WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

	Przewodniczący:	SSA Roman Skrzypek
	Sędziowie:	SSA Alicja Podczaska SSA Ewa Madera (spr.)
	Protokolant	st.sekr.sądowy M. Piekiełek

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2013 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku S. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału

w R.

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 19 lutego 2013 r. sygn. akt IV U 1383/12

z m i e n i a o tyle zaskarżony wyrok, że przyznaje wnioskodawcy S. C. prawo do emerytury od 1 listopada 2012r.

Sygn. akt III AUa 402/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z 20 sierpnia 2012 roku, przywołując brzmienie przepisów art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jak i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, odmówił S. C. prawa do emerytury.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że wnioskodawca nie wykazał co najmniej piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wskazując, że do stażu tej pracy nie został zaliczony dowodzony przez odwołującego okres pracy w Spółdzielni Kółek Rolniczych w N. od 7 września 1976 r. do 31 stycznia 1992 r., gdyż przedłożone za ten okres świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione przez pracownika archiwum zlikwidowanej Spółdzielni z 1 lutego 2000 r. nie może stanowić środka dowodowego, zaś angaże zalegające w aktach osobowych wnioskodawcy nie zawierają adnotacji, że wykonywana przez niego wówczas praca była pracą w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od powyższej decyzji S. C. zarzucając, że decyzja ta jest dla niego krzywdząca podniósł, iż w zakwestionowanym przez organ rentowy okresie zatrudnienia w Spółdzielni Kółek Rolniczych w N. pracował na stanowisku traktorzysty – kierowcy ciągnika i w tym czasie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w wykazie A dziale VIII poz. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W konkluzji wniósł on o przyznanie prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie wyrokiem z 19 lutego 2013 r. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał S. C. prawo do emerytury począwszy od 15 sierpnia 2012 r.

Sąd pierwszej instancji ustalił, iż S. C. (ur. (...)) wnioskiem z 7 sierpnia 2012 r. wystąpił do organu rentowego o przyznanie prawa do emerytury. W dniu złożenia wniosku pozostawał w stosunku pracy. Od 1 listopada 2012 r. wnioskodawca nie pracuje. Posiada ogólny staż pracy wynoszący 29 lat 7 m-cy i 28 dni okresów ubezpieczenia. W okresie od 7 września 1976 r. do 31 stycznia 1992 r. pozostawał w zatrudnieniu początkowo w Kółku Rolniczym w J. N., a następnie w Spółdzielni Kółek Rolniczych w N. na stanowisku traktorzysty – kierowcy ciągnika. We wskazanym okresie odwołujący nie przebywał na urlopie bezpłatnym jak też nie korzystał z zasiłku chorobowego. W trakcie tego zatrudnienia S. C. pracował jedynie jako kierowca ciągnika. W okresie wiosenno – letnim wykonywał prace polowe jak również transport materiałów na rzecz innych firm. W okresie jesienno – zimowym woził materiały na rzecz firm, które posiadały podpisane umowy na wynajem ciągników od Spółdzielni. Pracę tę wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Ustaleń powyższych Sąd dokonał zarówno na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów z dokumentów jak też na podstawie zeznań świadków, którzy w spornym okresie pracowali razem z wnioskodawcą. W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy przyjął, że wykonywana przez odwołującego w spornym okresie praca na stanowisku kierowcy ciągnika stanowiła pracę w szczególnych warunkach, o której mowa w wykazie A dziale VIII poz. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Tym samym przyjął, że S. C. wykazał staż pracy w warunkach szczególnych wynoszący łącznie 15 lat 4 m-ce i 24 dni. Wobec powyższego stwierdził zasadność wniesionego odwołania i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję przyznając wnioskodawcy prawo do emerytury począwszy od osiągnięcia przez niego 60 roku życia.

Skarżąc powyższy wyrok apelacją organ rentowy zarzucił naruszenie art. 129 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i przepisami rozporządzenia Rady Ministrów

z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych

w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przez przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury od daty osiągnięcia 60 roku życia wskazując, że w tej dacie pozostawał on w stosunku pracy, i nie spełniał wszystkich warunków do przyznania emerytury. W uzasadnieniu apelujący naprowadził, iż wnioskodawca dopiero od 1 listopada 2012 r. nie pozostaje w zatrudnieniu, stąd też dopiero z tym dniem mogło zostać przyznane na jego rzecz przedmiotowe świadczenie. W konkluzji apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części dotyczącej daty przyznania prawa do emerytury.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie ustalił i zważył co następuje :

Apelacja pozwanego organu rentowego jest w pełni uzasadniona

i skutkuje wydaniem orzeczenia reformatoryjnego.

Zauważyć należy, iż przedmiotem postępowania jest kwestia uprawnień S. C. do emerytury w obniżonym wieku z tytułu powoływania się przez niego na spełnienie przesłanek wymienionych w art. 184 i 32 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przypomnieć należy, że stosownie do treści powołanych przepisów prawo do wcześniejszej emerytury przysługuje ubezpieczonym mężczyznom, po osiągnięciu wieku metrykalnego wynoszącego 60 lat, po wykazaniu, do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 1 stycznia 1999 roku, okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego co najmniej 25 lat, w tym, co najmniej piętnastoletniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego lub złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa. Podkreślić należy, że do 31 grudnia 2012 r. warunkiem przyznania prawa do wskazanej emerytury było również, w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem, rozwiązanie stosunku pracy.

Sąd pierwszoinstancyjny uznając, że wnioskodawca spełnia przesłanki przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał na jego rzecz prawo do dochodzonego świadczenia począwszy od 15 sierpnia 2012 r.

Na etapie postępowania apelacyjnego niespornym było, że wnioskodawca wykazał co najmniej dwudziestopięcioletni okres ubezpieczenia, w tym piętnastoletni staż pracy w szczególnych warunkach, ukończył 60 lat, i nie jest członkiem OFE. Spornym pozostawało natomiast, z jaką datą winien on uzyskać prawo do emerytury. Kwestionując możliwość przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia emerytalnego począwszy od ukończenia przez niego 60 roku życia organ rentowy zarzucił, że w tej dacie wnioskodawca nie spełniał przesłanek przyznania przedmiotowego prawa, gdyż do 31 października 2012 r. pozostawał on w stosunku pracy.

Zarzut ten uznać należało za w pełni uzasadniony. Z zalegającej w aktach kopii świadectwa pracy z 31 października 2012 r. wystawionego przez Dyrektora Liceum Ogólnokształcące im. A. M. w S. wynika, iż w dacie ukończenia przez wnioskodawcę 60 roku życia pozostawał on w stosunku pracy, który został rozwiązany dopiero 31 października 2012 r. (k. 10-11). Tymczasem do 31 grudnia 2012 r. w katalogu przesłanek przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, był również warunek rozwiązania stosunku pracy, który przestał obowiązywać, na skutek zapisów zawartych w ustawie z 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U.2012.637), dopiero od 1 stycznia 2013 r. Wobec powyższego uznać należało, iż dopiero 1 listopada 2012 r. S. C. spełnił wszystkie przesłanki warunkujące nabycie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Uznając zatem zasadność apelacji tutejszy Sąd dokonał częściowej korekty kontrolowanego rozstrzygnięcia w zakresie wskazanym w sentencji wyroku, a to stosownie do art. 386 §1 kpc.