UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 14 listopada 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1, art. 38 ust. 1, art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych stwierdził, że I. O., jako pracownik u płatnika składek M. K. (1) nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 11 lipca 2014 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podkreślił, że w związku z koniecznością zweryfikowania zasadności zgłoszenia wnioskodawczyni do pracowniczych ubezpieczeń społecznych oraz do ubezpieczenia zdrowotnego w trakcie trwającej niezdolności do pracy z tytułu umowy o pracę zawartej z przedsiębiorstwem (...).S. Company (...) z dnia 1 lutego 2014 r. wszczęto „z urzędu” postępowanie wyjaśniające. Wyniki przeprowadzonej kontroli wykazały, iż I. O. została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego w dniu 17 lutego 2014 r. od dnia 1 lutego 2014 r. W okresie od 4 lutego 2014 r. do dnia porodu tj. 10 lipca 2014 r. przebywała na zwolnieniach lekarskich. Z uwagi na przypadający w dniach 1 i 2 lutego 2014 r. weekend, dniem rozpoczęcia pracy był dzień 3 lutego 2014 r., jednakże w tym dniu wnioskodawczyni przebywała na urlopie wypoczynkowym, a następnie od 4 lutego 2014 r. w ciągłości do dnia porodu przebywała na zwolnieniach lekarskich. W konkluzji zdaniem organu rentowego zgłoszenie do ubezpieczeń I. O. (w dniu 17 lutego 2014 r.) z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę od dnia 1 lutego 2014 r. w sytuacji, kiedy wnioskodawczyni już od 28 listopada 2013 r. do dnia porodu, tj. 11 lipca 2014 r. była niezdolna do pracy i nie podjęła zatrudnienia, w myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1988 r. o systemie ubezpieczeń społecznych było bezpodstawne, a zatem wyłączenie odwołującej z pracowniczych ubezpieczeń społecznych z tytułu umowy o pracę zawartej z płatnikiem(...) M. K. (1) od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 11 lipca 2014 r. mocą decyzji jest w pełni uzasadnione (decyzja k. 2-4 akt ZUS).

W odwołaniu od tej decyzji I. O. wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez wskazanie, że w okresie od 1 lutego 2014 r. do 11 lipca 2014 r. podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu oraz wypadkowemu. Zaskarżonej decyzji zarzuciła błędne ustalenie stanu faktycznego oraz naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 177 § 3 ustawy Kodeks pracy poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, iż z dniem 31 stycznia 2014 r. umowa o pracę powódki z dnia 3 czerwca 2014 r. wygasła, gdy na dzień 30 stycznia 2014 r. powódka znajdowała się w 4 miesiącu ciąży (16 tydzień ciąży) i umowa o pracę na czas określony z mocy prawa uległa przedłużeniu do dnia porodu tj. 11 lipca 2014 r.,

- art. 30 ust. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, poprzez jego niezastosowanie i niewypłacenie powódce zasiłku macierzyńskiego, – mimo, iż przepis wskazuje, iż pracownicy, której zgodnie z art. 177 § 3 ustawy Kodeks pracy przedłużona została umowa o pracę do dnia porodu przysługuje prawo do zasiłku macierzyńskiego po ustaniu ubezpieczenia,

- naruszenie przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 80 i art. 77 § 1 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego w zw. z art. 180 § 1 ustawy k.p.a. poprzez przekroczenie ram swobodnej oceny dowodów przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i brak należytego przeanalizowania zebranego materiału dowodowego wobec okoliczności, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie zbadał, na jakim etapie ciąży znalazła się powódka w momencie zakończenia umowy o pracę z dnia 3 czerwca 2014 r. oraz nieuwzględnienie okoliczności, że przyznana przez płatnika okoliczność przeniesienia pracownika z zakładu pracy(...). (...) Sp. z o.o. do (...) Company (...) (w obu przypadkach miejsce świadczenia pracy – zakład odzieżowy przy ul. (...) (...)-(...) L.) była po stronie pracodawcy realizacją art. 177 § 3 ustawy Kodeks pracy (przedłużeniem umowy o pracę z dnia 3 czerwca 2014 r. do dnia porodu) (odpowiedź na odwołanie k. 2-3v a.s).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wskazał ponadto, że ze względu na niezdolność odwołującej się do pracy nie mogło dojść do realizacji umowy o pracę. Przesłanką nawiązania pracowniczego stosunku ubezpieczenia społecznego nie stanowi samo zawarcie umowy o pracę, lecz zatrudnienie rozumiane, jako wykonywanie pracy w ramach stosunku pracy (odpowiedź na odwołanie k. 7-7v a.s.).

Postanowieniem z dnia 28 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy w Lublinie wezwał do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanej M. K. (2) (postanowienie k. 9 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

I. O. urodzona (...) w dniu 19 czerwca 1996 r. ukończyła (...) Szkołę Zawodową Nr (...) w L. w zawodzie krawiec odzieży damskiej lekkiej (odpis świadectwa ukończenia szkoły zawodowej k. 21 akt ZUS). W toku swojej kariery zawodowej pracowała na stanowiskach szwaczki i szwacza cholewkarza (świadectwa pracy k. 22- 27 akt ZUS). Wnioskodawczyni na podstawie umowy o pracę na czas określony zawartej w dniu 3 czerwca 2013 r., w okresie od 3 czerwca 2013 r. do 31 stycznia 2014 r. była zatrudniona w(...) (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na stanowisku szwaczki. Wspólnikami ww. spółki są zainteresowana M. K. (1) oraz jej siostra K. P. (kserokopia umowy o pracę k. 4v a.s., zeznania wnioskodawczyni k. 21-21v, a.s., zeznania M. K. (3) k. 21v.,22 a.s.). Odwołująca w okresie zatrudnienia, od 28 listopada 2013 r. do 29 stycznia 2014 r. przebywała na zwolnieniach lekarskich, natomiast w dniach 30 i 31 stycznia 2014 r. na urlopie wypoczynkowym. W dniu 31 stycznia 2014 r. pomimo trwającej niezdolności do pracy przypadającej w okresie ciąży spółka(...) (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. wyrejestrowała I. O. z ubezpieczeń od 31 stycznia 2014 r., z uwagi na ustanie umowy zawartej na czas określony. Następnie zaś, na podstawie umowy o pracę na czas określony (zawartej do dnia porodu) z dnia 1 lutego 2014 r. wnioskodawczyni od dnia 1 lutego 2014 r. „podjęła zatrudnienie” w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku szwaczki w (...) COMPANY (...) ( umowa o pracę z dnia 1 lutego 2014 r., k. 5 a.s.. zeznania wnioskodawczyni 21-21v a.s., zeznania M. K. (3) k. 21v.,22 a.s.).W dniu 17 lutego 2014 r. I. O. została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego od dnia 1 lutego 2014 r. Z uwagi na przypadający w dniach 1 i 2 lutego 2014 r. weekend, dniem rozpoczęcia pracy był dzień 3 lutego 2014 r., jednakże odwołująca w tym dniu przebywała na urlopie wypoczynkowym, a następnie od dnia 4 lutego 2014 r. do dnia porodu tj. 10 lipca 2014 r. na zwolnieniach lekarskich. W dniu (...) urodziła syna J. O. ( kserokopia odpisu skróconego aktu urodzenia k. 12 akt ZUS). W stanie faktycznym niniejszej sprawy odwołująca, z uwagi na fakt przebywania na zwolnieniach lekarskich od dnia 28 listopada 2013 r. do 10 lipca 2014 r. nie podjęłaani jednego dnia pracy na rzecz nowego płatnika (...) Company (...) z siedzibą w W.. Nie przechodziła również stosownych badań lekarskich oraz szkolenia z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy (uzasadnienie zaskarżonej decyzji k. 2-4 akt ZUS, zeznania wnioskodawczyni k. 21-21v a.s., zeznania M. K. (3) k. 21v, 22 a.s.).

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu zeznania stron oraz dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, w tym aktach ubezpieczeniowych. Nie były one kwestionowane przez strony, zatem również Sąd uznał je za wiarygodne. Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyni I. O. oraz zainteresowanej M. K. (1), ponieważ były spójne, logiczne, zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Odwołanie I. O. nie jest zasadne.

Zgodnie z przepisem art. 68 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zwanej dalej ustawą SUS (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 121) do zakresu działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych należy, między innymi, realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych, a w szczególności stwierdzanie i ustalanie obowiązku ubezpieczeń społecznych. Z powyższego wynika, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych ma prawo stwierdzać obowiązek ubezpieczenia oraz ustalać brak takiego obowiązku.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007r. Nr 11, poz. 74 ze zm.), obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami. Ponadto, przepisy art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 tej ustawy wprowadzają obowiązek, w odniesieniu do pracowników, ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego. Zgodnie z treścią art. 13 pkt 1 ustawy, obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w okresach: pracownicy – od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania stosunku pracy.

Zgodnie z przepisem art. 83 § 1 zd. 1 k.c., oświadczenie woli złożone jest dla pozoru wtedy, gdy z góry powziętym zamiarem stron jest brak woli wywołania skutków prawnych, przy jednoczesnej chęci wprowadzenia innych osób w błąd, co do rzekomego dokonania określonej czynności prawnej. Gdy pod pozorowaną czynnością nie kryje się inna czynność prawna, mamy do czynienia z tzw. pozornością zwykłą.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną była odmienna interpretacja przez strony okoliczności zawarcia umowy o pracę, celu tej umowy oraz świadczenia pracy przez wnioskodawczynię na rzecz firmy zainteresowanej.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż pozorność czynności prawnej i zawarcie umowy w celu obejścia prawa stanowią dwa różne pojęcia prawne. Inne są przesłanki nieważności bezwzględnej czynności prawnej dokonanej dla pozoru, aniżeli z powodu obejścia prawa.

Jak wynika z treści art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, czyli zatrudnioną przez pracodawcę. Przyjęcie, że dochodzi do powstania stosunku pracy, niezależnie od tego, czy pracownik do pracy przystąpi, obalone jest przez ustalenie, że pomimo zawarcia umowy nie nastąpiło zatrudnienie pracownika. Dlatego w sytuacji, gdy po zawarciu umowy o pracę pracownik podejmie pracę i ją wykonuje, a pracodawca zgodzi się na to, nie można mówić o pozorności czynności prawnej, gdyż z tego wynika wniosek, że strony zawierając umowę nie miały zamiaru niewykonywania pracy przez pracownika. Czynność prawna mająca na celu obejście ustawy polega natomiast na takim ukształtowaniu jej treści, które z punktu widzenia formalnego nie sprzeciwia się ustawie, ale w rzeczywistości zmierza do osiągnięcia celu, który jest przez nią zakazany (art. 58 k.c.). Do nawiązania stosunku pracy dochodzi poprzez złożenie zgodnych oświadczeń woli przez pracodawcę i pracownika,

niezależnie od jego podstawy prawnej – art. 11 k.p. Zgodnie z art. 22 k.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, w miejscu i w czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Celem i zamiarem stron umowy o pracę winna być, zatem faktyczna realizacja treści stosunku pracy w granicach zakreślonych zawartą umową.

Podkreślić też należy, że pojęcie obejścia prawa i pozorności są znaczeniowo bliskie i niejednokrotnie pokrywają się. Ma to miejsce w sytuacji, gdy konkretna czynność prawna została zawarta z naruszeniem przepisu art. 83 k.c., a jednocześnie w celu obejścia prawa. Za pozorną umowę o pracę nie można uznać takiej umowy, która w rzeczywistości była wykonywana, tj. taką, w ramach, której pracownik faktycznie świadczy na rzecz pracodawcy pracę dobrowolnie podporządkowaną. Na poparcie przedstawionej tu oceny prawnej wskazać należy na wyrok z dnia 28 lutego 2001r. wydany w sprawie II UK 244/00, w którym Sąd Najwyższy podał, że o fikcyjności umowy o pracę świadczy zamiar nawiązania stosunku ubezpieczenia społecznego bez rzeczywistego wykonywania tej umowy (wyrok SN z dnia 17 października 2006r., sygn. akt I UK 84/06, niepubl.). Podobnie w wyroku z dnia 13 czerwca 2006r., w sprawie II UK 202/05, Sąd Najwyższy wskazał, że nie jest istotne, czy strony zawierające umowę o pracę miały realny zamiar wzajemnego zobowiązania się przez

pracownika do świadczenia pracy, a przez pracodawcę do zapewnienia pracy i wynagrodzenia za nią – lecz to, czy taki zamiar stron został w rzeczywistości zrealizowany. Nie sposób także nie przyjąć, że zamiarem stron zawierających umowę o pracę jest również immanentnie związany z faktem bycia pracownikiem fakt objęcia obowiązkiem ubezpieczenia społecznego. Wskazać jednak należy, że okoliczność ta nie może stanowić podstawy dla uznania umowy za nieważną. Zgodnie z powoływanym wyżej art. 58 k.c., podstawą dla stwierdzenia nieważności umowy o pracę może być uznanie jej za czynność prawną podjętą w celu obejścia ustawy. Czynnością podjętą w celu obejścia ustawy jest jednak tylko taka czynność, która zmierza do osiągnięcia skutku zakazanego przez prawo. Stąd też zawarcie umowy o pracę nawet tylko z tego powodu, żeby uzyskać świadczenia z ubezpieczenia społecznego nie może być zakwalifikowane jako obejście prawa. Naturalne, całkowicie zgodne z porządkiem prawnym i zasadami współżycia społecznego jest dążenie stron umowy o pracę do tego, aby pracownik z tytułu pracowniczego statusu uzyskiwał przewidziane w prawie o ubezpieczeniach społecznych prawa i świadczenia. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 października 2005r., w sprawie I UK 32/05, wskazał, że zawierając umowę o pracę strony kierują się różnymi motywami indywidualnymi (tak też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005r., III UK 89/05, OSNP 2006/11-12/192). Sam fakt, iż zawierając umowę o pracę strony kierują się wyłącznie objęciem pracownika ubezpieczeniem społecznym nie może skutkować nieważnością takiej umowy. Jednakże, jak już zostało wskazane, umowa musi być realizowana.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na jednoznaczne ustalenie, iż I. O. faktycznie pracy na rzecz zainteresowanej nie wykonywała i nie miała zamiaru jej wykonywać, zaś jedynym celem zawartej umowy o pracę było nie celowe świadczenie pracy, jako takiej, a uzyskanie świadczeń z ubezpieczeń społecznych, w postaci zasiłku macierzyńskiego.

Przypomnieć należy, iż w przedmiotowym postępowaniu zasadnicze znaczenie odgrywa zasada wyrażona w treści przepisu art. 6 k.c., zgodnie, z którą ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Odnosząc tę regułę do niniejszego postępowania należy wskazać, iż zaskarżając decyzję organu rentowego wnioskodawczyni winna podważyć trafność ustaleń organu rentowego oraz wskazać na takie okoliczności w materiale dowodowym, które umożliwiałyby wysnucie wniosków zgodnych z jej stanowiskiem reprezentowanym w odwołaniu od decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni, przy pomocy złożonych zeznań oraz przedstawionych dowodów z dokumentów nie zdołała obalić ustaleń organu rentowego sprowadzających się do przyjęcia, że ze względu na niezdolność odwołującej się do pracy nie mogło dojść do realizacji umowy o pracę.

Zdaniem Sądu Okręgowego wnioskodawczyni oraz zainteresowana zawarły pozorną umowę o pracę, której rzeczywistym celem nie było świadczenie umowy o pracę przez wnioskodawczynię na rzecz zainteresowanej, lecz jedynie uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego przez I. O.. Co istotnie wnioskodawczyni oraz zainteresowana zgodnie zeznały, że I. O. w trakcie tej umowy w ogóle nie pracowała, kontynuując zwolnienie lekarskie. Istotnie przedłożona umowa o pracę potwierdziła, iż zainteresowana rzeczywiście zawarła umowę o pracę z wnioskodawczynią. Okoliczność tę potwierdzało również zgłoszenie wnioskodawczyni do ubezpieczeń społecznych. Niemniej jednak, samo sporządzenie dokumentacji potwierdzającej nawiązanie stosunku pracy, a nawet wypłata wynagrodzenia czy opłacenie składek ubezpieczeniowych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie przesądza jeszcze o istnieniu stosunku pracy. Świadczy o tym dopiero realne i rzeczywiste świadczenie pracy przez pracownika na rzecz pracodawcy. Samo podpisanie dokumentu umowy o pracę nie oznacza ważności oświadczeń woli stron w sytuacji, gdy strony te mają świadomość, że w rzeczywistości pracownik nie będzie świadczyć pracy, a pracodawca nie będzie z tej pracy korzystać (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 4.08.2005r., II UK 321/04 OSNP 2006/11-12/190, wyrok Sądu Najwyższego z 24 lutego 2010 r. II UK 204/09, LEX nr 590241).

Odnosząc się do argumentacji odwołującej się zaprezentowanej w odwołaniu, dotyczącej wydania przez organ rentowy decyzji z naruszeniem przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, należy wskazać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. W postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zastosowanie znajdują przepisy kodeksu postępowania cywilnego, a nie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego w związku, z czym nie ma możliwości badania w świetle przepisów tego kodeksu prawidłowości wydanej przez organ rentowy decyzji. Sąd ubezpieczeń społecznych - jako sąd powszechny - może i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego (por. uchwały Sądu Najwyższego z 21 listopada 1980r., III CZP 43/80, OSNCP 1981 nr 8, póz. 142, z 27 listopada 1984r., III CZP 70/84, OSNCP 1985 nr 8, póz. 108 oraz z 21 września 1984r., III CZP 53/84, OSNCP 1985 nr 5-6, póz. 65), jako przedmiotu odwołania. Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania cywilnego i ze skutkami dla tego tylko postępowania. Sąd Okręgowy podziela powyżej wyrażone stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w postanowieniu z 28 maja 2002r., II UKN 356/01, OSNP 2004/3/52, przychylając się do stwierdzenia, iż postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym ograniczającym się do ustalenia, czy decyzja dotknięta jest jedną z wad wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a. Rozstrzygnięcie kończące to postępowanie następuje w drodze decyzji (art. 158 § 1 k.p.a.) podejmowanej przez organ administracji publicznej ( art. 156 § l k.p.a.), toteż orzekanie w tej kwestii przez sąd powszechny byłoby naruszeniem kompetencji właściwego organu administracji publicznej.

Na marginesie należy wspomnieć, że stosownie do treści art.177 § 3 kodeksu pracy umowa o pracę zawarta na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy, która uległaby rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży, ulega przedłużeniu do dnia porodu. Bezsprzecznie I. O. w dniu 31 stycznia 2014 r. znajdowała się powyżej trzeciego miesiąca ciąży. W tej sytuacji umowa o pracę z dnia 3 czerwca 2013 r. pomiędzy wnioskodawczynią, a(...) (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z mocy prawa powinna ulec przedłużeniu do dnia porodu. Błędne jest w tym zakresie stanowisko odwołującej, iż skoro przy podpisaniu umów o pracę z(...) (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. oraz(...) Company (...) płatnika reprezentowała ta sama osoba, to oznacza to, że płatnik się nie zmienił jest chybione, gdyż według prawa są to dwa odrębne podmioty.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności wskazać należy, iż analiza niniejszej sprawy prowadzi do wniosku, że w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, sporna umowa o pracę zawarta została nie w celu faktycznej realizacji wynikającego z treści stosunku pracy, a jedynie dla uzyskania przez I. O. świadczeń z ubezpieczenia społecznego, związanych z ciążą i macierzyństwem. W konsekwencji sporną umowę o pracę, zgodnie z art. 83 § 1 k.c., należy uznać za pozorną, a wiec nieważną. Nie doprowadziła bowiem ona do nawiązania stosunku pracy w rozumieniu art. 22 k.p. Nie zostały, zatem spełnione ustawowe przesłanki objęcia I. O. obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym, wynikającym z art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i 12 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

W konkluzji przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało słuszność stanowiska organu rentowego, co oznacza, iż zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa i nie podlega zmianie, zaś odwołanie skarżącej podlega oddaleniu.

W tym stanie rzeczy, w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz na mocy art. 477¹⁴§ 1 kpc Sąd orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE