Sygn. akt VIII Ka 290/15
Dnia 11 czerwca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Dariusz Gąsowski
Protokolant – Aneta Chardziejko
przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej – Jerzego Duńca
po rozpoznaniu w dniu 11.06.2015 r. sprawy:
E. G.
oskarżonego o czyny z art. 244 k.k.
z powodu apelacji oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim Zamiejscowego VII Wydziału Karnego z siedzibą w Hajnówce z dnia 25.02.2015 r. sygn. akt VII K 5/15:
I. Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
II. Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
E. G. został oskarżony to, że w dniu 06 listopada 2014 roku około godz. 09:20 w miejscowości Z. Gm. H., na drodze publicznej kierował samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) czym nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VII Wydział Karny z siedzibą Hajnówce za sygn. akt VII K 189/10 z dnia 15 marca 2011 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 5 lat, tj. o czyn z art. 244 k.k.
Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim z dnia 25 lutego 2015 roku w sprawie sygn. akt VII K 5/15 oskarżonego E. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz zwolnił go od opłaty i kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.
Apelację wniósł oskarżony, który zakwestionowała trafność ustaleń faktycznych i domagał się ponownego rozpatrzenia sprawy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja oskarżonego E. G. nie mogła zyskać akceptacji i w rezultacie doprowadzić do uchylenia kwestionowanego wyroku. Co więcej przedstawiona przez skarżącego argumentacja, w realiach niniejszej sprawy oceniona została, jako bezzasadna w stopniu oczywistym.
Na wstępie wskazać należy, że jakkolwiek skarżący nie sformułował w treści środka odwoławczego konkretnych zarzutów, to jednaka z treści wniesionej przez niego apelacji, w tym w szczególności wyrażonego tam żądania ponownego rozpoznania sprawy wynika, iż kwestionuje on ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy.
Odpowiadając zatem wprost skarżącemu, wskazać należy iż przeprowadzona w przedmiotowej sprawie kontrola instancyjna nie ujawniła w rozumowaniu Sądu I instancji jakichkolwiek błędów w zakresie ustaleń faktycznych.
Zanim o szczegółach rozważań, zasadnym jest przypomnieć, co Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał [ m.in. wyrok z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1975 r., Nr 9, poz. 84], iż możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd wadliwej oceny dowodów. Zwłaszcza wówczas, gdy tak jak w niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko, wskazując przy tym fakty, jakie uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a po drugie, sądowa ocena dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej [ niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów] lub logicznej [ błędów rozumowania i wnioskowania] oraz nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy.
W tym miejscu stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy oparł swoje ustalenia, na konsekwentnych zeznaniach świadka J. B. popartych treścią notatki urzędowej oraz zapisem z notatnika służbowego z dnia 06 listopada 2014 r. Wersja zdarzeń prezentowana przez oskarżonego, w której przekonywał, że nie on był kierowcą zatrzymanego do kontroli w dniu 06 listopada 2014 r., samochodu osobowego marki (...) o nr rej. (...), jak wynika z analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie znajduje w nim potwierdzenia. Świadkowie wnioskowani przez oskarżonego tj. B. G. i J. M. [k.51v], przedstawiają wersję zdarzeń która nie tylko, że jest odmienna od tej prezentowanej przez funkcjonariusza policji dokonującego czynności zatrzymaniu oskarżonego do kontroli drogowej, ale różni się znacząco od tej wskazywanej przez samego E. G., w szczególności w zakresie wskazanego powodu podróży trójki mężczyzn ale też i opisu zachowania oskarżonego oraz policjanta podczas przeprowadzanej wówczas kontroli drogowej.
W konsekwencji stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy dokonał właściwego wartościowania całokształtu zgromadzonych w sprawie dowodów przy uwzględnieniu wskazań wiedzy, logiki oraz doświadczeni życiowego i zasadnie oparł swoje ustalenia przede wszystkim na zeznaniach świadka J. B., znajdujących potwierdzenie w zgromadzonym pozostały materiałem aktowym, szczegółowo wymienionym w tzw. motywach pisemnych zaskarżonego wyroku. Podobnie uprawnione wydaje się zanegowanie rzetelności twierdzeń oskarżonego i starających się uwiarygodnić jego wersję wypadków B. G. i J. M..
Reasumując zatem jeszcze raz warto podkreślić, że przeprowadzona kontrola instancyjna nie wykazał żadnych nieprawidłowości w rozumowaniu Sądu Rejonowego. Informacje, którymi organ ten dysponował są w pełni wystarczające do oceny kwestii słuszności postawionego E. G. zarzutu, a wyrok jaki zapadł w niniejszej sprawie postrzegać należy jako całkowicie prawidłowy.
Opowiadając się zatem za trafnością rozstrzygnięcia co do winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu występku, Sąd Okręgowy w pełni aprobuje również stanowisko Sądu Rejonowego o rodzaju i rozmiarze wymierzonej E. G. kary. Powyższa decyzja Sądu meriti uwzględnia w sposób właściwy zarówno charakter i okoliczności czynu zarzucanego oskarżonemu, jak również właściwości i warunki osobiste sprawcy.
Mając zatem na względzie całokształt przywołanych powyżej okoliczności, nie stwierdzając też uchybień, które winny być uwzględnione przez Sąd Okręgowy z urzędu, orzeczono o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy.
Na mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił E. G. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze dając w ten sposób wyraz dostrzeżeniu trudnej sytuacji majątkowej oskarżonego.