UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kazimierzy Wielkiej z dnia 18 grudnia 2012r. w sprawie o sygn. akt II K 236/12 oskarżeni G. P. (1) i H. K. (1) zostali uznani za winnych tego, że:

w dniu 10 czerwca 2012r. w P., powiatu (...), województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu wzięli udział w pobiciu M. J. (1) w ten sposób, że zadawali mu uderzenia pięściami po twarzy, ramionach i klatce piersiowej, powodując u niego obrażenia ciała w postaci zaczerwienienia ucha i zadrapania na szyi, narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub skutku określonego w art. 157 par. 1 k.k. a nadto oskarżony G. P. (1), po uprzednim zastosowaniu w/w przemocy wobec M. J. (1) czym doprowadził go do stanu bezbronności i dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki N. (...) wartości 300 złotych na szkodę M. J. (1)

tj. popełnienia przez oskarżonego G. P. (1) przestępstwa z art. 280 par. 1 k.k. i art. 158 par. 1 k.k. w zw. z art. 11 par. 2 k.k., zaś przez oskarżonego H. K. (1) popełnienia przestępstwa z art. 158 par. 1 k.k. i za to na mocy art. 280 par. 1 k.k. i art. 33 par. 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 11 par. 3 k.k. wymierzył G. P. (1) karę 2 lat pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych, zaś na podstawie art. 158 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu H. K. (1) karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na mocy art. 69 par. 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 par. 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego G. P. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 5 a na podstawie art. 73 par. 1 k.k. oddał go w okresie próby pod dozór kuratora; na mocy art. 69 par. 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 par. 2 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego H. K. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 4 a na podstawie art. 73 par. 2 k.k. oddał go w okresie próby pod dozór kuratora; na podstawie art. 71 par. 1 k.k. i art. 33 par. 1 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu H. K. (1) karę 60 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych; na podstawie art. 415 par. 2 k.p.k. powództwa adhezyjne pozostawił bez rozpoznania; zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego G. P. (1) kwotę 830 złotych a od oskarżonego H. K. (1) kwotę 530 złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego H. K. (1) zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucając:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku skazującego, polegający na błędnym przyjęciu i ustaleniu przez Sąd, że oskarżonym H. K. (1) w dniu 10.06.12r. w P. działając wspólnie i w porozumieniu z G. P. (1), wziął udział w pobiciu M. J. (1) w ten sposób, że zadawali mu uderzenia pięściami po twarzy, ramionach, klatce piersiowej, powodując obrażenia ciała w postaci zaczerwienienia ucha, podrapowaniu na szyi, narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, lub skutku z art. 157 par.1 k.k., podczas gdy przeprowadzone dowody w sprawie nie dawały podstawy do takiego ustalenia, a oskarżony winien być uniewinniony od przypisanego mu czynu,

2. naruszenie przepisu art. 5 par. 2 k.p.k. przez to, że Sąd mimo wątpliwości co do udziału oskarżonego H. K. (1), wątpliwości tych nie usunął, przez co naruszył przepis art. 5 par. 2 k.p.k.,

3. rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu, polegającą na tym, że Sąd wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres 4 lat, oddając pod dozór kuratora, oraz grzywny, podczas gdy szereg okoliczności łagodzących dawało podstawę do wymierzenia kary znacznie łagodniejszej.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca H. K. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu lub o znaczne złagodzenie kary wymierzonej oskarżonemu tak kary pozbawienia wolności jak i kary grzywny, albo o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz o zwolnienie oskarżonego H. K. (1) od kosztów sądowych za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego H. K. (1) jest w części zasadna i doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku jak w części dyspozytywnej orzeczenia.

Podniesione w apelacji zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych jak i obrazy przepisów prawa procesowego tj. art. 5 par. 2 k.p.k. nie są zasadne. Sąd Rejonowy starannie i wnikliwie przeprowadził całe postępowanie. Zgromadził wszystkie niezbędne do wydania wyroku dowody i poddał je prawidłowej ocenie. W sposób szczegółowy uzasadnił, którym dowodom dał wiarę, a które uznał za niewiarygodne i dlaczego. Uzasadniając wyrok nie pominął żadnego istotnego dowodu i okoliczności mającej znaczenie w sprawie. Sąd Okręgowy w pełni tę ocenę akceptuje.

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego H. K. wyrażonym w apelacji Sąd I instancji nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut ten został sformułowany ogólnikowo i sprowadza się w istocie do wyrażenia odmiennego poglądu, co do oceny zachowania oskarżonego, jak i odmówienia przymiotu wiarygodności zasadniczej części jego wyjasnień. Wielokrotnie w orzecznictwie sądów powszechnych podkreślano, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może być skuteczny tylko i wyłącznie wówczas, gdy skarżący wykaże konkretne uchybienia w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się sąd I instancji, stosujący reguły logicznego rozumowania, zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie może on jednak osiągać celu zamierzonego przez wnoszącego środek odwoławczy, jeżeli sprowadza się w swej istocie do polemiki z rozważaniami sądu I instancji, zawartymi w pisemnych motywach wyroku. Tak też została sformułowana apelacja w niniejszej sprawie.

Z treści apelacji wynika, że skarżący kwestionuje ustalenia Sądu Rejonowego, co do tego, że oskarżony H. K. miał świadomość od samego początku, że razem z G. P. mają pobić pokrzywdzonego. Skarżący pominął przy tym wyjaśnienia H. K., że rozmawiali o tym przed zdarzeniem, że wbrew jego późniejszym twierdzeniom tak z zeznań M. J. jak i wyjaśnień współsprawcy wynika, że pokrzywdzony został zaatakowany nagle, bez żadnego powodu, a następnie H. K. czynnie uczestniczył w jego pobiciu. Dowody te zostały prawidłowo, całościowo ocenione przez Sąd I instancji. Trafnie nadano przymiot wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego. Apelujący nie wykazał żadnych błędów w rozumowaniu Sądu Rejonowego przywołując jedynie w środku odwoławczym fragmentaryczną treść dowodów, która w żaden sposób nie podważa dokonanych ustaleń.

Wbrew zarzutowi apelującego nie zachodziły również podstawy do zastosowania wobec oskarżonego art. 5 par. 2 k.p.k. Wątpliwości, o jakich mowa w art. 5 par. 2 k.p.k., to wątpliwości sądu, a nie strony procesowej, wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów, stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Podkreślić należy, że wątpliwości, o jakich mowa w przepisie art. 5 par. 2 k.p.k., odnoszą się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, a więc do sytuacji, gdy z zebranego materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą do nich natomiast wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc, który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom logiki i doświadczenia życiowego i w zgodzie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze – jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie, to nie może zachodzić obraza art. 5 par. 2 k.p.k.

Skarżący podniósł nadto w apelacji zarzut rażącej surowości wymierzonych H. K. kar tak pozbawienia wolności jak i grzywny wnosząc o ich znaczne złagodzenie. W ocenie Sądu Okręgowego apelacja ta w części jest zasadna tj. co do wysokości wymierzonej H. K. kary pozbawienia wolności.

Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku wskazał, czym się kierował wymierzając oskarżonemu kary w podanym wyżej rozmiarze. Uwzględniono, że H. K. nie był dotychczas karany, ale zarzucanego mu czynu dopuścił się w stanie nietrzeźwości, nie wyraził także skruchy, nie przeprosił pokrzywdzonego nawet w tym zakresie, w jakim przyznawał się do udziału w zdarzeniu na jego szkodę.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji wymierzając H. K. karę pozbawienia wolności nie uwzględnił w sposób prawidłowy wszystkich okoliczności, które winny mieć wpływ na jej wymiar. Należało ocenić karygodność czynu, stopień społecznej szkodliwości jak i stopień zawinienia. Niewątpliwie stopień społecznej szkodliwości czynu jest znaczny, oskarżony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim godząc w jedno z podstawowych dóbr innego człowieka tj. w jego zdrowie. Stopień zawinienia należy jednak ocenić w kontekście zachowania obu sprawców. Rola oskarżonego H. K. w stosunku do G. P. była podrzędna. To drugi ze sprawców był pomysłodawcą przestępstwa, wykazał się znaczną agresją i brutalnością oraz oprócz pobicia dopuścił się przestępstwa rozboju. Porównując kary wymierzone obu sprawcom kara pozbawienia wolności 1 roku i 6 miesięcy za czyn z art. 158 par. 1 k.k. wymierzona H. K. (1), jaki się, jako rażąco surowa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy złagodził wymierzoną oskarżonemu H. K. karę ł pozbawienia wolności do 8 miesięcy.

Brak jest natomiast podstaw do złagodzenia orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny. Wymierzono karę w dolnych granicach zagrożenia. Jak trafnie podniesiono w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oskarżony jest młody, zdrowy, nie ma nikogo na utrzymaniu i ma możliwości podjęcia pracy choćby dorywczej by uzyskać pieniądze na zapłacenie grzywny. Jest to realna dolegliwość, która powinna wychowawczo wpłynąć na oskarżonego i powstrzymać go od popełniania tego typu przestępstw w przyszłości.

Mając na uwadze powyższe działając na podstawie art. 437 par. 2 k.p.k. należało zmienić zaskarżony wyrok jak w części dyspozytywnej orzeczenia.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepis art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

SSO A. Szeliga SSO A. Babilon -Domagała SSO T. Nowak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE