UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia3 kwietnia 2014r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim zasądził od pozwanej I. W. na rzecz powódki M. C. kwotę 5.800 zł z odsetkami ustawowymi: - od kwoty 2.000 zł od dnia 21 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty;

od kwoty 200 zł od dnia 25 lipca 2012 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 3.600 zł od dnia 11 marca 2013 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powództwo oddalił. Nadto zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 201 zł tytułem zwrotu kosztów procesu; nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim od powódki z roszczenia zasądzonego na jej rzecz w punkcie 1 kwotę 824,07 zł i nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim od pozwanej kwotę 572,66 zł.

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, że powódka M. C. wniosła o zasądzenie od pozwanej I. W. kwoty 5.500 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 5.000 zł od dnia 21 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty a od kwoty 500 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Uzasadniając powództwo podniosła, że wyrokiem z dnia 17 maja 2011 roku, sygn. I C 28/11 Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim nakazał pozwanej, aby opróżniła lokal mieszkalny stanowiący własność powódki. Pomiędzy stronami toczyło się już postępowanie o zapłatę równowartości należności czynszowych, które zamiast pozwanej powódka uiszczała na rzecz Spółdzielni, mimo że powódka faktycznie lokalu nie zamieszkiwała. Powództwo to zostało uwzględnione wyrokiem SR w Wodzisławiu Śląskim, sygn. I C 822/11. W tym procesie powódka dochodzi dochodów, jakie mogłaby osiągnąć w przypadku gdyby lokal ten wynajęła, wydzierżawiła lub oddała do odpłatnego korzystania na podstawie innego stosunku prawnego. Z tego tytułu powódka domaga się 500 złotych miesięcznie za okres od czerwca 2011 roku do kwietnia 2012 roku. Jako podstawę prawną powództwa wskazano art. 224 § 2 k.c. i 225 k.c.

Pismem z dnia 2 grudnia 2013 roku powódka rozszerzyła powództwo poprzez zasadzenie dodatkowo kwoty 5.040 zł, która to kwota obejmuje utracony dochód od maja 2012 roku do października 2013 roku czyli za 18 miesięcy przyjmując wysokość utraconego dochodu w jednym miesiącu na kwotę 280 zł. Powódka wniosła także o zasądzenie dalszych kwot po 280 złotych miesięcznie aż do dnia opuszczenia i opróżnienia mieszkania.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła, że regularnie opłaca wszelkie należności i w chwili obecnej nie ma żadnych zadłużeń w spółdzielni i nie zalega z żadnymi opłatami a ponadto zajmuje tylko jeden pokój z możliwością korzystania z kuchni i łazienki.

Sąd Rejonowy ustalił, że wyrokiem z dnia 17 maja 2011 roku Sąd Rejonowy w Wodzisławiu orzekł eksmisję pozwanej I. W. z lokalu mieszkalnego położonego w W., przy ul. (...). Pozwanej przyznano prawo do lokalu socjalnego i wstrzymano wykonanie eksmisji do czasu przedłożenia oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego przez Gminę.

W dniu 13 kwietnia 2013 roku powódka wysłała do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 5.000 zł za okres od czerwca 2011 roku do marca 2012 roku, które miało być dokonane do 20 kwietnia 2012 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, że potencjalny dochód za wynajem mieszkania powódki wyliczony metodą zakładająca stałą relację czynszu do wartości mieszkania wynosiłby 267 zł. Jest to kwota przy założeniu, że średnia przerwa w wynajmie wynosiłaby 3 miesiące na rok.

Natomiast potencjalny dochód za wynajem mieszkania wyliczony w oparciu oferty najmu lokali mieszalnych wynosi ok. 280 złotych miesięcznie.

Sąd Rejonowy wskazał, że większość okoliczności sprawy była w istocie bezsporna. Nie ulegało wątpliwości, że pozwana nie posiada tytułu prawnego do lokalu oraz, że nie uiszcza powódce kwot czynszu mającej stanowić dochód powódki. Powódka przyznała też, ze pozwana nie ma dostępu do jednego pokoju.

W ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługuje częściowo na uwzględnienie.

Wskazał na treść art. 224 § 2 k.c. zgodnie z którym samoistny posiadacz w dobrej wierze od chwili w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Takie same obowiązki ma w myśl art. 225 k.c. samoistny posiadacz w złej wierze a na mocy art. 230 k.c. przepisy te stosuje się odpowiednio do posiadacza zależnego, jakim jest pozwana. Zgodnie z tymi przepisami posiadający cudzą rzecz (w tym wypadku lokal) zobowiązany jest uiścić takie wynagrodzenie właścicielowi, jakie byłby uzyskał gdyby posiadanie zajmującego rzecz odbywało się na podstawie tytułu prawnego, typowego w danych okolicznościach – czyli najczęściej umowy najmu.

Sąd Rejonowy zauważył, że niejasna jest do końca relacja powyższych przepisów umieszczonych w kodeksie cywilnym z art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 18 ust. 1 tejże ustawy osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Zgodnie z ust. 2 z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. W myśl ust. 3 osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu (tak jak pozwana), opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Wskazana niejasność w ocenie Sądu Rejonowego polega na tym, że ustawodawca w art. 18 wspomnianej ustawy posługuje się pojęciem odszkodowanie, co może sugerować, że obejmuje ono poniesione straty i utracone dochody (art. 361 § 2 k.c.), natomiast art. 224 i 225 k.c. posługują się pojęciem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie, co oznacza, że przysługuje ono niezależnie od poniesionych strat i utraconych dochodów.

W ocenie Sądu Rejonowego terminologia przyjęta przez ustawodawcę w art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, zdaje się sugerować, że przepis ten nie wyłącza uprawnień z art. 224 i 225 k.c. Nawet gdyby przyjąć, że przepis z art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie lokatorów wyłącza uprawnienia właściciela z art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 225 k.c. w zw. z art. 230 k.c., to jako przepis ustanawiający wyjątek musiałby on być interpretowany ściśle. Ponadto unormowanie, że osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu „mają opłacać odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł”, budzi w ocenie Sądu Rejonowego dalsze wątpliwości. Z przepisu tego wynika, że ustawodawca założył, że lokator zajmował uprzednio mieszkanie na podstawie umowy najmu lub zbliżonej do niej. W niniejszej sprawie pozwana zajmuje lokal, który kiedyś stanowił własność jej byłego męża (orzeczono rozwód), a w którym jej mąż nie zamieszkiwał, a powódka nabyła prawa do lokalu na podstawie dziedziczenia po byłym mężu pozwanej. Pozwana zajmowała więc lokal na podstawie umowy zbliżonej do użyczenia, lub nawet w ramach swoistego przyzwolenia osób uprawnionych.

W takich stosunkach prawnych właściciel Do prawa nie uzyskuje dochodu z rzeczy, ale też, może w każdej chwili zażądać od posiadacza wydania mu rzeczy. W takiej sytuacji w ocenie Sądu Rejonowego ograniczenie żądań powódki, jedynie do zwrotu opłat eksploatacyjnych byłoby dla niej krzywdzące. Sąd Rejonowy rozpoznał zatem sprawę w oparciu o art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 225 k.c. w zw. z art. 230 k.c. uznając, że pozwana jest zobowiązana do uiszczenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie w takiej wysokości, jakby jej posiadanie polegało na stosunku najmu, także w zakresie utraconego dochodu powódki. Dochód ze stosunku najmu takiego mieszkania biegły określił na 280 zł miesięcznie. Ponieważ pozwana nie korzysta z jednego pokoju Sąd Rejonowy ustalił wynagrodzenie w odpowiedniej wysokości nie korzystając wprost z opinii biegłego. Wskazał, że ustalenie takiej okoliczności w drodze opinii biegłego jest w zasadzie niemożliwe, ze względu na brak możności ustalenia czynszu mieszkań dwupokojowych, z nie udostępnionym jednym pokojem. Mieszkanie takie ze względu na powierzchnię pomieszczeń (przedpokoju, kuchni) różni się od typowych mieszkań jednopokojowych. Na mocy art. 322 k.p.c. Sąd Rejonowy przyjął szacunkowo za zasadną kwotę 200 złotych, jaką można by uzyskać z wynajmu mieszkania na takich warunkach. Jest to w ocenie Sądu Rejonowego zgodne z doświadczeniem życiowym, mieszkanie powódki ma bowiem niski standard. Powódka podnosiła, że gdyby nie pozwana mogłaby wynająć mieszkanie innej osobie, udostępnić jej dwa pokoje i uzyskać nawet wyższy zysk, gdyż mogłaby wyremontować mieszkanie, ale taka konstrukcja roszczenia nie mieści się w art. 224 § 2 k.c. - a odpowiada odszkodowaniu. Posiadacz ma bowiem zapłacić wynagrodzenie „za swoje korzystanie z rzeczy” a nie za hipotetyczne cudze „korzystanie”, możliwe do uzyskania. W takim wypadku należałoby zresztą uwzględnić okoliczność, że mieszkanie nie przynosiłoby pewnie zysku przez cały czas - byłoby zapewne wynajmowane tylko przez niektóre miesiące, biegły przyjmował w opinii głównej, że efektywny czas wynajmu to 9 miesięcy na rok.

Z tych powodów Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki od pozwanej kwotę 5.800 zł, która to kwota obejmuje wynagrodzenie za 29 miesięcy po 200 zł, za okres od czerwca 2011 roku do października 2013 roku. Odsetki zasądził od dnia terminu wyznaczonego w wezwaniu do zapłaty lub doręczenia wezwania do zapłaty (art. 481 § 1 k.c w zw. z art. 455 k.c.), a to od wynagrodzenia za pierwsze 10 miesięcy zasądził odsetki od dnia 21 kwietnia 2012 roku (czyli po terminie wynikającym z wezwania do zapłaty), kwotę 200 zł od dnia 25 lipca 2012 roku (czyli od dnia doręczenia odpisu pozwu), a kwotę 3.600 zł (za ostatnie 18 miesięcy) za odsetkami od 11 marca 2013 roku. Wskazał, że w tym ostatnim wypadku Sąd popełnił omyłkę), odsetki od tej kwoty mogły przypadać najwcześniej od 2 grudnia 2013 roku kiedy doręczono pismo pełn. pozwanej .

W pozostałym zakresie Sąd Rejonowy powództwo oddalił.

W tym zakresie mieści się też żądanie powódki o zasądzenie kwot po 280 złotych, płatnych co miesiąc aż do dnia opróżnienia lokalu. W tym zakresie Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 190 k.p.c. można dochodzić przyszłych powtarzających się świadczeń, jeżeli nie sprzeciwia się temu treść łączącego strony stosunku prawnego. Roszczenie za bezumowne korzystanie, mimo że jego wysokość jest obliczana z reguły za kolejne miesiące, nie jest jednak świadczeniem powtarzającym się, tylko jednorazowym, należnym za cały czas bezumownego korzystania.

Orzeczenie o kosztach postępowania Sąd Rejonowy oparł na art. 100 kpc.

Orzekając o kosztach procesu Sąd na mocy art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo mając na uwadze, że powódka wygrała w 41 % sprawę a pozwana w 59 %.

W sprawie pozostały nierozliczone koszt sądowe w postaci 1.126,73 zł wynagrodzenia biegłego nie pokrytego z zaliczek oraz 270 zł opłaty od rozszerzonego powództwa; łącznie 1.396,73 zł. Na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami tymi Sąd Rejonowy obciążył powódkę w stosunku 59 % tj. w kwocie 824,07 zł nakazując je ściągnąć z zasądzonego roszczenia a pozwaną w stosunku 41 % tj. w kwocie 572,66 zł nakazując jej pobrać na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od opisanego rozstrzygnięcia wniosły obie strony.

Pozwana zaskarżyła ten wyrok zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia co miało wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że pozwana I. W. zajmowała nieruchomość bez tytułu prawnego, podczas gdy do dnia wniesienia apelacji powódka mając możliwość zawarcia z pozwaną umowy najmu lub innej umowy przewidzianej prawem na podstawie której uzyskałaby wynagrodzenie z tytułu posiadania prawa własności tego lokalu nie poczyniła żadnych starań w tym kierunku. Zatem w ocenie skarżącej należy przyjąć, że pozwana jest posiadaczem w dobrej wierze. A uiszczając wszelkie należności z tytułu opłat czynszowych i innych opłat spełniała wszelkie warunki do zajmowania tego lokalu. Natomiast zaniechanie strony powodowej w przedmiocie zawarcia umowy o odpłatnym zajmowaniu lokalu mieszkalnego nie może stanowić podstawy do zasądzenia powództwa. Stawiając ten zarzut pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu wskazała, że Sąd Rejonowy uznał, że pozwana niezasadnie powoływała się na art. 18 ust.3 ustawy o ochronie praw lokatorów, a niejasny wywód Sądu Rejonowego w tym zakresie utrudnia polemikę z nim. Wskazała, że w związku z orzeczoną eksmisją wobec pozwanej w sprawie I C 28/111 przysługuje powódce roszczenie wynikające z art. 18 ust.3 ustawy o ochronie praw lokatorów, a podmiot od którego winna dochodzić roszczeń odszkodowania to Urząd Gminy w W..

W apelacji powódki zaskarżyła ona wyrok w części oddalającej powództw. Zarzuciła mu naruszenie art. 233§1kpc w zw. z art. 322kpc poprzez zupełnie dowolną, sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego i logiki ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz bezpodstawne pomniejszenie żądania wyrażające się w szczególności w pominięciu wniosków zawartych w opinii biegłego, a polegające na przyjęciu szacunkowej kwoty hipotetycznego zysku z najmu w wysokości 200 zł miesięcznie i uznaniu że kwota ta wynika z niemożliwości korzystania przez pozwaną z jednego pokoju w sytuacji gdy wysokość żądania była w sposób ścisły udowodniona albowiem biegły określił kwotę hipotetycznego zysku z najmu na 280 zł miesięcznie, a fakt częściowego tylko zajmowania lokalu przez pozwaną nie może stanowić podstawy do pomniejszenia udowodnionego żądania , a nadto gdyż konsekwencją jest brak możliwości wynajęcia całego mieszkania przez powódkę. Zatem bezpodstawnie pomniejszono zasądzoną sumę. Stawiając ten zarzut skarżąca powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 8120zł z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności do dnia zapłaty. Wniosła też o stosunkowe rozliczenie kosztów postępowania i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania odwoławczego.

W uzasadnieniu powódka zakwestionowała zastosowanie w sprawie art. 322 kpc. Wskazał, że nie było w sprawie podstaw do miarkowania, gdyż roszczenie zostało wykazane w sposób ścisły. Zarzucił też naruszenie art. 233§1kpc wskazując że ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd Rejonowy z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego i logiki. Sam fakt, że pozwana nie korzysta z jednego pokoju nie stanowi podstawy do ograniczenia żądania powódki. Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logiki wynajęcie jednego pokoju w zamieszkiwanym przez inną osobę mieszkaniu jest niemożliwe. Wskazała ponadto, że niski standard mieszkania jest związany z zamieszkiwaniem w nim przez pozwaną.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej odniosła skutek.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, właściwie ocenił dowody zgromadzone w sprawie. Ustalenia te Sąd Okręgowy podziela i czyni własnymi.

Mimo jednak prawidłowych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał nieprawidłowej wykładni przepisów prawa, których zastosowanie należało rozważyć w niniejszej sprawie. Wykładnia ta doprowadziła go do nieprawidłowego wniosku o zasadności roszczenia powódki wobec pozwanej. Wniosek Sądu I instancji sprowadza się do tego, iż mimo tego, że w wyroku eksmisyjnym orzeczono o prawie pozwanej do lokalu socjalnego i pomimo brzmienia art. 18 ust.3 ustawy o ochronie praw lokatorów pozwana zobowiązana jest wobec powódki do zapłaty wynagrodzenia za zajmowany bez tytułu prawnego (zatem w złej wierze lokal) na podstawie przepisów art. 224-225 kc i 230 kc.

Wskazana wykładnia jest błędna. Pomija bowiem szczególne uregulowanie ustawy o ochronie praw lokatorów. Wprawdzie Sąd Rejonowy wskazał, że uregulowanie to ma charakter szczególny, ale jednocześnie z uwagi na prawa właściciela uznał je za krzywdzące dla powódki jako właściciela lokalu.

Tymczasem normy art. 224,225 i art.230 kc mogą mieć zastosowanie wówczas, gdy z przepisów dotyczących konkretnego stosunku prawnego nie wynikają szczególne unormowania (vide: art. 230 in fine kc, porównaj wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2012r.VI ACa 980/12, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.listopada 2011r., IV CSK 161/11).

Mimo bowiem ustania stosunku obligacyjnego dotyczącego lokalu mieszkalnego ustawodawca w ustawie ochronie praw lokatorów w sposób szczególny normuje roszczenia wynajmującego właściciela w sytuacji orzeczenia eksmisji lokatora, w stosunku do którego Sąd orzekł o jego prawie do lokalu socjalnego.

Wykładnia dokonana przez Sąd Rejonowy prowadzi do wniosku, że właścicielowi lokalu poza odszkodowaniem za zajmowanie lokalu na zasadach szczególnych (w tym dochodzonym na podstawie art. 18 ust.5 ustawy o ochronie praw lokatorów i 417 kc od gminy, której obowiązkiem było dostarczenie lokalu socjalnego pozwanej) przysługiwałoby wynagrodzenie od osoby zajmującej lokal (posiadacza w złej wierze). Takie rozumowanie prowadziłoby do nieuzasadnionego wzbogacenia powódki jako właścicielki.

Nadto wskazać należy, że stanowisko Sądu Rejonowego jest sprzeczne z wykładnią celowościową unormowania art. 18 ust. 3 i 5w/w ustawy. Celem unormowania art. 18 ust.3 ustawy jest bowiem ochrona lokatora, co do którego w wyroku eksmisyjnym orzeczono o prawie do lokalu socjalnego przed ponoszeniem konsekwencji nie przedstawienia mu przez właściwą gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Zgodnie z treścią tego przepisu, osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

Nie można przy tym podzielić wątpliwości Sądu Rejonowego co do rozumienia tego przepisu. Należy bowiem dokonywać jego wykładni mając na uwadze ustawę, w której zostało umieszczone (wykładnia systemowa). Szerokie ujęcie lokatora zawarte w art. 2 pkt 1 ustawy
(oznaczające najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności) powinna doprowadzić Sąd Rejonowy do wniosku, że ustawa ta i jej art. 18 ust.3 obejmuje również osoby, które na podstawie innych niż najem tytułów zajmowały lokal, a zatem np. korzystających z lokalu na zasadach użyczenia. Mimo wygaśnięcia zatem tytułu do lokalu pozwana w związku z treścią wyroku eksmisyjnego na podstawie art. 18 ust.3 obowiązana jest do opłacania normalnych kosztów związanych z zajmowaniem lokalu, jakie pokrywała zajmując lokal jako osoba korzystająca z niego na zasadzie użyczenia. Zgodnie z art. 713 kc, biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Bezspornym jest w okolicznościach niniejszej sprawy, że obecnie pozwana uiszcza należności na rzecz spółdzielni mieszkaniowej związane z zajmowaniem lokalu. Wskazane przepisy pozwalają zatem na określenie zakresu obowiązku spoczywającego na pozwanej i ten zakres ona w chwili obecnej realizuje.

Powódka w niniejszym postępowaniu dochodziła natomiast należności przekraczających wskazany zakres, a związanych z niemożnością wynajmowania lokalu. Stosownie do unormowania art. 18 ust. 3 w/w ustawy, należności tych nie może ona domagać się od pozwanej, lecz na podstawie art. 18 ust.5 w zw. z art. 417 kc od właściwej gminy.
Pozwana w niniejszej sprawie nie ma zatem legitymacji biernej. Nie jest rzeczą Sądu w niniejszej sprawie rozważanie, czy wszelkie przesłanki do żądania odszkodowania od gminy zostały spełnione, gdyż wykracza to poza granice rozpoznania, którymi Sąd jest związany.

W tym stanie rzeczy na skutek apelacji pozwanej zaskarżony wyrok podlegał zmianie prowadzącej do oddalenia powództwa. Jednocześnie, skoro powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie co do zasady, oddaleniu podlegała apelacja powódki zmierzająca się do podwyższenia zasądzonej kwoty. Z tych powodów na podstawie art. 386§1kpc orzeczono o uwzględnieniu apelacji pozwanej, zaś na podstawie art. 385 kpc oddalono apelację powódki.

Biorąc pod uwagę trudną sytuację materialną powódki oraz przedmiot niniejszego postępowania, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania o istnieniu w niniejszej sprawie podstaw do nieobciążania powódki kosztami procesu oraz postępowania odwoławczego( art. 102 kpc). Podobnie Sąd Okręgowy odstąpił od obciążania pozwanej kosztami sądowymi w sprawie( art. 113 ust.4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych( t. jedn Dz. U. z 2014 poz.1025). Sąd w tym zakresie wziął pod uwagę, że powódka ma niewielki dochód, a mimo posiadania własnego mieszkania nie może w nim aktualnie zamieszkać ani nim dysponować. Zamieszkuje wraz z matką, posiadającą niewielki dochód i wymagającą leczenia.

W tych okolicznościach orzeczono jak w sentencji.

SSR(del.)Maryla Majewska-Lewandowska SSO Barbara Braziewicz SSO Gabriela Sobczyk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE