UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27 maja 2015 roku

Zaskarżonym wyrokiem częściowym z dnia 1 lipca 2014 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa - Nowej Huty w Krakowie:

I. zasądził od pozwanego P. D. na rzecz strony powodowej (...) kwotę 43 257,50 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej (...), liczonymi od tej kwoty od dnia 5 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty;

II. zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 2 950,74 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Orzeczenie to zapadło w następującym stanie faktycznym:

P. D. w dniu 12.06.2012 r. złożył deklaracje członkowską przystąpienia do (...). W dniu 15.06.2012r. strona powodowa (...)zawarła z pozwanym P. D. umowę pożyczki kwoty 40 000 zł na cele mieszkaniowe na okres od 15.06.2012 r. do 10.06.2017 r. Zgodnie z pkt 1 umowy jej warunki wynikają z treści samej umowy oraz regulaminu, stanowiącego załącznik do umowy. Po myśli punktu 7 umowy pożyczka oprocentowana jest według zmiennej stopy procentowej ustalonej przez Zarząd Kasy, wynoszącej w dniu zawarcia umowy 19.5% w skali roku. Zgodnie z treścią pkt 21 umowy roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego wynosi czterokrotność stopy kredytu lombardowego (...). Na dzień zawarcia umowy wynosiła ona 25%. Po myśli pkt 22 umowy w przypadku zaległości w spłacie pożyczki, pożyczkobiorca miał być zobowiązany do uiszczenia na rzecz kasy opłat za czynności windykacyjne określonych w tabeli, które na dzień zawarcia umowy wynosiły: monit SMS - 1,50 zł.; monit telefoniczny – 9,90 zł.; wezwanie pożyczkobiorcy do zapłaty - 35 zł.; zawiadomienie poręczyciela o przeterminowaniu; opłata za czynności windykacji terenowej - 150 zł. Punkt 23 umowy stanowił, że w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki należność z tego tytułu staje się w dniu następnym należnością przeterminowaną. Od nie spłaconego w całości lub części kapitału, a od dnia wniesienia powództwa od całości zadłużenia, pobierane są odsetki według stopy procentowej o jakiej mowa w pkt 21 umowy. Kasie przysługuje prawo wypowiedzenia umowy pożyczki w trybie i na warunkach, o jakich mowa w pkt 32 umowy. Po upływie terminu wypowiedzenia umowa ulega rozwiązaniu, co oznacza postawienie pożyczki w stan natychmiastowej wymagalności i konieczność spłaty całości zadłużenia w terminie określonym przez Kasę. Zgodnie z pkt 24 umowy zabezpieczeniem pożyczki było przystąpienie przez P. D. w dniu 15.06.2012 roku do umowy ubezpieczenia grupowego (...). Pkt 32 umowy określał tryb wypowiedzenia umowy. Kasa zastrzegła w nim prawo do wypowiedzenia umowy z 30 - dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a także w przypadku, gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminie określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Pozwany P. D. zgodnie z harmonogramem spłaty miał uiszczać raty do 10 dnia miesiąca w kwotach po 1061,16 zł. Zgodnie z § 3 pkt 1 rozdziału II ogólnych warunków grupowego ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków (...)przedmiotem ubezpieczenia były: śmierć ubezpieczonego w następstwie nieszczęśliwego wypadku, śmierć ubezpieczonego w następstwie zawału serca lub udaru mózgu, całkowita trwała niezdolność do pracy ubezpieczonego, pobyt ubezpieczonego w szpitalu.

Pozwany P. D. nie zapłacił już pierwszej raty pożyczki. W dniu 24.07.2012 roku strona powodowa skierowała do niego wezwanie do zapłaty kwoty 1098,69 zł, na którą składał się kapitał, odsetki umowne, odsetki karne i koszty windykacji. W dniu 11.09.2012 roku strona powodowa skierowała do P. D. wezwanie do zapłaty kwoty 3343,96 zł. na którą składał się kapitał, odsetki umowne, odsetki karne i koszty windykacji.

W dniu 21.09.2012 roku pozwany dokonał wpłaty na rzecz strony powodowej kwoty 2 310 zł. W dniu 09.10.2012 roku pozwany P. D. dokonał wpłaty na rzecz strony powodowej kwoty 1 060 zł.

W dniu 24.10.2012 roku strona powodowa skierowała do P. D. wezwanie do zapłaty kwoty 1115,98 zł, na którą składał się kapitał, odsetki umowne, odsetki karne i koszty windykacji. W dniu 11.12.2012 roku strona powodowa skierowała do P. D. wezwanie do zapłaty kwoty 3 450,49 zł, w tym zaległego kapitału w wysokości 1 277,65 zł, odsetek umownych w wysokości 1856,57 zł. odsetek karnych w wysokości 26,27 zł. kosztów windykacji w kwocie 290 zł. W wezwaniu zakreślono powodowi termin 7 dni od doręczenia mu wezwania do zapłaty zaległości i wskazano, że w przypadku nie uregulowania zadłużenia w tym terminie (...) im. (...) zastrzega sobie prawo wypowiedzenia umowy.

Pozwany P. D. dwukrotnie składał stronie powodowej wnioski o restrukturyzację zadłużenia. Strona powodowa pismami z dnia 02.10.2012 roku i 30.10.2012 r. poinformowała pozwanego o odmowie restrukturyzacji, wskazując, że nie przedstawił on dokumentów potwierdzających okoliczności.

W dniu 27 grudnia 2012 roku strona powodowa wysłała do pozwanego P. D. listem poleconym, wysłanym na adres Osiedle (...), wypowiedzenie umowy kredytu z zachowaniem 30 - dniowego terminu wypowiedzenia. W wypowiedzeniu wskazano, że uiszczenie kwoty przeterminowanego zadłużenia, wynoszącego na dzień wypowiedzenia 3 463,37 zł w terminie 30 dni spowoduje powrót do pierwotnego planu spłaty. Wysokość opłat i prowizji obowiązujących w powodowej (...) określa tabela opłat i wizji.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy wskazał, że na podstawie art. 317 § 1 k.p.c. wydał wyrok częściowy wyłącznie co do pozwanego P. D., z uwagi na okoliczność, że odnośnie drugiego z pozwanych - B. Z. zaistniały wątpliwości co do prawidłowości jego adresu.

Zgodnie z ustaleniami Sądu pierwszej instancji, pozwany P. D. nie kwestionował istnienia i postanowień umowy pożyczki oraz prawidłowości obliczeń dokonanych przez stronę powodową od strony matematycznej i zgodności samych wyliczeń z umową i regulaminem, podnosił natomiast zarzut barku doręczenia mu wypowiedzenia umowy pożyczki, a tym samym brak podstaw do zastosowania w stosunku do niego procedur przewidzianych w przypadku wypowiedzenia, w tym postawienia kredytu w stan natychmiastowej wymagalności oraz naliczania odsetek karnych. Jak wskazał Sąd Rejonowy wezwaniem do zapłaty z dnia 11.12.2012 roku pozwanego wezwano do zapłaty zaległości w terminie 7 dni. Kwota zaległego kapitału i odsetek umownych wynosiła wówczas łącznie 3.134,22 zł czyli przekraczała dwa pełne okresy płatności. Wobec nie uiszczenia zaległości w zakreślonym w tym wezwaniu terminie strona powodowa była zgodnie z umową uprawniona do wypowiedzenia umowy i postawienia kredytu w stan natychmiastowej wymagalności po 30 dniach od daty otrzymania przez pozwanego P. D. wypowiedzenia. Jak wskazał Sąd Rejonowy, strona powodowa przedłożyła do akt dokument wypowiedzenia datowany na 27.12.2012 r. oraz kserokopię stron z książki nadawczej z pieczęcią poczty, z której wynika, że w dniu 27.12.2012 roku nadano do pozwanego korespondencję na adres Osiedle (...) K., w ten sposób wykazując w ocenie Sądu pierwszej instancji, że pozwanemu doręczono wypowiedzenie umowy pożyczki. Pozwany nie zajął stanowiska, wobec przedłożonych przez stronę powodową dokumentów w postaci wypowiedzenia i potwierdzenia nadania w książce nadawczej. Jak podkreślił Sąd Rejonowy dokumenty te strona powodowa powołała już w pozwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym, a P. D. nie zakwestionował ich mocy dowodowej. W ocenie Sądu Rejonowego w świetle art. 6 k.c. w sytuacji gdy strona powodowa wykazała nadanie przesyłki zawierającej wypowiedzenie na adres pozwanego, a pozwany nie wykazał nie otrzymania tej przesyłki należało uznać, że pozwany wypowiedzenie otrzymał.

Co zaś tyczyło się wniosków pozwanego o restrukturyzację zadłużenia, to jak wskazał Sąd Rejonowy, były one rozpoznane przez stronę powodową, co wynika z pism załączonych do odpowiedzi na sprzeciw. Pozwany ani jego pełnomocnik nie zajęli stanowiska wobec odpowiedzi na sprzeciw, doręczonej pełnomocnikowi pozwanego w dniu 09.04.2014 roku (chociaż pełnomocnik powoda zapoznał się z aktami sprawy, a zatem ze wszystkimi zwartymi w nich dokumentami w dniu 12 marca 2014 roku -adnotacja czytelni), nie stawili się też na żadną z dwóch rozpraw w sprawie.

Odnosząc się do kwestii ubezpieczenia opłaconego przez P. D. przy zawieraniu umowy ze (...) Sąd Rejonowy podniósł, że zgodnie z treścią § 3 (...), którego treść strona powodowa załączyła do akt, przedmiotem ubezpieczenia były: śmierć ubezpieczonego, całkowita niezdolność do pracy, pobyt ubezpieczonego w szpitalu. Pozwany nie wykazał, że zgłaszał stronie powodowej któreś z wymienionych w OWU zdarzeń, zresztą na żadne z nich nie powoływał się w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Nie była natomiast ubezpieczeniem objęta niemożność spłaty pożyczki spowodowana utratą pracy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji. O kosztach orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zarzucając:

1. błędne ustalenie, że w przedmiotowej sprawie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, w sytuacji gdy w momencie popadnięcia w kłopoty finansowe pozwany zwrócił się do powodowej Kasy o restrukturyzację zadłużenia z równoczesnym dokonaniem dwóch wpłat w wysokości przewyższającej zarówno raty pożyczki, jak i kosztów (odsetki i koszty wezwana),

2. błędne ustalenie, że po stronie pozwanego wystąpiła zła wola powodująca konieczność dokonania wypowiedzenia umowy pożyczki, pomimo że dokonał wpłat i zwrócił się o restrukturyzację zadłużenia a powodowa Kasa udzieliła wymijającej odpowiedzi na skierowane do niej zapytanie o restrukturyzację, powołując się na brak odpowiednich dokumentów potwierdzających zaistniałe okoliczności (bezrobocie), pomimo przedstawienia odpowiedniego zaświadczenia, którego nie był w stanie uzyskać z uwagi na obowiązujące przepisy.

3. brak poinformowania o rzeczywistym zadłużeniu uwzględniającym dokonane wpłaty na dzień skierowania oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki, z wyszczególnieniem aktualnych rat kredytu i kosztów pożyczki,

4. naruszenie art. 505³² k.p.c. i dopuszczenie dowodów zgłoszonych w późniejszym piśmie procesowym stanowiącym odpowiedź na zarzuty, co w konsekwencji doprowadziło do niekorzystnego rozstrzygnięcia

W związku z powyższymi zarzutami pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Okręgowego apelacja pozwanego nie może zasługiwać na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnego z zarzucanych mu uchybień, a kwestionowane rozstrzygnięcie należy uznać za w pełni odpowiadające prawu, bowiem oparte jest na właściwych podstawach zarówno w sferze faktycznej, jak i prawnej. Przeprowadzone przez Sąd pierwszej instancji rozważania i ich argumentacja zasługują na pełną akceptację, tym samym Sąd Okręgowy przyjmuje je za podstawę rozstrzygnięcia apelacyjnego.

Odnosząc się kolejno do podnoszonych w apelacji uchybień wskazać w pierwszej kolejności należy, że nie doszło do błędnego ustalenia, że wypowiedzenie rzeczonej umowy pożyczki było skutkiem złej woli po stronie powodowej, pomimo że dokonał on wpłat i zwrócił się o restrukturyzację zadłużenia. W ocenie Sądu Okręgowego pozwany błędnie przyjął, że właśnie powyższe okoliczności stanowiły podstawę do wypowiedzenia przez stronę powodową zawartej umowy pożyczki, podczas gdy było to następstwem nieterminowego spłacania zaciągniętego kredytu, o którym to strona powodowa poinformowała pozwanego poprzez skierowanie do niego ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 11.12.2012 roku. Powyższe zawiadomienie było prawidłowe i zgodne z pkt 32 umowy pożyczki, który stanowi, że (...) im. (...) zastrzegła prawo do wypowiedzenia umowy z 30 - dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a także w przypadku, gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminie określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Skoro zatem pozwany P. D. zgodnie z harmonogramem spłaty miał uiszczać raty do 10 dnia miesiąca w kwotach po 1061,16 zł., a na dzień skierowania do niego ostatecznego wezwania do zapłaty zaległości opiewały na kwotę 3450,49 zł, a więc przekraczały nawet 3-krotność miesięcznej raty, zatem działania strony powodowej było usprawiedliwione, prawidłowe i skuteczne. Natomiast fakt dokonania zaległych wpłat przez pozwanego z dnia 21.09.2012 roku w kwocie 2 310 zł. oraz z dnia 09.10.2012 roku, w kwocie 1 060 zł. nie miał żadnego znaczenia, bowiem na dzień wysłania ostatecznego wezwania do zapłaty i tak apelujący pozostawał w zwłoce z zapłatą sumy przewyższającej dwa okresy płatności.

Wskazane powyższej okoliczności nie pozwalają na przyjęcie stanowiska pozwanego, który zarzucił, że strona powodowa uchybiła 30 dniowemu terminowi, który winien upłynąć od czasu stwierdzenia, że pozwany pozostawał w zwłoce do czasu wypowiedzenia umowy. Z załączonego do akt materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że strona powodowa wypowiedziała zawartą z pozwanym umowę pożyczki z dniem 27.12.2012 r., w której to dacie nadano do pozwanego korespondencję na adres Osiedle (...). Zatem twierdzenia pozwanego, że stosowne wypowiedzenie nastąpiło w październiku 2012 roku mijają się z prawdą.

Co zaś tyczy się wniosków pozwanego o restrukturyzację zadłużenia, to jak wskazał już Sąd Rejonowy, były one rozpoznane przez stronę powodową, co wynika z pism załączonych do odpowiedzi na sprzeciw. Podkreślenia wymaga także fakt, że strona powodowa nie miała obowiązku restrukturyzowania pozwanemu zadłużenia zwłaszcza w sytuacji, gdy jego sytuacja materialna nie dawała żadnej gwarancji, że pozwany wywiązałby się z ewentualnej ugody zawartej z powódką a nadto wobec zlekceważenia przez pozwanego od początku obowiązku spłaty udzielonej mu pożyczki stosownie do ustalonego planu spłaty. W świetle § 6 ust. 2 Regulaminu (...) Zarząd Kasy może wyrazić zgodę na udzielenie członkowi, który zalega za spłatami kredytu/pożyczki kolejnego kredytu lub pożyczki na cele, których realizacja umożliwia poprawę sytuacji materialnej pożyczkobiorcy i pozwala na odzyskanie zdolności kredytowej oraz spłatę wcześniejszych zobowiązań wobec Kasy. Powyższe uprawnienie ma charakter jedynie fakultatywny i nie rodzi po stronie pożyczkobiorcy roszczenia względem (...). Zatem skoro pozwany zwracał się z wnioskiem do strony powodowej o restrukturyzację zadłużenia, a ta odmawiała, mając ku temu przecież prawo, to nie można z tego powodu czynić zarzutów stronie powodowej.

Za chybiony uznać należy również zarzut naruszenia art. 505³² k.p.c. Wskazać należy, że przedmiotowa sprawa została wszczęta poprzez wniesienie w dniu 5.04.2013 roku pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Elektroniczne postępowanie upominawcze, będące formalnie postępowaniem odrębnym, stanowi odmianę postępowania upominawczego, w którym czynności procesowe stron i czynności sądu są co do zasady prowadzone w formie wyłącznie elektronicznej. W art. 505³² k.p.c. ustawodawca sprecyzował wymogi formalne powództwa wnoszonego drogą elektroniczną, wyrażając między innymi zakaz dołączania jakichkolwiek dowodów do powództwa wniesionego drogą elektroniczną. W tym przypadku mowa jest o dowodach rzeczowych, które mogłyby być załączone do pisma procesowego, np. dowody z dokumentów. W pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym strona powodowa powołała szereg dowodów na potwierdzenie swojego roszczenia i na tej podstawie w dniu 16.05.2013 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. W dniu 18.06.2013 roku pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty. Postanowieniem z dnia 27.06.2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie. Zgodnie z art. 505³⁷ § 1 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu z uwagi na treść art. 2 ustawy z dnia 10 maja 2013 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, Dz. U. z 2013 r. poz. 654) po przekazaniu sprawy w przypadkach wskazanych w art. 505³³ k.p.c., 505³⁴ k.p.c. oraz 505³⁶ k.p.c. przewodniczący wzywa powoda do usunięcia braków formalnych pozwu oraz uzupełnienia pozwu, w sposób odpowiedni dla postępowania, w którym sprawa będzie rozpoznana - w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia wezwania. W przypadku nieusunięcia braków formalnych pozwu sąd umarza postępowanie. Uzupełnienie braków formalnych pozwu na podstawie art. 505³⁷ § 1 k.p.c. może dotyczyć przede wszystkim dowodów na poparcie okoliczności przytoczonych przez powoda (art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c.) oraz dołączenia pełnomocnictwa (art. 126 § 3 k.p.c.), czego nie wymagają przepisy regulujące elektroniczne postępowanie upominawcze. Przewodniczący Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie w zarządzeniu z dnia 15.11.2013 roku wezwał pełnomocnika strony powodowej do złożenia w terminie 14 dni między innymi dowodów wskazanych w pozwie - pod rygorem umorzenia postępowania w sprawie (art. 505³⁷ k.p.c.). W wykonaniu powyższego zobowiązania pełnomocnik strony powodowej złożył pismo procesowe z dnia 28.11.2013 w którym oświadczył, że uzupełnia braki formalne pozwu oraz wskazał, że dołącza do tego pisma dokumenty potwierdzające zasadność roszczenia powoda. Mając to wszystko na względzie, a przede wszystkim specyfikę elektronicznego postępowania upominawczego uznać należało, że i w powyższym zakresie działania Sądu Rejonowego, który dopuścił dowody zgłoszone w późniejszym piśmie procesowym nie były dotknięte wadami.

Nie może ujść także uwadze Sądu, że zarówno pozwany, jak i jego pełnomocnik nie zajęli stanowiska wobec odpowiedzi na sprzeciw, doręczonej pełnomocnikowi pozwanego w dniu 09.04.2014 roku, chociaż pełnomocnik pozwanego zapoznał się z aktami sprawy, a zatem ze wszystkimi zwartymi w nich dokumentami w dniu 12 marca 2014 roku (adnotacja czytelni). Pozwany nie stawili się też na żadną z dwóch rozpraw prowadzonych przez Sąd pierwszej instancji, jak również na rozprawę apelacyjną.

Kończąc powyższe rozważania wskazać należy, że orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i odpowiada prawu. Dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena materiału dowodowego zgodna jest z logiką i zasadami doświadczenia życiowego. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 k.p.c. i musi się ostać. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Tak procedował Sąd w niniejszej sprawie, stąd odmienny pogląd wyrażony w apelacji nie jest zasadny, bowiem w ocenie Sądu Okręgowego pozwany zarówno na etapie postępowania pierwszo instancyjnego, jak i odwoławczego, w żaden sposób nie podważył korelujących z dowodami zebranymi w sprawie ustaleń faktycznych. Zatem jedynie fakt, że pogląd Sądu pierwszej instancji nie pokrywa się z poglądem pozwanego nie świadczy sam przez się, że orzeczenie będące wyrazem stanowiska Sądu jest błędne i stanowi o uchybieniach wymienionych w zarzutach apelacji.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu Okręgowego apelację należało oddalić, o czym orzeczono w punkcie 1 sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na zasadzie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej koszty, na które złożyło się taryfowe wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej, obliczone zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu: §2, §6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 w kwocie 1.200 złotych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE