UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 lipca 2013 r. K. Z. domagała się zasądzenia od (...) S.A. (...) z siedzibą w W. zadośćuczynienia w kwocie 11.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15 lutego 2013 r. do dnia zapłaty. Wskazała, że krzywdy doznała na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 7 grudnia 2011 r, a pojazd sprawcy P. M. był ubezpieczony w ramach OC w pozwanym Towarzystwie. W wyniku wypadku powódka doznała złamania ściany przedniej i bocznej zatoki szczękowej lewej, potłuczenia głowy, licznych, głębokich ran twarzy i dłoni, skrzywienia przegrody nosowej. Powódka wskazała, że po wypadku była hospitalizowana, miała silne dolegliwości bólowe, ograniczoną ruchomość, musiała w codziennych czynnościach korzystać z pomocy innych osób. Ponadto uszkodzenie powłok twarzy spowodowało zaburzenia funkcji oddychania i węchu, w miejscach pourazowych ran pozostały trwałe, szpecące blizny. Powyższe sprawia, że odczuwa nie tylko fizyczny ból, ale psychiczny i emocjonalny dyskomfort. Podała, że pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił jej kwotę 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia. (k. 2-11)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zanegował swoją odpowiedzialność zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Zarzucił, że wypłacona już powódce kwota stanowi odpowiednią sumę, o której mowa w art. 445 § 1 k.c. Ponadto wskazał, że odsetki powinny być liczone od dnia wyrokowania, ponieważ kwota zadośćuczynienia jest zawsze wynikiem oceny dokonywanej przez Sądu, zaś ścisłe udowodnienie wysokości w istocie niewymiernego świadczenia jest wręcz niemożliwe i musi być ustalane w oparciu o przepis art. 322 k.p.c. (k. 65-69)

Strony podtrzymały swoje stanowiska do zamknięcia rozprawy.

Okoliczności bezsporne:

Na dzień 7 grudnia 2011 r. samochód marki (...)o nr rej. (...) ubezpieczony był w ramach OC w pozwanym Towarzystwie. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił na rzecz powódki kwotę 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną na skutek wypadku z dnia 7 grudnia 2011 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 grudnia 2011 r. w L. na ul. (...) kierując samochodem marki (...) nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności i obserwacji drogi dojeżdżając do oznakowanego przejścia dla pieszych, w wyniku czego potrącił pieszą K. Z., która przechodziła przez jezdnię w miejscu wyznaczonym jako przejście dla pieszych ze strony lewej na prawą w stosunku do kierunku poruszania się pojazdu.

Dowód: notatki urzędowe z dnia 7 grudnia 2011 r. k. 1-3, protokół oględzin pojazdu k. 4-5, protokół przesłuchania świadka K. Z. k. 15, protokół przesłuchania podejrzanego P. M. k. 43-45, wyrok Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 15 czerwca 2012 r. k. 91 wszystkie w aktach sprawy sygn. akt IV K 247/12.

Na skutek wypadku z dnia 7 grudnia 2011 r. K. Z. doznała urazu twarzoczaszki ze złamaniem ściany przedniej i bocznej zatoki szczękowej lewej, rany tłuczonej okolicy ciemieniowo-potylicznej, licznych otarć naskórka w obrębie twarzy i na rękach. W okresie od 7 do 14 grudnia 2011 r. przebywała w Szpitalu (...) w L., gdzie zgłaszała bóle i zawroty głowy, brak czucia po stronie lewej twarzy, w związku z otarciem naskórka na grzbiecie ręki lewej odczuwała „ściąganie” do momentu odwarstwienia strupa, silne osłabienie. Ze szpitala została wypisana w stanie ogólnym dobrym, utrzymującą się wysypką na tle alergicznym, z zaleceniem stosowania leków Alertec i Calcium i kontrolą w poradniach: laryngologicznej, neurologicznej, dermatologicznej. Kontrolne wizyty w poradni laryngologicznej wykazały zaburzenia drożności nosa i niewielkie odcinkowe wpuklenie ściany zatoki szczękowej lewej w kierunku zatoki, lewowypukłe skrzywienie przegrody nosa. Kontrola w poradni neurologicznej z powodu zaburzeń czucia po stronie lewej twarzy nie wykazała zaburzeń neurologicznych. Do poradni dermatologicznej K. Z. zgłosiła się z powodu utrzymujących się blizn na twarzy i ręce lewej, nie zalecono leczenia. Powódka odczuwała dolegliwości bólowe znacznego stopnia przez okres 3 dni, były one łagodzone silnymi lekami przeciwbólowymi, a przez kolejnych 14 dni odczuwała okresowo dolegliwości bólowe o niewielkim nasileniu. Po wypadku musiała korzystać z pomocy osób trzecich w trakcie pobytu w szpitalu, w wymiarze niezbędnym do opatrzenia obrażeń i wykonania badań, a także w pierwszych trzech dobrach w zakresie podstawowych funkcji życiowych. Aktualnie posiada: na skórze głowy w okolicy ciemieniowo-potylicznej bliznę 2 cm x 4 mm białą, pozbawioną włosów, zanikową; na twarzy w okolicy czołowej ponad lewym łukiem brwiowym punktową bliznę zanikową i punktowy tatuaż powypadkowy; punktowy tatuaż powypadkowy na powiece górnej oka lewego; pod okiem lewym w obrębie powieki dolnej poprzecznej linijny tatuaż powypadkowy 10 mm x 2 mm; na skrzydełku nosa po stronie lewej punktową bliznę zanikową; na grzbiecie ręki lewej pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym białą, lekko przerosłą bliznę 10 mm x 4 mm i drugą 5 mm x 4 mm; na grzbiecie ręki lewej dwa przebarwienia pozapalne. Rokowanie co do efektów usuwania powyższych blizn są niepewne. W wyniku wypadku K. Z. doznała zaburzeń stresowych pourazowych, których objawami są: uporczywe przypominanie sobie stresora w postaci zakłócających przebłysków, żywych wspomnień, gorszego samopoczucia w sytuacji zetknięcia się z okolicznościami przypominającymi stresor lub związanymi z nim, trudność koncentracji, wzmożona reakcja zaskoczenia. Powyższych dolegliwości powódka doznaje nadal, dlatego wymaga psychoterapii bądź leczenia psychiatrycznego ambulatoryjnego. Trwały uszczerbek na zdrowiu jakiego doznała K. Z. na skutek wypadku z dnia 7 grudnia 2011 r. wynosi łącznie 8% .

Dowód: opinia biegłej z zakresu neurologii M. H. k. 104-107, opinia biegłej z zakresu dermatologii A. B. k. 111-116, 183, opinia biegłego z zakresu chirurgii J. S. k. 118-123, 212, opinia biegłej z zakresu otolaryngologii B. J. k. 140-142, opinia biegłej z zakresu psychiatrii S. S. k. 227-229, 268, dokumentacja medyczna powódki k. 33-37, 40-59.

K. Z. w chwili wypadku miała 23 lata, była studentką, obecnie jest farmaceutką. Na skutek wypadku doznała szoku emocjonalnego w postaci silnego lęku, zawężania świadomości, dezorientacji w czasie i miejscu. Objawy te ustąpiły po kilku godzinach na tyle, że mogła nawiązać logiczny kontakt, ale przez pewien czas utrzymywała się u niej ostra reakcja na stres ze stanem oszołomienia, lęku, częściową niepamięcią przebytego epizodu. Dolegliwościom bólowym towarzyszyły stany smutku i przygnębienia oraz poczucie żalu, krzywdy z powodu nieszczęśliwego wypadku i jego konsekwencji. K. Z. nadal odczuwa lęk przy przechodzeniu przez ulicę, podczas prowadzenia samochodu, zawroty głowy, dyskomfort z powodu blizn, ma obniżone poczucie własnej wartości, jest zmuszona stosować mocny makijaż w celu ukrycia niedoskonałości twarzy.

Dowód: opinia biegłej z zakresu psychologii R. P. k. 158-160, zeznania świadka M. Z. k. 91-92, zeznania świadka D. K. k. 92, zeznania powódki k. 92-93.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów, których autentyczności strony nie kwestionowały i nie wzbudziły ona także wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności. Ponadto Sąd dokonał ustaleń na podstawie zeznań powódki oraz świadków M. Z. i D. K., które były wzajemnie zbieżne, logiczne oraz korespondowały ze złożoną dokumentacja medyczną i opiniami biegłych. Sąd oparł się również o opinie biegłych z zakresu chirurgii, neurologii, dermatologii, psychiatrii i psychologii, których wniosku w pełni podziela. Są one jasne, zupełne, uwzględniają cały materiał dowodowy, w tym dokumentację lekarską dotyczącą powódki oraz opierają się na przeprowadzonym wywiadzie i badaniu. Wnioski płynące z tych opinii są zrozumiałe, wyczerpująco a przez to przekonująco uzasadnione. Zauważyć należy, że ostatecznie opinie nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości.

Biorąc pod uwagę zgormadzony materiał dowodowy, Sąd nie miał wątpliwości, że uraz powódki powstał w okolicznościach przez nią w opisywanych, a kierujący samochodem marki (...) nr rej. (...) P. M. był sprawcą zdarzenia. Powyższe wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy o sygn. IV K 247/12 Sądu Rejonowego w Kielcach. Zwrócić należy szczególną uwagę na okoliczność, że w trakcie przesłuchania P. M. w dniu 30 stycznia 2012 r. przyznał się on do tego, że w dniu 7 grudnia w L. na ul. (...) kierując samochodem marki (...) nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności i obserwacji drogi dojeżdżając do oznakowanego przejścia dla pieszych, w wyniku czego potrącił pieszą K. Z., która przechodziła przez jezdnię w miejscu wyznaczonym jako przejście dla pieszych ze strony lewej na prawą w stosunku do kierunku poruszania się pojazdu, w wyniku czego pokrzywdzona doznała obrażeń , które spowodowały naruszenie czynności narządu żucia i rozstrój zdrowia na czas dłuższy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k., tj. przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. (k. 43-45 akt sprawy karnej). Powyższe okoliczności skutkowały przyjęciem, że P. M. ponosi odpowiedzialność za przedmiotowy wypadek. W związku z tym, że pojazd (...) nr rej. (...) ubezpieczony był w zakresie OC w pozwanym Towarzystwie, ponosi ono odpowiedzialność za skutki zdarzenia, co wynika z przepisów art. 436 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., nr 123, poz. 1152 z późn. zm.).

Stosownie do art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Krzywda w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. ujmowana jest jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) lub cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, ponieważ wypracowała je judykatura, szczególnie Sądu Najwyższego. Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Krzywdą w rozumieniu art. 445 k.c. jest z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego. Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (tak SN w wyroku z dnia 26 lutego 1962 r., 4 CR 902/61 , OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; w wyroku z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65 , OSPiKA 1966, poz. 92; por. też wyrok z dnia 22 marca 1978 r., IV CR 79/78 , Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2001/8 str. 469).

W oparciu o opinie biegłych i dokumentację medyczną powódki Sąd ustalił, że na skutek wypadku K. Z. doznała urazu twarzoczaszki ze złamaniem ściany przedniej i bocznej zatoki szczękowej lewej, rany tłuczonej okolicy ciemieniowo-potylicznej, licznych otarć naskórka w obrębie twarzy i na rękach. Powódka była hospitalizowana przez 7 dni, a następnie była konsultowana w poradniach laryngologicznej, dermatologicznej i neurologicznej. Odczuwała silne dolegliwości bólowe przez okres 3 dni, które były łagodzone lekami przeciwbólowymi, a przez kolejnych 14 dni odczuwała okresowo dolegliwości bólowe o niewielkim nasileniu. Początkowo w wykonywaniu codziennych czynności potrzebowała pomocy innych osób. Z pewnością dla osoby młodej, prowadzącej aktywny tryb życia, konieczność pozostawania w szpitalu, a później w domu i korzystania z pomocy innych osób w codziennych czynnościach była dużą dolegliwością. Krzywda powódki przejawia się jednak przede wszystkim w dyskomforcie jaki odczuwa z powodu blizn na twarzy i rękach, które są liczne, znajdują się w widocznych miejscach i szczególnie dla młodej kobiety stanowią problem natury estetycznej, powodują obniżenie poczucia atrakcyjności, samooceny. Powyższe blizny i tatuaże powypadkowe są trwałe i spowodowały u powódki trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1%. Ponadto powódka jest w stanie po przebytym złamaniu ściany przedniej i bocznej zatoki szczękowej lewej z niewielkim wpukleniem ściany w kierunku zatoki bez zaburzeń oddychania, co powoduje u niej trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2%. Krzywda powódki wyraża się jednak przede wszystkim w silnym stresie jakiego doznała w chwili wypadku, co skutkowało zaburzeniami stresowymi pourazowymi, które trwają nadal i utrudniają jej codzienne życie, dlatego wymaga ona psychoterapii bądź leczenia psychiatrycznego ambulatoryjnego. Powyższe zaburzenia stresowe pourazowe spowodowały u powódki długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5%.

Mając powyższe na uwadze Sąd, dochodząc do przekonania, iż wypłacona powódce kwota 4.000 zł nie rekompensuje jej w pełni doznanej krzywdy, zasądził od pozwanego dalszą kwotę 11.000 zł uznając, iż dopiero zadośćuczynienie w takiej kwocie spełni swój cel, jakim jest złagodzenie powódce doznanych przez nią cierpień fizycznych i psychicznych. Wypłata takiej należności na rzecz powódki odpowiada kryteriom „odpowiedniej sumy”, o której stanowi art. 445 § 1 k.c. i stanowi dla powódki odczuwalną ekonomicznie wartość.

Sąd orzekł o odsetkach ustawowych od zasądzonej kwoty powództwa na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 15 lutego 2013r. do dnia zapłaty. Zważyć bowiem należy, decyzją z dnia 14 lutego 2013 r. pozwany wypłacił powódce zadośćuczynienie, więc okoliczności wypadku były już wtedy ustalone. W toku postępowania sądowego nie ustalono żadnych nowych skutków wypadku. Z tych też względów Sąd uznał, że pozwany był w opóźnieniu co zapłaty dochodzonej pozwem kwoty co najmniej od dnia następnego, tj. 15 lutego 2013 r.

Orzeczenie w zakresie kosztów procesu oparto o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, w tym wynagrodzenie pełnomocnika fachowego strony.

Koszty procesu jakie poniosła powódka wynoszą 4467 zł: 550 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 2400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, 1500 zł tytułem zaliczki na opinie biegłych.

Na zasadzie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. orzeczono w przedmiocie obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa niepokrytych kosztów sądowych. Nieuiszczone koszty sądowe wyniosły w niniejszej sprawie kwotę 1059,54 zł tytułem wynagrodzenia biegłych (J. S. w kwocie 384,84 zł, B. J. do kwoty 152,15 zł, S. S. (2) w kwocie 495 zł) i zwrotu kosztów nadesłania dokumentacji medycznej powódki przez Szpital (...) w L. (27,55zł).

SSR Grzegorz Szyba

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE