UZASADNIENIE

T. G. został obwiniony o to, że w okresie 07-09.02.2014r. w godzinach 20:00-12:00 w W. ul. (...) dokonał kradzieży telewizora marki P. o wartości 200zł. na szkodę A. G., tj. o czyn z art.: 119 § 1 kw.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 lutego 2002 roku T. G. i I. M. w Urzędzie Stanu Cywilnego m. st. W. zawarli związek małżeński. W 2002 roku I. M. wraz ze swoją córką A. G. zamieszkała w mieszkaniu swojego męża T. G. w W. przy ul. (...). W 2008 roku w mieszkaniu doszło do uszkodzenia telewizora marki P. należącego do A. G. – telewizor zaczął mieć przebicia. Z uwagi na powyższe I. M. poleciła swojemu mężowi wyrzucić ten telewizor, jednakże T. G. nie posłuchał żony i zdemontował telewizor zdejmując go z przystawki, a następnie schował go do szafy. Gdy A. G. wyprowadziła się z mieszkania T. G., nie zabrała ze sobą należącego do niej telewizora marki P.. W dniu 9 lutego 2014 roku A. G. złożyła zawiadomienie o kradzieży należącego do niej telewizora marki P. przez T. G.. Natomiast w dniu 15 marca 2014 roku I. M. wyprowadziła się z mieszkania swojego męża T. G., zabierając ze sobą swoje rzeczy. Po złożeniu niniejszego zawiadomienia w dniu 24 marca 2014 roku T. G. przywiózł telewizor marki P. do miejscowości P. i oddał go swojej żonie w jej posiadanie. Wyrokiem z dnia 27 marca 2014 roku Sądu Okręgowego w(...) (...) Wydział (...) sygn. (...)małżeństwo I. M. i T. G. zostało rozwiązane bez orzekania o winie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego T. G. /k. 8v-9, 49, 51/, częściowych zeznań świadka A. G. /k. 2v, 50-51/, częściowych zeznań świadka I. M. /k. 5v, 60-61/, zeznań świadka L. G. /e-protokół rozprawy z dnia 23 czerwca 2015 r. od godz. 00:00:41 do godz. 00:09:41/ oraz dokumentów w postaci: częściowo protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1/, dokumentacji fotograficznej /k. 23, 52/, dokumentacji /k. 38-47/, pism /k. 53-55, 58-59/, oświadczenia /k. 56-57/ oraz dokumentacji złożonej przez obrońcę obwinionego /k. 77-82/.

Obwiniony T. G. w postępowaniu wyjaśniającym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony oświadczył, iż A. G. jest jego pasierbicą, zaś z jej matką jest on w trakcie rozwodu. Obwiniony oświadczył, iż obie w/w kobiety pomawiają go niezgodnie z prawdą o różne zachowania. Wskazał on również, iż jego pasierbica od kilku lat nie mieszka w jego mieszkaniu przy ul. (...), lecz do tej pory w mieszkaniu tym znajdują się jej rzeczy. Odnosząc się do zarzuconego mu czynu obwiniony oświadczył, iż telewizor marki P. był zepsuty i jego żona wielokrotnie prosiła go o to, aby go wyrzucił, z uwagi na to, że dochodziło do przebić elektrycznych obudowy przedłużacza od telewizora. Obwiniony w złożonych wyjaśnieniach zaprzeczył, aby dokonał kradzieży tego telewizora. Oświadczył, iż zdemontował telewizor, a następnie włożył go do szafy i w dalszym ciągu znajduje się on w jego mieszkaniu. /k. 8v-9 wyjaśnienia obwinionego T. G. /

Obwiniony T. G. składając wyjaśnienia przed Sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony potwierdził treść swoich wyjaśnień złożonych w postępowaniu wyjaśniającym. Wskazał on nadto, iż jego żona z pasierbicą zamieszkały w jego mieszkaniu w 2002 r. i był on żywicielem rodziny, gdyż jego żona nie pracowała, zaś pasierbica otrzymywała jedynie rentę po swoim ojcu. T. G. oświadczył, iż gdy A. G. wyprowadziła się z jego mieszkania w 2009 r., pozostawiła w mieszkaniu swój telewizor. Obwiniony oświadczył nadto, iż kazał jej wówczas zabrać z mieszkania wszystkie jej rzeczy. Przyznał on przy tym, iż nie chciała ona zabrać telewizora, gdyż był on zepsuty, a sama posiadała działający. T. G. oświadczył nadto, iż jego żona wyprowadziła się do córki w marcu 2014 r., tydzień przed rozwodem. Oświadczył on także, iż w 2008 roku, gdy jego córka Z. poparzyła się tym telewizorem, jego żona nakazała mu wyrzucić w/w telewizor. Przyznał on jednak, iż nie posłuchał byłej żony i nie wyrzucił telewizora, gdyż uznał, że A. G. go zabierze. Obwiniony oświadczył przy tym, iż telewizor będący przedmiotem niniejszej sprawy był w użytkowaniu całej rodziny i został zdemontowany dużo wcześniej, gdyż był uszkodzony – miał przebicia i nie posiadał on żadnej wartości. Oświadczył on nadto, iż w/w telewizor zawiózł do miejscowości P. i oddał go byłej żonie już po wniesieniu sprawy na policję. Obwiniony w złożonych wyjaśnieniach stanowczo zaprzeczył, aby miał zamiar przywłaszczyć ten telewizor. Oświadczył on również, iż rozwód został przeprowadzony bez orzekania o winie. Wskazał on także, iż gdy jego żona złożyła pozew o rozwód, postanowił wymeldować z mieszkania swoją pasierbicę. Podkreślił on, iż od tego momentu zaczęto mu dokuczać. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony wskazał, iż nie był obecny podczas wyprowadzki żony. Wskazał on przy tym, iż jego żona i pasierbica, które posiadały klucze do mieszkania i do tej pory ich nie oddały mimo jego próśb, zabrały wówczas jedynie wartościowe rzeczy i nie zabrały jedynie telewizora i regałów. Podkreślił on, iż wywoziły one rzeczy od grudnia 2013 r. do marca 2014 r. Obwiniony ocenił wartość zabranych rzeczy na kwotę ok. 30 tysięcy złotych. W złożonych wyjaśnieniach obwiniony oświadczył nadto, iż z uwagi na to, że w styczniu 2014 r. złożył on wniosek o wymeldowanie ze swego mieszkania pasierbicy i nie zgadzał się na wiele z żądań, jego była żona i pasierbica doprowadziły do tego, że założono mu niebieską kartę. Przyznał on nadto, iż domy zostały wybudowane jego nakładem na działce jego żony. Obwiniony zaprzeczył, aby jego córki korzystały z tego telewizora, gdyż nie był on nawet podłączony. Zaprzeczył on również, aby wynosił telewizor poza mieszkanie, wskazując, iż telewizor stał w szafie od 2013 r. aż do oddania, a także, że telewizor usiłowano mu potem oddać. /k. 49, 51 wyjaśnienia obwinionego T. G. /

T. G. ma 42 lata. Jest rozwiedziony, posiada na swoim utrzymaniu dwoje dzieci – płaci alimenty. Z zawodu jest kierowcą, pracuje w firmie (...)., gdzie osiąga dochód w wysokości ok. 2000 zł. Nie był karany sądownie. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 48 wyjaśnienia obwinionego T. G. /

Sąd zważył co następuje:

Zdaniem Sądu Rejonowego w okolicznościach sprawy nie można przypisać T. G. zarzuconego mu wykroczenia.

Przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy Sąd oparł się na całokształcie zebranych w sprawie dowodów, w tym osobowych źródeł dowodowych, dokonując ich swobodnej oceny oraz kierując się wskazaniami zawartymi w art. 7 kpk (w zw. z art. 8 kpow), wedle którego organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się w głównej mierze na wyjaśnieniach obwinionego T. G.. Sąd nie uwzględnił jedynie tej części jego wyjaśnień, w której wskazywał on na przedmioty zabrane z jego mieszkania przez jego byłą żonę i jej córkę, gdyż powyższe okoliczności nie były przedmiotem niniejszego postępowania. Sąd dał wiarę pozostałej części wyjaśnień obwinionego, albowiem były one logiczne, konsekwentne i spójne wewnętrznie.

Pomocne okazały się również zeznania świadków A. G., I. M. i L. G., przy czym zeznania A. G. /k. 2v, 50-51/ i I. M. /k. 5v, 60-61/ oraz treść protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1/, Sąd uwzględnił jedynie w ograniczonym zakresie, tj. w tym zakresie, w którym pokrywały się z wiarygodnymi dowodami wykorzystanymi przez Sąd. Świadkowie: A. G. i I. M. pozostają w konflikcie z obwinionym i miały interes, aby zeznawać na jego niekorzyść. Nadto zeznania w/w świadków stoją częściowo w sprzeczności z zeznaniami świadka L. G..

Oceniając zeznania złożone przez L. G. Sąd miał na uwadze fakt, iż świadek jest osobą najbliższą dla obwinionego, bowiem jest jego ojcem. Jednakże w ocenie Sądu zeznania świadka były w pełni wiarygodne, albowiem były one logiczne, konsekwentne i spójne wewnętrznie. /e-protokół rozprawy z dnia 23 czerwca 2015 r. od godz. 00:00:41 do godz. 00:09:41 zeznania świadka L. G. /

Ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd dał także wiarę pozostałym dowodom z dokumentów zgromadzonym w aktach sprawy. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

W przedmiotowej sprawie niesporne jest, iż w 2002 roku I. M. wraz z T. G. zawarli związek małżeński oraz, że w tym samym roku I. M. wraz ze swoją córką A. G. wprowadziła się do mieszkania T. G. w W. przy ul. (...). Okoliczności te wynikają z wyjaśnień obwinionego i zeznań świadków I. M., A. G. i L. G.. Zważyć należy również, iż z wyjaśnień obwinionego, jak i zeznań świadków A. G. i I. M. wynika, iż telewizor będący przedmiotem niniejszego postępowania należał do A. G. – córki I. M., która wyprowadziła się z mieszkania obwinionego, pozostawiając przedmiotowy telewizor w mieszkaniu T. G.. Niesporny jest również fakt, iż w dniu 15 marca 2014 roku I. M. wyprowadziła się z mieszkania swojego męża zabierając ze sobą swoje rzeczy (co wynika zarówno z zeznań świadków A. G. i I. M., jak i wyjaśnień obwinionego) oraz, że w dniu 9 lutego 2014 roku jej córka złożyła zawiadomienie o kradzieży telewizora przez T. G. (jak wynika z dokumentacji w postaci przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu k. 1). Okolicznością sporną jest charakter przedmiotów, które I. M. zabrała wyprowadzając się z mieszkania obwinionego, jednakże wskazana okoliczność nie była przedmiotem niniejszego postępowania.

Okolicznością niesporną jest również fakt, iż małżeństwo I. M. i T. G. zostało rozwiązane bez orzekania o winie, a także fakt, iż pomiędzy byłymi małżonkami istnieje konflikt na tle majątkowym. Powyższe wynika z wyjaśnień obwinionego, zeznań świadka I. M., jak i dokumentacji w postaci wniosku o podział majątku wspólnego małżonków.

Z wiarygodnych wyjaśnień obwinionego, jak i zeznań świadka L. G. wynika, iż telewizor marki P. był uszkodzony i zdemontowany. Z wiarygodnych wyjaśnień obwinionego wynika również, iż jego używanie zagrażało bezpieczeństwu osób znajdujących się w jego pobliżu i obwiniony pomimo prośby świadka I. M., która nakazała mu wyrzucić telewizor na śmietnik, schował przedmiotowy telewizor do szafy. Niespornym jest fakt, iż po złożeniu niniejszego zawiadomienia o wykroczeniu T. G. przywiózł do domu, w którym zamieszkała I. M. przedmiotowy telewizor, oddając go w jej posiadanie. Powyższa okoliczność wynika zarówno z wyjaśnień obwinionego, zeznań I. M., L. G. i A. G., jak i z dokumentacji fotograficznej (k. 23). Z zeznań świadka A. G. wynika, iż telewizor marki P. ma dla niej wartość jedynie sentymentalną i otrzymała go – jak wynika z zeznań jej matki, 15 lat temu.

Analiza zebranego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego nie dała podstaw do uznania obwinionego T. G. winnego zarzucanego mu czynu kwalifikowanego treścią art. 119 § 1 kw. Przepis art. 119 § 1 kw penalizuje kradzież i przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej, której wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę. Obie formy sprawczego działania łączy strona podmiotowa, która polega na umyślności w zamiarze bezpośrednim. Strona przedmiotowa wykroczenia z art. 119 § 1 kw polega na tym, że sprawca dokonuje zaboru (wyjmuje rzecz spod władztwa pokrzywdzonego). Celem działania sprawcy musi być bowiem kradzież lub przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej, a zatem chęć włączenia rzeczy do majątku sprawcy, objęcie jej w posiadanie lub postępowanie z nią jak z własną. Czyn kradzieży określony w art. 119 kw zawiera konstrukcję tzw. czynu przepołowionego. Polega ono na tym, iż czyn stanowi wykroczenie, o ile wartość wyrządzonej szkody nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Jeżeli wartość wyrządzonej szkody przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia, wówczas czyn stanowi przestępstwo kradzieży (art. 278 k.k.). Stosownie do treści § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 r. wynosiła 1680 zł. ¼ wskazanej wyżej kwoty wynosi 420 zł. Z uwagi na to, iż wartość telewizora marki P. nie przekraczała kwoty 420 zł, czyn należało rozpatrywać w kategoriach wykroczenia.

Biorąc pod uwagę zebrane w sprawie dowody, którym Sąd dał wiarę i w oparciu o które poczynił ustalenia faktyczne, Sąd uznał, że materiał ten nie dał podstaw do uznania, że obwiniony popełnił zarzucane mu wykroczenie z art. 119 § 1 kw, opisane we wniosku o ukaranie.

W rozumieniu przedstawionej w art. 119 § 1 kw definicji kradzieży nie zawiera się postępowanie obwinionego. W niniejszej sprawie brak jest obiektywnych dowodów wskazujących na fakt, by obwiniony miał zamiar dokonać kradzieży telewizora marki P., który A. G. otrzymała 15 lat temu i po wyprowadzeniu się z mieszkania obwinionego pozostawiła w jego mieszkaniu. Zważyć należy również, iż po złożeniu przez A. G. zawiadomienia o popełnieniu przez niego przedmiotowego wykroczenia T. G. zawiózł swojej byłej żonie telewizor, oddając go w jej posiadanie. Swym zachowaniem obwiniony nie wypełnił, więc znamion wykroczenia, o którym mowa w art. 119 § 1 kw, ani innego wykroczenia. Mając na uwadze powołane powyżej okoliczności, Sąd uniewinnił T. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Z uwagi na uniewinnienie obwinionego w sprawie z oskarżenia publicznego Sąd obligowany był na podstawie art. 118 § 2 kpow obciążyć kosztami procesu Skarb Państwa (orzeczenie w punkcie II wyroku).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE