Sygnatura akt VI Ka 316/15
Dnia 16 czerwca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Dariusz Prażmowski (spr.)
Sędziowie SSO Marcin Schoenborn
SSO Marcin Mierz
Protokolant Agata Lipke
przy udziale Marka Dutkowskiego
Prokuratora Prokuratury Okręgowej
po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2015 r.
sprawy P. D. ur. (...) w Z.,
syna H. i A.
oskarżonego z art. 63 ust. 1 ustawy z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego
od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach
z dnia 30 stycznia 2015 r. sygnatura akt III K 1420/14
na mocy art. 437 kpk, art.438 kpk i art. 624 § 1 kpk
1. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
- uchyla punkt 3 zaskarżonego wyroku,
- jako podstawę orzeczenia przepadku przedmiotów w punkcie 4 zaskarżonego wyroku wskazuje art. 70 ust. 1 ustawy z dn. 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
- uchyla punkt 5 zaskarżonego wyroku i na mocy art. 624 § 1 kpk kosztami sądowymi przed Sądem I instancji obciąża Skarb Państwa;
2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
3. zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w tym opłaty za obie instancje, obciążając wydatkami Skarb Państwa.
Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 30 stycznia 2015r. w sprawie o sygnaturze III K 1420/14, uwzględniając wniosek prokuratora złożony w trybie art. 335 k.p.k., uznał oskarżonego P. D. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 63 ust. 1 powołanej ustawy skazał oskarżonego na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie, na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt. 1 k.k., wobec oskarżonego warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata.
Ponadto Sąd na mocy art.71 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał oskarżonego na karę grzywny w wysokości 30 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych;
Sąd na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez zniszczenie dowodu rzeczowego zapisanego w wykazie dowodów rzeczowych (...)przechowywanego w depozycie Komendy Wojewódzkiej Policji w K.;
Sąd orzekł w przedmiocie kosztów i na mocy art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223, z późniejszymi zmianami) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 60 zł i wydatki poniesione przez Skarb Państwa w toku postępowania w kwocie 90 zł.
Apelację od tego wyroku wniósł oskarżyciel publiczny, zaskarżając wyrok w części na korzyść oskarżonego, zarzucając:
obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 335 k.p.k. polegającą na wydaniu wyroku w trybie dobrowolnego poddania się karze ze zmianą wymiaru kary uzgodnionej przez prokuratora z podejrzanym, wobec braku zgody stron na modyfikację kary,
obrazę prawa materialnego, art. 70 pkt. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii przez orzeczenie przepadku na podstawie tego przepisu.
Podnosząc powyższy zarzut wniósł oskarżyciel publiczny o zmianę zaskarżonego wyroku przez uchylenie punktu 3, zmianę punktu 4 – przez orzeczenie przepadku na zasadzie art. 70 pkt. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz zmianę punktu 6 wyroku i zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i opłat.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Wywiedziona apelacja jest zasadna.
Niekwestionowany w doktrynie i orzecznictwie jest pogląd, iż sąd jest związany wnioskiem prokuratora złożonym w trybie art. 335 k.p.k. Nie kwestionowano, iż sąd nie jest władny dokonywać samodzielnie modyfikacji tegoż wniosku, jednakże odmiennie przedstawiano możliwy zakres czynności sądu w przypadku, gdy nie akceptuje on wniosku w postaci w jakiej został złożony.
Z jednej strony wskazano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 sierpnia 2000r. sygnatura akt WKN 16/00 iż „sąd jest związany treścią wniosku prokuratora złożonego w trybie określonym w art. 335 § 1 k.p.k. w tym sensie, że potrzeba dokonania jakiejkolwiek zmiany jego treści musi powodować rozpoznanie sprawy na zasadach ogólnych (art. 343 § 5 k.p.k.)” ( OSNKW 2000/11-12/101).
W doktrynie przeważał jednak pogląd iż „nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby strony w czasie posiedzenia [w przedmiocie skazania bez rozprawy] zmodyfikowały wniosek w granicach zakreślonych przez art. 335 § 1 k.p.k. Jeżeli sąd dojdzie do wniosku, że warunki skazania zaproponowane we wniosku są nie do zaakceptowania, może również wystąpić z inicjatywą zmiany wniosku, uprzedzając strony, że wniosek może zostać nie uwzględniony, chyba że zostanie przekształcony przez prokuratora za zgodą oskarżonego” ( Steinborn S. Wybrane problemy stosowania instytucji skazania bez rozprawy, Gd.St.Prawn. 2000/7/493 - t.6; także Waltoś S. Nowe instytucje w kodeksie postępowania karnego z 1997 roku, PiP 1997/8/25 - t.6).
W niniejszej sprawie nie dokonano modyfikacji wniosku, natomiast wbrew treści wniosku oskarżyciela publicznego, Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny oraz obciążył oskarżonego kosztami sądowymi.
Wskazać należy iż koszty sądowe dodatkowo zostały określone wadliwie, bowiem Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 60 zł i wydatki poniesione przez Skarb Państwa w toku postępowania w kwocie 90 zł, podczas gdy same wydatki postępowania przygotowawczego wyniosły 1743,51 złotych (karta 51 akt), a z kolei prawidłowo wyliczona opłata od kary którą Sad wymierzył oskarżonemu wynosić powinna 150 złotych (art. 2 ust. 1 pkt. 1 oraz powołany przez Sąd art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych).
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd nie wskazał z jakich powodów orzekł wobec oskarżonego karę niezgodną z uzgodnieniami wynikającymi z wniosku Prokuratora w trybie art. 335 k.p.k., ani też nie odniósł się do kwestii zasądzenia od oskarżonego kosztów sadowych i opłaty akurat w takiej wysokości, ograniczając się do przytoczenia jedynie przepisów będących podstawą orzeczenia tychże.
Mając na uwadze brak jakiegokolwiek wskazania w uzasadnieniu wyroku przyczyn dla jakich orzeczenie Sądu nie uwzględniało treści wniosku złożonego w trybie art. 335 k.p.k. konieczna była zmiana zaskarżonego wyroku.
Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok przez uchylenie kary grzywny orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie 3, uchylenie orzeczenia w zakresie kosztów sądowych i zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.
Ponadto zaistniała także konieczność zmiany wyroku w zakresie środka karnego bowiem faktycznie we wniosku złożonym przez Prokuratora błędnie wskazano jako podstawę przepadku przedmiotów art. 70 pkt. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy w przypadku przestępstwa z art. 63 tejże ustawy podstawą przepadku przedmiotów jest art. 70 pkt. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do kwestionowania zaskarżonego orzeczenia w pozostałym zakresie.
Ponieważ apelacja nie kwestionuje poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych wypada wskazać, iż Sąd pierwszej instancji poczynił właściwe ustalenia faktyczne w oparciu o właściwie zgromadzony materiał dowodowy, zaś wina oskarżonego w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości Sądu Odwoławczego, podobnie jak zastosowana przez Sąd I instancji kwalifikacja prawna czynu oskarżonego. Sąd Rejonowy poczynił trafne ustalenia faktyczne także w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego.
Przeprowadzona kontrola instancyjna wykazała, iż Sąd Orzekający nie dopuścił się w zaskarżonym wyroku błędów w ustaleniach faktycznych, a Sąd oparł swój wyrok na faktach, które znajdują oparcie w wynikach postępowania dowodowego, a wnioski wysnute z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego zgodne są z prawidłami logicznego rozumowania.
Reasumując stwierdzić stąd należy, że stan faktyczny został ustalony przez Sąd Rejonowy w sposób dokładny, tak iż nie budzi on wątpliwości Sądu Odwoławczego, a Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, w oparciu o właściwie zebrany i oceniony materiał dowodowy.
Sąd Okręgowy w pozostałym zakresie nie znalazł podstaw do kwestionowania orzeczenia, uznając wymierzoną karę za współmierną do popełnionego przez oskarżonego czynu i spełniającą wymogi art. 53 k.k. stąd w pozostałej części utrzymał zaskarżony wyrok w mocy. Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, uznając że przemawiają za tym względy słuszności, bowiem zmiana wyroku wynikła z błędu Sądu Rejonowego, zatem brak podstaw do obciążania oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego.