Sygn. akt XVII AmC 1037/09
Powodowie – J. P.i M. P.w dniu 10 lipca 2009 roku wnieśli pozew, w którym domagali się uznania za niedozwolone postanowienia stosowanego przez pozwanego – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O.o treści:
„Strony oświadczają, że wobec zawarcia niniejszej umowy nie zgłaszają wobec siebie żadnych roszczeń finansowych oraz, że umowa niniejsza wyczerpuje całość roszczeń związanych z ustanowieniem odrębnej własności lokalu mieszkalnego i jego sprzedaży wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz sprzedaży udziału w lokalu niemieszkalnym – garażu podziemnym, wielostanowiskowym z wyjątkiem roszczeń przysługujących Kupującemu z tytułu rękojmi”.
Powodowie wskazali, że 01 sierpnia 2007r. w W.strony zawarły umowę (...) w formie aktu notarialnego Repertorium (...)określoną jako „Przedwstępna umowa sprzedaży”. Na jej mocy pozwany zobowiązał się do zawarcia z powodami umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu numer (...)w budynku przy ul. (...)w O.oraz do przeniesienia jej na powodów. Powodowie podnieśli, że zgodnie z brzmieniem § 6 wymienionej umowy wybudowanie budynku miało nastąpić do dnia 30 października 2007 roku, przy czym pod pojęciem tym rozumiano termin przedstawienia powodom lokalu do odbioru. Z kolei, jak podali, w wypadku zwłoki pozwanego w wybudowaniu budynku w tym terminie powodom - stosownie do brzmienia § 8 ust. 3 umowy -przysługiwała kara umowna. Natomiast w myśl § 2 ust. 2 przedwstępnej umowy sprzedaży zawarcie umowy przyrzeczonej miało nastąpić w terminie 90 dni od dnia 30 października 2007 roku.
Powodowie stwierdzili, że wybudowanie budynku, zatem również odbiór lokalu miało miejsce w dniu 23 kwietnia 2008 roku, stąd zwłoka pozwanego w wykonaniu tej czynności wyniosła 142 dni, przy czym wywiedli, iż w konsekwencji powodom przysługuje z tego tytułu kara umowna. Zauważyli, że zawarcie umowy przyrzeczonej nastąpiło dopiero dnia 26 maja 2009 roku w O.przed notariuszem M. C.w formie aktu notarialnego (...), stąd zwłoka pozwanego w wykonaniu tej czynności wyniosła 479 dni. Zdaniem powodów, skoro kara umowna była zastrzeżona na rzecz powodów tylko za niewybudowanie budynku w terminie, to tym samym dalsza zwłoka pozwanego, dotycząca zawarcia umowy przyrzeczonej - już po wybudowaniu budynku - skutkowała powstaniem obowiązku odszkodowawczego pozwanego na podstawie art. 471 k.c. Z tego względu powodom przysługuje na podstawie tego przepisu odszkodowanie, bowiem nienależyte wykonanie zobowiązania przez pozwanego skutkowało obowiązkiem uiszczania przez nich wyższej marży kredytu mieszkaniowego - zgodnie z § 7 ust. 1 umowy kredytu, zaciągniętego na finansowanie nabycia nieruchomości.
Powodowie wskazali, że zawarta przez strony umowa przyrzeczona zawiera niedozwolone postanowienie umowne. Podnieśli, że otrzymali wzorzec obejmującego tę umowę aktu notarialnego dnia 25 maja 2009 roku. Wzorzec ten zawierał zakwestionowany zapis zawarty w § 6. Podczas odczytywania aktu notarialnego w dniu 26 maja 2009 roku zaprotestowali przeciwko zapisowi § 6, domagając się jego usunięcia lub zmiany, uwzględniającej wszystkie przysługujące im roszczenia. Według powodów obecna prezes zarządu pozwanego oświadczyła, że nie godzi się na usunięcie lub zmianę zapisu, przy czym wyraziła jedynie zgodę na dopisanie w jego treści, że powodom przysługują także roszczenia z tytułu gwarancji, przyznane im w treści § 10 ust. 3 umowy z dnia 1 sierpnia 2007 roku.
Powodowie podnieśli także, że postanowienia § 6 umowy nie zostały indywidualnie uzgodnione z powodami, albowiem - poza umieszczeniem w nim zapisu o gwarancji - nie mieli oni rzeczywistego wpływu na jego treść. Podkreślili, że kwestionowane postanowienie zawarte było w stosowanym przez pozwanego wzorcu i miało ono na celu pozbawienie nabywców lokali w budynku przy ul. (...) roszczeń spowodowanych zwłoką w jego wybudowaniu.
Strona powodowa zauważyła również, że wymieniony zapis mieści się w ramach hipotezy art. 385 3 pkt 2 k.c. oraz wskazała, iż zapis o analogicznym brzmieniu został uznany za niedozwolone postanowienie umowne wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 lutego 2008 roku w sprawie XVII Amc 89/07, opublikowanym w rejestrze klauzul niedozwolonych, prowadzonym przez Prezesa UOKIK pod pozycją 1504.
Powodowie załączyli do pozwu kopię wypisu z aktu notarialnego (...), kopię wypisu z aktu notarialnego (...), kopię protokołu odbioru z 23 kwietnia 2008r., kopię umowy o kredyt hipoteczny, wydruk informacji e-mail.
Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Pozwany podniósł, że postępowanie w sprawie abstrakcyjnej kontroli klauzul używanych we wzorcach umownych ma na celu eliminowanie postanowień wzorców, a nie postanowień umów. Natomiast jego zdaniem powodowie - wbrew obciążającemu ich ciężarowi dowodu (art. 6 k.c.) - nie wskazali żadnej okoliczności ani środka dowodowego, które mogłyby wykazać, że w niniejszej sprawie pozwany posługiwał się wzorcem umownym.
Pozwany zauważył, że nie ma tożsamości między projektem umowy a wzorcem umownym. Stąd, jak podał, okoliczność, że pozwany przesłał powodom projekt umowy pocztą elektroniczną nie jest wystarczająca do przyjęcia, że stanowiło to udostępnienie wzorca umownego w rozumieniu art. 384 k.c. Według pozwanego uznanie każdego projektu umowy za wzorzec umowny doprowadziłoby do irracjonalnego wniosku, że treść każdego stosunku umownego kształtowana jest wzorcem. Przy czym wysłanie projektu przez Spółkę jest w ocenie pozwanego zrozumiałe, wobec tego, że powodowie jako konsumenci mają mniejszą wiedzę i możliwości przygotowania takiego projektu, który mógłby w praktyce zostać skutecznie wykorzystany jako podstawa ważnie zawartej umowy.
Pozwany stwierdził, że specyfika wzorców umownych polega na tym, że są one wciągane w stosunek umowny po spełnieniu przesłanek z art. 384 § l, 2 i 4 k.c., tj. przez swoisty tryb doręczenia. Z kolei, jak podał, w niniejszej sprawie całość umowy była objęta oświadczeniem woli stron złożonym wobec notariusza, a pozwany nie był wcale proponentem jakiegokolwiek wzorca, który wciągany był w stosunek umowny między stronami.
Pozwany podniósł, iż na fakt, że kwestionowane postanowienie nie pochodziło z wzorca umownego wskazują nawet sami powodowie, twierdząc, iż podczas odczytywania aktu notarialnego w dniu 26 maja 2009r. protestowali oni przeciwko postanowieniu § 6 domagając się jego usunięcia lub zmiany, natomiast pozwany wyraził jedynie zgodę na przyznanie powodom roszczeń z tytułu gwarancji. Według pozwanego powyższe oznacza wprost, że kwestionowane postanowienie § 6 było przedmiotem negocjacji i co za tym idzie powodowie mieli na nie wpływ, zwłaszcza że pozwana miała im częściowo ulec. Pozwany wywiódł, że skoro powodowie zgodzili się na umowę w takim kształcie, zgodzili się również na przedmiotowe postanowienie umowne, które indywidualnie negocjowali. Zauważył, że po stronie konsumenta nie istnieje bynajmniej prawo podmiotowe do ukształtowania stosunku zobowiązaniowego w możliwie najkorzystniejszy dla niego sposób kosztem przedsiębiorcy. Stanowisko przeciwne prowadziłoby bowiem do nieprawidłowego wniosku, że każde postanowienie, co do którego konsument uległ w trakcie negocjacji z przedsiębiorcą, pochodzi z wzorca umownego stosowanego przez tego ostatniego.
Jako dowód w sprawie wskazał przesłuchanie B. S. – członka zarządu pozwanej Spółki w charakterze strony na okoliczność negocjowania przez strony postanowienia kwestionowanego pozwem.
Pozwany uznał, iż wobec tego, że kwestionowane pozwem postanowienie było indywidualnie negocjowane przez strony przed notariuszem odpada dopuszczalność jego kontroli w trybie abstrakcyjnej kontroli wzorca umownego.
Pozwany wywiódł, że pomijając fakt, iż kwestionowane pozwem postanowienie nie pochodziło z wzorca umownego, nie stanowiłoby ono również klauzuli niedozwolonej przewidzianej w art. 385 3 pkt 2 k.c., wyłączającej bądź istotnie ograniczającej odpowiedzialność przedsiębiorcy względem konsumenta. Taka klauzula odnosi się bowiem do odpowiedzialności mogącej powstać sukcesywnie, co miałoby z góry zamknąć konsumentowi drogę do dochodzenia odszkodowania. Natomiast w dacie podpisywania aktu notarialnego 26 maja 2009r. powodowie wiedzieli, jakie jest opóźnienie w budowie, a przez ponad rok przed podpisaniem wskazanego aktu notarialnego nie wystąpili do pozwanego z żadnymi roszczeniami.
Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:
Pozwany – (...)Sp. z o.o. z siedzibą w O.prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie wykonywania robót ogólnobudowlanych związanych z wznoszeniem budynków, zgodnie z przedmiotem działalności ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym, do którego pozwany jest wpisany pod numerem (...). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej wymieniona Spółka wybudowała w O.przy ul. (...) (...)budynek mieszkalno – usługowy z garażem podziemnym i co oferowanych lokali mieszkalnych zobowiązała się do zawarcia z nabywcami lokali umowy ustanowienia odrębnej własności lokali i umowy sprzedaży ( okoliczność bezsporna pomiędzy stronami).
Pozwany posługiwał się w obrocie z konsumentami wzorcem umownym - aktem notarialnym obejmującym umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowę sprzedaży, który zawierał zakwestionowane przez powoda postanowienie o następującej treści: „Strony oświadczają, że wobec zawarcia niniejszej umowy nie zgłaszają wobec siebie żadnych roszczeń finansowych oraz, że umowa niniejsza wyczerpuje całość roszczeń związanych z ustanowieniem odrębnej własności lokalu mieszkalnego i jego sprzedaży wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz sprzedaży udziału w lokalu niemieszkalnym – garażu podziemnym, wielostanowiskowym z wyjątkiem roszczeń przysługujących Kupującemu z tytułu rękojmi”. (k. 52-77 akt). Pozwany przyznał , iż przesłał powodom pocztą elektroniczną dołączony do pozwu projekt umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego. Nie zaprzeczył także, iż w stosowanym przez niego w obrocie z konsumentami akcie notarialnym zawarte jest powołane w pozwie postanowienie, w związku z czym okoliczność tą należało uznać za przyznaną w oparciu o przepis art. 230 k.p.c. Z zeznań stron, które w tym zakresie są zgodne wynika, że projekt aktu notarialnego umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowy sprzedaży zawierający zakwestionowane postanowienie otrzymywali wszyscy kupujący. Ponadto B. S. przesłuchiwana za stronę pozwaną zeznała, iż projekt umowy przedstawiony Panu P. był projektem umowy przedstawianym również innym kupującym oraz, że podpisywała takie umowy o treści zawierającej tożsame postanowienie co zakwestionowane w pozwie. W oparciu o zeznania stron Sąd przyjął, iż strona pozwana przy zawieraniu umów ustanowienia odrębnej własności lokalu i sprzedaży posługiwała się wzorcem umownym w postaci załączonej do pozwu umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego, przesłanej powodowi pocztą elektroniczną.
Wobec nie zakwestionowania wiarygodności przedłożonego do akt sprawy wzorca umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowy sprzedaży zawartej w akcie notarialnym, ani niezgodności wskazanego w petitum pozwu postanowienia z treścią postanowienia zawartego w wymienionej umowie, jak również zgodnych zeznań stron co do przedstawiana tego wzorca kupującym lokale mieszkalne od pozwanego, należało uznać za udowodnione, iż jest on stosowany przez pozwanego.
W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:
Powództwo zasługuje na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że abstrakcyjnej kontroli abuzywności klauzul Sąd dokonuje wówczas, gdy klauzule te zawarte są we wzorcach umownych stosowanych przez przedsiębiorcę w obrocie z konsumentami. W doktrynie prawa utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym za "wzorzec umowy" rozumie się jednostronne i uprzednio przygotowane zestawienie klauzul umownych, ujętych w sposób generalny i abstrakcyjny, z przeznaczeniem do wykorzystania w nieograniczonej liczbie przypadków. Stroną ustalającą treść wzorca (proponentem), jest zwykle podmiot prowadzący w sposób profesjonalny działalność gospodarczą, który wykorzystuje wzorzec w konkretnej umowie określonego rodzaju. Treść wzorca może być opracowana przez osoby trzecie, istotne znaczenia ma bowiem okoliczność, kto posługuje się jego treścią.
W ocenie Sądu, wbrew twierdzeniom strony pozwanej, (...)Sp. z o.o. z siedzibą w O.stosowało w obrocie z konsumentami przygotowany wzorzec umowny –umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowę sprzedaży zawartą w akcie notarialnym, który to został przedstawiony między innymi powodom, albowiem jak wynika z zeznań B. S.– członka zarządu Spółki, podpisywała ona szereg tożsamych umów z klientami, przy czym treść umowy została opracowana przed podpisaniem pierwszego aktu notarialnego dotyczącego ustanowienia odrębnej własności lokalu, co wskazuje na istnienie jednego typu umowy – wzorca umownego. Nie ma przy tym w ocenie Sądu znaczenia, czy wzorzec umowny został przygotowany dla Spółki przez prawnika, notariusza, czy też samą Spółkę, istotnym jest bowiem wyłącznie, że Spółka przedkładała identyczny, spreparowany wzorzec konsumentom kupującym lokale od pozwanej Spółki, utożsamiany przez stronę pozwaną z „projektem umowy”, z racji na utrzymywany przez nią pogląd o możliwości negocjacji tegoż projektu.
Wobec powyższego, Sąd poddał treść przedmiotowego postanowienia wzorca umowy ocenie prawnej w kontekście czy ma ono charakter niedozwolonego postanowienia umownego w rozumieniu art. 385 1 § 1 k.c., w wyniku czego uznał, iż powództwo jest uzasadnione.
Należy podkreślić, że w postępowaniu o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone Sąd dokonuje abstrakcyjnej oceny wzorca celem ustalenia, czy zawarte w nim klauzule mają charakter niedozwolonych postanowień umownych w rozumieniu art. 385 1 k.c. Niedozwolone postanowienia umowne określają przepisy art. 385 1 – 385 3 k.c., mające na celu ochronę konsumenta przed niekorzystnymi postanowieniami umowy łączącej go z profesjonalistą.
W myśl art. 385 1 § 1 k.c., za niedozwolone postanowienia umowne uznaje się postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.
Z przytoczonego uregulowania wynika zatem, że możliwość uznania danego postanowienia umownego za niedozwolone i wyeliminowanie go z praktyki stosowania zależna jest od spełnienia następujących przesłanek:
1) postanowienie nie zostało uzgodnione indywidualnie, a więc nie podlegało negocjacjom;
2) ukształtowane w ten sposób prawa i obowiązki konsumenta pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami;
3) ukształtowane we wskazany sposób prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta;
4) postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron, w tym ceny lub wynagrodzenia.
Powyższe przesłanki muszą zostać spełnione łącznie, natomiast brak jednej z nich skutkuje tym, iż Sąd nie dokonuje oceny danego postanowienia pod kątem abuzywności.
Sąd przeanalizował zatem zakwestionowane przez powodów postanowienie w oparciu o w/w kryteria.
Zgodnie z art. 385 1 § 3 kc nie uzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.
W oparciu o zgromadzonym w sprawie materiał dowodowy Sąd przyjął, że konsumenci generalnie nie mieli wpływu na jego treść, a zatem należało uznać, że postanowienie nie było z nimi uzgadniane indywidualnie.
W tym miejscu należy wskazać, iż strona pozwana nie udowodniła, że zakwestionowana umowa, a zwłaszcza zakwestionowany zapis był w całości indywidualnie uzgadniany, co powinna była uczynić zgodnie z treścią przepisu art. 385 1 § 4 kc, stanowiącym, iż ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje.
Okolicznością bezsporną jest wyłącznie, że powodom udało się nakłonić reprezentantkę Spółki jedynie do dodania na końcu § 6 aktu notarialnego zwrotu „i gwarancji”, podczas gdy „projekt umowy” tegoż zwrotu nie przewidywał. Podkreślenia jednak wymaga, iż należy zgodzić się z powodami, że nawet fakt negocjowania warunku, czy części postanowienia nie wpływa na uznanie o negocjowaniu całości umowy, jeżeli ogólna ocena umowy wskazuje na to, że została ona sporządzona w formie uprzednio sformułowanej umowy standardowej, co potwierdza art. 3 ust. 2 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 05 kwietnia 1993r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U.UE.L.93.95.29), której celem jest zbliżenie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do nieuczciwych warunków umownych w umowach zawieranych pomiędzy sprzedawcą lub dostawcą a konsumentem (art. 1 ust. 1 dyrektywy).
Ponadto zauważyć trzeba, że w niniejszym postępowaniu przedmiotem oceny Sądu jest jedynie wzorzec umowny analizowany abstrakcyjnie, w oderwaniu od okoliczności zawarcia konkretnej umowy, stąd nieskutecznym w niniejszym postępowaniu jest twierdzenie strony pozwanej, że negocjowała z powodami, czy też, iż zmieniła § 6 aktu notarialnego dotyczącego ustanowienia odrębnej własności lokalu. Istotnym jest bowiem, że pozwany nie udowodnił, że generalnie negocjował treść zakwestionowanego postanowienia z konsumentami. Wręcz przeciwnie, członek zarządu Spółki (...) wskazała, że na pewno w bardzo wielu umowach zawarty był zapis § 6, co potwierdza tezę o wzorcu oraz braku indywidualnego uzgodnienia. Z kolei oświadczenia wymienionej, iż zgadzała się na usunięcie przedmiotowego zapisu nie można uznać za wiarygodne z uwagi na fakt, że nie wyraziła zgody na jego usunięcie w przypadku powodów, mimo, że domagali się wykreślenia § 6 aktu notarialnego. Dla powodów kwestia ta miała istotne znaczenie ze względu na posiadanie roszczenia wobec Spółki, natomiast dla Spółki korzystne było pozostawienie przedmiotowego zapisu.
Przedmiotowe postanowienie nie reguluje także zdaniem Sądu świadczenia głównego wynikającego z umowy, wskazując jedynie, że zawarta umowa wyczerpuje całość roszczeń stron z jednym wyjątkiem.
Do rozstrzygnięcia pozostała zatem jedynie kwestia, czy zakwestionowane przez powoda postanowienia kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.
Należy wskazać, że „dobre obyczaje” to reguły postępowania niesprzeczne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Za sprzeczne z dobrymi obyczajami można uznać także działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności, a więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych standardów postępowania. Pojęcie „interesów konsumenta” należy rozumieć szeroko, nie tylko jako interes ekonomiczny, mogą tu wejść w grę także inne aspekty: zdrowia konsumenta (i jego bliskich), jego czasu zbędnie traconego, dezorganizacji toku życia, przykrości, zawodu itp. Naruszenie interesów konsumenta wynikające z niedozwolonego postanowienia musi być rażące, a więc szczególnie doniosłe. Pojęcie „dobrych obyczajów” (w szczególności w stosunkach umownych między profesjonalistą a konsumentem) zdefiniowała judykatura - w orzeczeniu SN z 13 lipca 2005 r., I CK 832/04, IC Biul. SN 2006, nr 2, s. 86 wskazano, iż za „sprzeczne z dobrymi obyczajami” należy uznać wprowadzenie klauzul godzących w równowagę kontraktową, zaś „rażące naruszenie interesów konsumenta” polega na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na niekorzyść konsumenta w określonym stosunku umownym.
W świetle powyższego Sąd uznał, że kwestionowana przez powoda klauzula o treści „Strony oświadczają, że wobec zawarcia niniejszej umowy nie zgłaszają wobec siebie żadnych roszczeń finansowych oraz, że umowa niniejsza wyczerpuje całość roszczeń związanych z ustanowieniem odrębnej własności lokalu mieszkalnego i jego sprzedaży wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej oraz sprzedaży udziału w lokalu niemieszkalnym – garażu podziemnym, wielostanowiskowym z wyjątkiem roszczeń przysługujących Kupującemu z tytułu rękojmi”. stanowi niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385 1 § 1 k.c.
Sąd stwierdził, że zakwestionowane postanowienie bez wątpienia spełnia przesłanki określone w art. 385 3 pkt 2 kc. Stosownie do powołanego przepisu w razie wątpliwości uważa się, że niedozwolonymi postanowieniami umownymi są te, które w szczególności wyłączają lub istotnie ograniczają odpowiedzialność względem konsumenta za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania.
Podobnie będąca przedmiotem sporu klauzula, z uwagi na zawarte w niej oświadczenie o nie zgłaszaniu i wyczerpaniu całości roszczeń stron, pozbawia konsumenta możności dochodzenia swoich praw powstałych w związku z niewłaściwym wykonaniem zobowiązania przez przedsiębiorcę.
Nie ma przy tym znaczenia dla stwierdzenia abuzywności klauzuli, czy klauzula wyłącza bądź istotnie ogranicza odpowiedzialność przedsiębiorcy, a tym samym, jak w niniejszym wypadku, pozbawia konsumenta prawa do występowania z roszczeniami z uwagi na niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, które może nastąpić ze strony przedsiębiorcy w przyszłości, czy też takie, które już wystąpiło.
Zakwestionowany zapis bez wątpienia zatem, w ocenie Sądu, kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy.
Z tych względów Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał, że zakwestionowane postanowienie wzorca umownego stosowanego przez pozwanego w obrocie z konsumentami stanowi niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 385 1 § 1 k.c. i zakazał jego stosowania na podstawie art. 479 42 k.p.c.
O wysokości wpisu od pozwu i obciążeniu nim pozwanego na rzecz Skarbu Państwa orzeczono na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 113 ust. 1 oraz art. 96 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010r. Nr 90, poz. 594 ze zm.).
Publikację prawomocnego wyroku na koszt pozwanego zarządzono na podstawie art. 479 44 k.p.c.
/-/ SSO Maria Witkowska