UZASADNIENIE

W toku przeprowadzonego w niniejszej sprawie przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny :

Oskarżony R. K. zamieszkuje w M. w budynku o nr (...). Nieopodal,
w sąsiednich budynkach zamieszkują pokrzywdzone D. H. i M. K..

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego k. 18

zeznania świadka D. H. k. 4,

zeznania świadka M. K. k. 12v

zeznania świadka J. K. k. 24v

Oskarżony ma skłonności do nadużywania alkoholu. Pod jego wpływem zachowuje się wulgarnie i agresywnie, krzyczy, awanturuje się, ubliża innym osobom.

Oskarżony w okresie od listopada 2012 roku do 13 grudnia 2012 roku w M., wielokrotnie groził D. H. pozbawieniem życia mówiąc, że ją zabije, udusi, groził, że wykończy ją psychicznie. Oskarżony widząc pokrzywdzoną mówił do niej, że „dostanie dwa, trzy lata, ale zabije ją”, w dniu 11 i 12 grudnia 2012 roku dobijał się do drzwi jej mieszkania krzycząc, grożąc tymi samymi słowami. D. H., mając na uwadze zachowanie oskarżonego, jak również i to, że w roku 2007 złapał ją za szyję i przydusił do ściany
w reakcji na zwróconą mu uwagę, obawia się, że wypowiadane pod jej adresem groźby zostaną spełnione.

Dowód:

zeznania świadka D. H. k. 4, 11v, 89v,

zeznania świadka M. K. k. 12v, 89v-90

zeznania świadka T. K. k. 14v, 90-90v

zeznania świadka J. K. k. 24v, 90v

zeznania świadka T. J. k.

Oskarżony w grudniu 2012 roku przyszedł do sklepu, w którym pracowała M. K., zaczął się awanturować, popchnął ją. Zainterweniował wówczas T. J., który wyprowadził go ze sklepu, zamknął drzwi uniemożliwiając mu ponowne wejście. Oskarżony groził wówczas M. K., że ją zabije. Kilka dni wcześniej oskarżony przyszedł pod dom pokrzywdzonej i krzyczał pod jej oknami, wołał do niej „ty kurwo, szmato ja Cię zajebię”. Pokrzywdzona obawia się, że kierowane pod jej adresem groźby zostaną spełnione.

Dowód:

zeznania świadka M. K. k. 12v, 89v-90

zeznania świadka J. K. k. 24v

zeznania świadka T. J. k. 25v, 90v-91

Oskarżony R. K. ma 32 lata, posiada zawód wyuczony blacharz, jest kawalerem, nie pracuje, utrzymuje się z prac dorywczych osiągając z tego tytułu dochód w wysokości około 1000 złotych miesięcznie. Oskarżony był dwukrotnie karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 19 stycznia 2005 roku, w sprawie o sygn. akt VI K 488/04 skazany został za przestępstwa z art. 190§1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 19 listopada 2007 roku zarządzono wobec oskarżonego wykonanie orzeczonej kary, którą odbył w okresie od 25 stycznia 2008 roku do dnia 25 lipca 2008 roku. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 05 lipca 2007 roku, w sprawie o sygn. akt II K 84/07 R. K. skazany został za przestępstwo z art. 190§1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, której to kary wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby 4 lat.

Oskarżony nie jest uzależniony od alkoholu. T. crminis znajdował się w stanie upicia alkoholowego prostego, nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani ograniczonej
w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego k. 17-17v,32

dane osobopoznawcze k. 19,

dane o karalności k. 22,

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Strzelinie sygn. akt VI K 488/04 k. 27

odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Strzelinie sygn. akt VI Ko 449/07 k. 28

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Strzelinie sygn. akt II K 84/07 k. 40

opinia sądowo-psychiatryczna k. 53-55

Oskarżony na etapie postępowania przygotowawczego przesłuchiwany dwukrotnie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Jednocześnie wyjaśnił, że nie pamięta dokładnie przebiegu wydarzeń ponieważ był pod wpływem alkoholu, w związku z czym nie wie co robił i mówił. Oskarżony nie wykluczył, że wyzywał pokrzywdzone i groził im, podał, że jak wytrzeźwiał to ludzie powiedzieli mu, że „nawywijał”.

Przed Sądem oskarżony oświadczył, że nie wie, czy przyznaje się do popełnienia zarzuconych mu czynów wskazując , że był „napity”, jednocześnie podtrzymał złożone wcześniej wyjaśnienia podając, iż przyznał się ponieważ policjant obiecał mu, że jak się przyzna to nie będzie prowadzona sprawa przed Sądem.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego k. 18,83v

Sąd zważył co następuje:

Analizując całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż potwierdza on ponad wszelką wątpliwość winę i sprawstwo oskarżonego w odniesieniu do przypisanych mu czynów tj. kierowania pod adresem D. H. oraz M. K. słów groźby bezprawnej.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach świadków D. H., M. K., T. K., J. K., T. J., oraz na dowodach z dokumentów w postaci informacji z Krajowego rejestru karnego, odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 19 stycznia 2005 roku, sygn. akt VI K 488/04 oraz z dnia 05 lipca 2007 roku, sygn. akt II K 84/07,opinii sądowo-psychiatrycznej.

Sąd uznał zeznania świadków D. H. i M. K. za wiarygodne, logiczne
i konsekwentne. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności mogących rzutować na negatywną ocenę ich zeznań. Świadek D. H. i M. K. zeznawały w sposób szczery i spontaniczny. Zeznania pokrzywdzonej D. H. były emocjonalne, bardziej szczegółowe, na co niewątpliwie miał wpływ fakt, iż doświadczyła od oskarżonego wielokrotnie więcej złego niż świadek M. K..

Uwadze Sądu nie umknęło to, iż świadek M. K. zeznając na rozprawie starała się przedstawić oskarżonego w lepszym świetle, wskazała, że oskarżony przeprosił ją i męża, to jednak pomimo tego świadek podtrzymała złożone wcześniej zeznania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków T. J. i J. K. w całości. Świadkowie złożyli zeznania w sposób szczery, obiektywny, z dystansem. Zeznania świadków korelowały z zeznaniami pokrzywdzonych, które Sąd uznał za wiarygodne.

Dokonując oceny zeznań świadka T. K. Sąd miał na uwadze relacje jakie wiążą go z oskarżonym, fakt, iż utrzymują kontakty koleżeńskie. Świadek wprawdzie nie dysponował wiedzą odnośnie zarzuconych oskarżonemu czynów, jednakże potwierdził iż pod wpływem alkoholu oskarżony zachowuje się w sposób agresywny, wulgarny, „szaleje”. Sąd dał wiarę zeznaniom złożonym przez świadka w całości.

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego Sąd nie dał wiary w zakresie, w którym oskarżony zasłaniał się niepamięcią odnośnie sytuacji z udziałem pokrzywdzonych, a tym samym nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynow. Z opinii biegłych psychiatrów wynika, ze oskarżony nie jest uzależniony od alkoholu, upicie oskarżonego było typowym upiciem prostym. W ocenie Sądu zasłanianie się przez oskarżonego niepamięcią stanowi tylko i wyłącznie przyjętą przez niego linią obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione przestępstwa. Podkreślić należy, że oskarżony na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do stawianych mu zarzutów. Podniesiony przez niego argument, iż przyznał się na skutek namowy funkcjonariusza Policji, który obiecał mu , że nie będzie rozprawy przed Sądem nie zasługuje na wiarę. Oskarżony był już karany sądownie, a zatem doskonale zdaje sobie sprawę jaka obowiązuje procedura w przypadku potwierdzenia stawianych zarzutów.

Za w pełni wiarygodne i zasługujące na uwzględnienie Sąd uznał dowody z dokumentów w postaci danych o karalności, danych osobopoznawczych, odpisów wyroków Sądu Rejonowego w Strzelinie, albowiem zostały one bowiem sporządzone w przepisanej formie, przez osoby do tego uprawnione. Ponadto w toku całego postępowania żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawidłowości i prawdziwości.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzuconych mu czynów nie budzi jakichkolwiek wątpliwości. Zachowaniem swoim oskarżony R. K. wyczerpał ustawowe znamiona przestępstw groźby karalnej sankcjonowanych przepisem art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. albowiem popełnionych czynem ciągłym-w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w warunkach powrotu do przestępstwa. Oskarżony był uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Strzelinie z dnia 19 stycznia 2005 roku, w sprawie o sygn.. akt VI K 488/04 za przestępstwo z art. 190§1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 25 stycznia 2008 roku do dnia 25 lipca 2008 roku. Przypisanych mu czynów dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu 6 miesięcy kary pozbawienia wolności.

Dla bytu przestępstwa z art. 190§1 k.k. konieczne jest zaistnienie dwóch elementów: zagrożenia popełnieniem przestępstwa na szkodę określonej osoby oraz wzbudzenia u tej osoby uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona.

Oskarżony groził pokrzywdzonym popełnieniem na ich szkodę przestępstwa mówiąc, krzycząc do D. H. i M. K., że pozbawi je życia. Z kolei pokrzywdzona D. H. i M. K. dawały wyraz temu, że zachowanie oskarżonego wzbudziło w nich strach. Obawa, że oskarżony może swoją groźbę spełnić była realna. D. H. kilka lat wcześniej doznała przemocy z jego strony, M. K. w grudniu 2012 roku.

W zaistniałych okolicznościach obawa pokrzywdzonych była uzasadniona. Wielokrotne groźby, uderzanie w drzwi mieszkania D. H., popchnięcie w obecności innej osoby M. K., zachowanie agresywne w miejscu publicznym, jak pod nieobecność osób bliskich w jej domu mogło utwierdzić pokrzywdzone w przekonaniu, że R. K. jest zdolny do spełnienia swoich gróźb.

Zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem nie jest konieczne, aby niebezpieczeństwo spełnienia groźby rzeczywiście istniało. „Dobrem chronionym przepisem art. 190 § 1 k.k. jest wolność w sensie subiektywnym, czyli poczucie wolności, wolność od obawy, strachu. Jest to przestępstwo materialne - skutkiem jest uzasadniona obawa adresata groźby, że będzie ona spełniona, zatem wystarczy, że pokrzywdzony uważa, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne i ma on podstawy do takiego poglądu.” ( vide: wyrok SN z dnia 9 grudnia 2002r. w sprawie IV KKN 508/99, podobnie Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 4 lipca 2002r. w sprawie II AKa 163/02, KZS 2002/7-8/44) . Bez znaczenia jest więc, czy oskarżony w istocie planował spełnić swoje groźby wobec pokrzywdzonych. Dla zaistnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. wystarcza bowiem, że groźba wywołała u pokrzywdzonego obawę spełnienia i uznanie przez Sąd, iż obiektywnie pokrzywdzony mógł w danych okolicznościach w ten sposób groźbę odebrać.

Wina oskarżonego polega przede wszystkim na tym, iż zachował się on w sposób sprzeczny z ogólnie obowiązującym porządkiem prawnym, zasadami współżycia społecznego. Wykorzystując przewagę fizyczną, w przypadku D. H. wielokrotnie, w przypadku M. K. jednokrotnie, brak osób mogących stanąć w ich obronie zachowywał się wobec nich w sposób agresywny i wulgarny.

Stopień winy oskarżonego Sąd ocenił jako duży.

Jednocześnie zdaniem Sądu czyn oskarżonego cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości, przede wszystkim z uwagi na rodzaj i charakter naruszonego dobra, tj. wolność człowieka oraz okoliczności popełnienia czynu.

Biorąc przeto pod uwagę wszystkie elementy podmiotowe i przedmiotowe stopnia społecznej szkodliwości czynu, w oparciu o przesłanki sądowego wymiaru kary wynikające z art. 53 k.k. Sąd uznał, iż współmierną do powyższych okoliczności, będzie kara za przestępstwa z art. 190§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. popełnione na osobach D. H. i M. K. po 6 miesięcy pozbawienia wolności, kara łączna 8 miesięcy pozbawienia wolności.

W przekonaniu Sądu kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze spełni stawiane jej cele zapobiegawcze i wychowawcze w odniesieniu do oskarżonego, jak też w sposób prawidłowy wpłynie na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Za okoliczności obciążające Sąd uznał wcześniejszą karalność oskarżonego, odpowiadanie w warunkach powrotu do przestępstwa oraz jego działanie pod wpływem alkoholu.

Sąd nie dopatrzył się w zachowaniu oskarżonego okoliczności, które mogłyby wpływać łagodząco na wymiar kary.

Kara wymierzona oskarżonemu, choć surowa, w ocenie Sądu uwzględnia całokształt dotychczasowego postępowania oskarżonego, jego rażące lekceważenie obowiązującego porządku prawnego, zasad współżycia społecznego, jest adekwatna do stopnia jego winy , realizuje też w stosunku do niego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zapobiegawczy sens wymierzonych kar ma bowiem na celu odstraszenie sprawców od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast ich cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Jednocześnie kara orzeczona wobec oskarżonego czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełni swe zadania w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Sąd oceniał także postawę oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia. W tej mierze Sąd uwzględnił stopień rozwoju psychospołecznego oskarżonego, jego warunki materialne, rodzinne, stan zdrowia , uznał, że nie można w odniesieniu do oskarżonego przyjąć pozytywnej prognozy kryminologicznej pozwalającej na wymierzenie wobec niego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Oskarżony stawał przed szansą zmiany sposobu swojego zachowania, gdyż dotychczas orzekane względem niego kary miały charakter wolnościowy i nie tylko nie spowodowały zmiany w zachowaniu oskarżonego na lepsze, ale i w pewnym sensie zdemoralizowały go, pozwoliły oskarżonemu nabrać przekonania iż popełnianie przestępstw nie spotka się w istocie z surową karą. Zdaniem Sądu tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności jest w stanie spełnić swe cele w zakresie prewencji szczególnej, jak też uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Okres izolacji, zdaniem Sądu pozwoli na resocjalizację oskarżonego.

Jednocześnie na podstawie art.627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 626,82 złotych, w tym wymierzył mu opłatę w kwocie 180 złotych.

W sprawach z oskarżenia publicznego zasadą jest bowiem, że jeżeli Sąd nie znajduje podstaw do zwolnienia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, to ma obowiązek je zasądzić na rzecz Skarbu Państwa (patrz post. SN z 24.02.2004 r., WZ 9/04, OSNwSK 2004/1/392). W rozpoznawanej sprawie Sąd nie dopatrzył się okoliczności uzasadniających zwolnienie oskarżonego od kosztów sądowych. Oskarżony posiada zatrudnienie osiągając z tego tytułu dochód, a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, iż uiszczenie należności sądowych stanowiłoby dla niego zbytnią uciążliwość.

Z tych też względów Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

Sygn. akt V II K 249/13

Zarządzenie:

1/ Odnotować uzasadnienie.

2/ Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć oskarżonemu

3/ Kalendarz 14 dni.

SSR Joanna Krzymińska-Skoczylas

26 lipca 2013 roku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE