywistości zarówno „fikcyjni” pożyczkobiorcy, jak i faktyczni beneficjenci zawartych umów, nie posiadają zdolności kredytowej, a tym samym nie nastąpi spłata zaciągniętych zobowiązań. Oskarżony zdawał sobie sprawę, iż skutkiem wprowadzenia w błąd, co do wskazanych wcześniej okoliczności istotnych z punktu widzenia możliwości uzyskania pożyczek, było doprowadzenie Banku (...) S.A. I Oddział w L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 294.368,41 złotych. Niewątpliwie też celem działania R. C. (1) było osiągnięcie korzyści majątkowej, która to korzyść przybrała postać kwot wyłudzonych przez W. P. i J. M. (2) z banku oraz wynagrodzenia jakie R. C. (1) oraz S. B. otrzymali od nich za pomoc w uzyskaniu pożyczek. Stwierdzić należy, iż o umyślności działania R. C. (1) i istniejącym po jego stronie zamiarze oszustwa świadczą jednoznacznie ustalone w toku przewodu sądowego okoliczności inkryminowanych zdarzeń.

Przepis art. 294 § 1 k.k. zaostrza karalność wymienionych w nim przestępstw, w tym przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., jeżeli przedmiotem czynu jest mienie znacznej wartości. (tj. wartości przekraczającej w czasie jego popełnienia 200.000 złotych - art. 115 § 6 k.k.). Od 8 czerwca 2010 roku granicę mienia znacznej wartości wyraża kwota 200.000 złotych, ale w dacie czynu obowiązujący wówczas art. 115 § 5 k.k., przewidywał, iż mieniem znacznej wartości jest mienie, którego wartość przekracza dwustukrotność najniższego miesięcznego wynagrodzenia. Najniższe miesięczne wynagrodzenie w lutym 2008 roku wynosiło 1.126 złotych (Dz. U. 2007 r., nr 171, poz. 1209), a dwustukrotność tej kwoty to 225.200 złotych. Nie budzi zatem wątpliwości, że wyłudzone pożyczki w łącznej kwocie 294.368,41 złotych, stanowią mienie znacznej wartości.

Odpowiedzialności za stypizowane w art. 297 § 1 k.k. przestępstwo tzw. oszustwa kapitałowego, podlega sprawca, który w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia.

Przedkładaniem są zachowania polegające na składaniu dokumentu lub oddaniu do przejrzenia, oceny itd. Jest przedkładaniem także występowanie z dokumentami lub oświadczeniami w stosunku do organu lub osoby (Górniok (w:) Górniok i in., t. 2, s. 443; Makowski, Przestępstwo..., s. 85; Kardas (w:) Zoll III, s. 612; Michalska-Warias (w:) Kodeks..., red. T. Bojarski, s. 804).

Dokumentem – zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 115 § 14 k.k. - jest każdy przedmiot lub zapisany nośnik informacji, z którym związane jest określone prawo, jak również każdy przedmiot lub zapisany nośnik informacji, który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne.

Przestępstwo określone w art. 297 § 1 k.k. jest przestępstwem formalnym (bezskutkowym), co powoduje, że w przypadku stwierdzenia jego popełnienia nie można mówić o wystąpieniu jakiejkolwiek szkody, która mogłaby zostać następnie naprawiona przez sprawcę (wyrok SN z dnia 5 maja 2011 r., IV KK 57/11, LEX nr 848168; por także wyrok SA w Łodzi z dnia 26 lipca 2000 r., II AKa 93/00, Prok. i Pr.-wkł. 2002, nr 1, poz. 24; O. Górniok (w:) O. Górniok [i in.], Kodeks karny..., t. 2, s. 443; P. Kardas (w:) Kodeks karny..., red. A. Zoll, t. 3, s. 619). Dokonanie tego przestępstwa następuje w chwili, gdy sprawca przedłoży fałszywe lub stwierdzające nieprawdę dokumenty bądź nierzetelne oświadczenie, niezależnie od tego, czy i jaki skutek zachowanie takie wywołało (por. wyrok SN z dnia 17 października 2006 r. WA 28/06, OSNwSK 2006, nr 1, poz. 1964). Nie jest w szczególności konieczne uzyskanie wsparcia finansowego, a tym bardziej - aby tak jak przy oszustwie „klasycznym" - udzielenie takiego wsparcia okazało się niekorzystnym rozporządzeniem.

Przestępstwo z art. 297 § 1 k.k. może być popełnione tylko umyślnie, przy czym - ze względu na pojawiający się wśród znamion charakteryzujących stronę podmiotową cel zachowania sprawcy - w rachubę wchodzi wyłącznie zamiar bezpośredni. Jest to bowiem tzw. przestępstwo kierunkowe. Trafne wydaje się stwierdzenie, że cel wskazany w analizowanym przepisie należy traktować identycznie jak „cel osiągnięcia korzyści majątkowej" (tak R. Zawłocki (w:) Kodeks karny..., red. M. Królikowski, R. Zawłocki, t. 2, s. 756), choć przy rekonstrukcji strony podmiotowej tego rodzaju tożsamość nie ma w tym przypadku większego znaczenia.

Niewątpliwie znamiona powyższego przestępstwa zrealizowane zostały w odniesieniu do zachowania R. C. (1). Zgromadzone dowody wykazały bowiem, że oskarżony wiedział, iż w celu wyłudzenia w dniach 14 i 15 lutego 2008 roku z Banku (...) S.A. I Oddział w L. pożyczek gotówkowych, przedłożone zostały stwierdzające nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu M. P. (1), P. M. (1), K. K. (1) i M. I. w firmie (...) w L. i wysokości uzyskiwanych przez nich zarobków. Zaświadczenie wystawione na rzecz M. I. zostało przy tym podrobione. W miejscu, gdzie wymagany jest podpis pracownika, któremu to zaświadczenie jest wypisywane, za M. I. podpis na zaświadczeniu o zatrudnieniu złożył J. M. (2). Bezsprzecznie przy tym wszystkie te dokumenty miały istotne znaczenie dla oceny zdolności kredytowej osób ubiegających się o przyznanie pożyczki i w konsekwencji jego otrzymania. Przypisane oskarżonemu przestępstwo zostało popełnione umyślnie z zamiarem bezpośrednim, gdyż obejmował on swoją świadomością wszystkie znamiona czynu zabronionego i chciał go dokonać.

Przestępstwo określone w art. 270 § 1 k.k., zwane fałszerstwem materialnym dokumentu, polega na jego podrobieniu, przerobieniu albo na używaniu jako autentyczny dokumentu podrobionego lub przerobionego.

Poczynione w niniejszej sprawie ustalenia pozwoliły przyjąć, że postępowanie R. C. (1) wyczerpało wszystkie znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. Przeprowadzone dowody wskazują na to, że na zawartej w dniu 14 lutego 2008 roku umowie pożyczki na nazwisko P. M. (1), w miejscu, gdzie wymagany jest podpis pożyczkobiorcy, R. C. (1) podpisał się za P. M. (1). Następnie umowa ta posłużyła mu do uruchomienia kredytu. Przypisane oskarżonemu przestępstwo zostało popełnione umyślnie z zamiarem bezpośrednim ukierunkowanym na użycie podrobionego dokumentu jako autentycznego. Strona podmiotowa jego zachowania polegała na umyślności, gdyż obejmował on swoją świadomością wszystkie znamiona czynu zabronionego, w tym również cel działania.

Okoliczność, iż jednym czynem oskarżony wyczerpał znamiona więcej niż jednego przestępstwa, sprawiła, iż dla oddania pełni kryminalnej zawartości przestępczej działalności R. C. (2), koniecznym było przyjęcie na podstawie art. 11 § 2 k.k. kumulatywnej kwalifikacji prawnej zbiegających się przepisów.

Czyn został dokonany w warunkach tzw. czynu ciągłego. Zgodnie z brzmieniem art. 12 kodeksu karnego, dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony.

Oskarżony w zakresie przypisanego czynu spełnił określone w tym przepisie przesłanki podmiotowe i przedmiotowe. Przede wszystkim R. C. (1) bezsprzecznie obejmował z góry powziętym zamiarem realizację zamierzonego przestępstwa, na które złożyły się motywowane chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej zachowania opisane w zarzucanym mu czynie. Poszczególne zachowania składające się na to przestępstwo zostały zrealizowane przez oskarżonego na przestrzeni dwóch dni, a więc spełniony został również warunek aby między zachowaniami tworzącymi czyn ciągły występowały „krótkie odstępy czasu”.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił ustalić, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu ze S. B., W. P. oraz J. M. (2), którzy za tożsame czyny skazani zostali prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 12 sierpnia 2013 roku w sprawie IV K 111/11 (czyny z pkt. IV, XX i XXVII tego wyroku).

Współsprawstwo (art. 18 § 1 k.k.) zachodzi wówczas, gdy dwie lub więcej osób, działając w porozumieniu, wspólnie dokonują czynu zabronionego. Warunkiem sine qua non współsprawstwa jest istnienie porozumienia, które musi nastąpić przed lub w trakcie realizacji czynu zabronionego, przy czym jego forma jest dowolna (może być wyraźne, ale i dorozumiane), a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. Współsprawstwo nie wymaga więc, aby sprawcy z wyprzedzeniem planowali popełnienie przestępstwa i wcześniej uzgadniali podział ról. Z istoty porozumienia wynika konieczność istnienia subiektywnej więzi pomiędzy sprawcami, która sprowadza się do tego, że każdy z nich musi mieć świadomość, że umawia się z inną osobą co do wspólnego przedsięwzięcia określonych działań lub zaniechań oraz ma wolę ich wspólnego wykonania. Współdziałający muszą mieć świadomość wspólnego wykonania czynu zabronionego, a zatem przynajmniej wiedzieć o osobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowana czynność składa się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia.

Podkreślić przy tym należy, iż działanie wspólnie i w porozumieniu pociąga za sobą możliwość przypisania każdemu ze współdziałających całości zachowania objętego porozumieniem. Z istoty konstrukcji współsprawstwa wynika więc, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w jakiej znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego ze współsprawców. Dotyczy to zarówno działań wcześniej umówionych jak i objętych konkludentnym porozumieniem, to jest takich, które powstały także w trakcie popełniania czynu zabronionego, a nawet już po zrealizowaniu pewnego etapu czynu i w toku dokonywania czynu spotkały się z akceptacją pozostałych współdziałających (por. A. Wąsek w Komentarz do Kodeksu Karnego część I, Gdańsk 1999 r. str. 2417). Nieistotne zatem dla kwalifikacji prawnej zachowania jest jakie konkretne czynności wykonywał każdy ze współdziałających.

Wspólne wykonanie czynu zabronionego oznacza, iż współdziałający sprawcy łącznie (nie zaś każdy z osobna) muszą zrealizować komplet jego ustawowych znamion. Do przyjęcia współsprawstwa nie jest zatem konieczne, aby każdy ze współdziałających realizował wszystkie znamiona, lecz by prowadziła do tego suma ich zachowań. Do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne „własnoręczne" realizowanie przez wszystkich sprawców znamion czynu zabronionego, gdyż decyduje wspólne popełnienie przestępstwa według uzgodnionego podziału ról (por. wyrok SN z dnia 19 czerwca 1978 r., I KR 120/78, OSNKW 1978, nr 10, poz. 110; A. Marek: Komentarz do KK, Lex 2010 r., teza 3,4,5).

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż stanowisko Sądu odnośnie przyjęcia formy zjawiskowej w postaci współsprawstwa znajduje uzasadnienie w zebranym materiale dowodowym świadczącym o tym, iż działania R. C. (1), a także S. B., W. P. i J. M. (2), oparte były na porozumieniu, a każdy z nich obejmował swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Z poczynionych ustaleń wynika, iż po tym jak W. P. i J. M. (2) zwrócili się do S. B. z prośbą o załatwienie pożyczek, namówił on M. P. (1), P. M. (1) i K. K. (1) do zaciągnięcia pożyczek na swoje nazwiska, obiecując, że będą one spłacane przez inną osobę. Wymienieni mężczyźni przekazali mu swoje dowody osobiste oraz podpisali przedstawione przez niego dokumenty bankowe. Następnie W. P. wystawił stwierdzające nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu ww. osób w firmie (...) w L. i wysokości uzyskiwanych przez nie zarobków. Wykorzystując przekazany przez S. B. dowód osobisty M. I. wypełnił również tożsame w swej treści zaświadczenie na nazwisko tegoż mężczyzny. W dniu 14 lutego 2008 roku W. P. i S. B. udali się do Banku (...) S.A. I Oddział w L., gdzie spotkali się z R. C. (1) i w jego obecności, przedkładając stwierdzające nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości uzyskiwanych dochodów, zawarli umowy pożyczkowe na rzecz M. P. (1) i P. M. (1), przy czym zamiast M. P. (1) umowę podpisał W. P., zaś za P. M. (1) podpis złożył R. C. (1). Z wypłaconych w kasie banku pieniędzy, S. B. zostawił sobie oraz przekazał R. C. (1) kwoty stanowiące wynagrodzenie za pomoc w załatwieniu pożyczek. W dniu 15 lutego 2008 roku, do tego samego banku co dzień wcześniej, przybyli J. M. (2), D. M. (1) i P. B. (2). Tam po posłużeniu się stwierdzającymi nieprawdę zaświadczeniami o zatrudnieniu i wysokości uzyskiwanych dochodów, zawarte zostały umowy kredytowe na nazwisko M. I. i K. K. (1), przy czym umowę za M. I. podpisał D. M. (1), zaś za K. K. (1), J. M. (2). Podpisanie umów odbyło się w obecności R. C. (1). Pieniądze pochodzące z tych kredytów zostały podzielone pomiędzy J. M. (2), W. P. i S. B., który uczestniczył w ich wypłacaniu. S. B. część pieniędzy zatrzymał dla siebie i kwotą tą podzielił się z R. C. (1).

Przedstawiony opis działania towarzyszącego wyłudzaniu kredytów jednoznacznie wskazuje na to, iż zachowania R. C. (1) i pozostałych współdziałających z nim osób wzajemnie się dopełniały i były wyrazem uzgodnionego podziału ról w ramach przestępczego czynu. Oskarżony wraz ze S. B., W. P. i J. M. (2) byli świadomi swoich wzajemnych działań, wiedzieli, jakie każdy z nich pełni role w dokonywanym czynie i w pełni akceptowali te zachowania.

W niniejszej sprawie zaistniały wszystkie przesłanki pozwalające przypisać oskarżonemu winę, a jednocześnie nie wystąpiła żadna z okoliczności ją wyłączających.

Wymierzając karę R. C. (1), Sąd za jej podstawę przyjął zgodnie z art. 11 § 3 k.k. przepis art. 294 § l k.k., jako zawierający najsurowszą sankcję.

Przystępując do jej wymiaru, Sąd kierował się dyrektywami wyszczególnionymi w art. 53 § 1 k.k., tj. celami zapobiegawczymi i wychowawczymi jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzebami w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd baczył przy tym, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego i uwzględniała stopień społecznej szkodliwości czynu jakiego się dopuścił. Zgodnie z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na względzie rodzaj i charakter naruszonych dóbr, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również postać zamiaru i motywację sprawcy. Sąd zważył także na właściwości i warunki osobiste sprawcy, jak również przeanalizował dotychczasowy tryb jego życia.

Mając powyższe na względzie Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności.

Przy jej wymiarze Sąd wziął pod uwagę okoliczności obciążające w postaci: działania wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami; wykorzystania przy popełnieniu przestępstwa zaufania jakim oskarżony był obdarzony jako pracownik banku; wysokości wyrządzonej szkody (blisko 300.000 złotych); kierowania się chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej, a więc motywacją wynikającą z niskich pobudek; naruszenia wielu, różnorodnych dóbr pozostających pod ochroną prawa (mienie, prawidłowość funkcjonowania obrotu gospodarczego oraz wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego); wysokiego poziomu zawinienia wyrażającego się w umyślnym działaniu w ramach zamiaru bezpośredniego. Sąd miał także na uwadze fakt, iż oskarżony działał w sposób przemyślany, znając procedury obowiązujące w bankach.

Z kolei jako okoliczności łagodzące, Sąd uwzględnił uprzednią niekaralność oskarżonego (k. 3905), a także fakt, iż przebywając na wolności R. C. (1) pracował i prowadził ustabilizowany tryb życia.

Sąd rozważał możliwość warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Z uwagi jednak na społeczne oddziaływanie takiej kary zdecydował, iż będzie to kara bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. W odczuciu społecznym kara z warunkowym zawieszeniem jej wykonania odebrana byłaby jako nadmierna pobłażliwość wobec sprawcy przestępstwa, który wykorzystał fakt zatrudnienia w banku do nielegalnego wzbogacenia się. Sąd miał również na uwadze fakt, że oskarżony działał z niskich pobudek, nie wyraził skruchy i w żaden sposób nie starał się naprawić wyrządzonej szkody. W ocenie Sądu orzeczona kara jest karą adekwatną, nieprzekraczającą stopnia winy oskarżonego i współmierną do wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił. Spełni ona cele wychowawcze i retrybutywne wobec R. C. (1) wdrażając go do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, a w szczególności zapobiegnie popełnianiu podobnych przestępstw. Jej odbycie powinno w sposób prawidłowy wpłynąć na proces resocjalizacji oskarżonego, wzmacniając w nim poczucie odpowiedzialności za własne postępowanie oraz pozwalając na ukształtowanie się przekonania o nieopłacalności podejmowania zachowań naruszających normy prawne. Kara ta równocześnie wypełni potrzeby w zakresie prewencji generalnej, uświadamiając społeczeństwu, iż dokonywanie tego rodzaju czynu, jakiego dopuścił się oskarżony, spotykać się będzie ze sprawiedliwą reakcją karną i stanowić będzie wyraźny sygnał dla potencjalnych sprawców, że przestępne działania skierowane przeciwko wskazanym wcześniej dobrom prawnym będą się spotykać ze stanowczą reakcją ze strony organów wymiaru sprawiedliwości.

Zobligowany treścią art. 63 § 1 k.k., Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 marca 2011 roku do 20 kwietnia 2011 roku.

Uznając, iż wymierzenie kary izolacyjnej jakkolwiek ogranicza możliwości osiągania przez oskarżonego dochodów, ale ich całkowicie nie wyłącza, Sąd czyniąc zadość obowiązkowi określenia w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, kto, w jakiej części i w jakim zakresie, ponosi koszty procesu (art. 626 § 1 k.p.k.), na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od R. C. (1) na rzecz Skarbu Państwa 300 złotych tytułem opłaty oraz 2000 złotych tytułem częściowego zwrotu poniesionych w postępowaniu wydatków, zaś na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w pozostałej części wydatków, zwolnił go od ich ponoszenia.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o powołane przepisy, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.