sygn. akt III K 1365/11
Dnia 8 kwietnia 2014r.
Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie Wydział III Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Agnieszka Bus-Masłosz
Protokolant: Katarzyna Bogdan, apl. adw. Katarzyna Szczepanik, apl. adw. Klaudia Szabłowska, Magdalena Borkowska, Małgorzata Imielska, Paweł Daniluk, Marta Cacko, Jolanta Grudziądz
przy udziale Prokuratora Katarzyny Grynaszewskiej-Janczy, Emilii Stankiewicz, Agnieszki Bortkiewicz, Adama Błachnio, Moniki Krzyżęwskiej-Rudziks, Krzysztofa Koseskiego, Agnieszki Filipczak, Tomasza Kuziaka
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19.11.2012r., 11.01.2013r., 8.03.2013r., 27.05.2013r., 16.09.2013r., 20.11.2013r., 3.12.2013r., 6.02.2014r., 12.02.2014r., 8.04.2014r. sprawy
P. M. (1) urodz. (...) w W., syna S. i B. z d. P.
oskarżonego o to, że w dniu 23 czerwca 2009 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. i A. K. (1) użyli przemocy na osobie P. P. (2), a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki N. (...), odtwarzacza mp4 marki P., pieniędzy w kwocie około 70 zł., o łącznej wartości około 600 zł. na szkodę w/w przy czym P. M. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary, co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
orzeka:
I. uznaje oskarżonego P. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazuje go na karę 3 ( trzech) lat pozbawienia wolności;
II. na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 23 i 24 czerwca 2009r.
III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Beaty Sokołowskiej kwotę 2.195,- (dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt pięć) zł plus VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu;
IV. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 23 czerwca 2009r. około północy P. M. (1) w towarzystwie (...) wsiedli do autobusu linii N-75 na przystanku (...). M. G. poszedł na koniec autobusu, usiadł przed P. P. (2), który siedział w ostatnim rzędzie z tyłu autobusu. P. M. (1) usiadł na środkowym siedzeniu obok P. P. (2) w taki sposób, że nogi trzymał w przejściu, zaś A. K. (1) stanął przodem do P. P. (2). M. G. zaczął zagadywać P. P. (2) – pytał, skąd jest, gdzie mieszka i czy ma telefon. Na dwa pierwsze pytania uzyskał odpowiedź, na trzecie P. P. (2) odpowiedział „nie”. W tym momencie M. G. uderzył go otwartą dłonią w twarz i zapytał, co ma w kieszeniach. P. P. (2) odpowiedział, że nic. Wtedy M. G. zaczął przeszukiwać mu kieszenie, a A. K. (1) i P. M. (1) przyglądali się, przy czym P. M. (1) swoimi nogami blokował przejście. Na kolejne pytanie o telefon P. P. (2) odpowiedział, że nie ma telefonu. M. G. wsadził mu wtedy ręce do przednich kieszeni spodni i znalazł tam odtwarzacz mp4 marki P. oraz pieniądze w kwocie ok. 70 zł. Następnie ponownie uderzył P. P. (2) w twarz i zażądał oddania portfela. P. P. (2) odmówił, po czym otrzymał od M. G. kolejny cios w twarz. Wtedy P. P. (2) oddał mu swój telefon komórkowy marki N. (...). Odebrane P. P. (2) przedmioty M. G. przekazywał A. K. (1). Autobus zatrzymał się na przystanku (...) i P. M. (1), M. G. i A. K. (1) wysiedli.
Łączna wartość strat na szkodę P. P. (2) wyniosła ok. 600,- zł.
P. M. (1) w okresie od 18 lutego 2004r. do 18 lutego 2006r. odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi z dnia 16 października 2002r. w sprawie IV K 249/01 za czyn z art. 280 § 1 kk.
Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie: zeznań świadka P. P. (2) (k.662-663, 2-5, 56, 103-104, 415-416), częściowo wyjaśnień oskarżonego (k.661-662, 77-78, 161-162, 412-413), częściowo zeznań i wyjaśnień świadków A. K. (1) (k.715, 72-73, 412) i M. G. (k.714-715, 133-134, 413-414) oraz zeznań świadka A. K. (2) (k.714, 818, 69, 860-861), zeznań świadków T. M. (k.912, 31, 417), P. M. (2) (k.912, 27-28, 416-417), Ł. K. (k.912, 33, 417), G. W. (k.912, 34, 416), opinii sądowo-psychiatrycznej (k.605-608, 712-713) i sądowo-psychologicznej (k.876-880), protokołów: zatrzymania osoby (k.8-9), użycia alkomatu (k.23-25), oględzin (k.42-43), zdjęć (k.44-48), tablic poglądowych (k. 53-55, 102), protokołów okazania (k.56-57, 103-104), odpisów wyroków (k. 152-156, 205-206, 574-581), wyroku (k.446-447, 566), danych o karalności (k. 210-211, 312-313, 383-384, 592-593, 655-656, 762-763, 870-871).
Oskarżony P. M. (1) przesłuchany w dniu 24 czerwca 2009r. (k.77-78) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że 22 czerwca on, A. i A. K. (2) oraz M. G. pojechali do znajomego na S., tam wszyscy poza nim pili alkohol; późno wieczorem we czterech postanowili wracać na G.; wsiedli na przystanku obol M. do autobusu (...), on wsiadł ostatnimi drzwiami a pozostali trzej środkowymi, to był nowy Ikarus, on usiadł obok pokrzywdzonego, nie odzywał się do niego; w pewnym momencie podeszli do nich M., A. i A. i M. zaczął pytać pokrzywdzonego skąd jest; M. zaczął mu przeszukiwać kieszenie, wyjął pieniądze; on wolał się odwrócić, żeby ludzie nie pomyśleli, że ma z tym coś wspólnego, faktycznie miał nogi założone na podest i pokrzywdzony nie mógł opuścić swojego miejsca, ale zaraz te nogi zdjął; M. G. uderzył pokrzywdzonego trzykrotnie z otwartej ręki; następnie był ich przystanek (...) i wysiedli.
Podczas przesłuchania w dniu 27 stycznia 2010r. (k.161-162) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia.
Na rozprawie przed sądem w dniu 26 lutego 2011r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że prokurator źle go zrozumiał, bo on przyznawał się tylko do tego, że był w autobusie; usiadł jak zwykle i założył sobie nogi, nie miał świadomości, że pokrzywdzony nie może przez niego opuścić miejsca.
Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za częściowo zasługujące na wiarę – odnośnie zrelacjonowanego w pierwszym przesłuchaniu przebiegu zdarzenia, który koreluje z wersją zdarzenia przedstawioną przez pokrzywdzonego P. P. (2). Zważyć także należy, iż w tych wyjaśnieniach oskarżony oprócz zrelacjonowania przebiegu zdarzenia kategorycznie stwierdził, iż A. K. (2) – brat A. K. (1), który także był w autobusie, nie miał z tym nic wspólnego, nadto w wyjaśnieniach tych oskarżony stwierdził, iż faktycznie nogi miał założone w taki sposób, że pokrzywdzony nie mógł opuścić swojego miejsca (k.77v.) zaś składając wyjaśnienia 26 lutego 2011r. – blisko 2 lata później - stwierdził, iż nie miał świadomości, że pokrzywdzony przez niego nie może opuścić miejsca (k.413). W ocenie sądu pozostaje to w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a także zasadami logicznego rozumowania.
Sąd uznał zeznania świadka P. P. (2) za w pełni zasługujące na wiarę. Są one spójne, konsekwentne i logiczne. Przy tym świadek nie obciąża oskarżonego ponad miarę i wyraźnie oddziela role poszczególnych sprawców.
Odnośnie zeznań i wyjaśnień świadków M. G. i A. K. (1) sąd uznał je za częściowo zasługujące na wiarę – w zakresie, w jakim są one zbieżne z relacją pokrzywdzonego oraz uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami P. M. (1). W pozostałym zakresie sąd odmówił im waloru wiarygodności uznając je za przyjętą na tamtym etapie postępowania linię obrony.
Sąd uznał zeznania świadków P. M. (2), T. M., Ł. K. i G. W. za w pełni zasługujące na wiarę. Świadkowie M., M. i K. są funkcjonariuszami Straży Miejskiej, zaś G. W. operatorem monitoringu miejskiego. Z niniejszą sprawą mieli styczność z racji wykonywanego zawodu, przy czym żaden z nich nie jest zainteresowany wynikiem tej sprawy, a w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności poddające w wątpliwość ich bezstronność.
Odnośnie zeznań świadka A. K. (2) sąd uznał za wiarygodne jego zeznania z postępowania przygotowawczego, które korelują zarówno z zeznaniami pokrzywdzonego P. P. (2) jak również z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami oskarżonego. Natomiast zeznania złożone przez świadka na rozprawie nie wniosły nic do sprawy z uwagi na problemy świadka z pamięcią.
Opinie sądowo-psychiatryczna oraz sądowo-psychologiczna zostały sporządzone przez osoby mające odpowiednie wiadomości specjalne zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami.
Oskarżony P. M. (1) w dniu 23 czerwca 2009r. działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. i A. K. (1) użyli przemocy na osobie P. P. (2), a następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego N. (...), odtwarzacza mp4 marki P. oraz pieniędzy w kwocie ok. 70,- zł o łącznej wartości strat ok. 600,- zł, przy czym P. M. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne – co stanowi występek określony w art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.
Zważyć należy, że M. G. trzykrotnie uderzył pokrzywdzonego ręką w twarz oraz przeszukał mu kieszenie. P. M. (1) w tym czasie siedział obok pokrzywdzonego w taki sposób, że blokował mu wyjście, zaś A. K. (1) odbierał od M. G. zabrane pokrzywdzonemu przedmioty. Zważyć także należy, że wszyscy trzej sprawcy razem wsiedli do autobusu oraz razem z niego wysiedli – pomimo, iż jak wyjaśnił oskarżony P. M. (1) – nie chciał z pozostałymi mieć nić wspólnego. Okoliczności te wskazują na istniejący pomiędzy trzema sprawcami podział ról, a także bezpośredni zamiar popełnienia przestępstwa rozboju na szkodę pokrzywdzonego.
Z uwagi na uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu oraz odbywanie w związku z tym kary pozbawienia wolności m.in. w okresie od 18 lutego 2004r. do 18 lutego 2006r. orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi z dnia 16 października 2002r. w sprawie IV K 249/01 za czyn z art. 280 § 1 kk przedmiotowy czyn należało zakwalifikować jako popełniony w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 kk.
Skazując oskarżonego P. M. (1) na mocy art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 3 lat pozbawienia wolności sąd uwzględnił jako okoliczności obciążające jego uprzednią karalność oraz znaczny stopień społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, który godzi nie tylko w mienie pokrzywdzonych, ale także w elementarne poczucie bezpieczeństwa obywateli, natomiast jako okoliczność łagodzącą fakt, iż rola P. M. (1) w popełnieniu przedmiotowego czynu była podrzędna.
Na mocy art. 63 § 1 kk sąd zaliczył na poczet orzeczonej wobec P. M. (1) kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniach 23 i 24 czerwca 2009r.
Wynagrodzenie obrońcy z urzędu ustalono na podstawie obowiązującego w tym zakresie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości – z uwzględnieniem ilości terminów rozpraw, w których uczestniczył obrońca z urzędu od momentu jego wyznaczenia.
Na mocy art. 624 § 1 kpk sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych uznając, iż jego sytuacja materialna nie pozwala na ich uiszczenie, a brak możliwości ściągnięcia tych kosztów w drodze egzekucji komorniczej.