WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Sławomir Dudek
Ławnicy:	Wacława Sikora Eleonora Stera
Protokolant:	stażysta Ewelina Hrynczyszyn

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w W.

o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę

1.  zasądza od (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz K. W. kwotę 1.680,00 (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 24 marca 2014 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania,

2.  umarza postępowanie w zakresie żądania ekwiwalentu za urlop, zasiłku chorobowego,

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

4.  zasądza od (...) Sp. z o.o. w W. na rzecz K. W. kwotę 200,00 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

IV P 80/14 U Z A S A D N I E N I E

K. W. pozwem z dnia 10.IV.14r. skierowanym przeciwko (...) sp. z o.o. w W. wniosła o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 25.III.14r. i przywrócenie jej do pracy, zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, zasądzenie na jej rzecz kwoty 4.000.00zł z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za pracę za okres od 22.I.14r. do 24.III.14r. W uzasadnieniu pozwu podniosła, że była zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas określony, a jej umowa o pracę została rozwiązana bez wypowiedzenia z dniem 25.III.14r. z podaniem jako przyczyny niezdolności do pracy wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego. Wypowiedzenie to jest bezpodstawne i bezskuteczne, pracodawca naruszył art.53§1 ust.1 pkt b kp poprzez arbitralne i niezgodne z tym przepisem rozwiązanie umowy o pracę. Okres ochrony pracownika trwa przez cały okres niezdolności do pracy i po każdej przerwie rozpoczyna się od nowa. Jej nieobecność w pracy trwała nie 182 dnia, a 181 dni, od 1.VII.13r. do 28.XII.13r.

Sąd Okręgowy w P. (...) (...)postanowieniem z dnia 5.V.14r. stwierdził swą niewłaściwość i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w P. (...). jako rzeczowo i miejscowo właściwemu.

Pozwana (...) sp. z o.o. w W. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie. W odpowiedzi na pozew podniosła, że powódka bardzo często przebywała na zwolnieniach lekarskich, a mimo to spółka nie skorzystała z prawa wypowiedzenia umowy o pracę. Ustawodawca przewidział uciążliwość długotrwałej choroby pracownika dla procesu pracy i unormował w art. 53 kodeksu pracy prawo pracodawcy na rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem z powodu niezdolności do pracy pracownika trwającej dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku chorobowego. Okres pobierania przez powódkę wynagrodzenia i zasiłku chorobowego w wymiarze 182 dni upłynął w dniu 21.I.14r. Ponieważ dane statystyczne chorób pracownika są utajnione, zakład pracy nie ma wiedzy niezbędnej dla ustalenia czy w przypadku wystąpienia przerwy w niezdolności do pracy, okresy zasiłkowe są zliczane. Dlatego strona wystąpiła do ZUS o zajęcie stanowiska w sprawie powódki i jej zasiłków chorobowych. Organ rentowy w odpowiedzi na wystąpienie z dnia 10.II.14r. w piśmie z 7.IV.14r. stwierdził, że uprawnienia K. W. za okres od 1.VII.13r. do 28.XII.13r. i od 21.I.14r. do 24.III.14r. należy ustalać w ramach jednego okresu zasiłkowego i tak liczony okres kończy się z dniem 21.I.14r. Brak jest prawa do zasiłku chorobowego za okres od 22.I.14r.

W toku procesu powódka podnosiła, że nie chce wracać do pracy w pozwanej spółce, a to również dlatego że od lipca 2014r. jest na emeryturze. W piśmie z 25.VII.14r. K. W. sprecyzowała swe roszczenia i wnosiła o uznanie wypowiedzenia z dnia 25.III.14r. za bezskuteczne, zasądzenie na jej rzecz : wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, kwoty 4.000.00zł z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za pracę za okres od 22.I.14r. do 24.III.14r., i odprawy emerytalnej (k-58). Na rozprawie w dniu 24.X.14r. powódka żądała zasądzenia na jej rzecz odszkodowania, odprawy emerytalnej oraz za okres od stycznia do marca 2014r. i była to właśnie kwota 4.000.00zł, zaś odprawa i odszkodowanie to kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia,

Sąd postanowieniem z dnia 24.X.14r. zawiesił postępowanie w sprawie, a to dlatego że powódka zaskarżyła decyzje ZUS odmawiające jej prawa do zasiłku za okres od 22.I.14r. , nie zgadzała się bowiem z tym, że nowy okres zasiłkowy nie został otworzony w dniu 21.I.14r.

W sądzie toczyło się postępowanie w sprawie IV U 144/14, przedmiotem którego były decyzje ZUS odmawiające K. W. prawa do zasiłku za okresy od 25.III.14r. do 30.VI.14r. Postępowanie zostało umorzone, ponieważ organ rentowy uznał stanowisko ubezpieczonej i przyznał prawo do zasiłków chorobowych za te okresy, uznał, że od 21.I.14r. otworzył się nowy okres zasiłkowy.

Powódka otrzymała od spółki wynagrodzenie i zasiłek chorobowy za okres do 24.III.14r., a ZUS wypłacił jej zasiłek chorobowy do dnia 30.VI.14r.

Powódka, która nie kwestionowała tych wypłat cofnęła żądanie wypłacenia wynagrodzenia za okres do 24.III.14r. , cofnęła też żądanie zasądzenia ekwiwalentu za urlop, ten bowiem również został jej wypłacony(k-105).

Stan faktyczny w sprawie jest w zasadzie niesporny.

Powódka K. W. była zatrudniona w pozwanej spółce od 1.II.12r. na stanowisku sprzątaczki na pełnym etacie, najpierw na podstawie umowy o pracę na okres próbny do 30.IV.12r., a następnie na czas określony do dnia 31.XII.15r.

K. W. była niezdolna do pracy od 1.VII.13r. do 28.XII.13r., a następnie od 21.I.14r. Zakład pracy nie wypłacał jej wynagrodzenia i zasiłku chorobowego za okres od 22.I.14r., uznawał jednak jej nieobecność w pracy za usprawiedliwioną.

Zakład pracy oświadczeniem z dnia 25.III.14r. rozwiązał z powódką umowę pracę na podstawie art. 53§1 pkt 1 b kp z powodu niezdolności do pracy wskutek choroby trwającej dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy i zasiłku chorobowego (dowód : umowy o pracę, oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę – w aktach osobowych).

Wynagrodzenie powódki wynosiło w okresie zatrudnienia zawsze tyle, na ile ustalone było wynagrodzenie minimalne. W 2014r. było to 1.680.00zł.

Powódka K. W. urodziła się (...)a więc prawo do emerytury uzyskała z chwilą ukończenia 60 lat i 4 miesięcy. Powódka na emeryturze jest od 1.VII.14r.

Stwierdzić należy, że strona pozwana rozwiązał z powódka umowę o pracę na podstawie art.53 kodeksu pracy, a przepis ten ma brzmienie następujące „ § 1. Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia:

1)jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:

a) dłużej niż 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,

b) dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.”.

Tak więc dla możliwości rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem w przypadku jego niezdolności do pracy koniecznym warunkiem jest jego nieobecność z tej przyczyny przez okres zasiłkowy (182 dni) oraz przez następujące po nim 3 miesiące dalszej niezdolności do pracy i pobierania z tego tytułu świadczenia rehabilitacyjnego.

Powódka była niezdolna do pracy od 1.VII.13r. do 28.XII.13r. i był to okres 181 dni. Po okresie pracy powódka stała się ponownie niezdolna do pracy od 21.I.14r. Ten dzień był 182 dniem niezdolności do pracy. Takie było stanowisko ZUS, o które zwróciła się pozwana spółka.

W dniu 25.III.14r. nie minęło od dnia 21.I.14r. 90 dni od dnia zakończenia okresu zasiłkowego, a jedynie 2 miesiące.

W tym okresie powódka pozostawała w sporze z ZUS-em co do jej prawa do zasiłku chorobowego, uważała bowiem że nastąpiło zamknięcie jednego okresu zasiłkowego i otwarcie kolejnego.

K. W. nie otrzymywała od 22.I.14r. zasiłku chorobowego, otrzymała go dopiero w toku procesu, gdy ZUS uznał że w istocie od dnia 21.I.14r. nastąpiło otworzenie nowego okresu zasiłkowego.

Z punktu widzenia istniejącej aktualnie sytuacji i stanowiska organu rentowego, nie można uznać ze powódka w marcu 2014r. była osobą, która wykorzystała pełny okres zasiłku chorobowego i 90 dni świadczenia rehabilitacyjnego. Okres zasiłkowy dopiero się rozpoczął od 21.I.14r.

Jednak nawet w sytuacji, jaka istniała w dacie rozwiązania umowy o pracę z powódką, a więc gdy ZUS uznawał zliczanie okresów zasiłkowych od 1.VII.13r. , to w dacie rozwiązania umowy o pracę z powódką nie minął okres 182 dni zasiłku chorobowego i 90 kolejnych dni niezdolności do pracy. A zgodnie z art.53 § 1 pkt 1b kp prawo rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem niezdolnym do pracy ma zakład pracy, gdy pracownik legitymuje się zatrudnieniem przez okres co najmniej 6 miesięcy u danego pracodawcy, jest nieobecny w pracy z powodu niezdolności do pracy przez okres zasiłkowy (182 dni) i przez kolejne 3 miesiące. A taka sytuacja nie zachodziła w przypadku powódki.

Dlatego żądanie zasądzenia odszkodowania jest zasadne. Z tych przyczyn Sąd zasądził na rzecz K. W. kwotę 1.680.00zł na podstawie art. 58 i 59 kp.

Ponieważ powódka otrzymała w toku procesu ekwiwalent za urlop wypoczynkowy oraz zasiłek chorobowy za okres od 22.I.14r. do 24.III.14r., a następnie za okres do 30.VI.14r. Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania tego ekwiwalentu i zasiłku chorobowego (art.355 kpc).

Natomiast niezasadne jest żądanie zasądzenia odprawy emerytalnej. Powódka została zwolniona z pracy w dniu 25.III.14r., prawo do emerytury uzyskała dopiero od 1.VII.14r. Rozwiązanie z powódką umowy o pracę nie ma żadnego związku z uzyskaniem przez nią prawa do emerytury. A tylko wówczas, gdy stosunek pracy ustał w związku z przejściem na emeryturę pracownik ma prawo do odprawy (art.92 ¹§1kp). Dlatego w tym zakresie Sąd powództwo oddalił.

Z uwagi na wynik procesu Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanej spółki zwrot kosztów procesu, które stanowiły koszty dojazdów powódki do sądu (art.98 i nast. kpc).