UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 listopada 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił B. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy podał, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej, a zatem brak jest podstaw do przyznania świadczenia.

W odwołaniu skarżąca B. K. wniosła o zmianę tej decyzji i przyznanie jej prawa do renty. Wskazała, iż jej stan zdrowia nie pozwala na podjęcie jakiejkolwiek pracy.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił co następuje:

B. K.urodziła się w dniu (...) Ma wykształcenie zawodowe – szwaczka. W okresie aktywności zawodowej (przez ponad 33 lat) pracowała jako szwaczka w: Zakładach (...)w R.w okresie od 9 lipca 1973 roku do 30 września 1991 roku a następnie została zatrudniona przez spółkę cywilną (...)w R.również na stanowisku szwaczki w okresie od 1 czerwca 1994 roku do 31 sierpnia 2008 roku.

(okoliczności niesporne –świadectwa pracy k. 5 i k. 7 w aktach ZUS)

Od 1 maja 2010 roku do 30 czerwca 2011 roku wnioskodawczyni uprawniona była do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a w okresie od 1 lipca 2011 roku do 31 października 2012 roku do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodu raka sutka lewego po amputacji, chemioterapii i radioterapii.

(dowód: opinia lekarska z dnia 10.06.2011 r. k. 50 i z dnia 15.06.2010 r. k. 18 akt rentowych-dokumentacja medyczna)

W dniu 11 września 2012 r. wnioskodawczyni wystąpiła z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek z dnia 11.09.2012 r. k. 47 akt ZUS)

Lekarz Orzecznik i Komisja Lekarska ZUS uznali, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy. Rozpoznali u niej raka sutka lewego z zajęciem węzłów chłonnych pachowych leczona operacyjnie (4.2010 r.) z uzupełniającą chemio- i radioterapią zakończoną w listopadzie 2010 roku bez cech wznowy nowotworowej w trakcie hormonoterapią.

(dowód: orzeczenia k. 96-98 i k. 91-92 akt rentowych-dokumentacja medyczna)

Aktualnie u wnioskodawczyni występują następujące schorzenia:

⚫: rak piersi lewej po radykalnej amputacji piersi w 2010 roku,
⚫: stan po radio i chemioterapii uzupełniającej w trakcie hormonoterapii.

Wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia okresowo do dnia 31 grudnia 2013 roku.

(dowód: onkologa D. P. k. 10-11 opinia główna wraz z opinią uzupełniającą pisemną k. 21-22)

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. R. legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawczyni ma wykształcenie zawodowe – szwaczka oraz to, że w okresie aktywności zawodowej pracowała na stanowisku szwaczki w przemyśle ciężkim przez 33 lata, ocenę jej zdolności do pracy, w świetle powyższych rozważań należało odnieść do pracy zgodnej z kwalifikacjami rzeczywistymi.

Dla ustalenia, czy wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego onkologa D. P. – biegłego z zakresu dziedziny medycyny, w ramach której mieszczą się rozpoznane u niej schorzenia.

Biegły sporządził opinię po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawczyni, wynikami dodatkowych badań oraz po przeprowadzeniu jej osobistego badania. Określił w opiniach na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawczyni.

Z opinii biegłego onkologa D. P. jednoznacznie wynika, iż wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy w zakresie posiadanych kwalifikacji. Biegły w uzasadnieniu swojej głównej opinii podał, iż wnioskodawczyni jest dwa lata po radykalnej amputacji piersi i uzupełniającej chemio- i radioterapii. Mimo dość dobrego zakresu ruchów w stawie barkowym lewym utrzymuje się duży obrzęk kończyny górnej lewej i osłabienie chwytu. Biegły podkreślił, że wnioskodawczyni pracowała jako szwaczka w krawiectwie ciężkim, co wiąże się z dużymi obciążeniami kończyn górnych w zakresie podnoszenia i chwytu. Powrót do takiej pracy spowodowałby pogorszenie funkcji kończyny poprzez nasilenie obrzęku.

W swojej opinii uzupełniającej, wydanej z uwagi na zgłoszone przez organ rentowy zastrzeżenia do pierwszej opinii biegły wskazał, że przy ocenie częściowej niezdolności do pracy wziął pod uwagę okoliczność, że B. K. pracowała przez 33 lata jedynie w krawiectwie ciężkim wyłącznie na stanowisku szwaczki. Na tym stanowisku pracy lewa ręka służy do podnoszenia i nakładania ciężkiego materiału do maszyny. Jako, że u wnioskodawczyni istnieje duży obrzęk kończyny górnej lewej i wyraźne osłabienie chwytu, to praca na tym stanowisku jest niemożliwa. Co więcej praca ta wiązała się z przenoszeniem na stanowisku pracy bel materiałów ważących nawet 20 kg, co przy opisanym już pogorszeniu funkcji kończyny górnej lewej jest również niemożliwe. Wskazanie przez biegłego w swojej opinii głównej, że wnioskodawczyni może wykonywać pracę lekką, jest związana z faktem, że biegły nie stwierdził całkowitej niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu opinie wyżej wymienionego biegłego nie zostały skutecznie podważone przez organ rentowy. Rzeczowe, jasne i logiczne wnioski opinii przekonały Sąd co do spornej w sprawie kwestii. Podniesione przez organ rentowy argumenty przeciwko wskazanym opiniom, a dotyczące jedynie kwestii oceny zdolności do pracy wnioskodawczyni w odniesieniu do stanowiska pracy: szwaczka, nie mogą jej podważyć. To Sąd dopuszczając dowód z opinii biegłego w postanowieniu z dnia 26 marca 2013 roku (k. 18verte) sformułował tezę dowodową, zgodnie z którą biegły miał się wypowiedzieć co do zdolności do pracy wnioskodawczyni w odniesieniu do pracy na stanowisku szwaczki, wykonywanej przez B. K. przez 33 lata. Wydając opinię uzupełniającą biegły w sposób rzeczowy i fachowy udzielił na zadane przez Sąd pytanie, tym samym nie ma podstaw do jej podważenia oraz konieczności powoływania innego biegłego.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał B. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od
1 listopada 2012 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE