UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14.06.2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił E. S. prawa do świadczenia przedemerytalnego, wskazując, że ubezpieczona nie spełniła ustawowych warunków, a nadto ubezpieczona nie przedłożyła żadnych dokumentów, które wskazywałyby na rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy, ani dokumentów, o których mowa w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2013r. poz. 170, ze zm.). Organ rentowy ustalił, że ubezpieczona legitymuje się 11-letnim okresem składkowym i nieskładkowym, w tym okresem składkowym w wymiarze 3 lata,
9 miesięcy i 18 dni, a jej ostatnie ubezpieczenie ustało z dniem 5 września 1999 roku. Nadto, ubezpieczona od dnia 6 września 1999 roku pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy i świadczenie to ma przyznane na stałe.

W odwołaniu od decyzji organu rentowego ubezpieczona wniosła o przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego oraz uzupełnienie okresu ubezpieczenia
o okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w latach 1972-1985, okres wychowania trojga dzieci w wymiarze 6 lat oraz okres pracy we własnym gospodarstwie rolnym od 6 lutego 1985 roku do 18 czerwca 2003 roku, wskazując
że zostały one prawidłowo udokumentowane.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powielając argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Organ dodatkowo wyjaśnił, że przy ustalaniu prawa do świadczenia przedemerytalnego przyjął

- okres składkowy w wymiarze 3 lat, 9 miesięcy i 18 dni,

- okres nieskładkowy w wymiarze 6 lat, 7 miesięcy i 18 dni

- okres uzupełniający – zaliczony do nieskładkowego – w wymiarze 7 lat i 29 dni, przy czym dla ustalenia prawa przyjął okres nieskładkowy łączny w wymiarze
7 miesięcy i 29 dni, jako nieprzekraczający jednej trzeciej okresów składkowych, zgodnie z treścią art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2013 roku, poz. 1140, ze zm.) – zwanej dalej ustawą emerytalną.

Mając na uwadze powyższe, organ wskazał, że uznał okres opieki nad dziećmi
w wymiarze 6 lat, zgodnie z treścią art. 7 pkt 5 lit. a ustawy emerytalnej i nie uznał okresu pracy we własnym gospodarstwie rolnym w latach 1985-2003 jako okresu składkowego, gdyż ubezpieczona nie była zgłoszona do ubezpieczenia społecznego rolników, nie opłacano za nią składki na to ubezpieczenie i nie wykazała, aby w tym okresie była zwolniona z obowiązku opłacania składki.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 13.05.2014 roku oddalił odwołanie (punkt I orzeczenia) oraz przyznał od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Szczecinie na rzecz radcy prawnego, reprezentującego ubezpieczoną z urzędu, kwotę 73,80 zł z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej (punkt II. wyroku).

Sąd I Instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych. E. S. urodziła się (...). Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 2.09.1999 roku została jej przyznana renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Poczynając od 1 września 2000 roku ubezpieczona ma ustalone prawo do renty na stałe. E. S. w okresie od 1999 roku do 2013 roku nie posiadała statusu osoby bezrobotnej, nie była zarejestrowana we właściwym miejscowo powiatowym urzędzie pracy i w tym okresie nie podejmowała żadnej aktywności zawodowej, w szczególności nie pozostawała w stosunku pracy, w stosunku służbowym, nie prowadziła również pozarolniczej działalności gospodarczej. W postępowaniu przed organem rentowym o świadczenie przedemerytalne ubezpieczona udowodniła łącznie 11 lat, miesiąc i 5 dni okresów składkowych, nieskładkowych i okresów uzupełniających. W dniu 23.05.2013r. E. S. złożyła w organie rentowym wniosek o świadczenie przedemerytalne. Ubezpieczona nadal jest uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Z ustaleń Sądu I Instancji wynika, że aktualnie przed Sądem Okręgowym w Szczecinie toczy się sprawa z odwołania E. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z 28 grudnia 2012 roku, odmawiającej jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał,
że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie i wskazując na treść art. 2 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2013r. poz. 170, ze zm.), wyjaśnił, że nie sposób polemizować z trafnym ustaleniem organu rentowego, że ubezpieczona, która
od 6 września 1999 roku ma ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy - aktualnie na stałe, nie spełnia ani formalnych, ani materialnych przesłanek przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego. E. S. nie jest i nie była też bezpośrednio przed dniem złożenia wniosku o świadczenie przedemerytalne osobą bezrobotną, nie zarejestrowała się we właściwym urzędzie pracy, nie legitymuje się w tym zakresie stosownym zaświadczeniem, czego w toku niniejszego procesu
nie kwestionowała.

Sąd orzekający wskazał, ze również z uwagi na fakt ustalonego w 1999 roku prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, które zostało ubezpieczonej przyznane bezterminowo (na stałe), E. S. nie spełnia warunku posiadania statusu osoby bezrobotnej. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r., poz. 674, ze zm.) bezrobotnym może być osoba, która nie nabyła prawa do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty socjalnej, renty rodzinnej w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę albo po ustaniu zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, zaprzestaniu prowadzenia pozarolniczej działalności, nie pobiera nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku chorobowego, zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego.

W ocenie Sądu Okręgowego, nie budzi zatem wątpliwości, że ubezpieczona
nie spełniła wymogów formalnych, o których mowa w art. 2 ust. 3 w zw. z art. 7 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych i okoliczność ta przesądza o oddaleniu jej odwołania jako bezzasadnego. Nadto, nie zostały spełnione przesłanki materialne, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. Ubezpieczona nie kwestionowała w toku procesu, że w latach 1999-2013, kiedy pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, nie była aktywna zawodowo, tj. nie pozostawała w stosunku pracy, w stosunku służbowym, nie prowadziła też pozarolniczej działalności gospodarczej. Tym samym w jej przypadku nie zachodzi żadna z sytuacji opisanych w art. 2 ust. 1 pkt 1-6 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. Wobec powyższego za bezprzedmiotowe Sąd orzekający uznał prowadzenie szczegółowego postępowania na okoliczność stażu ubezpieczenia, jakim legitymuje się E. S.. Sąd I Instancji podniósł, że organ rentowy prawidłowo jednak ustalił wymiar okresów nieskładkowych i uzupełniających, gdyż zgodnie z art. 7 pkt 5 lit. a ustawy emerytalnej okres opieki nad dziećmi organ rentowy uwzględnił w maksymalnej wysokości 6 lat, zaś łączny okres nieskładkowy przyjął w wymiarze 6 lat, 7 miesięcy i 18 dni, zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy emerytalnej. Przy ustalaniu prawa do świadczenia okres ten mógł być przyjęty w wymiarze nieprzekraczającym jednej trzeciej udowodnionych okresów składkowych. Doliczanie zatem 1/3 okresów nieskładkowych dokonywane jest w relacji do całego udokumentowanego okresu składkowego. Również okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w wymiarze 7 lat i 29 dni jako okres uzupełniający na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy emerytalnej został uwzględniony przy ustalaniu prawa do spornego świadczenia. W zakresie żądania uwzględnienia jako składkowego okresu pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym w latach 1985-2003, to słusznie podniósł organ rentowy, że ubezpieczona nie wykazała, że była w tym czasie zgłoszona do ubezpieczenia społecznego rolników jako rolnik, ewentualnie jako domownik rolnika, oraz opłacano za nią składki na to ubezpieczenie. E. S. nie wykazała, aby w tym okresie była zwolniona z obowiązku opłacania składki. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej jako składkowe uwzględnia się okresy ubezpieczenia społecznego rolników, za które opłacono przewidziane w odrębnych przepisach składki.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonej. O kosztach procesu orzekł na podstawie przepisów art. 108 k.p.c. i art. 109 k.p.c. w zw. z art. 22³ ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych i § 2 w zw. z § 4 ust. 1 i § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490).

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodziła się ubezpieczona. Wyrok zaskarżył pełnomocnik ubezpieczonej – w zakresie punktu I, oraz ubezpieczona osobiście – w całości.

Pełnomocnik ubezpieczonej zarzucił wyrokowi:

1. naruszenie norm prawa materialnego:

a/ art. 2 ust. 1 pkt 2 lit c ustawy z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i
instytucjach rynku pracy poprzez błędne przyjęcie, że renta z tytułu
częściowej niezdolności do pracy powoduje brak możliwości uznania
ubezpieczonej za osobę bezrobotną, gdy tymczasem ubezpieczona jest tylko częściowo niezdolna do pracy,

b/ art. 10 ust. 1 ustawy emerytalnej poprzez brak uwzględnienia ubezpieczonej w okresach składkowych pełnego okresu pracy w gospodarstwie rolnym rodziców w latach 1972 - 1985 r. w wymiarze 12 lat i 5 miesięcy, prowadzenia przez ubezpieczoną od 06.02.1985 r. do 23.09.2003 r. własnego gospodarstwa rolnego w wymiarze 18 lat
i 6 miesięcy, a także uznanie, że przepis ten uzależnia przyjęcie okresów składowych wyłącznie w odniesieniu do okresów ubezpieczenia społecznego rolników, za który opłacono składki, a tym samym nieuwzględnienie art. 40 ustawy z dnia 27.10.1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin,

2. naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I Instancji ustaleń faktycznych sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez : przyjęcie, że ubezpieczona posiada okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców jedynie w wymiarze 7 lat i 29 dni, gdy tymczasem okres ten wynosi 12 lat i 5 miesięcy, pominięcie okresów składkowych ubezpieczonej w wymiarze 18 lat i 6 miesięcy z tytułu prowadzenia własnego gospodarstwa rolnego, a nadto, pominięcie świadectw pracy ubezpieczonej załączonych do akt postępowania w sprawie VII U 458/13, a dołączonych do niniejszej sprawy wykazujących staż pracy ubezpieczonej ustalony na potrzeby posiadanej przez nią renty.

Wskazując na powyższe, pełnomocnik ubezpieczonej wniósł w apelacji
o zmianę wyroku i przyznanie dochodzonego prawa, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zdaniem apelującego pełnomocnika nie można uznać, że ubezpieczona
nie uiszczała składek skoro na mocy art. 40 ustawy z dnia 27.10.1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin była zwolniona
z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne i składki te wykładał wówczas za nią Skarb Państwa. W konsekwencji okres pracy w gospodarstwie rolnym i podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników na podstawie ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników, należy uznać za okres składkowy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej Wobec zmiany wymiaru okresu składkowego, poprzez doliczenie do niego okresu pracy w gospodarstwie rolnym, w całości należało uwzględnić okres opieki nad dziećmi w wymiarze 6 lat.

W ocenie apelującego, za nieprawidłowe należy także uznać stanowisko Sądu I Instancji dotyczące braku możliwości uznania ubezpieczonej za osobę bezrobotną
w sytuacji, gdy pobiera ona rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy bezrobotną może być osoba niezatrudniona i nie wykonująca innej pracy zarobkowej, zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym w danym zawodzie lub w danej służbie albo innej pracy zarobkowej albo jeżeli jest osobą niepełnosprawną, zdolna i gotowa do podjęcia zatrudnienia co najmniej w połowie tego wymiaru czasu pracy. Ubezpieczona posiada orzeczoną tylko częściową niezdolność do pracy, a tym samym renta uzyskiwania z tego tytułu
nie stanowi przeszkody do uzyskania przez nią takiego statusu.

W apelacji, wniesionej osobiście, ubezpieczona zarzuciła sprzeczność dokonanych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz naruszenie przepisów postępowania, tj. przepisu art. 328 § 2 k.p.c. poprzez błędną jego wykładnię, art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów (k. 112).

Ubezpieczona w uzasadnieniu zarzutów apelacyjnych wskazała, że nie zgadza się z zapadłym rozstrzygnięciem, gdyż nie zaliczono do jej stażu ubezpieczeniowego okresu pracy od 23.08.1972r. do 06.02.1985r. w gospodarstwie rolnym rodziców, okresu pracy w latach 1985-2003 we własnym gospodarstwie rolnym - wynoszących łącznie 30 lat - ani też w całości okresu opieki nad dziećmi w wymiarze 6 lat.

Organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji w całości. Wskazał, że Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz dokonał prawidłowej oceny prawnej, które to organ w pełni podziela, a nadto właściwie zastosował przepisy prawa materialnego i procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, orzekający w sprawie Sąd I Instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o wszechstronną ocenę całokształtu okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego i wyprowadził z nich należycie uzasadnione wnioski, że ubezpieczona nie spełniła w całości tak warunków formalnych, jak i przesłanek materialnoprawnych, wymaganych przy złożeniu wniosku o świadczenie przedemerytalne. Rozpoznający sprawę Sąd Okręgowy nie naruszył tak norm prawa materialnego, jak i wbrew zarzutowi apelacyjnemu,
nie naruszył również przepisów postępowania, gdyż dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. , i wyprowadził
z nich należycie umotywowane wnioski, ze wskazaniem dowodów, na jakich oparto rozstrzygnięcie ze wskazaniem i wyjaśnieniem podstawy prawnej, zgodnie z normą art. 328 § 2 k.p.c.

Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy i przyjął za własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Wbrew zarzutowi apelacyjnemu, dokonano również właściwej wykładni przepisów, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia.

Sąd Apelacyjny nie podzielił żadnego z podniesionych zarzutów apelacyjnych
i wobec tego brak było podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji o zmianę, jak i uchylenie, zaskarżonego wyroku.

Zważywszy na granice i kierunek apelacji, należy wyjaśnić, że świadczenie przedemerytalne w myśl art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2013r. poz. 170, ze zm.) może być przyznane nie wcześniej niż od dnia następnego po złożeniu wniosku, pod warunkiem, że na dzień złożenia wniosku ubezpieczona spełniła wszystkie wymagane przesłanki oraz złożyła wszystkie wymagane dokumenty. Oznacza to, że ubezpieczona, która złożyła wniosek o prawo do świadczenia przedemerytalnego, winna była już w dacie złożenia tego wniosku, spełniać
nie tylko wszystkie warunki wymagane do przyznania prawa, ale również dołączyć
dowody uzasadniające żądanie. E. S. nie spełniła jednak wszystkich tych wymogów.

Ubezpieczona w niniejszej sprawie winna była zatem wykazać

- że do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn (art. 2 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy)

lub że zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn (art. 2 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy)

oraz

że zarejestrowała się w urzędzie pracy i poszukiwała pracę, nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia oferty pracy oraz przez okres co najmniej
6 miesięcy pobierała zasiłek dla bezrobotnych i w chwili złożenia wniosku o świadczenie przedemerytalne posiadała status osoby bezrobotnej (art. 2 ust. 3 cyt. ustawy).

Ubezpieczona, urodzona w dniu (...), w dniu złożenia wniosku o świadczenie przedemerytalne (z dnia 23.05.2013r.) spełniła jedynie warunek osiągnięcia wymaganego wieku 56 lat. Nie spełniła natomiast żadnego z pozostałych, wyżej wskazanych, wymogów. Nie posiada stażu ubezpieczeniowego wynoszącego dla kobiet co najmniej 20 lat (art. 2 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy). Nie ustało również prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, przyznane ubezpieczonej na stałe (art. 2 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy). Po ustaniu ostatniego zatrudnienia nie zarejestrowała się w urzędzie pracy, choć w poprzednich latach rejestrowała się w urzędzie pracy (ostatni raz była zarejestrowana do 18.09.2012r., a dodatkowo z prawem do zasiłku do dnia 11.08.2004r. – k. 24). W tej sytuacji, ubezpieczona nie posiadała zatem niezbędnego okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych, co stanowi jeden z wymogów. Konieczna jest tu zresztą chronologia wydarzeń, a mianowicie, po ustaniu ostatniego zatrudnienia, ubezpieczona powinna była zarejestrować się w urzędzie pracy i w ten sposób uzyskać status osoby bezrobotnej, spełniając zarazem warunki do uzyskania zasiłku dla bezrobotnych, aby następnie po bezskutecznych poszukiwaniach pracy
za pomocą tego urzędu i pobieraniu przez okres co najmniej 6 miesięcy zasiłku dla bezrobotnych, zachowując status osoby bezrobotnej, wystąpić z wnioskiem
o świadczenie przedemerytalne.

Należy dodać, że świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie mającej status bezrobotnego po ustaniu ostatniego zatrudnienia, nie tylko w dniu rejestracji w powiatowym urzędzie pracy, ale także w chwili składania stosownego wniosku
w organie rentowym – tego warunku ubezpieczona również nie spełniła.

Nadto, zgodnie z art. 7 ust. 3 cyt. ustawy do wniosku dołącza się dowody uzasadniające prawo do świadczenia przedemerytalnego, w tym decyzję o utracie prawa do zasiłku dla bezrobotnych lub informację o upływie 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w art. 2 ust. 3, a także dowody wymagane do ustalenia prawa do emerytury oraz jej wysokości, określone przepisami ustawy
o emeryturach i rentach z FUS. Ubezpieczona niewątpliwie nie dołączyła wskazanych dokumentów, a zatem również z tej przyczyny po przeprowadzeniu przez organ rentowy postępowania administracyjnego musiała być wydana decyzja odmowna.

Powołana przez ubezpieczoną okoliczność dodatkowego stażu ubezpieczeniowego z tytułu pracy w gospodarstwie rolniczym nie może doprowadzić do przyznania dochodzonego świadczenia przedemerytalnego i kwestią drugorzędną jest brak wykazania przez nią posiada co najmniej 20 lat okresów składkowych
i nieskładkowych, wobec braku spełnienia pozostałych przesłanek, tj. posiadania statusu osoby bezrobotnej, przedłożenia właściwego dokumentu z urzędu pracy
i ustania ostatniego zatrudnienia z przyczyn leżących po stronie pracodawcy.
W sprawie o prawo do świadczenia przedemerytalnego muszą być spełnione łącznie wszystkie warunki, a zatem gdy z pewnością brakuje choćby jednego z nich, zbędnym staje się dokonywanie dalszych ustaleń faktycznych co do pozostałych warunków,
w tym wymaganego stażu ubezpieczeniowego. Postępowanie w tym przedmiocie
nie zastępuje powództwa o ustalenie prawa czy stosunku prawnego (art. 189 k.p.c.).
W przypadku zatem, gdy ubezpieczona, mimo złożenia stosownego wniosku,
w tej dacie nie spełnia wszystkich warunków koniecznych do przyznania świadczenia i wraz z wnioskiem nie przedłożyła wszystkich koniecznych dowodów uzasadniających prawo do świadczenia przedemerytalnego – a tak właśnie było - to decyzja organu rentowego musiała być odmowna, a następnie wydany, wskutek odwołania od decyzji, wyrok Sądu pierwszej instancji również musiał
dla ubezpieczonej negatywny.

Wskazując na argumenty wyżej podane Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną, o czym orzekł w pkt 1 wyroku. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej ubezpieczonej w postępowaniu apelacyjnym z urzędu, przyznanych pełnomocnikowi od Skarbu Państwa, orzeczono na podstawie
art. 108 § 1 k.p.c. w związku z art. 22³ ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 10, poz. 65, ze zm.) i § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 11 ust. 2, § 2 ust. 1 – ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity : Dz. U z 2013r., poz. 490). Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Apelacyjny zawarł w pkt 2 sentencji wyroku.

SSO del. Beata Górska SSA Romana Mrotek SSA Zofia Rybicka – Szkibiel

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE