Sygn. akt VII Kzw 272/15
Dnia 28 lipca 2015 roku
Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Adam Synakiewicz
Protokolant st. sekr. sądowy Romualda Jędrzejczyk
przy udziale Prok. Prokuratury Okręgowej Dariusza Berezy
po rozpoznaniu w sprawie A. D.
syna K. i K. urodzonego (...)
skazanego za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.
zażalenia wniesionego dnia 11 maja 2015 roku przez prokuratora
na postanowienie Sądu Rejonowego w Zawierciu
z dnia 12 marca 2015 roku wydane w sprawie VII K 443/03 (VII Ko 2242/13)
w przedmiocie umorzenia postępowania wykonawczego
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. oraz § 15 pkt 7 w związku z § 2 ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz art. 636 § 1 k.p.k. w związku z art. 1 § 2 k.k.w.
postanawia
1) utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;
2) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. P. – Kancelaria Adwokacka w Z. kwotę 295,20 złotych (dwustu dziewięćdziesięciu pięciu złotych i dwudziestu groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
3) wydatkami postępowania odwoławczego obciążyć Skarb Państwa.
Sąd Rejonowy w Zawierciu postanowieniem z dnia 12 marca 2015 roku, wydanym w sprawie VII K 443/03, postanowił umorzyć postępowanie wykonawcze w zakresie wykonania kary 1 roku pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Zawierciu z dnia 7 grudnia 2004 roku.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł prokurator, zarzucając mu mającą wpływ na treść zaskarżonego postanowienia obrazę przepisów postępowania art. 15 § 1 k.k.w. poprzez błędne przyjęcie, że wydanie przez Sąd Apelacyjny w Rzymie wyroku umarzającego karę orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Zawierciu z dnia 7 grudnia 2004 roku stanowi inną przyczynę wyłączającą postępowanie wykonawcze w tej sprawie. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem orzeczenie Sądu pierwszej instancji, pomimo nieuzasadnienia jego istoty, jest słuszne.
Przed przystąpieniem do szczegółowych rozważań dostrzec należy, iż uzasadniając swoje stanowisko Sąd Rejonowy oparł je jedynie na dostrzeżeniu faktu, iż Sąd Apelacyjny w Rzymie wyrokiem numer 107/12 z dnia 1 sierpnia 2012 roku odrzucił wniosek o przekazanie do Polski, w ramach ENA, skazanego A. D. i orzekł o umorzeniu/zwolnieniu (brzmienie zależne od tłumaczenia wyroku) skazanego z nałożonych na niego przez Sąd Rejonowy w Zawierciu kar. Ten fakt ów Sąd uznał przy tym za przyczynę wyłączającą postępowanie wykonawcze, nie próbując nawet zgłębić tła, zwłaszcza formalnego, podjęcia przez Sąd Apelacyjny w Rzymie takowej decyzji, która jak się okazało w istocie wiązała się z zastosowaniem wobec skazanego amnestii.
Zanim nastąpi rozwinięcie powyższej myśli, dla zachowania chronologii i przejrzystości rozważań przypomnieć należy, iż zgodnie z art. 4 pkt 6 Decyzji Ramowej Rady z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi (2002/584/WSiSW) (Dz.U.UE L z dnia 18 lipca 2002 r.), jeśli europejski nakaz aresztowania został wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego, a osoba, której dotyczy wniosek, jest obywatelem wykonującego nakaz Państwa Członkowskiego lub w tym państwie stale przebywa, a państwo to zobowiązuje się wykonać karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający zgodnie z jego prawem krajowym, wykonujący nakaz organ sądowy może odmówić wykonania europejskiego nakazu aresztowania.
Co za tym idzie, korzystając z tej właśnie możliwości Sąd Apelacyjny w Rzymie, zajmując się sprawą związaną w wydaniem przez Sąd Okręgowy w Częstochowie europejskiego nakazu aresztowania względem skazanego A. D., który miał, zgodnie z treścią ENA, zostać wydany do Polski celem wykonania wobec niego kary pozbawienia wolności, odmówił wykonania tegoż europejskiego nakazu aresztowania i zobowiązał się wykonać względem skazanego orzeczoną karę pozbawienia wolności, zgodnie z prawem krajowym.
I tu też pojawia się zagadnienie związane z orzeczeniem o umorzeniu/zwolnieniu (brzmienie zależne od tłumaczenia wyroku) skazanego z nałożonych na niego przez Sąd Rejonowy w Zawierciu kar. Mianowicie, jak wynika z treści orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Rzymie, podstawę prawną dla takiego rozstrzygnięcia stanowiła ustawa z dnia 31 lipca 2006 roku o numerze 241, czyli ustawa amnestyjna. Tym bowiem aktem prawnym udzielono ułaskawienia (a nie umorzenia/zwolnienia z kar) skazanym za wszelkie przestępstwa popełnione do dnia 2 maja 2006 roku, za które wymierzono karę pozbawienia wolności orzeczoną w wymiarze nieprzekraczającym 3 lat i owa ustawa, mocą nie tylko powołanych przez Sąd Apelacyjny w Rzymie rozstrzygnięć krajowych, ale zwłaszcza wobec wymowy art. 12 akapitu pierwszego Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. U. z dnia 30 kwietnia 2004 r.) miała zastosowanie do sytuacji procesowej skazanego, skoro Sąd włoski zobowiązał się wykonać względem niego orzeczoną karę pozbawienia wolności, zgodnie z prawem krajowym (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 października 2009 roku, C-123/08).
Dodać w tym miejscu jeszcze trzeba, że zgodnie z art. 19 Decyzji Ramowej Rady nr 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności - w celu wykonania tych wyroków w unii europejskiej (Dz.U.UE l z dnia 5 grudnia 2008 r.) organ włoskiego wymiaru sprawiedliwości, który wykonywał karę pozbawienia wolności orzeczoną względem skazanego A. D. przez polski sąd, miał również prawo zastosować do niej amnestię zarządzoną w Republice Włoskiej.
Sumując stwierdzić więc należy, iż skoro Sąd Apelacyjny w Rzymie wyrokiem numer 107/12 z dnia 1 sierpnia 2012 roku odmówił wykonania europejskiego nakazu aresztowania co do skazanego A. D. i zobowiązał się wykonać względem tego skazanego orzeczoną karę pozbawienia wolności zgodnie z prawem krajowym, po czym zastosował wobec tegoż skazanego ustawę amnestyjną, orzeczona przez Sąd Rejonowy w Zawierciu kara pozbawienia wolności nie może być już wykonywana. W sytuacji bowiem, kiedy kara ta została już wykonana w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej – Republice Włoskiej, zgodnie z jej krajowym porządkiem prawnym, niedopuszczalnym byłoby dążenie do ponownego wykonania tej samej kary w Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż w istocie prowadziłoby to do sprzecznego z demokratycznym porządkiem prawnym dwukrotnego wykonywania względem skazanego tej samej kary.
Na koniec, odnosząc się wprost do zawartych w zażaleniu zarzutów wskazać po pierwsze należy, iż wydanie przez Sąd Apelacyjny w Rzymie omawianego rozstrzygnięcia, właśnie ze swej istoty musi „wykluczać” – jak nazywa to skarżący – polski wymiar sprawiedliwości z dalszej procedury wykonywania orzeczenia względem A. D.. W sytuacji, co raz jeszcze trzeba podkreślić, kiedy orzeczona kara zostaje wykonana względem obywatela Unii Europejskiej w jednym państwie członkowskim, niedopuszczalnym jest ponowne wykonywanie tej samej kary wobec tegoż obywatela w innym państwie członkowskim.
Po drugie dostrzec należy, iż w sprawie skazanego nie ma zastosowania powoływana przez prokuratora Konwencja o przekazywaniu osób skazanych, sporządzona w Strasburgu dnia 21 marca 1983 roku, skoro mocą art. 26 Decyzji Ramowej Rady 2008/909/WSiSW (Dz.U.UE L z dnia 5 grudnia 2008 r.) owa Konwencja została zastąpiona właśnie regulacjami wskazanej Decyzji Ramowej Rady.
Z tych wszystkich przyczyn orzeczono jak w części dyspozytywnej, utrzymując w mocy rozstrzygnięcie dotyczące umorzenia postępowania wykonawczego.
Na oryginale właściwy(e) podpis(y)
Za zgodność
Sekretarz:
POUCZENIE: na powyższe postanowienie zażalenie nie przysługuje.